Last-minute via Madrid naar EURO2004

Vandaag 12 jaar geleden

Bij EK’s of WK’s is het vaak afwachten waar je terecht komt. De speelsteden van de groepswedstrijden zijn direct na de loting bekend. Daar kan elke supporter dus eenvoudig op inspelen bij het samenstellen van zijn reisschema. Waar een ploeg moet spelen in eventuele knock-out fases is vaak last minute-werk. Zo ook in 2004. Op het moment dat ik mijn voucher krijg toegewezen voor een eventuele kwartfinalewedstrijd van het Nederlands elftal op het EK in Portugal, bestaan er twee opties: óf op zaterdag 26 juni naar Faro, óf op zondag 27 juni naar Porto. Naar het diepe zuiden óf het hoge noorden van Portugal. Lastig plannen voor wanneer je eventjes tussen de bedrijven door vanuit Nederland op en neer wilt vliegen.

Tsja, wat doe je in zo’n situatie, als je niet van te voren weet waar je heen moet? Ik besluit maar een vlucht vanaf Schiphol naar Madrid te boeken. Vliegen via Spanje is gedurende de eindronde in elk geval beduidend goedkoper dan rechtstreeks naar het EK-gastland. Met een huurauto moet ik dan vervolgens de plek van bestemming zien te bereiken. Doordat Oranje met het nodige fortuin als tweede eindigt in Groep D, gaat de reis naar Faro. Een rit van meer 700 kilometer!

Vrijdagmiddag na aankomst op Barajas haal ik bij Europcar mijn huurauto op. Het begint meteen goed. Vanaf het vliegveld rijd ik linea recta de file in! Vanaf Madrid moet ik de E5 volgen richting Sevilla. Eerlijk is eerlijk, het decor onderweg is bij tijd en wijle adembenemend. Ik rijd bijna letterlijk de ondergaande zon tegemoet. Van tevoren heb ik geen slaapplek geregeld. Voor het invallen van de duisternis vind ik in de buurt van Écija, tussen Cordoba en Sevilla, een motel om de nacht door te brengen. Ik heb er dan zo’n 450 kilometer opzitten. De volgende ochtend leg ik uitgeslapen en wel het laatste stuk richting Algarve af. Aan het begin van de middag bereik ik het stadion, gelegen in the middle of nowhere tussen Faro en Loulé.

Ik beleef een lange, warme dag en een historische wedstrijd. Nee, dat zeg ik niet helemaal correct. De wedstrijd tussen het in wit aantredende Oranje en Zweden is het aanzien nauwelijks waard. Ik durf het gerust een zaadpot eerste klas te noemen. Een bloedeloze 0-0. Met verlenging en strafschoppen als toegift. Ook dat nog. Historisch wordt het pas wanneer Nederland de benodigde strafschoppenreeks winnend afsluit en afrekent met een trauma. Dit heugelijke feit maakt de meer dan 700 kilometer terug naar Madrid ineens een stuk draaglijker. Ik moet er niet aan denken hoe de terugreis was geweest wanneer het Nederlands elftal onverhoopt verloren had…

26 juni 2004 Nederland – Zweden

I was there…