Vandaag 6 jaar geleden
Vanaf het moment waarop ik Celtic in 1979 als 13-jarig ventje op het Nijmegen ’80-toernooi voor het eerst zie spelen, oefent de club uit Glasgow een bijzondere aantrekkingskracht op me uit. De finale van dat toernooi vergeet ik nooit meer. Onder anderen dankzij drie goals van Cees van Kooten verslaat Go Ahead Eagles de Schotten in de Goffert met 4-2.
Ik heb The Bhoys daarna vaker live mogen bewonderen. Keer op keer raak ik daarbij onder de indruk van dat groenwitte legioen dat de club overal achterna reist. Wát een supporters!
Pas zes jaar geleden komt het er eindelijk van Celtic op eigen bodem te aanschouwen. Al tijdens de stadiontour twee dagen eerder ervaar ik hoe bijzonder de meest Ierse en Katholieke club van Glasgow is. Er komt maar geen einde aan de eindeloze rij anekdotes die de gids vertelt. De liefde en genegenheid waarmee hij over zijn club praat, druipen er bijkans vanaf. Fantastisch. Met hier en daar een schimpscheutje aan het adres van het ‘geliefde’ Rangers, de Protestantse aartsvijand uit eigen stad, maar wel op beschaafde wijze.
Hoe ‘onze eigen’ Wim Jansen Celtic in het seizoen 1997-1998 naar de 36e landstitel voert – en vooral hoe dat kampioenschap op het allerlaatste moment voor de neus van de Rangers wordt weggekaapt – noemt de goede man ‘a wow moment’. Hij wordt er 23 jaar opnieuw emotioneel van.
De Europa League-wedstrijd tegen Udinese betreft eveneens ‘a wow moment’. Celtic Park zit niet helemaal vol. De sfeer is desondanks adembenemend. Eén aanhoudend kippenvelmoment. Depeche Mode geeft de toon aan met I just can’t get enough. Ik kan beamen dat daar geen woord van is gelogen.
29 september 2011 Glasgow