Vandaag 12 jaar geleden
Burnley FC is een grote club, vergis je niet. The Clarets hebben misschien niet zoveel geld als de grootmachten uit London, Manchester of Liverpool, qua traditie doen ze voor weinig andere profvoetbalclubs in het Verenigd Koninkrijk onder. Bij de start van de Football League in 1888 staat Burnley FC al aan de aftrap.
De grootste successen liggen weliswaar al weer een tijdje terug in het verleden, maar niemand neemt ze die meer af. In 1921 en 1960 viert iedereen in het industriestadje in Lancashire de Engelse landstitel, in 1914 verovert de plaatselijke voetbaltrots de FA Cup.
Burnley ligt wel een beetje in een uithoek. In het noordwesten van Engeland. Het vergt het nodige geduld om er vanuit Manchester met het openbaar vervoer te komen, zo ervaar ik twaalf jaar geleden. Afgezien van de bijna gebruikelijke vertragingen moet ik ook nog eens overstappen in Bolton en Blackburn.
Een toeristische trekpleister wil ik Burnley niet direct noemen. Het oogt er grauw en groezelig. De hoogtijdagen van de katoenverwerkende industrie zijn al geruime tijd voorbij. De straten rondom Turf Moor, het oude stadion van de lokale FC, nodigen niet bepaald uit om eens gezellig met de hele familie een ommetje te maken.
De vrijdagavondwedstrijd tegen Hull City, in 2005 een onderonsje tussen de nummers zeventien en twaalf van the Coca-Cola Championship trekt welgeteld 11.701 toeschouwers. Ik leer dat het de voetballiefhebbers uit dit gedeelte van Lancashire duidelijk de schurft hebben aan ‘Bastard’ Rovers uit het nabijgelegen Blackburn. Dat laten ze horen ook. Daarnaast vinden ze, zoals bijna overal, in de persoon van de scheidsrechter een gewillig mikpunt. De fluitist is ‘too fat to referee’ volgens de Burnley-aanhangers. Na het laatste fluitsignaal belonen zij het optreden van hun helden, die met 1-0 winnen, met een staande ovatie. ‘Bur-ne-lee is wonderful!’
28 oktober 2005 Burnley
