Maandelijkse archieven: mei 2017

Tijdrovende bus- en treinreis naar Agadir

Achter de bal aan (31/2): Agadir (Marokko)

Dinsdag 30 mei 2017

Wonderbaarlijk. Zodra een gesprek over voetballen gaat, schept dat vaak een band. Zo raakte een medewerker van een geldwisselkantoor bij aankomst ophet vliegveld van Casablanca helemaal opgewonden over El Ahmadi en Ziyech. De receptionist van het hotel verandert ook meteen van houding en toon wanneer hij verneemt wanneer de reisbestemming Agadir is, preciezer gezegd de vriendschappelijke interland tussen Marokko en Nederland. De knaap steekt spontaan de loftrompet op Robin van Persie.

Er staat een trip van bijna 500 kilometer op het programma. Door het verplaatsen van de wedstrijd van Casablanca naar Agadir, krijg ik wat meer van Marokko te zien… De treinreis van Casa Voyageurs naar Marrakech – deel een van de trip – neemt al meer dan drieënhalf uur in beslag. Die 270 kilometer verlopen niet bepaald in sneltreintempo. Opwindend wil ik het niet bepaald noemen. Slaapverwekkend is een betere benaming. Er lijkt maar geen einde aan te komen. Je komt nog eens ergens, dat wel. Al maken de tussenstops in Berrechid, Settat en Benguerir nou ook weer niet zoveel indruk dat ik overweeg er in de toekomst nog eens terug te keren.

Het landschap waar de trein zich langzaam doorheen ploetert, is vooral vlak, dor en droog. Ik ontkom niet aan de indruk dat het weinig regent in deze verlaten contreien. De bodem is in hoofdzaak geel, grijsbruin en gravelkleurig. Slechts hier en daar ontwaar ik plukjes groen. Wat struikgewas, boompjes of een verdwaald grasveldje. Ongerept, dat zeer zeker. Om met de hele familie te gaan kamperen, kan ik me meer opwindende plekken voorstellen. Of je moet toevallig van ezels houden. Want waar ik eerder verwacht op kamelen en dromedarissen te stuiten, is de ezel vreemd genoeg de diersoort die zich in grootste getale ophoudt op de ´prairies´ waar we langskomen.

Op talloze plekken wordt langs het traject gewerkt aan de aanleg van nieuwe wegen. De infrastructuur kan wel een upgrade gebruiken. Veel oogt nogal basic. Vandaar waarschijnlijk ook al die ezels… Die worden door de inheemse bevolking gebruikt als transportmiddel. Zoals hun verre voorouders dat ook al deden. Vrij bizar is dat geüniformeerde heren in gele hesjes vrijwel alle overgangen bewaken. Zelfs in de middle of nowhere, waar in de verste verte geen levende ziel te bekennen is, staan de functionarissen verveeld langs de spoorbaan voor zich uit te staren. Erg zinvol werk…

Deel twee van de reis spreekt beduidend meer tot de verbeelding. Het ruige, bergachtige terrein dat we na de overstap op de bus naar Agadir passeren, heeft wel wat. Zo valt er onderweg toch nog wat te genieten. Maar al met al is het wel een lange zit. Ik ben blij als ik in de vroege avond, bijna zevenenhalfuur na vertrek uit Casablanca, eindelijk kan uitstappen op de Gare Routière van Agadir. Dat de KNVB alle ´gedupeerden´ die al een reis hadden geboekt naar Casablanca, tegemoetkomt in de reiskosten, verdrijft de vermoeidheid slechts ten dele. Al vind ik het wel weer een sympathiek gebaar van de zo vaak bekritiseerde bondsbonzen in Zeist. Voor 5 juni moet ik een declaratie sturen. Claims die later worden verstuurd, nemen ze niet meer in behandeling. Zo zijn ze dan ook wel weer.

Kort voor het binnenrijden van de stad was het Stade Adrar, waar Oranje de strijdt aanbindt met de Marokkanen, in de verte al vanuit de bus zichtbaar. Met een verwachte temperatuur van 34 graden belooft het al bij voorbaat een verhit onderonsje te worden.

Pff, je moet er wel wat voor over hebben om erbij te zijn. Kort na aankomst zit ik enigszins doorheen. De hele dag stilzitten en niks doen, kan bijzonder vermoeiend zijn. De hitte voelt in Agadir ook iets heter aan dan in Casablanca. Gelukkig kan ik er na een verfrissende douche in het Ibis hotel en het verorberen van een overheerlijke entrecote weer helemaal tegen.

In de voetsporen van Humphrey Bogart

Achter de bal aan (31/1): Casablanca (Marokko)

29 mei 2017

Een oefeninterland van ons aller Nederlands elftal biedt een uitstekende gelegenheid voor een paar daagjes Marokko. Ik heb nog niet eerder het genoegen mogen smaken in Noord-Afrika rond te stappen. En aangezien de prijzen van de vliegtickets alleszins binnen het budget passen, waag ik de gok. De verplaatsing van de wedstrijd van Casablanca naar het 500 kilometer verder gelegen Agadir nemen we er voor het goede gemak maar bij in koop.

Ik vind het best wel spannend. Ik heb totaal geen idee wat me te wachten staat. Qua chaos, waar ik wel een beetje rekening mee houd, lijkt er momenteel in elk geval geen betere luchthaven te bestaan om vandaan te vertrekken dan Schiphol. Misschien helpt me dat alvast een beetje bij het acclimatiseren. Bovendien verkeer ik ter plaatse in het gezelschap van Erik Pasman, erkend globetrotter. We laten alles wel op ons afkomen. Niet in de stress raken. Beleefd blijven lachen. Dan komt het ongetwijfeld best in orde.

Het begint goed. De drukke ochtendspits op de A1 en de A9 stelt het geduld meteen al behoorlijk op de proef. Chauffeur Huub heeft liefst twee uur nodig om de 100 kilometer van Apeldoorn naar Schiphol te overbruggen. Twee uur voor de vertrektijd levert hij me af bij vertrekhal 1. Ruimschoots op tijd om niet te stranden in de veiligheidscontroles. Alleen het scannen van mijn fonkelnieuwe paspoort gaat niet helemaal zoals het moet. Het is natuurlijk wel handig om het document niet op z´n kop in het apparaat te stekken…

De vlucht met Transavia naar Marokko verloopt probleemloos. Van de 189 stoelen van de Boeing 737-800 is hooguit een derde gevuld. Drie uur en twintig minuten na vertrek vanaf Schiphol mag ik op Mohamed V International Airport aansluiten in de rij voor de paspoortcontrole. Fluitje van een cent. Het gaat er redelijk relaxed aan toe. Na een tweetal tropische dagen in Nederland is het meest maffe dat het bij aankomst in Marokko ´kouder´ is dan thuis! Al is koud natuurlijk een uiterst relatief begrip in dit geval. Met 23 of 24 graden is het prima uit te houden. Bijzonder aangenaam.

Na het inslaan van een stapel dirhams, zoals de lokale munteenheid heet, pakken we de trein vanaf het vliegveld naar het centrum van Casablanca. Een ritje van ongeveer 25 kilometer. Vliegveld, station, alles ziet er spikspan uit. Treinkaartje kost omgerekend zo´n 4 euro. Ongelooflijk, maar de trein vertrekt zowaar op tijd! Gedurende het bijna drie kwartier durende tochtje trekt een nogal afwisselend decor aan ons voorbij. Meer dan drie miljoen inwoners maken Casablanca wel tot Marokko´s grootste bevolkingsconcentratie. Met tegenstellingen alom. Het ene moment moderne kantoorgebouwen, even later bouwvallige krotten waar wasgoed uit openingetjes in afgebladerde muren wappert. Parkachtig gebied, niet veel verder openbare vuilnisbelten waar de bewoners hun afval lukraak langs het spoor hebben gedumpt.

Vanwege ramadan bedraagt het tijdverschil (normaal 1 uur) met Nederland 2 uur. Omstreeks drie uur in de middag komen we aan op station Casa Porte. Mijn hotel bevindt zich op loopafstand. Om veilig de straat over te komen blijkt een nogal hachelijke onderneming. Nederlandse verkeerregels gelden in Marokko niet. Zoals zich laat aanzien gaat het er ietsjes minder geordend aan toe dan bij ons. Je hebt ogen van voren en van achteren nodig om bij het oversteken niet onverhoopt in onzachte aanraking te komen met voorbijrazende gevaartes.

Ik heb niet veel tijd uitgebreid in de voetsporen van Humphrey Bogart en Ingrid Bergman te treden. Enige actiepunt is om voor morgen transport zien te regelen naar Agadir. Ook dat levert gelukkig geen onoverkomelijke hindernissen op. Er bestaat de mogelijkheid per ´luxe´ touringcar van CTM de reis te vervolgen. De keuze, zoals thuis via internet al uitgedokterd, valt op op een gecombineerde trein-/busreis. Eerst met de trein naar Marrakech, dan overstappen op de bus. Om 10.55 uur vertrekken we vanaf station Casa Voyageurs. Als alles een beetje meezit komen we dan ´s avonds omstreeks half zeven op de plek van bestemming aan. En dat alles voor slechts 195 dirham, pak ´m beet 20 euries. Omgerekend nog geen 3 euro per uur. Eventuele vertragingen en oponthoud buiten beschouwing gelaten.

De mensen in Casablanca maken een vriendelijke indruk. Ze zijn uiterst behulpzaam. Gelukkig staat de werking van de kaartjesautomaten voor de tram ook in het Frans en Engels aangeduid. Wel fijn, omdat m´n Arabisch niet meer is wat het ooit geweest is… De tramperrons bevinden zich gewoon op het trottoir. Toegang dient te geschieden via een draaihekje. Met het beeld dat in Nederland bestaat van opgewonden Marokkaanse standjes met korte lontjes, valt op dat iedereen keurig netjes betaalt en zich voorbeeldig gedraagt. Waarom doen ze dat in Nederland dan niet? Waar ligt dat aan?

Een waardeloze internetverbinding in het hotel en een op hol slaande telefoon vormen eigenlijk de enige minpuntjes van mijn eerste uren op Marokkaanse bodem. Met die ene kakkerlak met wie ik bij het betreden van mijn hotelkamer kennismaak, loopt het slecht af. Die overleeft het niet. Die elimineer ik vakkundig. Ik laat me nergens door verrassen, ben op alles voorbereid.

Enerverend tripje per trein en boot naar Helsinki

Vandaag 28 jaar geleden

Het uitstapje naar WK-kwalificatiewedstrijd Finland – Nederland is een van mijn mooiste en tegelijkertijd meest inspannende Oranje-reizen ooit.

Het low-budget vliegen moet in die tijd nog van de grond komen. Ik reis derhalve per trein en boot naar Scandinavië! Een hele onderneming, zo mag ik wel zeggen. Het overstappen meegerekend duurt het wel een uurtje of vijftig voordat ik op het punt van bestemming aankom. Er trekt onderweg veel fraais aan me voorbij. Blond, langharig en welgevormd vooral. Ik kijk m’n ogen uit.

Apeldoorn als beginpunt. Hengelo. Osnabrück. Hamburg. In Puttgarden met trein en al de boot op naar Rødbyhavn. Dwars door Denemarken verder naar Kopenhagen. Via Helsingør over het water naar Helsingborg. Zweden van west naar oost doorkruisen. In Stockholm de trein uit voor de ferry naar Turku. Het mooiste stuk van de reis. En als je dan na twee dagen non-stop reizen eindelijk voet zet op Finse bodem het laatste rukje met de Finse spoorwegen naar Helsinki.

Als toegift mag ik me op de avond van de wedstrijd in het oude Olympisch stadion van Helsinki zeiknat laten regenen…

31 mei 1989 Helsinki

Zwarte markt biedt uitkomst voor tickets Haila

Vandaag 9 jaar geleden

Al vanaf het moment waarop ik haar voor het eerst zie optreden met de Cubaanse band Bamboleo, ben ik een fan van de zangeres Haila Mompié. Wát een stem heeft die meid! Increible. Ongelooflijk.

Nadat ze aan het begin van dit millennium als solozangeres succes begint te krijgen, beloont ze zichzelf vanwege haar nieuwe status op een paar borstimplantaten. Het resultaat mag er wezen. Het geeft Haila nóg meer volume…

Wanneer Haila een concert geeft in het Karl Marx theater in Ciudad Habana op het moment dat ik daar ben, wil ik er uiteraard naartoe. Met Raúl, Arianne en haar nichtje begeef ik me op een regen- en stormachtige avond naar de Avenida 1ra in Miramar.

Dat het concert bij aankomst is uitverkocht, levert geen onoverkomelijke problemen op. Op straat is een levendige handel in kaartjes voor de show. Als ik het me goed herinner, vragen de touts 10 CUC. Ofwel 10 pesos convertibles, wat gelijkstaat aan 10 dollar. Ik verkeer in de veronderstelling dat het de prijs betreft die ze willen hebben pér kaartje. Dat blijkt een misvatting. Voor dat bedrag krijg ik liefst vier toegangsbewijzen!

Geen geld voor een onbetaalbare avond.

30 mei 2008 Ciudad Habana

 

El Cobre’s onweerstaanbare aantrekkingskracht

Vandaag 10 jaar geleden

Met religie heb ik niet zo veel. Al het onrecht op deze wereld terug te voeren omdat het is Como Dios quiere, wil er bij mij niet zo in.

Hoewel het misschien tegenstrijdig is met mijn opvattingen, loop ik al wel sinds mensenheugenis met een afbeelding van La Virgen de la Caridad del Cobre in mijn portemonnee. De beschermheilige van Cuba is ook mijn beschermheilige geworden. Een beetje bijgeloof kan geen kwaad, zo geloof ik dan wel weer.

Het kleine naar de gelijknamige kopermijn vernoemde dorpje aan de voet van de Sierra Maestra is Cuba’s drukst bezochte pelgrimsoord. Sinds mijn eerste visite aan de ruim twintig kilometer ten noordwesten van Santiago de Cuba gelegen basiliek, ben ik er meermaals terug geweest. Bij elk bezoek aan de tweede stad van Cuba staat een uitstapje naar de kerk met het beeld van de maagd van de naastenliefde op het programma. Zelfs na al die keren blijft het een onweerstaanbare  en onverklaarbare aantrekkingskracht op me uitoefenen.

29 mei 2007 El Cobre

Columbia moet klus in uitwedstrijd afmaken

Columbia houdt de kansen op promotie naar de tweede klasse volledig in eigen hand. De Apeldoorners wonnen zondag het eerste van twee play-off duels tegen Helios met 2-1.

De thuisploeg vloog uit de startblokken. In het geval van Maxime Koutamey gebeurde dat erg sierlijk en binnen de beruchte lijnen. De scheidsrechter zag er een strafschop in. Al na twee minuten benutte Mourad Kasrioui dit buitenkansje: 1-0.

De ploeg van trainer Marco Onderberg, aantredend zonder de geschorste clubtopscorer Barry de Jong, verzuimde voor rust verder uit te lopen. In de zeventiende minuut stond de paal bij een inzet van Michael Langenbach de 2-0 in de weg. Het duurde tot een kwartier voor het einde alvorens Stefan Derksen met een rake uithaal van afstand de voorsprong alsnog verdubbelde.

De tegengoal van Helios acht minuten voor tijd betekende weliswaar een kleine domper, het verandert niets aan het feit dat Columbia op Tweede Pinksterdag met een 2-1 voorsprong aan de return in Colmschate begint. Een gelijkspel volstaat voor een terugkeer in de tweede klasse.

Onvoltooid verleden tijd blijft zichtbaar in Belfast

Vandaag 1 jaar geleden

Het ligt misschien niet zo voor de hand om Belfast als uitvalsbasis te kiezen om de interland tussen Ierland (de Republiek!) en Nederland, het blijkt alleszins de moeite waard. Een eye opener.

Na met een nachtbus te zijn teruggekeerd van het ruim 170 kilometer zuidelijker gelegen Dublin, volgt op zaterdag een tijdreis door de hoofdstad van Noord-Ierland. Wie zoals ik opgroeit gedurende The Troubles, de periode in de jaren zeventig tot en met negentig waarin protestanten en katholieken elkaar naar het leven staan, kent Belfast vooral van bomaanslagen en door muren en prikkeldraad van elkaar afgescheiden woonwijken.

Met het Goede Vrijdag-akkoord van 1998 keert de rust ter plaatse geleidelijk aan terug. Sporen van de gewelddadige geschiedenis blijven bijna twee decennia later niettemin op talloze plekken zichtbaar. Muurschilderingen in het protestantse noordoostelijk deel van de Noord-Ierse laten aan duidelijkheid weinig te wensen over. Kreten als Voor God en voor Ulster en The right if you are attacked, to defend yourself komen op elke nuchtere Nederlander nogal krijgszuchtig over.

Vrede is een broos begrip. Een kruitvat kan elk moment ontploffen. Helaas vandaag de dag, zo moet gevreesd worden, niet alleen in Noord-Ierland.

28 mei 2016 Belfast

 

Oostenrijkers laten Oranje volleyballers zweten

Het Nederlands mannenvolleybalteam blijft op WK-koers. In het Apeldoornse Omnisport won Oranje zaterdag ook z’n vierde duel in het WK-kwalificatietoernooi. Al kwam de 3-2 overwinning tegen Oostenrijk zeker niet vanzelf tot stand.

Uitgerekend op de warmste dag van het jaar lieten de Oostenrijkers de lange mannen van bondscoach Gido Vermeulen flink zweten. Nederland had bijna tweeënhalf uur nodig om zich van de taaie opponent te ontdoen. Vooral dankzij Kay van Dijk kon Oranje het duel in de vierde en vijfde set alsnog winnend afsluiten.

Setstanden: 25-22,22-25,23-25,25-22,15-8.

Wanneer Nederland het kwalificatietoernooi als groepswinnaar afsluit, plaatst het zich rechtstreeks voor het WK dat volgend jaar in Italië en Bulgarije plaatsvindt.

Marc Overmars staat verslaggever toch te woord

Vandaag 19 jaar geleden

De verslaggever van – toen nog – de Apeldoornse Courant beleeft een nogal pijnlijk moment. Na afloop van de in Gelredome gespeelde oefeninterland Nederland – Kameroen in de aanloop naar het WK voetbal van 1998 in Frankrijk, weigert Marc Overmars de journalist in kwestie in eerste instantie te woord te staan.

Zonder hem ooit gesproken te hebben leveren ze eerst ongefundeerde kritiek op Overmars. Daarna vinden ze het gek dat de meest prominente voetballer uit de regio niet zo welgevallig is om met verslaggevers van de krant in gesprek te gaan.

Arme Martijntje. Ik heb zelden iemand zo bescheten voor zich uit zien kijken als daar in die gang voor de kleedkamers in dat Arnhemse stadion. Aangezien ik de beroerdste niet ben, onderneem ik een bemiddelingspoging. Met succes. Na enig aandringen van mijn kant krijg ik Overmars zo ver om meneer Krullaars toch aan de quotes te helpen waarvoor zijn hoofdredacteur hem naar Arnhem heeft gestuurd.

27 mei 1998 Arnhem

 

Oranje volleybalsters kloppen Italië in Omnisport

Als opwarmer van een warm volleybalweekend in Apeldoorn heeft het Nederlandse vrouwenvolleybalteam Italië verslagen. In een goed gevulde topsporthal van Omnisport leverde het debuut van de nieuwe bondscoach Jamie Morisson vrijdagavond een 3-1 zege op.

Setstanden: 25-17, 22-25, 25-21, 25-23.

De Oranjevrouwen bereiden zich voor op het WK-kwalificatietoernooi van 30 mei tot en met 3 juni in de Azerbeidzjaanse hoofdstad Baku.