Maandelijkse archieven: september 2016

Tussen Berg en Bos: Donorregistratie

Nu de koning – nee, niet Hans, maar die andere – de Troonrede heeft voorgelezen, weet iedereen in Nederland weer waar hij aan toe is voor de komende twaalf maanden. Ja, ja, het gaat de goede kant op. Alleen jammer dat steeds minder Nederlanders het merken in hun portemonnee. Maar ja, er staan natuurlijk verkiezingen voor de deur. Het grote misleiden is inmiddels al in volle hevigheid losgebarsten. Hele volksstammen dreigen er op 15 maart 2017 opnieuw met open ogen in te trappen. Meevaller is dat elke blinde op grond van de plannen voor de nieuwe wet op orgaandonatie in de toekomst een paar nieuwe donorogen tegemoet kan zien. Misschien bieden die een wat helderder kijk op hoe onze heelmeesters in Den Haag iedereen maar voor de gek blijven houden.

Feitelijk wordt met die nieuwe wet het aloude lijfeigenschap in ere hersteld. Het zoveelste bewijs van hoe het regime Rutte Nederland terugvoert naar de Middeleeuwen. Alsof de Haagse politici nog niet genoeg levens van Nederlandse staatsburgers hebben verwoest, worden binnenkort dankzij het wetsvoorstel van een oud nieuwslezeres zelfs complete lichamen opgeëist. Wie zich niet registreert, is na zijn dood niet alleen zijn leven kwijt, maar al zijn organen! Niks vrije keuze. Gewoon inleveren, die handel! Wat zou er van dit mooie land terechtkomen zonder de wereldverbeteraars van D’66?  Onderhand is niets meer veilig en heilig.

Ik loop al sinds 1998 met zo’n verklaring in mijn portemonnee. Verliest die na goedkeuring van dat wetsvoorstel aan nou ineens aan geldigheid? Nee, reken maar dat deze wet een heleboel gedoe gaat opleveren. Koren op de molen van veel denkers, zou ik denken. Onze nieuwe Moeder des Vaderlands, Sylvana Simons, zette het slavernijdebat al op de politieke agenda. Met de op handen zijnde herinvoering van de slavernij kan ze haar standpunten nóg vuriger gaan verdedigen. Al het oeverloze geouwebep dat zoiets oplevert, pfff. Je moet er toch niet aan denken.

Zelfs al is ze dan officieel nog niet eens in functie, we kunnen er vergif op innemen dat het boegbeeld van geketend medeland van zich zal laten horen wanneer iemand die zij zegt te vertegenwoordigen eerdaags bij een harttransplantatie zonder inspraak het hart van zo’n harteloze blanke ingeplant krijgt. Denk er goed aan, dat gaat zo maar niet. Over zulke ingrijpende ingrepen valt heel wat te zwartepieten.  Het illustere duo Kuzu en Öztürk zal zich evenmin onbetuigd laten, zo moet iedereen vrezen. De Peppie en Kokkie van de vaderlandse politiek gaan ongetwijfeld eisen dat hun aanhangers alleen gespoelde hersenen gedoneerd krijgen. Instructies uit Ankara behoren natuurlijk wel strikt nageleefd te worden.

Jongens (en meisjes) nog aan toe. Waar beginnen we in vredesnaam aan? Is het al die polonaise aan het lijf wel waard? Nederlanders hebben al steeds minder te kiezen. Was het in het pre-Rutte tijdperk zo dat iemand slechts twee handen kwijtraakte wanneer hij de Haagse boevenbende één vinger gaf. Binnenkort gaat het al zover dat ze ons lijf en ledenen onder de kont vandaan mogen jatten.

© RK

 

Ondermaatse busverbinding naar Allianz Rivièra

Achter de bal aan (24): Nice (Frankrijk)

15 september 2016

Ik was benieuwd naar hoe de aankomst zou zijn exact twee maanden na dato. Maar dat valt alleszins mee. Voor de verandering eens wél een paspoortcontrole. Maar c’est tout. Geen tot de tanden toe gewapende militairen. Geen verscherpte bagagechecks. Niks van dat alles. Frankrijk is niet hermetisch afgesloten van de buitenwereld. Op het Aéroport de Nice Côte d’Azur lijkt het twee maanden na de aanslag op de Promenade des Anglais, waarbij een doorgedraaid heerschap van Tunesische afkomst in een vrachtwagen 84 onschuldige mensen doodrijdt, business as usual. Het enige ongebruikelijke is dat de temperatuur aan de Côte d’Azur lager ligt dan bij vertrek uit Eindhoven. Maar daar zal niemand over klagen die de benauwde septemberdagen ontvlucht die Nederland geselen. Ik niet althans.

Als ik ruim een uur later op de plek des onheils sta, stokt me de adem wel eventjes. In een langs de boulevard gelegen muziektent worden de slachtoffers herdacht van die vreselijke avond die de Rivièra-metropool sinds die rampzalige Quatorze Juillet dagenlang tot wereldnieuws maakt. Honderden knuffelbeesten, opgebrande kaarsen, vlaggen, persoonlijke boodschappen vormen de stille getuigen van een tragedie die Frankrijk andermaal tot in het diepst van haar hart trof. Indrukwekkend. Hartverscheurend. Op een handgeschreven briefje staan de woorden On pense tous a vous… We denken allemaal aan jullie. Aan de overzijde van de boulevard bevindt zich bij het strand een kleinere gedenkplek. Uit de donkere wolken boven de stad vallen in een haast serene rust de eerste regendruppels. Alsof de hemel zachtjes meehuilt. Dit litteken tekent Nice voor altijd en eeuwig. In wat voor verrotte wereld leven we toch? En wat hebben loslopende tikkende tijdbommen in de nabije toekomst nog meer in petto?

Heerlijk dat er nog zoiets onbenulligs bestaat als voetbal. Betere afleiding is nauwelijks denkbaar. De belangrijkste bijzaak in het leven. Want uiteindelijk ligt daar de reden van dat ik naar Frankrijk ben gereisd. De loting van de Europa League heeft Schalke 04 in dezelfde poule samengebracht met OGC Nice. Een mooie aanleiding om daags voor de eerste wedstrijd in de groepsfase in Eindhoven op het vliegtuig te stappen. Of niets soms? Saint-Etienne was mooier geweest, maar ach, je kunt niet alles hebben. Daar kom ik nog wel een keer. Dat staat op de lijst.

Toch bestaat er enige reden tot zorg. Ik lees op diverse sites iets over een grève op donderdag 15 september. Een staking. Alsof dat op zichzelf al niet vervelend genoeg is, maak ik uit de berichten op dat er de hele dag geen bussen of treinen rijden. En aangezien ik ter plekke op het openbaar vervoer ben aangewezen, zou dat niet zo fijn uitkomen. Als ik het goed begrijp, gaat alles plat. Maar gelukkig blijkt op de dag van de wedstrijd de hinder mee te vallen. Ik vraag het ’s ochtends voor de zekerheid na bij de receptie van mijn hotel, bij het Office de Tourisme en op het kantoor van de lokale vervoerder Lignes d’Azur. Iedereen stelt me gerust. En inderdaad, alle bussen en trams rijden volgens de normale dienstregeling. De ellende zal pas later op de dag beginnen…

Voor 5 euro schaf ik een dagkaart aan. Met die Pass jour/day/giorno mag ik me 24 uur lang door Nice laten transporteren. Om een uur of tien in de ochtend besluit ik eerst polshoogte te gaan nemen bij het Allianz Rivièra, de nieuwe thuishaven van de Olympique Gymnaste Club. Op de promenade pak ik bus 11 met eindbestemming Centre Commercial Saint-Isidore. Het stadion, ook gebruikt bij het afgelopen Europese Kampioenschap, ligt een behoorlijk eindje buiten het centrum. Het in 2013 geopende kleine broertje van de Münchense Allianz Arena verkeert tien uur voor de aftrap in diepe rust. Het is er zo goed als uitgestorven. Niets wijst erop dat er een duel in de groepsfase van de Europa League staat aan te komen. Het belangrijkste: er gaat een bus heen, en ook weer terug!

Met die wetenschap in het achterhoofd benut ik de middaguren om een beetje te sightseeën. Nice is nice. Het aanvangstijdstip van de wedstrijd is vastgesteld om 21.05 uur. Ik besluit derhalve omstreeks half zeven vanaf de promenade met de bus naar het stadion te gaan. Hoewel lijn 11 slechts twee keer per uur richting Saint-Isidore rijdt, ben ik in dat geval ruimschoots op tijd. Had je gedacht! De bus van 18.32 uur komt helemaal niet opdagen. Zou de chauffeur misschien toch staken? Geen nood, om 18.59 uur moet de volgende komen. Het betekent weliswaar een langere wachttijd, maar ach, met een aangenaam temperatuurtje van een graad of 25 en een lekker verkoelend briesje is dat best uit te houden.

Ondertussen komt er een vijftal bussen voorbij vol met Schalke-supporters. Voorafgegaan door een politiebusjes met blauwe zwaailichten en een motorescorte. Bij de bushalte op de hoek van de Boulevard Gambeta heeft zich inmiddels een dertigtal supporters verzameld. Zowel Niçois als Schalker. En ja hoor, rond de klok van zeven uur zie ik bus 11 temidden van het drukke verkeer naderen. De bus zit zo te zien al behoorlijk vol. Wat doet de chauffeur dus? Hij stopt niet, le salaud rijdt gewoon door! Tsja, en daar sta ik dan bij de bushalte. En al die anderen evenzeer. Nóg een half uur langer te moeten wachten, is geen optie. De tijd begint langzaam te dringen. Vandaar dat ik het voorbeeld volg van de meeste Nice-fans en vijf minuten later maar in bus 9/10 duik naar het treinstation van Saint-Augustin, vlakbij het vliegveld. Ik neem aan dat die supporters wel weten waar ze naartoe moeten.

Dat weten ze zeker. En, het allerbelangrijkste, hoe ze vanaf de eindhalte bij het Allianz Rivièra moeten komen. In plaats van de straat over steken vanaf lijn 11-halte La Carrière naar het stadion, staat me een stevige wandeling te wachten. Terwijl de duisternis langzaam invalt, zit er weinig anders op dan de groep Nice-supporters uit de bus te volgen. Een takken-end lopen. Ruim een half uur duurt de wandeling. Het gaat zelfs over de vluchtstrook van een nogal drukke weg waarop de automobilisten het gaspedaal stevig intrappen. Goed uitkijken om ongelukken te voorkomen. Eind goed, al goed. Al is het al half negen geweest wanneer ik eindelijk bij het stadion aankom. Meer dan tweeënhalf uur nadat ik van mijn hotel naar de promenade ben gewandeld. Wát een waardeloze organisatie.

Over een kaartje voor de wedstrijd hoef ik me geen zorgen meer te maken. Online besteld. Thuis uitgeprint. Ik mis zodoende niets. In een heerlijke ambiance, met beide supportersgroepen in grootse vorm, ga ik er maar eens goed voor zitten. Lekker in mijn poloshirtje. Want ondanks het late aanvangstijdstip zakt de temperatuur niet onder de twintig graden. Het luidruchtige Schalke-legioennetje, al gauw een mannetje of tweeduizend, geeft de Ultras Nice op de Populaire Sud vocaal prima partij. Op het veld zijn de Duitsers heer en meester, al drukken zij hun overwicht slechts met het kleinst mogelijke verschil in de score uit: 0-1. Het volstaat voor de drie punten. Nice’ nieuwe vedette Mario Balotelli, vijf dagen eerder met twee goals de grote man in de derby tegen Marseille, levert een ouderwetse wanprestatie. L’Équipe beloont de inspanningen van Super Mario naderhand met een 2! Dát zijn nog eens rapportcijfers.

Met angst en beven verlaat ik na afloop het Allianz Rivièra, vrezend het hele roteind (een kilometertje of tien!) terug te moeten wandelen. Buiten het stadion staan nu gelukkig wel speciale bussen klaar om het publiek terug te vervoeren naar het centrum van de stad. Binnen een half uur sta ik op de Place Masséna, in hartje Nice en niet ver van mijn hotel.

Revierderby-première met klinkende zege

Vandaag 30 jaar geleden

Ik heb in de loop der tijd zoveel Revierderby’s bijgewoond dat ik de tel bijna ben kwijtgeraakt. De eerste keer vergeet ik echter nooit meer. Dat die première al weer 30 jaar in het verleden ligt, maakt duidelijk dat ik oud begin te worden. Die eerste keer dat ik Schalke 04 die zwartgelen uit dat naburige dorp zie oprollen, valt samen met mijn eerste bezoek aan het oude Parkstadion.

De sympathie voor Königsblau gaat al verder terug, en wel naar de jaren van Klaus – Fallrückzieher – Fischer en Rüdiger Abramczik. De allereerste keer dat ik Schalke in het ‘echt’ zie spelen, dateert overigens van het Rotterdam toernooi in 1980. Een legendarische wedstrijd tegen Southampton. Een 7-2 nederlaag! Na de 1-0 overwinning van vorige week voor de Europa League in Nice staat de persoonlijke teller inmiddels op 544.

Aangezien ik in 1986 nog niet in het bezit ben van een rijbewijs, ben ik voor mijn debuutwedstrijd auf Schalke aangewezen op de trein. Vanuit Arnhem. In Oberhausen overstappen. Na aankomst op Gelsenkirchen Hauptbahnhof met de tram naar het stadion. Een grensoverschrijdende dagtocht! Maar wel eentje die es in sich hat, zoals onze oosterburen zo mooi kunnen zeggen.

Tegenwoordig is het nagenoeg onmogelijk om losse kaarten voor de meest aansprekende voetbalkraker in het Ruhrgebied op de kop te tikken. Drie decennia geleden levert dat weinig problemen op. Het Parkstadion is niet eens uitverkocht! Het stadion heeft een capaciteit van 70.000 plaatsen, ik behoor die zaterdagmiddag tot de ‘slechts’ 44.500 toeschouwers.

Op de zevende speeldag van het Bundesligaseizoen 1986-1987 verslaat Schalke 04 de buren met 2-1. Onvergetelijk.

20 september 1986 Schalke 04 – Borussia Dortmund

I was there…

In de slipstream van Hannibal de Alpen over

Vandaag 23 jaar geleden

Op weg naar de WK-kwalificatiekraker San Marino – Nederland in Bologna maak ik samen met de Kleef meerdere tussentops. Het begint op zaterdagmiddag bij Schalke 04 tegen 1.FC Nürnberg. Na afloop beginnen we vanuit Gelsenkirchen aan de reis richting Italië. Laat in de avond stranden we in de Zwitserse hoofdstad Bern. Daar zoeken en vinden we een pensionnetje om te overnachten.

De volgende ochtend trekken we de Alpen over. We doen hetzelfde wat de Carthaagse legeraanaanvoerder Hannibal in 218 voor Christus deed. Ook 2211 jaar later een heel avontuur! We kunnen kiezen tussen de Sint-Benhardtunnel en de gelijknamige pas. De keuze valt op de weg over de bergen. Een hoogtepunt van het bijzondere soort, kan ik wel zeggen. Hoe hoger we komen, hoe smaller de weggetjes worden. Het is een van de eerste keren dat ik me per auto in de bergen begeef. Als ik van tevoren had geweten wat me allemaal te wachten stond, was ik thuis gebleven. De route is niet bepaald een aanrader voor iemand met hoogtevrees. Ik sta achter het stuur doodsangsten uit, het zweet staat me in de handen. Je wilt niet weten hoe blij ik ben als we de afdaling kunnen inzetten en we eindelijk in Italië aankomen.

In Turijn bezoek ik voor het eerst een wedstrijd in de Serie A. In het delle Alpi, het lokale WK-stadion van 1990, wonen we Juventus tegen Reggiana bij. Juve wint met 4-0, maar van de wedstrijd herinner ik me 23 jaar later niet bijster veel meer. Wat me nog wel helder op het netvlies staat, zijn de ettertjes die 90 minuten lang staan uit te dagen bij het vak met de supporters van de gasten uit Reggio Emilia. Het gaat aan een stuk door. Schreeuwend, gesticulerend en obscene gebaren makend. Ook een korte handbeweging over de hals, ten teken dat ze hun gasten de keel willen doorsnijden, is zeer populair. Werkelijk tientallen van die gluiperige kleine Itootjes bezondigen zich eraan, ze doen de hele middag niks anders.

Of de jochies na afloop zo flink zijn om de uitfans daadwerkelijk te lijf te gaan, kan ik niet zeggen. Op dat moment zitten we namelijk al weer in de auto. In het 180 kilometer oostelijk gelegen Piacenza verblijden we voor de gelegenheid ook de avondwedstrijd tussen Piacenza en Lecce nog eventjes met onze aanwezigheid. We moeten toevallig toch die kant op…

19 september 1993 Juventus – Reggiana

I was there…

 

Dramatische terugkeer van Cruijff in Amsterdam

Vandaag 33 jaar geleden

Een van de meest besproken eredivisiewedstrijden aller tijden. Al is het alleen maar omdat de door Ajax niet meer gewenste Johan Cruijff terugkeert in Amsterdam. Uitgerekend met Feyenoord, de aartsrivaal. Het legt al vooraf nóg meer spanning op de altijd beladen klassieker dan normaal gesproken het geval zou zijn geweest.

Ik ben in het afgeladen Olympisch stadion getuige van een spektakel dat z’n weerga niet kent. Niet alleen op het veld gaat het flink te keer, ook op de tribunes. De scheidingshekken tussen de verschillende vakken in de oude betonbak krijgen het zwaar te verduren. Zó graag willen de supporters van beide vaderlandse grootmachten bij elkaar buurten…

En wát een wedstrijd! Dit is er zo eentje waar iedereen die er bij was 33 jaar later nog over spreekt of schrijft. Nú dus!

Johan Cruijff beleeft een dramatische terugkeer in Amsterdam. Op een regenachtige zondag regent het doelpunten in Amsterdam. Die 8-2 gaat de geschiedenisboeken in. Jesper van Olsen en Marco van Basten eisen hoofdrollen voor zich op. Zouden de spelers van het eerste elftal van csv Apeldoorn wel weten dat hun trainer in deze legendarische wedstrijd ook tot de doelpuntenmakers behoort?

18 september 2003 Ajax – Feyenoord

I was there…

 

Hoopgevend Eredivisiedebuut WSV/Shoepimp

De ene nederlaag is de andere niet. De 12-4 zeperd voor de beker bij FC M.A.R.L.E.N.E. was nou niet bepaald een uitslag die de zaalvoetballers van WSV/Shoepimp in gedachten hadden als opmaat voor een klankvol debuutjaar in de Eredivisie. Bij hun ‘echte’ vuurdoop kwamen de Apeldoorners vrijdagavond veel beter voor de dag.

Ook bij FC Eindhoven incasseerde de kersverse Eredivisionst een nederlaag. Maar wel een nederlaag met perspectief, zoals dat zo mooi heet. WSV/Shoepimp bracht de landskampioen van 2015 in eigen hal nadrukkelijk aan het wankelen. Een minuut en zeventien seconden voor het einde stond de lat na een inzet van Jordy Woerdman een Apeldoornse gelijkmaker in de weg. Een kleine stunt bleef daarmee uit. De wedstrijd duurde iets tekort voor de ploeg van coach Anouar Tighadouini.

Halverwege keek de nieuweling in de hoogste speelklasse tegen een 4-2 achterstand aan. De te afwachtend beginnende bezoekers openden wel de score. De 0-1 van Rachid Boughalab gaat de boeken in als de eerste goal ooit van een Apeldoornse club in de Eredivisie. Doordat de WSV’ers een aantal malen niet helemaal bij de les waren hield de voorsprong niet lang stand. FC Eindhoven strafte de slordigheden genadeloos af.

Na de pauze gooide WSV/Shoepimp alle schroom van zich af en voerde het de druk op. De Eindhovenaren scoorden echter de doelpunten… Bij een 7-3 achterstand draaide de Eredivisiedebutant onder aanvoering van de ouderwets op dreef zijnde Joey Ngarigota de thuisploeg de duimschroeven aan. De inhaalrace leverde geen beloning op. De treffers van Cihan Özcan, die in totaal vijf maal succesvol de trekker overhaalde, en Mo Bendadi volstonden uiteindelijk niet voor WSV’s eerste Eredivisiepunt.