Maandelijkse archieven: december 2016

Beginnend trainer Ugur Yildirim kan het voetballen niet laten

Ugur Yildirim

Als trainer van het onder 13-elftal van Go Ahead Eagles en assistent van de hoofdmacht van csv Apeldoorn staat Ugur Yildirim zes dagen per week op een voetbalveld. De zondag geldt als enige vrije dag in het drukke bestaan van de beginnende oefenmeester. Wat doet de 34-jarige oud-prof daarom op zijn ‘rustdag’? Juist ja, voetballen voor TKA. Het bloed kruipt nou eenmaal waar het niet gaan kan. Yildirims beslissing om de kicksen zelf weer aan te trekken tekent de ware voetballiefhebber. “Ik vind het heerlijk om elke zondag een wedstrijd te spelen.”

Aanvankelijk hield hij de boot af. Zijn overvolle agenda laat het eigenlijk niet toe. Uiteindelijk ging Yildirim toch overstag. Lekker voetballen met vrienden bij de naar de derde klasse gepromoveerde Orderbosclub. De afspraak werd gemaakt dat de 1-malige international meedoet wanneer het hem zelf uitkomt. In het geval van voetbaldier pur sang Yildirim betekent zo’n afspraak dat hij ‘gewoon’ elke zondagmiddag aan de aftrap staat.

“Cihan Özcan is een goede vriend van mij. Hij zei: kom nou, kom nou. Hij bleef maar aandringen. Toen heb ik maar ja gezegd. Eén keer had ik last van m’n rug, verder heb ik bij TKA elke wedstrijd 90 minuten gevoetbald. Ik beleef er nog zoveel plezier aan. Bovendien kan op deze manier ook wat terugdoen. Voor de Turkse gemeenschap in Apeldoorn. Voor de jongeren. Als oudere kan ik die jonge jongens helpen”, vervult Yildirim zijn rol als ‘mentor’ met verve.

Bij csv Apeldoorn hield hij het halverwege het vorige seizoen nogal abrupt voor gezien. “Ik zei: ik stop ermee. Ik kon het niet meer opbrengen. Ik vond het coachen veel leuker. Peter Boeve zei toen: jij gaat nergens heen, jij gaat naast mij op de bank zitten. Peter ziet mij niet als pionnendrager. Hoe meer ogen, hoe meer je op details kan trainen.”

Dat het in de zomer toch weer begon te kriebelen en hij er met plezier z’n vrije zondag voor opoffert, bewijst hoezeer het voetballen de voormalig speler van Brink en Orden, Go Ahead Eagles, Heerenveen, Gaziantepspor, Sivasspor, Kasimpasa, AGOVV en csv Apeldoorn in het bloed zit. Op gedrevenheid staat geen leeftijd. De oude meester gaat voorop in de strijd. “Ik train nooit, maar oog fit en ben fit. Elke wedstrijd eis ik het maximale van mezelf. Ik sta op het middenveld. Op zes. Dan coach ik ook. Ze luisteren allemaal. Ik heb nog nooit iemand gecoacht omdat ik niét wil dat het goed gaat. Iedereen kan werken in het veld. Ik eis van m’n medespelers dat ze veel lopen. Dat doe ik zelf ook.”

“Het enige nadeel is dat een week zeven dagen heeft, en géén acht. Het trainerschap kost zoveel energie. Niet eens zozeer lichamelijk, vooral geestelijk. Soms is het best heftig. Ik ben òf aan het werk òf thuis met m’n kinderen. Voor iets anders heb ik helemaal geen tijd. Maandag, dinsdag, woensdag en donderdag geef ik training ik bij Go Ahead Eagles of csv Apeldoorn. Vrijdags voetbal ik nog met vrienden bij Atik in de zaal. Zaterdags zit ik op de bank bij wedstrijden”, loopt de voormalige wereldkampioen vrije trappen nemen zijn weekagenda kort door. Lachend: “Ik zeur niet, omdat ik kan doen wat ik leuk vind.”

In een samenleving waarin veel mensen elkaar niet altijd even vriendelijk bejegenen, fungeert sport in het algemeen en voetballen in het bijzonder volgens Yildirim juist als een bindmiddel. “Voetbal verbroedert. Er wordt vaak geklaagd over hangjongeren en overlast. Daarom moet je juist stimuleren dat ze gaan voetballen en sporten. We zijn allemaal hetzelfde. We zijn allemaal mensen. We moeten eens ophouden met dat etiketteren. Het plezier moet altijd voorop staan.”

Bron: Sportmagazine Deportivo Apeldoorn

Foto: Rico Brouwer

FSG-campus optie voor topteams: Coolen Alterno zet in op full force

Als eerste Apeldoornse sportvereniging is Alterno een samenwerking aangegaan met de Full Force Sports Academy. Behalve dat de naam van de FSG Academy sinds de start van het huidige volleybalseizoen het shirt van het eerste damesteam van Coolen Alterno siert, maken beide topteams van de Matense volleybalgrootmacht gebruik van de trainingsfaciliteiten op de campus op het voormalige Wegener-terrein.

Mogelijk gaat de samenwerking in de nabije toekomst zelfs verder. Wanneer FSG te zijner tijd op haar campus behalve een trainingshal ook een wedstrijdaccommodatie realiseert, lijkt niet uitgesloten dat Alterno’s eredivisieteams uitwijken naar de Laan van Westenenk. Voormalig voorzitter Leo Dadema sprak eerder al uit dat een verhuizing naar Omnisport niét aan de orde is. Een wedstrijdhal op het FSG-complex zou een prima alternatief zijn en Alterno uit de brand helpen.

Alsof het meespelen in de volleybaltop al niet genoeg druk op Alterno’s clubkas legt, werpt een beoogde verdere professionalisering van de eredivisie eveneens de nodige schaduwen vooruit. De NeVoBo scherpt de voorwaarden om in de hoogste klassen te mogen spelen de komende jaren drastisch aan. Voor bespelers van een hal met een geringe toeschouwerscapaciteit en beperkte afmetingen brengt dit nogal wat hoofdbrekens met zich mee. De Alternohal aan de Waleweingaarde voldoet niet aan de officiële eisen. Voor de beleidsbepalers van de club is het al langer een kwestie van passen en meten.

In Alterno’s presentatiegids voor het seizoen 2016-2017 liep Hans Stindt, teammanager van de landskampioen bij de dames in 2014, alvast op de zaken vooruit. “Ik kwam een aantal maanden geleden in contact met Dennis Peek, de Managing Director van FSG. In mijn zoektocht naar trainingsfaciliteiten, wedstrijdaccommodatie en nieuwe speelsters bleek FSG wel iets voor Alterno te kunnen betekenen. Al pratende werden Dennis en ik steeds enthousiaster en uiteindelijk resulteerde dat in een samenwerkingsovereenkomst waardoor onze speelsters komend seizoen met de naam FSG op het shirt zullen gaan spelen. Wij zullen gebruik gaan maken van de trainingsfaciliteiten van FSG en wellicht in de toekomst hier zelfs wedstrijden gaan spelen”, aldus Stindt.

Bron: Sportmagazine Deportivo Apeldoorn

Vriendenclub steunt volleyballers Draisma Dynamo door dik en dun

Vriendenclub Draisma Dynamo

De volleyballers van Draisma Dynamo willen in het huidige seizoen een serieuze gooi doen naar de hoofdprijzen. De eerste landstitel sinds 2010 is het voornaamste streven, het zou de dertiende in totaal worden. Voor het eerst sinds lange tijd staat er in Omnisport een spelersgroep die kan wedijveren met ‘s lands sterkste clubs. Belangrijker nog: een ploeg die in staat is om de Lycurgussen en Orions van deze wereld te verslaan! Naast ontelbare uren van bloed, zweet en tranen op de trainingen spelen de Vrienden van Dynamo een onmiskenbare rol bij het herleven van oude glorietijden. De opleving van het businessnetwerk, dat Dynamo’s topploeg in voor en tegenspoed steunt, maakt nieuwe successen mogelijk.

Kees van Buuren, de bevlogen voorzitter van het businessnetwerk, ziet het al helemaal zitten. “Ik reken dit seizoen op een kampioensfeest. Als je, zoals onlangs, maar nipt met 2-3 verliest van Lycurgus, zit er meer in. Zij zijn te verslaan. Bij een eventueel kampioenschap gaan we als businessclub zeker iets doen. En dat zal meer zijn dan alleen bier en bitterballen, dan nodigen we ook de fanfare uit… “

100 leden

De Vriendenclub zit in de lift. Het bedrijfsleven speelt weer mee, constateert Van Buuren. “Het loopt lekker. We zitten nu op bijna 100 leden. Zo’n vier jaar geleden zei ik in een optimistische bui: over vier jaar hoop ik dat we de 100 gehaald hebben. Toen zaten we op een dikke 53 leden en kwamen er in een jaar tijd zes nieuwe leden bij… Onze activiteiten worden steeds beter bezocht. Er is volop reuring. Ik denk dat onze groei met drie factoren te maken heeft: het aanhaken van Centraal Beheer, de kwaliteit van wat we doen en ook zit de economie weer in de lift. Nu het beter gaat, komen bedrijven weer wat meer over de brug.”

Van Buuren en zijn bestuur proberen de betrokkenheid te vergroten. “Ik heb me laten vertellen dat de businessclub op het hoogtepunt 180 leden heeft gehad. Dat was in de tijd van Piet Zoomers. Maar ik weet niet of je er wel weer zoveel zou moeten willen. Ik ben zelf meer van de betrokkenheid. We proberen onze activiteiten aan te laten sluiten bij wat de leden willen. Om samen zaken te doen, moet je elkaar kennen. Zo zijn we in november wezen Autodaten. Dat is erg positief ontvangen door de deelnemers. We zijn met 25 auto’s, variërend van een Q7 tot een dikke Peugeot, gaan toeren. Met z’n vieren in een auto. Op zó’n manier leer je elkaar wel kennen. Dan moét je wel praten.”

Maatschappij

Hoewel het genereren van financiële middelen ten behoeve van de volleyballers van Draisma Dynamo voorop staat, kijkt de businessclub verder. “Als eerste is er de drive om zaken met elkaar te willen doen. Daarnaast spannen we ons in om Apeldoorn te profileren als topsportstad. En ook tonen wij ons graag maatschappelijk betrokken. Ik vind het wel belangrijk om wat terug te geven aan de maatschappij waar je zelf je bestaansrecht aan te danken hebt”, aldus Van Buuren.

“Dat doen we op verschillende manieren. We proberen bijvoorbeeld mantelzorgers van de Kap eens in het zonnetje te zetten. Daarnaast hebben we korte lijntjes met Spelderholt. Ook hebben we al weleens wat gedaan met ’s Heeren Loo. Om bij sponsoring ergens een zak geld neer te zetten en het verder zelf maar uit te zoeken, is makkelijk. Een sponsor moet ook zorgen dat hij er wat toe doet. Je mag je ogen nooit sluiten voor wat er om je heen gebeurt”, merkt Van Buuren op.

Samenwerking

“Wij zetten vol in op een verdere professionalisering. Onze activiteiten moeten wel goed zijn natuurlijk. Ik heb al vaker gezegd dat wij de samenwerking zoeken. Zo zetten we in op een stukje samenwerking met csv Apeldoorn. We zijn eveneens aan het kijken hoe we de businessclubs van Dynamo en Go Ahead Eagles bij elkaar kunnen krijgen. Ook die verbinding zoeken we. Het lijkt mij wel leuk om onze volleyballers eens op een ludieke manier te laten voetballen tegen Go Ahead Eagles en op hun beurt Go Ahead Eagles te laten volleyballen tegen Draisma Dynamo.”

Een dertiende landskampioenschap voor Draisma Dynamo is slechts een kwestie van tijd, verkondigden Peter de Vries, de kartrekker van de Stichting Topvolleybal Dynamo, en Kees van Buuren in al hun optimisme in april al in de Stedendriehoek.  Aan de altijd bedrijvige businessclubvoorzitter zal het niet liggen. Op zijn eigen manier draagt hij er een steentje aan bij. “Ik kan maar één ding tegelijk, maar ik heb plannen genoeg.”

Bron: Sportmagazine Deportivo Apeldoorn

Vertrekkende Mulderij wil Robur graag door de voordeur verlaten

Na acht jaar gaat Willem Mulderij Robur et Velocitas met pijn in het hart verlaten. Vier seizoenen fungeerde hij als verlengstuk van trainer Eric Looijen in het veld. De afgelopen drieënhalf seizoen zette de opvolger van Looijen vanaf de zijlijn zélf de lijnen uit. Mulderij’s keuze om de zondagtweedeklasser aan het einde van het huidige voetbaljaar te verlaten is weloverwogen, maar valt hem zwaar. De 38-jarige coach beargumenteerde zijn besluit met de woorden: “Je kunt beter een jaar te vroeg weggaan dan een week te lang blijven.”

Mulderij prijst zich gelukkig dat het bestuur van Robur et Velocitas hem in 2012 de kans bood als nieuwe kapitein van het roodwitte vlaggenschip. “Al kostte het me wel een jaar om het gevoel kwijt te raken dat ik geen speler meer was. In het begin was het zo dat als er een bal vijf of zes meter langs me heen kwam, ik achter die bal aan wilde lopen. In mijn eerste jaar als trainer degradeerden we naar de derde klasse. Als ik toen de trainer was geweest die ik nu ben, was dat misschien wel niet gebeurd. Dan had ik bepaalde zaken mogelijk anders aangepakt.”

De start van de kersverse oefenmeester was overambitieus. “Ik wilde de hele speelwijze omgooien. Hoog drukken zetten, en zo. Het ging veel te snel voor de spelers. Je moet dingen geleidelijk doen. Ik weet nu dat het wel acht maanden kan kosten om een goede organisatie neer te zetten. Zoiets kan ik nu veel beter inschatten. Ik heb geleerd nóg duidelijker te zijn. Het trainerschap blijft een ervaringsvak. Als trainer moet je leren wat de handigste manier is om dingen over te brengen. Wat voor mij een ABC’tje was, begrepen de spelers niet altijd. Je kunt niet ineens alles maar zo out of the blue veranderen. Daar ben ik de afgelopen drieënhalf jaar wel in gegroeid.”

“Roburs ambitieniveau is om zo hoog mogelijk te spelen met zoveel mogelijk eigen jongens. Zet je dat af tegen mijn persoonlijke ambitie, dan past het misschien niet helemaal. Mijn ambitie is om als trainer de top van het amateurvoetbal te halen. Maar het heeft mij niet geïrriteerd in de jaren dat ik hier gewerkt heb. Het geeft je wel een bepaalde rust en ruimte om zelf dingen te doen. Een trainer krijgt bij Robur goed de vrijheid om te werken. Ze denken ook mee als je iets wilt verbeteren. En qua faciliteiten zitten we natuurlijk bij de top in Apeldoorn”, steekt de trainer de loftrompet over zijn huidige club.

Zijn toekomst ligt nochtans elders. “Ik ben wel iemand die gelooft in de geleidelijke weg. Ik wil mijn tc 1-diploma gebruiken. Ik ben nu 38 en een beginnend trainer. Clubs uit de tweede- of derde divisie zullen niet zo gauw een belletje naar Willem Mulderij wagen. Maar er zitten nog twee klassen onder. Een Hoofdklasser of een eersteklasser zou heel mooi zijn. Al heb je die in de regio Apeldoorn niet zoveel zitten. Drie kwartier reistijd is te doen, dat heb ik thuis zo afgesproken. Ik wil wel naar een echte club. Ik ben wel een verenigingsmens.”

Ondanks bescheiden verwachtingen na de terugkeer in de tweede klasse wil Mulderij afsluiten in gepaste stijl. “Eindigen op een vijfde of zesde plaats zou realistisch zijn. Ik hoop voorzichtig op wat meer. Er zou niets mooiers zijn dan afscheid te nemen met een periodetitel. Voor mij is het belangrijk dat ik door de voordeur wegga.”

Zijn opvolger Ewald de Boer komt in een gespreid bedje terecht. “Een trainer met de ambitie om een goede tweedeklasser te trainen, kan geen betere club treffen dan Robur et Velocitas. De spelersgroep is jong en gretig. Er zit heel veel potentie in. Ik sluit niet uit dat ze zelfs een niveautje hoger kunnen.”

Bron: Sportmagazine Deportivo Apeldoorn

Kustboys gaan kopje onder op Tweede Kerstdag

Vandaag 3 jaar geleden

Op Tweede Kerstdag een wandeling maken op het strand van Oostende. Het wijkt weer eens wat af van de gebruikelijke routine.

Aangezien er drie jaar geleden in de Belgische Jupiler Pro-League een volledige speelronde wordt afgewerkt rond de kerstdagen, maak ik dankbaar van de gelegenheid gebruik om Apeldoorn voor een dag te ontvluchten. KV Oostende is tot dan de enige club in de hoogste speelklasse bij onze zuiderburen van wie ik niet eerder een wedstrijd heb bijgewoond. De wedstrijdkeuze levert zodoende weinig hoofdbrekens op. De afstand naar de Belgische kust bedraagt weliswaar meer dan 300 kilometer, van een witte kerst is niet bepaald sprake. Het is stralende dag. Perfecte omstandigheden om auto te rijden. En met de drukte onderweg valt het ook alleszins mee. Er staan voor de verandering eens geen files op de ring van Antwerpen.

Bij aankomst ligt mijn via internet bestelde kaartje keurig klaar bij het daarvoor bestemde loket van het Albertparkstadion. Aangezien ik ruimschoots voor de aftrap ter plaatse ben, maak ik inderdaad eerst in de stralende zon een korte strandwandeling. Vanaf de parkeerplaats bij het stadion steek je de straat over, gaat vervolgens tussen een paar gebouwen door en voila: je loopt zo het strand op.

Waarom de plaatselijke voetbaltrots de bijnaam de Kustboys draagt valt op grond van die wetenschap niet zo moeilijk te begrijpen. Tegen de overmacht van de bezoekers uit Lokeren is die middag nochtans geen reddingsbrigade bestand. KVO gaat als pijnlijke afsluiting van 2013 met 0-3 onbarmhartig kopje onder.

26 december 2013 KV Oostende – Sporting Lokeren

I was there…

 

Fortuna zorgt voor donkere Kerst in Galgenwaard

Vandaag 27 jaar geleden

Voetballen gedurende de Kerstperiode is aan de overzijde van de Noordzee traditie. In Nederland gebeurt het slechts sporadisch. Terwijl het in Engeland regel is dat er in die donkere dagen tegen een bal wordt geschopt, is het bij ons de spreekwoordelijke uitzondering.

De eerste seizoenshelft van het voetbaljaar 1989-1990 kent derhalve een voor Nederlandse begrippen laat einde. Bijna zeven weken nadat in Oost-Berlijn de Muur ‘valt’, beleeft de Eredivisie z’n achttiende speeldag. Wat me ertoe heeft bewogen mijn voetbaljaar 1989 af te sluiten met FC Utrecht tegen Fortuna Sittard, durf ik 27 jaar later niet te zeggen. Dat kan ik me niet meer herinneren.

Gezellig zal de Kerst ongetwijfeld niet geweest in de Domstad. Vrouwe Fortuna is de plaatselijke FC niet zo gunstig gezind. Het zit allemaal behoorlijk tegen. Door de 1-0 nederlaag in de Galgenwaard tegen de toenmalige subtopper uit Limburg duikelt FC Utrecht naar de dertiende plaats op de Eredivisieranglijst. Met slechts vier punten meer dan de nummer zestien: Feyenoord…

Tsja, tijden veranderen.

24 december 1989 FC Utrecht – Fortuna Sittard

I was there…

 

Vierde thuisduel GA Eagles in zeventien dagen

Vandaag 11 jaar geleden

De KNVB staat te boek als belangenbehartiger van voetballend Nederland. Toch denk ik niet dat ik de enige ben die zich weleens afvraagt of ze in Zeist rekening houden met belangen van clubs en supporters. Voetbal is een publiekssport, wedstrijden worden gespeeld bij de gratie van de toeschouwers. Toch is het duel dat Go Ahead Eagles op 23 december 2005 tegen FC Omniworld moet afwerken de vierde thuiswedstrijd in een tijdsbestek van zeventien dagen! Hoe verzinnen ze het?

Wie een competitieprogramma samenstelt, zorgt toch zeker voor een ietwat gereguleerd verloop van de competitie. Die gaat een club toch zeker niet vier keer thuis laten spelen in zeventien dagen! Nou, bij de KNVB wel hoor. In plaats van de mensen naar het stadion te lokken, jaag je ze op die manier juist weg. Zeker in de dure decembermaand, waarin de meeste mensen – nog afgezien van de vaak ver van optimale weersomstandigheden – wel wat anders aan hun hoofd hebben dan het bezoeken van voetbalduels in de Gouden Gids divisie!

Het maakt december 2005 een wel erg drukke maand voor de Deventer eerstedivisionist en z’n trouwe aanhang. Na FC Emmen op 6 december (1-4), Fortuna Sittard op 9 december (1-1) en VVV Venlo op 12 december (1-0) wordt het jaar afgesloten met het bezoek van de Flevolanders. Er zijn leukere dingen te bedenken dan twee dagen voor Kerstmis – met alle respect – FC Omniworld te moeten aanschouwen.

Voor zover ze uit Almere afkomstig zijn, wordt het een avond om nooit te vergeten. Voor het overgrote deel van de 2.600 diehards die naar de Adelaarshorst zijn gekomen, wordt de laatste wedstrijd van hun favoriete ploeg in 2005 een ware kwelling. Wat heet, supporters van Go Ahead Eagles zullen niet graag herinnerd worden aan die 1-4 nederlaag. Ik denk dat ik 23 december wel een enigszins publieksonvriendelijke datum mag noemen. En zeker niet alleen vanwege de zeperd waar tegen Go ahead Eagles oploopt…

 23 december 2005 Go Ahead Eagles – FC Omniworld

 I was there…