Maandelijkse archieven: januari 2016

Manchester toen en nu, een wereld van verschil

Achter de bal aan (7): Manchester, United Kingdom

25 maart 1989

Het seizoen 1988-1989 is het derde jaar waarin Alex Ferguson aan roer staat op Old Trafford. Schotten hebben de naam zuinig te zijn, maar de United-boss is alles behalve gierig wanneer het op het winnen van prijzen aankomt. In de 24 jaar die volgen wint de man uit Glasgow met United alles wat er te winnen valt: 13 landstitels, 5 FA Cups, 4 League Cups, 10 Community Shields, 2 Champions Leagues, 1 Europa Cup II, 1 Europese Super Cup, 2 wereldbekers voor clubteams.

In maart 1989, wanneer ik met de Apeldoornse ‘harde kern’ van Go Ahead Eagles voor het eerst in the city of Manchester aanbeland, staat Fergussons Theatre of Dreams nog volop in de steigers. Engelands populairste club teert op het verleden. Vergane glorie. Een sleeping giant. Met the Busby Babes als vage schimmen uit betere dagen. En George Best als triest symbool van wat in een mensenleven allemaal mis kan gaan. The Red Army wacht dan al 22 jaar op een nieuw landskampioenschap. De periode van droogte dreigt zo zoetjes aan een obsessie te worden.

Het zijn simpelweg andere tijden dan nu. De Barclays League Division One, zoals de hoogste Engelse speelklasse in 1989 bekend staat, verbleekt in alle denkbare opzichten bij de poenerige Barclays Premier League van nu. Zelfde sponsor, totaal andere werelden. Hetzelfde geldt voor Manchester-toen en Manchester-nu. Een kwart eeuw geleden rijden er vanuit dowtown Manchester gammele treinen in plaats van moderne trams. Qua reistijd maakt het weinig uit op het traject Deansgate-Old Trafford, alleen de omgeving onderging sindsdien een grondige metamorfose. Het decor bestaat dan uit vervallen fabrieksgebouwen uit een welvarend industrieel verleden. Troosteloosheid troef. Kenmerkend voor heel Engeland onder Margareth Thatcher. Een kleine drie decennia later heeft dat plaats gemaakt voor alles wat trendy en hip is.

Aan de toeschouwersaantallen bij ManUtd is het verval nooit af te lezen geweest. Ook in die donkere dagen trekt de club het publiek als een magneet naar zich toe. Met tienduizenden tegelijk vinden ze hun weg naar het stadion. ‘Just follow the crowd’, had de landlord van de pub waarin we overnachtten ons uitgelegd. Gewoon de massa volgen. Eerst langs the Old Trafford Cricket ground. Dan loop je er als het ware vanzelf tegenaan. Het heilige der heiligen. De machtige kazerne van Fegusons Rode Leger…

Een programmaboekje, de United Review, kost slechts 60 pence. Voor een handjevol ponden staan we binnen. Voetballen is in die tijd nog betaalbaar voor de gewone man. Voetballen is in 1989 nog een volkssport in Engeland. Welgestelden hebben John modaal nog niet van de tribunes verdreven. Aan kaartjes doen ze niet bij de kassa’s. Just pay at the turnstiles. Dan gewoon doorlopen. Zelfs tegen het nietige Luton Town, die middag de tegenstander, bevolken om en nabij de 40.000 toeschouwers Old Trafford.

De gloriedagen onder Feguson moeten weliswaar nog aanbreken, van spektakel is het publiek altijd verzekerd bij elke willekeurige thuiswedstrijd van Manchester United. Bryan Robson, Brian McClair of Mark Hughes, de helden uit die dagen, stropen de mouwen op, zetten hun bitjes recht in de mond en trekken vol overgave ten aanval. Niks geen risicoloze balletjes breed à la Dailey Blind. No way! Zeventig procent balbezit? Who cares? De kortste weg naar de goal van de tegenstander. The United way!

Nee, vroeger was niet alles beter, zeker niet. Om naar te kijken is het voetballen van Manchester United wél beduidend leuker dan tegenwoordig. Een regelrechte verademing in vergelijking met het slaapverwekkende geschuif onder Louis van Gaal. That’s a fact…

Tussen Berg en Bos: Rood licht

Afgelopen zaterdag moest ik er weer eens aan geloven. Tijdens mijn dagelijkse hardlooprondje door het territorium van de wijkraden in Apeldoorn-West ging het op de Laan van Spitsbergen bijna mis. Ik moest vol in de remmen. Niet voor de eerste keer. Het overkomt me vaker. Het is daarom telkens een hele geruststelling dat de remmen nog perfect functioneren. Je hoeft maar één keertje niet op te letten of je vertelt het niet meer na. Ongelukken zitten vaak in een klein hoekje. Óf bij een verkeerslicht dat op rood staat.

Natuurlijk behoren naderende automobilisten af te remmen wanneer de verkeerslichten op de oversteekplaats bij bejaardenhuis Mandala op rood staan. Maar zoals bij zoveel onverkwikkelijkheden werkt dat helaas niet zo in de omgekeerde wereld waarin wij leven. Laat ik het er maar op houden dat menig Nederlander regels op geheel eigen wijze interpreteert. Lang niet iedereen is een heer in het verkeer. Zelfs dames niet!

Ik ben er veelvuldig getuige van. Dagelijks snel ik op die plek op de Laan van Spitsbergen in mijn eigen slakkengangetje de weg over. Minstens één keer per week maak ik wel mee hoe automobilisten oranje licht aangrijpen om de voet nog vlug stevig op het gaspedaal te drukken. Al jaren achtereen loop ik hierdoor gevaar. Ook bij de spoorwegovergang iets verder richting Europaweg is het veelvuldig prijs. Gaan de bomen omlaag, zie ik vrij frequent van die figuren er snel eventjes onderdoor glippen. Haast, haast, haast! Terwijl iedereen toch zou moeten weten dat haastige spoed zelden goed is.

Als dat soort wegpiraten zichzelf te pletter wil rijden, dan gaan ze hun gang maar. Het klinkt misschien hard, maar ik zal er geen traan om laten. Boontje komt om z’n loontje. Probleem is meestal dat juist onschuldigen de dupe worden van zulk onverantwoord rijgedrag. En dan is het in Nederland niet ongebruikelijk om van daders slachtoffers te maken en van slachtoffers daders… Slechte jeugd gehad hè, en dat soort bullshit. Wie kent het niet?

Maar toch. Zo’n onverlaat zal je maar maar eens pardoes op de motorkap nemen. Dan ben je nog niet jarig! Nou was ik dat afgelopen zaterdag toevallig wel, maar wat ik bedoel te zeggen is dat bijna niemand de idioten een halt toeroept. Ze doen maar, ze mogen ongestoord door rood licht rijden. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Niemand houdt ze tegen.

En dat terwijl bij ons in Apeldoorn-West wijkraden nota bene proberen iedereen verkeers- en parkeeroverlast bij de Apenheul aan praten. Hoogst opmerkelijk hoe vaak die beroepsklagers in de lokale media een podium krijgen om hun gal te spuwen en jan-en-alleman deelgenoot te maken van hun selectieve verontwaardiging. Over gevaarlijke oversteekplaatsen hoor ik de papagaaien in kwestie nooit. De toegang tot het vernieuwde Ordenplein blijkt evenmin een punt van zorg. En dat ze zich niet opwinden over die jeugdleden van de hockeyclub die elke doordeweekse middag het fietspad blokkeren richting sportpark Orderbos, wekt nauwelijks verwondering. Dát betreft immers hun eigen kinderen! Die vallen ze uiteraard niet af, ze kijken wel uit.

Nee, het moet eerst misgaan. Eerst moeten er ongelukken gebeuren. Pas dan voelen bevoegde instanties zich geroepen om misschien eens actie te ondernemen tegen misstanden. Dat het dan meestal al te laat is, lijkt slechts een vervelende bijkomstigheid. Het is niet anders, het is altijd hetzelfde liedje in Nederland.

© RK

Vandaag 14 jaar geleden

Op Bayern München staat geen maat in Duitsland. Feitelijk is dat al zo sinds de jaren ’70, toen de Rekordmeister onder regie van ‘Kaiser’ Franz Beckenbauer en ‘Bomber’ Gerd Müller hun eerste Europa Cups veroverden. Arjen Robben was toen nog niet eens geboren.
Winnen van Bayern München geldt voor elke mede-Bundesligaclub als het summum. Ga dan maar na wat het losmaakt wanneer een club met 5-1 wint van Bayern. Schalke 04 flikt het op 26 januari 2002. Van de 266 Schalke-thuiswedstrijden die ik tussen september 1993 en mei 2007 zonder onderbreking bijwoon, behoort deze toch wel tot de meest gedenkwaardige.
Samen met 60.682 toeschouwers mag ik meebeleven hoe Schalke 04 de vedetten uit de Beierse hoofdstad hun Lederhosen uittrekt zoals dat maar zelden gebeurt. Liefst vijf keer moet Oliver Kahn de bal uit zijn net halen. Ongekend. Met nota bene twee treffers van Nederlandse makelij! Met hun respectievelijke 4-1 en 5-1 leveren Marco van Hoogdalem en Niels Oude Kamphuis een gewichtige bijdrage aan deze historische overwinning.

26 januari 2002 Schalke 04 – Bayern München

I was there…

Vandaag 9 jaar geleden

Bijna is niet helemaal. Ook negen jaar later niet… Lang mag klein duimpje reële hoop koesteren op een stunt tegen de reus, Go Ahead Eagles slaagt op een donderdagse januariavond uiteindelijk niet om het oppermachtig geachte PSV uit het toernooi om de KNVB beker te knikkeren.
Tot trots en verbazing van het roodgele legioen in een vol en nadrukkelijk aanwezig uitvak doet de eerstedivisionist in het Philips stadion een uur lang niets onder voor de landskampioen. De vooraf bevreesde afdroogpartij blijft uit. Brutaal neemt Go Ahead Eagles na tien minuten in de tweede helft door Ceriel Oosthout zelfs een 0-1 voorsprong. Helaas kan het de voorsprong slechts vier minuten vasthouden, maar het zegt voldoende dat de landskampioen een strafschop nodig heeft om de score in evenwicht te brengen. Na de benutte penalty van Timmy Simons zorgen Jefferson Farfan en Arouna Koné dat de landskampioen een blamage bespaard blijft. Uitgerekend Jan Kromkamp, voormalig Eagle in Eindhovense dienst, brengt kort voor tijd met een eigen doelpunt de spanning nog eventjes terug. Heurelho Gomes in de PSV-goal weet een verlenging te voorkomen.

25 januari 2007 PSV – Go Ahead Eagles

I was there…

‘Stierenvechters’ geven positief signaal af

De veldvoetballers van WSV hebben iedereen die hen al heeft afgeschreven zondagmiddag op passende wijze van repliek gediend. Met de 1-0 zege op Rood Wit zette de hekkensluiter van de eerste klasse E de deur richting lijfsbehoud weer voorzichtig op een kier.
Met een dik verdiende zege gaf het keurkorps van trainer Roberto Klomp het signaal af dat het zich niet zonder slag of stoot neerlegt bij degradatie. Aangedreven door een bij vlagen ongrijpbare Olaf Kluitenberg stak WSV bij het eerste competitietreffen van 2016 de aloude ‘Wormense Stierenvechters’-mentaliteit in een nieuw jasje.
De eerste indrukken die toeschouwer Peter Brouwer opdeed, zullen hem hebben bekoord. Enige kritische kanttekening die de toekomstige secondant van WSV-trainer Roberto Klomp kon plaatsen, was dat Klomps manschappen erg slordig met de kansen omsprongen. Na de uithaal waarmee Pim Bax WSV in de tweede helft op voorsprong bracht, liet de thuisploeg het op de Voorwaarts na de wedstrijd voortijdig in het slot te gooien. Een strafschop van Gino de Zeeuw spatte uiteen op het doelhout. De ijzersterke Paul Diesel moest aansluitend met een rode kaart voortijdig inrukken. Hierdoor werd het in de slotminuten nog even billenknijpen. Dankzij keeper Michiel van Cranenburgh hield WSV de nul en drie uiterst belangrijke punten in strijd tegen het klassebehoud in eigen huis.
Het sterke optreden van zondag en de wetenschap dat er in de resterende elf wedstrijden nog 33 punten te vergeven zijn, moeten Klomp en zijn gevolg sterken in de overtuiging dat het doek nog allerminst is gevallen.

Vandaag 12 jaar geleden

Een meer patserige club dan Real Madrid bestaat er niet. De ‘Koninklijke’ bewijst voortdurend hoe moeilijk het is om na zóveel successen met beide beentjes op de grond te blijven staan. Wie zichzelf bestempelt als Galácticto, buitenaards, heeft het wel erg hoog in de bol.
Al die hete lucht maakt een visite aan het estadio Santiago Bernabéu nochtans niet minder indrukwekkend. Een hoogtepunt, zonder meer. Zeker wanneer je een wedstrijd mag bekijken vanaf het 4to Anfiteatro op de Fondo Sur. De vierde ring! Helemaal bovenin! Alleen de klim naar m’n plekje neemt al bijna een kwartier tijd in beslag. 162 traptreden moet ik overwinnen…
Vanaf zo’n hoogte is het overzicht magnifiek. De poppetjes in de diepte lijken klein. Maar dat is maar hoe je er naar kijkt. Een beetje kenner herkent die van Real vanaf elke afstand. 2004 of 2016, het maakt nauwelijks verschil. Sterren stralen altijd en overal. Alleen het beste van het beste is goed genoeg in Bernabéu. Aldus mag ik me op die bewuste zaterdagavond, twaalf jaar geleden, vergapen aan Iker Casillas, Roberto Carlos, Beckham, Figo, Raúl. Zidane moet vanwege een blessure verstek laten gaan. Maar Ronaldo is wel fit. De enige. De echte. Die dikke. De voormalige PSV’er. De Braziliaan.
Real Madrid verslaat het Villarreal van Riquelme met 2-1. Ronaldo scoort de winnende goal.

24 januari 2004 Real Madrid – Villarreal CF

I was there…

Alleen tribune blijft overeind bij AGOVV

AGOVV trakteerde zaterdagmiddag alle jarigen op een klassieke valse start van het kalenderjaar 2016. Het enige wat bij AGOVV – Sportclub Teuge uit Apeldoorns zicht overeind bleef, was uitgerekend de monumentale hoofdtribune op Sportpark Berg en Bos… En die stamt toch echt al uit 1925!

Na een week van restauratiewerkzaamheden ziet het bijna 91-jarige bouwwerk er bijna als nieuw uit. Zelfs de scheef hangende dakrand maakt inmiddels een betere indruk dan het metselwerk dat de AGOVV-defensie bijeen moest houden… De ontluisterende 1-4 nederlaag tegen de Teugse Sportclub viel de thuisploeg rauw óp het dak. Na een vlotte 1-0 voorsprong stortte het weinig solide Blauwenbolwerk als een kaartenhuis in elkaar. Op de overwinning van Sportploeg Teuge viel weinig af te dingen. Jeroen van den Hoek en zijn ploeggenoten velden AGOVV met een rechtse hoek …

De onverwachte zeperd doet AGOVV’s titelkansen absoluut geen goed. Door het verlies liep de achterstand van het team  van trainer Jerry Cooke op koploper DSV ’61 op tot negen punten.

Vandaag 25 jaar geleden

Om Ajax te zien voetballen moet je tegenwoordig naar een parkeergarage. Tot 1996 was het helemaal behelpen. Destijds betekende Ajax kijken afzien in De Meer. Of het Olympisch Stadion. Al naar gelang het belang van de wedstrijd.
Mooie herinneringen. Met de intercity van Apeldoorn naar Amsterdam CS. Vandaar verder met tram 9 naar het eindpunt. Óf in Hilversum de stoptrein pakken tot Diemen, en dan twintig minuten lopen. In De Meer zat er hoe dan ook altijd een luchtje aan. Ofwel vanwege de penetrante urinelucht bij de pisbakken. Of vanwege de wietgeuren bij het supportershome achter de F-Side.
Ja, je moet er wat voor over hebben om je 25e verjaardag te vieren in het Ajaxstadion. Bekerwedstrijd tegen FC Groningen. Op een woensdagavond. Met ruim 15.000 verjaardagsgasten. Mijn traktatie bestaat uit vier doelpunten. Drie voor Ajax, eentje voor de noorderlingen. Bij Ajax zijn o.a. Blind, Wouters, Bergkamp en de gebroeders De Boer van de partij. FC Groningen is met Milko Djurovski naar de hoofdstad gereisd. Stefan Pettersson treft twee keer doel voor Ajax.

23 januari 1991 Ajax – FC Groningen

I was there…

Vandaag 32 jaar geleden

Go Ahead Eagles sneeuwt op 22 januari 1984 onder in de Galgenwaard. Zowel letterlijk als figuurlijk. Aanhoudende sneeuwval maakt fatsoenlijk voetballen nagenoeg onmogelijk in Utrecht. Tot het laatste kwartier houden de Deventenaren stand. Een arbitraal cadeautje breekt uiteindelijk het verzet. Een nogal goedkoop gegeven penalty leidt FC Utrechts alleszins fortuinlijke 2-0 zege in. Van den Akker zegt dank je wel en passeert good old Jan Jongbloed vanaf elf meter. Debutant Mark Verkuyl doet er enkele minuten later nog een schepje bovenop en bezegelt definitief het lot van de bezoekers.
De commentaren in de kranten zijn daags na het sneeuwballet eensluidend. Jan Oldenburger schrijft in het Deventer Dagblad dat scheidsrechter De Schepper kampt met sneeuwblindheid. Met de woorden Omstreden strafschop hielp FC Utrecht meldt Jan de Deugd aan de lezers van De Telegraaf dat de fluitist niet deugt. Het Algemeen Dagblad houdt het bij de veelzeggende kop Utrecht blij met arbiter.

22 januari 1984

I was there…