Onderonsje met wereldrecordhouder Sotomayor

By | 27 januari 2018

Vandaag 23 jaar geleden

Daar sta je dan… Naast de wereldrecordhouder hoogspringen. Het overkomt me op de laatste dag van mijn tweede visite aan Cuba op de atletiekbaan van het estadio Panamericano.

Dankzij de bemiddeling van Graciela González, echtgenote van volleybalcoach Eugenio George, staat als afsluiting van mijn veertien daagse trip naar Havana een ontmoeting op het programma met Cuba’s allergrootste sportheld van dat moment. Een hoogvlieger uit het dorpje Limonar in de provincie Matanzas. Olympisch kampioen van Barcelona ’92. Sinds 1989 met een hoogte van 2,43 meter in het bezit van het wereldrecord indoor. Sinds 1993 met een hoogte van 2,45 meter in het bezit van het wereldrecord outdoor. Misschien wel een van de grootste atleten aller tijden: Javier Sotomayor.

Het is op die broeierige vrijdagochtend eventjes afwachten of ’s werelds beste hoogspringer wel op de training verschijnt. Cuba’s populairste atleet geniet een status aparte, hij verkeert in de bevoorrechte positie om zijn eigen weg naar succes te kunnen uitstippelen. Mijn geduld wordt beloond. Terwijl de overige leden van de nationale atletiekselectie zich al bijna een uur lang in de volle zon op het tartan in het zweet staan te werken, stuurt Sotomayor eindelijk zijn knalrode bolide de parkeerplaats op. Een Mercedes. Een statussymbool bij uitstek. Een presentje voor het veroveren van de wereldtitel twee jaar eerder in Stuttgart.

Hoewel kenners dan al beweren dat zijn ‘afzetenkel’ aan slijtage onderhevig is, zal de wereldrecordhouder zich nadien nog geruime tijd weten te handhaven aan de mondiale hoogspringtop. Op die ochtend in Havana verklapt hij me wel dat de grenzen bij het hoogspringen in zijn optiek bereikt zijn. Over de magische grens van 2,50 meter te ‘vliegen’ acht hij voor zichzelf onmogelijk. “Over die hoogte zal ik nooit heenkomen.”

27 januari 1995 Ciudad Habana

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *