Achter de bal aan (31/1): Casablanca (Marokko)
29 mei 2017
Een oefeninterland van ons aller Nederlands elftal biedt een uitstekende gelegenheid voor een paar daagjes Marokko. Ik heb nog niet eerder het genoegen mogen smaken in Noord-Afrika rond te stappen. En aangezien de prijzen van de vliegtickets alleszins binnen het budget passen, waag ik de gok. De verplaatsing van de wedstrijd van Casablanca naar het 500 kilometer verder gelegen Agadir nemen we er voor het goede gemak maar bij in koop.
Ik vind het best wel spannend. Ik heb totaal geen idee wat me te wachten staat. Qua chaos, waar ik wel een beetje rekening mee houd, lijkt er momenteel in elk geval geen betere luchthaven te bestaan om vandaan te vertrekken dan Schiphol. Misschien helpt me dat alvast een beetje bij het acclimatiseren. Bovendien verkeer ik ter plaatse in het gezelschap van Erik Pasman, erkend globetrotter. We laten alles wel op ons afkomen. Niet in de stress raken. Beleefd blijven lachen. Dan komt het ongetwijfeld best in orde.
Het begint goed. De drukke ochtendspits op de A1 en de A9 stelt het geduld meteen al behoorlijk op de proef. Chauffeur Huub heeft liefst twee uur nodig om de 100 kilometer van Apeldoorn naar Schiphol te overbruggen. Twee uur voor de vertrektijd levert hij me af bij vertrekhal 1. Ruimschoots op tijd om niet te stranden in de veiligheidscontroles. Alleen het scannen van mijn fonkelnieuwe paspoort gaat niet helemaal zoals het moet. Het is natuurlijk wel handig om het document niet op z´n kop in het apparaat te stekken…
De vlucht met Transavia naar Marokko verloopt probleemloos. Van de 189 stoelen van de Boeing 737-800 is hooguit een derde gevuld. Drie uur en twintig minuten na vertrek vanaf Schiphol mag ik op Mohamed V International Airport aansluiten in de rij voor de paspoortcontrole. Fluitje van een cent. Het gaat er redelijk relaxed aan toe. Na een tweetal tropische dagen in Nederland is het meest maffe dat het bij aankomst in Marokko ´kouder´ is dan thuis! Al is koud natuurlijk een uiterst relatief begrip in dit geval. Met 23 of 24 graden is het prima uit te houden. Bijzonder aangenaam.
Na het inslaan van een stapel dirhams, zoals de lokale munteenheid heet, pakken we de trein vanaf het vliegveld naar het centrum van Casablanca. Een ritje van ongeveer 25 kilometer. Vliegveld, station, alles ziet er spikspan uit. Treinkaartje kost omgerekend zo´n 4 euro. Ongelooflijk, maar de trein vertrekt zowaar op tijd! Gedurende het bijna drie kwartier durende tochtje trekt een nogal afwisselend decor aan ons voorbij. Meer dan drie miljoen inwoners maken Casablanca wel tot Marokko´s grootste bevolkingsconcentratie. Met tegenstellingen alom. Het ene moment moderne kantoorgebouwen, even later bouwvallige krotten waar wasgoed uit openingetjes in afgebladerde muren wappert. Parkachtig gebied, niet veel verder openbare vuilnisbelten waar de bewoners hun afval lukraak langs het spoor hebben gedumpt.
Vanwege ramadan bedraagt het tijdverschil (normaal 1 uur) met Nederland 2 uur. Omstreeks drie uur in de middag komen we aan op station Casa Porte. Mijn hotel bevindt zich op loopafstand. Om veilig de straat over te komen blijkt een nogal hachelijke onderneming. Nederlandse verkeerregels gelden in Marokko niet. Zoals zich laat aanzien gaat het er ietsjes minder geordend aan toe dan bij ons. Je hebt ogen van voren en van achteren nodig om bij het oversteken niet onverhoopt in onzachte aanraking te komen met voorbijrazende gevaartes.
Ik heb niet veel tijd uitgebreid in de voetsporen van Humphrey Bogart en Ingrid Bergman te treden. Enige actiepunt is om voor morgen transport zien te regelen naar Agadir. Ook dat levert gelukkig geen onoverkomelijke hindernissen op. Er bestaat de mogelijkheid per ´luxe´ touringcar van CTM de reis te vervolgen. De keuze, zoals thuis via internet al uitgedokterd, valt op op een gecombineerde trein-/busreis. Eerst met de trein naar Marrakech, dan overstappen op de bus. Om 10.55 uur vertrekken we vanaf station Casa Voyageurs. Als alles een beetje meezit komen we dan ´s avonds omstreeks half zeven op de plek van bestemming aan. En dat alles voor slechts 195 dirham, pak ´m beet 20 euries. Omgerekend nog geen 3 euro per uur. Eventuele vertragingen en oponthoud buiten beschouwing gelaten.
De mensen in Casablanca maken een vriendelijke indruk. Ze zijn uiterst behulpzaam. Gelukkig staat de werking van de kaartjesautomaten voor de tram ook in het Frans en Engels aangeduid. Wel fijn, omdat m´n Arabisch niet meer is wat het ooit geweest is… De tramperrons bevinden zich gewoon op het trottoir. Toegang dient te geschieden via een draaihekje. Met het beeld dat in Nederland bestaat van opgewonden Marokkaanse standjes met korte lontjes, valt op dat iedereen keurig netjes betaalt en zich voorbeeldig gedraagt. Waarom doen ze dat in Nederland dan niet? Waar ligt dat aan?
Een waardeloze internetverbinding in het hotel en een op hol slaande telefoon vormen eigenlijk de enige minpuntjes van mijn eerste uren op Marokkaanse bodem. Met die ene kakkerlak met wie ik bij het betreden van mijn hotelkamer kennismaak, loopt het slecht af. Die overleeft het niet. Die elimineer ik vakkundig. Ik laat me nergens door verrassen, ben op alles voorbereid.