Maandelijkse archieven: september 2016

Doelpuntrijke middag in Ulrich-Haberland-Stadion

Vandaag 24 jaar geleden

Qua prestaties groeit Bayer Leverkusen in de jaren ’90 steeds meer naar de Bundesligatop toe. Het Umfeld, zoals ze dat over onze oostgrens zo mooi noemen, van de bedrijfsclub blijft toch lang ietwat amateuristisch houden. Weinig clubs hebben hun zaakjes beter voor elkaar, desalniettemin bezit het Ulrich-Haberland-Stadion nou niet de allure die bij een club met zoveel ambities past. In die tijd kan het bijvoorbeeld maar zo gebeuren dat je de kleurrijke XL-manager Reiner Calmund in de toenmalige, naast het clubrestaurant gelegen, Geschäftstelle aantreft achter een enorm bord patat met kingsize formaat worsten. Mahlzeit!

Wanneer ik de Rijn afzak voor het jaarlijkse onderonsje tussen Bayer 04 tegen Schalke 04, zijn dat halve thuiswedstrijden voor Schalke. Het enige dat al vooraf lijkt vast te staan, is dat ‘we’ met een nederlaag weer naar huis gaan. Dat is bijna vaste prik. In het seizoen 1992-1993 maken de Knappen het wel heel bar. Met 6-1 liefst schminkt Bayer met z’n Ossis Andreas Thom en Ulf Kirsten de bezoekers uit Gelsenkirchen af.

Al mag ik daarbij niet onvermeld laten dat vier van die zes goals vallen nadat keeper Jens Lehmann geblesseerd uitvalt. Schalke heeft dan alle twee de toegestane wissels al gebruikt. Het moet noodgedwongen met tien man en veldspeler Mike Büskens tussen de palen verder. Dat loopt niet helemaal goed af.

26 september 1992 Bayer Leverkusen – Schalke 04

I was there…

 

Robur et Velocitas dendert onverstoorbaar door

Het verrassende Robur et Velocitas heeft ook z’n vierde competitiewedstrijd winnend afgesloten. Aan de Anklaarseweg bond de debutant in de tweede klasse J zondagmiddag het eveneens ongeslagen SDC ’12 aan de zegekar. In een kansenarm duel schoot Roy van der Gouw de Apeldoorners in de blessuretijd naar de enigszins fortuinlijke zege.

Vanaf de rand van het strafschopgebied drukte Van der Gouw zonder mededogen af. De bal verdween strak in de linker bovenhoek, onhoudbaar voor de Denekampse doelman.

Aan het begin van de tweede helft kwam de thuisploeg goed weg toen de scheidsrechter een overtreding binnen de beruchte lijnen van ‘Man of the Match’ Robert Schildkamp onbestraft liet.

De ploeg van trainer Willem Mulderij deelt na vier speelronden de koppositie met Voorwaarts. De door Apeldoorner Ronald Dekker getrainde Twellonaren wonnen tot dusverre eveneens al hun wedstrijden. WSV (4-0 winst bij PH) en Luctor et Emergo volgen het leidende duo op twee punten.

 

Bonuspunt Go Ahead Eagles na 2-0 achterstand

Meer dan een uur lang liep Go Ahead Eagles zaterdagavond in Alkmaar achter bal en tegenstander aan. Een 2-0 achterstand bij AZ betekent normaal gesproken over en sluiten, einde oefening. Niet voor Go Ahead Eagles in het AFAS stadion. Op z’n Duits en z’n Dundalks kaapten De Konings onderdanen brutaal een punt mee. Een bonuspunt, waarvan de Deventenaren ergens in mei misschien wel kunnen zeggen dat ze de ommekeer teweeg bracht in de strijd om het behoud van het Eredivisieschap.

Tot tien minuten voor rust bleven de bezoekers uit Deventer overeind. Toen was het weer zover… Haps ging over het been van Lambooij. Penalty. Nummer vijf die Go Ahead Eagles in het huidige seizoen tegen kreeg. Tevens de vijfde penalty waaruit een tegendoelpunt viel. Wout Weghorst liet Theo Zwarthoed kansloos. Kort na rust stond de voormalige spits van Heracles opnieuw op de juiste plek. Bij de eerste paal werkte hij een voorzet van Bell Hassani binnen: 2-0. Hiermee leek de tot dan eenzijdige ontmoeting in Alkmaar al voortijdig beslist.

Go Ahead Eagles dacht daar anders over. Met een droge knal vanaf een metertje of 25 bracht aanvoerder Sander Duits de gasten als een donderslag bij heldere hemel terug in de wedstrijd. En wat niemand voor mogelijk had gehouden, gebeurde daarna. Waar het Ierse Dundalk negen dagen eerder in slaagde, deed Go Ahead Eagles dunnetjes over: AZ een punt afsnoepen. Met hoofdrollen voor de drie invallers aan Deventer zijde. Manchester City-huurling Sinan Bytyqi zorgde vanaf het middenveld voor de creatieve impulsen. Kenny Teijsse maakte oorlog in het Alkmaarse strafschopgebied. Sam Hendriks scoorde in de 87e minuut de 2-2. Daarmee kreeg de vechtmachine uit Deventer de beloning voordat ze niet opgaf en bleef knokken voor een goed resultaat.

In de blessuretijd kopte Lukassen AZ nog bijna naar de overwinning. De lat voorkwam een derde Alkmaars doelpunt.

Borussia Mönchengladbach gaat met de tijd mee

Vandaag 12 jaar geleden

De Bökelberg behoort tot de voetbalstadions in de Bondsrepubliek waar ik het vaakst een wedstrijd heb bijgewoond. Tot en met het seizoen 2003-2004 speelt Borussia Mönchengladbach er z’n thuiswedstrijden. Mooi kan ik het niet noemen, het samenraapsel van drie onoverdekte staantribunes en één overdekt deel voor de zittende bezoeker. Sfeervol is het er zeker. Met meer dan 30.000 dicht op het veld samengeperste toeschouwers kan het er behoorlijk spoken. Voorwaarde voor een genoegzame voetbalmiddag was wel dat het er niet té hard regende…

Omdat ook die Föhlen met de tijd mee moeten, verhuizen ze in 2004 naar het nieuwe Stadion im Borussia-Park. Van het centrum van de stad naar het aan de zuidwestrand gelegen Nordpark. Slechts een dertigtal kilometer rijden vanaf de Nederlands-Duitse grens bij Venlo. De liefhebber van bijzondere architectonische hoogstandjes raakt van het nieuwe Gladbach-home evenmin onder de indruk . Het herbergt wél 20.000 mensen méér dan de oude Bökelberg. En, niet geheel onbelangrijk in economisch mindere tijden, sponsors vinden er eveneens het comfort dat zij zoeken. Kassa dus. Het biedt de club nieuwe mogelijkheden tot sportieve en financiële groei. Uit dat inmiddels voor het tweede achtereenvolgende jaar de Champions League-hymne klinkt in het Borussia-Park, mogen we twaalf jaar later constateren dat de move prima is uitgepakt voor de vijfvoudige Deutscher Meister.

Op de zesde competitieronde van het seizoen 2004-2005 kom ik voor het eerst in de nieuwe Gladbach-veste over de vloer. De derde thuiswedstrijd van de Borussen. Met Hansa Rostock als gast. Van de koningsklasse dromen ze in 2004 alleen nog maar. Al voldoet de Nordkurve op dat moment al wel aan het gewenste niveau. De meest fanatieke Borussia-aanhangers zorgen achter het doel voor eine Bombenstimmung! Voornaamste verschil met oude Bökelberg-tijden is dat ze hun helden in het nieuwe stadion overdekt naar voren schreeuwen.

Eén ding blijft nagenoeg hetzelfde: de parkeermogelijkheden blijven onverminderd waardeloos. Het Borussia-Park ligt dan wel langs de snelweg en het is omgeven door grote parkeerterreinen, als het laatste fluitsignaal heeft geklonken loopt al het verkeer hopeloos vast.

25 september 2004 Borussia Mönchengladbach – Hansa Rostock

I was there…

 

AGOVV blijft wachten op eerste punt

Het begint langzaam een eentonig verhaal te worden. Ook in de vierde competitiewedstrijd als tweedeklasser bleef AGOVV met lege handen. Voor de vierde keer ging de promovendus met één goal verschil onderuit. Zaterdagmiddag hield Lelystad ’67 de Apeldoorners van succes af. Een vroeg doelpunt van de bezoekers volstond zaterdagmiddag voor de zege op Berg en Bos.

Zestien minuten stonden er op het scorebord toen Andy van Beveren de enige treffer van de middag achter invaller-keeper Kevin Bloemendal kopte. AGOVV bleek niet bij machte om in de resterende 75 minuten iets terug te doen. Het gaf achterin weinig weg. Aanvallend stelde de onmachtige thuisploeg er niets tegenover.

Hij wilde het achteraf niet als excuus gebruiken, maar het was voor Jerry Cooke een hele toer om elf fitte spelers aan de aftrap te krijgen. Van de spelers die voor aanvang van het seizoen poseerden voor de officiële foto van de Blauwen-selectie was een compleet elftal niet inzetbaar. Tot overmaat van ramp zag de geplaagde coach ook nog eens buitenspeler Miquel Suarez Escalante en centrale verdediger voortijdig geblesseerd uitvallen. En dan is het mooi op papier een brede selectie te bezitten, alle absentiegevallen maken de keuzemogelijkheden voor Cooke steeds beperkter.

Omdat de 0-2 voor de Lelystedelingen uitbleef, mocht AGOVV tot aan het laatste fluitsignaal blijven hopen op het eerste punt. Ook in de slotfase beschikten de Berg en Bos-bewoners niet over het geluk dat de bal toevallig een keertje goed viel. De hatelijke nul bleef staan.

 

Hovocubo bederft thuispremière WSV/Shoepimp

Vanuit organisatorisch oogpunt mag Apeldoorns eerste kennismaking met eredivisiezaalvoetbal gerust een voltreffer worden genoemd. Sporthal Mheenpark stroomde vrijdagavond nagenoeg vol voor het thuisdebuut van WSV/Shoepimp. Slechts de 4-6 nederlaag tegen titelkandidaat Hovocubo voorkwam een perfecte afloop van een verder geslaagde première .

WSV’s 1-0 voorsprong (goal Cihan Özcan) bij rust was al een prestatie van formaat. Het geslepen Hovocubo raakte geen moment in paniek. De koelbloedigheid en rust waarmee Noord-Hollanders te werk gingen, maakte duidelijk waarom veel kenners hen beschouwen als favoriet voor de landstitel. In een vloek en een zucht boog de formatie uit Hoorn in het tweede bedrijf de achterstand om in een 1-2 voorsprong.

Hovocubo sloeg telkens op de juiste momenten toe en veroordeelde WSV/Shoepimp tot achtervolgen. Tot twee keer toe maakte de thuisclub een achterstand ongedaan. De voor Oranje geselecteerde Rachid Boughalab (2-2) en andermaal Özcan (3-3) hielden de hoop aan Apeldoornse kant levend. Bij de tussenstand van 3-3 ging ook het fanatieke WSV-publiek er eens goed achterstaan.

De tegenstander raakte hier nauwelijks van onder de indruk, bleef onverstoorbaar z’n eigen spel spelen en sloeg opnieuw tweemaal toe na onachtzaamheidjes aan WSV-kant: 3-5. Met nog 36 seconden op de klok liet Özcan vanaf 6 meter het publiek nog eenmaal opveren. De resterende tijd bleek tekort om in een ultieme alles-of-niets poging de 5-5 uit het vuur te slepen. In de slotseconden moest vliegende kiep Dick Hulshorst voor een laatste keer buigen. Eindstand: 4-6.

 

Monnikenhuize stroomt vol voor Nederlands elftal

Vandaag 31 jaar

Een oefenpotje van het Nederlands elftal tegen een willekeurig clubteam zou vandaag de dag nooit en never gespeeld kunnen worden. Geen club die er over peinst om z’n dure vedetten af te staan voor zo’n niemendalletje. Kandidaat-internationals zouden in de dagen voor zo’n testwedstrijdje waarschijnlijk stuk voor stuk geblesseerd afzeggen…

In 1985 zijn de nationale en internationale kalenders niet zo overvol als tegenwoordig. In de aanloop naar de beslissende kwalificatiewedstrijden voor het WK 1986 in Mexico tegen België gaat Oranje daarom de provincie in. Het oefent tegen Vitesse, na acht speeldagen in het seizoen 1985-1986 vijftiende geklasseerd in de eerste divisie. Monnikenhuize stroomt vol. Bijna 10.000 toeschouwers – onder wie ondergetekende – aanschouwen hoe de nationale ploeg de Arnhemse semi-profs met pijn en moeite met 2-1 de baas blijft. Tweeëntwintig dagen voor het eerste play-off duel in Brussel hebben de heren internationals er overduidelijk niet zoveel zin in. Bondscoach Leo Beenhakker noemt het in VI een wedstrijd waarvan je de broek van de kont zakt.

24 september 1985 Vitesse – Nederlands elftal

I was there…

 

Memorabele 0-4 voor ’04’ op vijandelijk grondgebied

Vandaag 16 jaar geleden

Er bestaan overwinningen én overwinningen… Ik bedoel daarmee te zeggen dat de ene gewonnen wedstrijd nét ietsjes lekkerder voelt dan zo’n ‘gewone’, alledaagse zege die je morgen al weer vergeten bent. Elke overwinning die ik van Schalke 04 heb meegemaakt – toch een aanzienlijk aantal – tegen de Ballspielverein 09 uit dat dorp in de buurt van Lüdenscheid behoort tot die laatste categorie.

Die van 16 jaar geleden op vijandelijk grondgebied is misschien wel de mooiste van allemaal. Wanneer ik terugdenk aan 04’s memorabele  0-4 zege op 23 september 2000, zou ik bij wijze van spreken zo maar weer spontaan opnieuw in juichen kunnen uitbarsten. Wás für ein wunderschöner Tag! Wát een feest!

Samen met de Kleef beleef ik een topmiddag in één van de Schalke-vakken op de Nordtribüne. Een duizendje of tien staan en zitten er wel, zo schat ik. Zonder uitzondering gaat iedereen volledig uit z’n plaat. Die door velen zo opgehemelde gele muur stil te krijgen, is toch wel het summum. Die middag gebeurt het. Niet zo zuinig ook. Zelden zullen onze meeste geliefde vijanden in eigen stadion zo te kijk zijn gezet. Na de doelpunten van Jörg Böhme, Emile Mpenza, Heinrich (eigen goal, ook dat nog) en Ebbe Sand gaat het dak eraf. En hoe! En dan te bedenken dat de beklagenswaardige stumpers niet eens een dak op hun stadion hebben zitten…

Na afloop staan we op de A2 ergens in de buurt van Gladbeck wel twee uur in de file vanwege een ongeval. Op zó’n dag maakt zoiets helemaal niets uit. Na zo’n Jahrgundert Sieg blijf je desnoods het hele weekend met een grote smile op je gezicht in die file staan. Es macht allemaal kein Flaus aus!

23 september 2000 Borussia Dortmund – Schalke 04

I was there…

 

Zonder Autobahnvignet de Zwitserse grens over

Vandaag 15 jaar geleden

Het is altijd een leuke uitdaging om op één dag of in één weekend meerdere wedstrijden te combineren. Zo gebeurt het vandaag vijftien jaar geleden ook. Op zaterdagochtend in alle vroegte pik ik de Kleef thuis op. Auf geht’s! We hebben een hele reis voor de boeg. De afstand van onze eerste etappe bedraagt al meer dan 600 kilometer. ’s Middags staat in het Schwarzwald eerst SC Freiburg tegen Schalke 04 (einduitslag 2-0) op het programma. Aansluitend rijden we 70 kilometer verder om in de avond de FC Basel tegen FC Sion te bekijken.

Omdat ik het geldverspilling vind om voor die paar uurtjes op Zwitserse bodem een duur Autobahnvignet aan te schaffen, glippen we ‘via de achterdeur’ naar binnen… Ons Nederlanders bent zuunig, hè… Vandaar dat ik kort voor de Duitserse-Zwitserse grens de snelweg verlaat en ons via het dorpje Weil am Rhein toegang verschaf tot Zwitserland. In de dorpsstraat daar bevindt zich wel een soortement van grenspost, maar die is op de vroege avond onbemand. Ik neem een gok, want wanneer de Zwitserse politie me staande houdt, kan ik waarschijnlijk een boete tegemoet zien. Gelukkig pakt het goed uit. De Polizei merkt me niet op. Ik kan zo binnendoor linea recta naar het St. Jakob Park rijden. Enige probleem is om in de buurt van het stadion een parkeerplaats te vinden. Maar zelfs dat lukt.

Nou zie ik niet zo vaak voetballen in de Zwitserse eredivisie. Een thuiswedstrijd van FC Basel blijkt zeer de moeite waard. Mooi stadion. Prima ambiance. We zitten bijna met de neus bovenop het veld. Het is in meerdere opzichten bijzonder smaakvol. Vooral de Käseküchli, kaaskoeken volgens aloud lokaal recept, gaan erin als koek.

22 september 2009 FC Basel – FC Sion

I was there…

 

García García steelt de show in het Gelredome

Vandaag 11 jaar geleden

AGOVV speelt in de tweede bekerronde in het seizoen 2005-2006 een van de meest gedenkwaardige wedstrijden uit het tweede Apeldoornse proftijdperk. Onder aanvoering van de weergaloze Gonzalo García García knikkert het ‘grote broer’ Vitesse uit de strijd om de Gatorade cup, waartoe de naam van het bekertoernooi elf jaar geladen om sponsortechnische redenen is verbasterd.

Ondanks dat er sprake is van een heuse Gelderse derby laat het Arnhemse publiek het Grootste Theater van Nederland links liggen. Met 9.000 toeschouwers is het Gelredome zoals bijna altijd matig gevuld. Ik behoor tot de honderden Apeldoorners die de tribunes bevolken. Geen vanzelfsprekendheid. Sterker nog, ik heb dan al geruime tijd geen wedstrijd van mijn plaatselijke profclub bezocht.

Een jaar eerder bij een bekerduel op Berg en Bos, met toevallig ook Vitesse als tegenstander, verbiedt een of andere malloot met een gekleurd hesje mij bij de ingang een paraplu mee naar binnen te nemen. In de stromende regen mag dat niet. De dienstdoende steward wil dat ik mijn paraplu bij het kassahokje achterlaat. De paraplu’s worden niet binnen in het hokje bewaard, noch krijgen de eigenaren een bewijsje waarmee zij hun eigendommen aansluitend terug kunnen krijgen. Nee, iedereen moet de paraplu’s in de regen voor de houten keet neerleggen. En dan maar hopen dat ze er na afloop van de wedstrijd nog liggen.

Ik ben die avond nota bene in het bezit van een perskaart. Mijn verzoek om de paraplu dan maar in de persruimte te deponeren is aan dovemansoren gericht. Zoals wel vaker blinkt het personeel niet uit qua sociale vaardigheden. Proberen deugdelijke suppoosten te vinden is van alle tijden. Meneer de steward wordt zelfs onvriendelijk en begint dreigende taal uit te slaan. Daarop keer ik onverrichter zake naar huis. Het tekent het amateurisme, één van de oorzaken waaraan het profvoetbal bij ons in Apeldorp uiteindelijk ten onder zal gaan.

Voor mij is na dit geintje de maat vol. Ik boycot de wedstrijden van de profs van AGOVV vanaf dat moment. Zo eigenwijs ben ik wel. Mij zien ze er niet meer. Ik leg mezelf een vrijwillig stadionverbod op! Op Berg en Bos kom ik sindsdien enkel om bij de amateurs te kijken. Ik houd mijn boycot lang vol. Vierenhalf jaar om precies te zijn! Pas eind maart 2009 wandel ik voor het eerst weer die tien minuten naar Berg en Bos voor de derby AGOVV – Go Ahead Eagles. Gelukkig regent het die middag niet…

Maar goed, bij de legendarische bekerwedstrijd 11 jaar geleden in Gelredome ben ik wel van de partij. Ik kan niet zeggen dat ik waar voor mijn geld krijg, aangezien ik een vrijkaartje op de kop heb weten te tikken. Het wordt een onvervalste cupkraker. Zo eentje waar ze vroeger in Engeland patent op hadden. De verrassende Blauwen verzuimen om in de reguliere speeltijd de Arnhemse eredivisionist al definitief door de knieën te dwingen. Na twee keer vijftien minuten verlengen staat er 3-3 op het scorebord. Een strafschoppenserie zorgt voor de bloedstollende apotheose. Ruud ter Heide beslist de reeks in Apeldoorns voordeel. Een van de spaarzame hoogtepunten gedurende het bestaan van AGOVV Apeldoorn.

21 september 2005 Vitesse – AGOVV Apeldoorn

I was there…