Maandelijkse archieven: mei 2016

Tussen Berg en Bos: Openbaar vervoer

Ik heb een lang weekend achter de rug waarin ik veel gebruik heb gemaakt van het openbaar vervoer. Het was denk ik al wel een jaar of drie geleden dat ik in Nederland voor het laatst met de trein gereisd had. Donderdag (heen) en maandag (terug) heb ik tussen Apeldoorn en Schiphol v.v. op het spoor vertoefd. Door Noord-Ierland en Ierland, waar ik achter de bal aanging, heb ik me laten vervoeren met trein én bus. Het is weer eens wat anders dan met de auto of de fiets eropuit te trekken.

Omdat parkeren op Schiphol nóg duurder is en het qua tijden uitkwam, heb ik het er maar eens op gewaagd. Voordat ik een auto kreeg, deed ik alles met de trein. Van Groningen tot Kerkrade en van Roosendaal tot Enschede, overal heeft de NS me weleens naartoe gebracht. Andere tijden, hè. Je kon toen nog gewoon een kaartje kopen aan een bemand loket. Een retourtje Apeldoorn-Deventer kostte begin jaren ’80 geloof ik 3,25, als ik het me goed herinner. In guldens wel te verstaan! En voor een busrit volstond een strippenkaart. Die ondingen van een OV-chipkaart bestonden nog niet.

Aangezien ik niet in het bezit ben van zo’n pasje had ik twee mogelijkheden om mee te mogen met de trein naar Schiphol. Óf vantevoren een E-ticket aanschaffen en uitprinten. Óf op Apeldorp Hauptbahnhof een kaartje uit een automaat tevoorschijn toveren. Met een toeslag van 1 euro. Ik heb maar gekozen voor het laatste. 16,70 euro kost een enkele reis. In mijn geval dus 17,70 euro. Nou, vooruit dan maar. Ik moet tenslotte wat. Ik toets in waar ik naartoe wil en geef aan dat ik cash wil betalen. Tsja, en daar sta je dan met 20 euro in je handen vergeefs te zoeken naar de ‘gleuf’ om het biljet door te schuiven.

Fervente treinreizigers zullen nu al wel beginnen te gniffelen. Ja, hoe moet ik nou weten dat ik bij cashbetalingen alleen maar met muntgeld kan betalen bij zo’n automaat? En ook nog eens gepast! Vrij ongepast! Helaas, heb ik niet zoveel losse euro’s op zak. Nederland gaat met de tijd mee. Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Enfin, door ergens in mijn halstasje mijn zorgvuldig opgeborgen bankpas op te sporen, valt de vertraging mee. Klaar is kees. Klaar voor vertrek. Leuker kunnen ze het niet maken, wel makkelijker. O nee, dat is een andere instantie die Nederlanders op een reis door het openbare leven constant belemmeringen opwerpt.

Neem dan het openbaar vervoer in Belfast of Dublin. Niks geen gezeur met achterlijke pasjes, of wat dan ook. In Ierland, zowel in het noorden als het zuiden, hoeft niemand allerlei kunstgrepen toe te passen om een kaartje te kopen. Vervoersbewijzen koop je daar nog ‘gewoon’ aan het loket. Afrekenen kan in veel gevallen ook bij de chauffeur in de bus of zelfs bij de conducteur in de trein.

En dan die prijzen? Voor welgeteld 23 euro reis ik met Aircoach per bus van Belfast naar Dublin – en ’s nachts (in aansluiting op de interland Ierland – Nederland) weer terug. Voor een dagkaart met het openbaar vervoer in Dublin ben ik 5 euro kwijt. Daarvoor mag ik een hele dag onbeperkt per bus of de trein door de Ierse hoofdstad toeren. In Belfast brengt Ulsterbus voor een Adult Day Ticket 3,40 Pond in rekening, pak ‘m beet 4,50 eenheden van ons Europese wondergeld. Maar wat te denken van zondagse treinreizen in Noord-Ierland? Voor slechts 9 Pond (minder dan 12 euro) mogen treinreizigers de hele dag kriskras het land door. Nu kan ik tenminste ook nog eens zeggen dat ik in (London)Derry ben geweest. Met stops in Antrim, Ballymena, Cullybackey, Ballymoney, Coleraine, Castlerock en Bellarena. Ik bedoel maar.

Echt, die wijsneuzen bij het Ministerie van Verkeer en Waterstaat die bij ons in Nederland steeds wat nieuws verzinnen, die sporen echt niet…

© RK

 

Twee dagen op reis voor 90 minuten regen

Vandaag 27 jaar geleden

De WK-kwalificatiewedstrijd in 1989 van het Nederlands elftal in Finland is een van de meest gedenkwaardige voetbalreisjes die ik ooit gemaakt heb. Een van de meest inspannende evenzeer. Reisje is trouwens niet helemaal de juiste benaming. Ik moet bijna twee dagen aan één stuk reizen om in Helsinki te komen. Met trein en boot door Duitsland, Denemarken en Zweden. Je moet er wat voor over hebben.

Een onvergetelijke onderneming. Vooral het stuk met de boot van Stockholm naar Turku is fantastisch. Varen door een droomdecor. Langs tientallen eilandjes. In de Finse hoofdstad overnacht ik nota bene ín het stadion waar het duel wordt afgewerkt.

Jammer dat de wedstrijd behoorlijk in het water valt. De regen valt met bakken uit de hemel. Behoorlijk vervelend wanneer je een en ander vanaf een onoverdekte plek in het Olympisch stadion moet aanschouwen. Ik houd het niet droog. Europees kampioen Nederland gaat ook bijna nat. Pas in de slotfase ontsnapt Oranje aan een gelijkspel door een treffer van Wim Kieft.

De derde helft is het mooiste. Prachtige stad, Helsinki…

31 mei 1989 Finland – Nederland

I was there…

 

De IJsselderby avant la lettre

Vandaag 35 jaar geleden

In 1981 zijn de schermutselingen tussen Go Ahead Eagles en PEC Zwolle nog pril. Een traditie staat pas op het punt van beginnen. Het woord IJsselderby neemt niemand in de mond, die term moet eerst nog bedacht worden. Het betreft immers pas het derde seizoen van de Zwollenaren in de Eredivisie. Op een eerste overwinning aan de Vetkampstraat moeten ze nog wachten. Pas vanaf 1987 zal Olle, dat dan 35 kilometer stroomafwaarts (of is het stroomopwaarts?) nog gewoon bekend staat als Zwolle, de smaak van het winnen in Deventer zoetjes aan te pakken krijgen.

Het seizoen 1980-1981 kent eerder al twee derby’s in de kwartfinale van de KNVB beker. Het sneeuwballengevecht bij de thuiswedstrijd staat me nog helder voor de geest. Toen Bennie Zonderland in de rust bij het scheidsingshek tussen hoofdtribune en jongensrang pijnlijk in z’n kruis getroffen werd door een welgemikte ijsbal van Zwolse makelij… Bij de return in Zwolle knalden Rinus Israël en Cees van Kooten met hun hoofden tegen elkaar. Met een bloederige nasleep. Met de gekneusde schedelpannen in verband gewikkeld voltooiden beide boegbeelden de wedstrijd. Door een penalty van Dick Schneider plaatsen de Eagles zich in de verlenging voor de halve finale.

Go Ahead Eagles’ laatste thuiswedstrijd van het seizoen kent op 30 mei 1981 evenzeer een opwindend verloop. De 3-0 voorsprong die al na 29 minuten in Deventer voordeel op het scorebord staat, is uiteindelijk niet voldoende voor de overwinning. De derby eindigt in een 3-3 gelijkspel. Illustere namen scoren de doelpunten: John Oude Wesselink (2) en Cees van Kooten voor Go Ahead Eagles, de huidige Zwolse trainer Ron Jans, IJzeren Rinus en de man die later bekendheid kreeg onder de naam Klaas D. voor de gasten. Er zitten nauwelijks 4.000 toeschouwers.

Jaan ‘Nooit op zondag’ de Graaf vertoont in deze wedstrijd voor de laatste keer zijn kunsten in De Adelaarshorst. De Spakenburger koekenbakker is de afgelopen 35 jaar toch een van de meest opvallende spelers geweest die ik het roodgele shirt heb zien dragen.

30 mei 1981 Go Ahead Eagles – PEC Zwolle

I was there…

Schalke-miskoop schiet eindelijk met scherp

Vandaag 17 jaar geleden

1998-1999. Het meest memorabele seizoen uit mijn supportersloopbaan. Met mijn aanwezigheid bij de afsluitende competitiewedstrijd ben ik in de bewuste voetbaljaargang bij álle Bundesligaduels van Schalke 04 van de partij geweest. Alle 34 competitiewedstrijden! Zoiets verdient een schouderklopje. Ik doe het mezelf niet na. Zo’n prestatie lever ik nooit meer.

Voor de 34e speelronde even op en neer naar München geldt dan ook als een vanzelfsprekendheid. Selbstverständlich. Met De Kleef ga ik Löwen kijken in het Olympiastadion! ’s Ochtends in alle vroegte uit de veren. Pas rond middernacht terug in de Heimat. Binnen één etmaal meer dan 1500 kilometer rijden voor een wedstrijd om des keizers baard. Terwijl der Kaiser toch meer geassocieerd wordt met die andere club uit München. En een baard heeft hij bij mijn weten ook nooit gehad…

Het wordt me anders het wedstrijdje wel. In alle opzichten een stralende dag. Met négen doelpunten. Een korfbaluitslag. Hami Mandirali, misschien wel de allergrootste miskoop op de schier oneindige lijst miskopen die Schalke ooit gedaan heeft, scoort twee keer. Zo jaagt de voormalige koning van Trabzon een vrije trap van bijna 40 meter strak in het kruis. Het hele seizoen heeft hij het geprobeerd, van belachelijke afstanden de goal van de tegenstander onder vuur nemen. Op het allerlaatste moment lukt het ‘m zowaar. Toegegeven, het is een beauty. Een wereldgoal.

Met Orhan Delibas heb ik er ooit nog eens woorden over gehad. Dat ik waagde te beweren dat Hami er geen ene ruk van kon, daar was de beroemde bokser het niet mee eens. Om het grenzeloze opportunisme in de voetbalwereld in het algemeen en bij Schalke 04 in het bijzonder nog maar eens te benadrukken, leiden Hami’s doelpunten in München zowaar tot speculaties over een langer verblijf van de Turkse vedette in Gelsenkirchen. Hij is al op weg naar nooduitgang, maar na een heel seizoen vol afzwaaiers overweegt manager Assauer Hami alsnog voor de club te behouden. Gelukkig gaat het niet door. Hami keert terug naar Turkije. Het is een van de weinige keren dat het verstand uiteindelijk zegeviert bij Schalkes beleidsbepalers.

En dan te bedenken dat ik in het seizoen 1998-1999 álle wedstrijden van Hami in het eerbiedwaardige königsblaue shirt heb mogen aanschouwen! Is dat iets om trots op te zijn?

29 mei 1999 München 1860 – Schalke 04

I was there…

 

Steven Berghuis treedt in voetsporen vader

steven berghuis

Het ene moment ben je op vakantie in New York, het andere moment ben je international. Het overkwam Steven Berghuis. Bondscoach Danny Blind riep de Apeldoorner in Engelse dienst op als vervanger van de afgehaakte Davy Pröpper. Prompt mocht de oproepkracht die gedurende zijn debuutseizoen bij Watford weinig speeltijd kreeg, debuteren in het Nederlands elftal.

Berghuis (24) speelde vrijdagavond in Dublin ruim een half uur mee als vervanger voor Memphis Depay, een andere wisselspeler van een Premier League-club. De voormalige WSV’er en AGOVV’er kwam binnen de lijnen bij een 1-0 stand in het voordeel van de Ieren. Luuk de Jong, een andere Nederlandse invaller, bracht Oranje kort voor tijd op gelijke hoogte.

De debuterende Berghuis treedt met zijn eerste officiële optreden voor de nationale ploeg in de voetsporen van vader Frank, die in 1989 ook een keer het oranje shirt mocht dragen.

 

Bezoekers profiteren van thuisvoordeel

Vandaag 11 jaar geleden

Eintracht Braunschweig, SC Paderborn 07, VfB Lübeck en VfL Osnabrück houden de Regionalliga Nord in het seizoen 2004-2005 tot het einde toe spannend. Op de voorlaatste speeldag staat de topper op het programma tussen de nummers een en drie. Paderborn staat met 67 punten uit 34 wedstrijden bovenaan, Lübeck volgt op één punt, maar heeft al 35 wedstrijden gespeeld. Braunschweig en Osnabrück doen met respectievelijk drie en zes punten achterstand ook nog mee.

Bij winst op eigen veld tegen Braunschweig is Paderborn kampioen en staat de promotie naar de nieuw te vormen Dritte Liga vast. Omdat ik nog nooit in Paderborn ben geweest, besluit ik das Spitzenspiel live te gaan bekijken. Zover is Paderborn nou ook weer niet, 270 kilometer vanaf Apeldoorn valt te overzien. Gezien de te verwachten drukte verzeker ik me vooraf online van een kaartje. In het Duitse ‘amateurvoetbal’ gaat zoiets iets professioneler dan bij ons. Mijn kaartje ligt bij aankomst keurig klaar bij de daarvoor bestemde kassa.

Het is de laatste officiële wedstrijd in het Herman-Löns-Stadion. Na de zomer verhuist de sportclub uit Pardeborn van Schloss-Neuhaus naar de nieuwe Paragon Arena. Het aan de bosrand gelegen stadionnetje barst bijna uit z’n voegen. Iets meer dan 10.000 toeschouwers staan samengepropt. Zeker tweederde daarvan is afkomstig uit Braunschweig. De bezoekers maken optimaal gebruik van dit ‘thuisvoordeel’. De twaalfde man draagt er nadrukkelijk een steentje aan bij dat Eintracht z’n laatste strohalm pakt. Het zegeviert 1-3 en komt op gelijkte hoogte met de Jungs uit Paderborn aan de kop van de ranglijst. Het Paderbornse kampioensfeest wordt ruw verstoord. Beide clubs zullen een week later den Aufstieg schaffen.

28 mei 2005 SC Paderborn 07 – Eintracht Braunschweig

I was there…