Achter de bal aan (45/1): Girona
17 augustus 2018
Girona FC tegen Valladolid staat niet bepaald boven aan mijn verlanglijstje wanneer ik het competitieprogramma van La Liga voor het seizoen 2018-2019 voor het eerst onder ogen krijg. Bij mijn inmiddels haast traditionele uitstapje naar Spanje bij de start van de nieuwe voetbalcompetitie maak ik desondanks door allerlei onvoorziene omstandigheden en afwegingen mijn opwachting in het Estadi Montilivi.
De wekker gaat vroeg. Kort na vieren in de ochtends zit ik in de auto op weg naar Eindhoven. Het regent pijpestelen. Goed voor de velden na de droogteperiode van de afgelopen twee maanden. Om te rijden is het minder prettig. Desondanks kom ik zonder kleerscheuren op het vliegveld aan. Alles verloopt voorspoedig. Kort na zeven uur vertrek vanaf Eindhoven Airport, even na negen uur ben ik al geland op El Prat.
Ik heb ervoor voor gekozen om met Transavia naar Barcelona te vliegen. Vanwege de dreiging van stakingen van piloten van Ryanair leek het me bij het boeken verstandiger niet – zoals meestal – te opteren voor een rechtstreekse vlucht met de Ierse prijsvechter naar Girona. Je weet maar nooit. Je moet de goden nooit verzoeken en onnodige risico’s zoveel mogelijk uitsluiten.
Op station Sants wordt eens te meer duidelijk waarom ik de zaterdag in Camp Nou te spelen wedstrijd van Barça tegen Alaves links laat liggen. De entradas zijn er te koop. Goedkoopste kaarten kosten liefst 69 euro! Hoezo het publiek de stadions uitjagen! 69 euro voor een plekje bovenin de vierde ring voor een wedstrijdje tegen – met alle respect – Alaves. Ik wil er niet eens aan denken hoeveel ze wel niet durven te vragen voor tickets voor El Clasico. Wel mooi trouwens hoe een levensgrote beeltenis van Lieke Martens de in de stationshal gevestigde fanshop van FC Barcelona opleukt. Lieke prominent naast Leo. De beste voetbalster en de beste voetballer ter wereld. Samen in maatje XXXXXL op de voorruit.
Om 11.16 uur pak ik de Regional Express vanaf Sants. Een enkeltje kost slechts 8,40 euro. Girona ligt op nauwelijks 100 kilometer van de Catalaanse hoofdstad, toch neemt de treinreis meer dan anderhalf uur in beslag. De machinist houdt er de vervelende gewoonte op na onderweg nogal vaak te stoppen. Aan boord veel backpackers. We zitten immers nog midden in de zomervakantie. Ik ben blij dat ik binnen zit. De donkere wolken die buiten boven voorbijtrekkende Catalaanse landschap hangen beloven weinig goeds.
Dat blijkt kort na aankomst in Girona. Bekend terrein. Ik heb eerder het genoegen gesmaakt. De machtige kathedraal, de meest opvallende bezienswaardigheid ter plaatse, sla ik daarom ditmaal over. In plaats daarvan beland ik bij El Corte Ingles. Ik ben juist op tijd om in het warenhuis een veilig heenkomen te zoeken voor de regen. Om twee uur ´s middags lijkt het wel avond. Zo donker wordt het. De hemel stroomt met volle kracht leeg. Met alles erop en eraan. Donder en bliksem. De hele mikmak krijgen we op ons dak.
Bijna drie kwartier duurt het alvorens het weer enigszins mogelijk is om me zonder roeiboot op straat te wagen. Ik heb een overnachting geboekt op de campus van de universiteit van Montilivi. De studenten zijn op zomerreces. Hun leegstaande kamers worden derhalve verhuurd aan toeristen zoals ik. Brengt wat extra geld in het laatje, altijd mooi meegenomen. De gasten op hun beurt scheelt het aanzienlijk in de kosten in vergelijking met een verblijf in een hotel, hostel of pension. Prettige bijkomstigheid is dat de lichmasten van het Estadi Montilivi, het stadion van Girona FC, vanaf de ingang Residencia Universitaria al zichtbaar zijn. Rond half vier in de middag branden de lampen al, terwijl de aftrap van het treffen met het gepromoveerde Real Valladolid pas om kwart over acht is vastgesteld, een kleine vijf uur later.
Dat ik bij het checken van m´n mail een boodschap aantref van Transavia met het bericht om maandagavond bij vertrek uit Barcelona tijdig aanwezig te zijn op het vliegveld, mag de pret niet drukken. Het grondpersoneel van de luchthaven heeft een staking aangekondigd voor die dag. Een en ander kan mogelijk leiden tot ongemakken voor grote groepen luchtreizigers die vertrekken vanaf El Prat. Als het geen piloten betreft, gaan andere klootzakken onschuldige passagiers wel duperen. We zien het wel. Het heeft weinig zin me daar drie dagen eerder al druk over te maken. Dat is van later zorg.
Hoe het ook zij, dan zou je denken dat je alles wel zo´n beetje gehad hebt. Nou, had je gedacht. Mooi niet dus. Bij aankomst bij het stadion is het weliswaar gestopt met regenen, maar krijg ik te maken met wat ik kan noemen ´nattigheid´ in een andere zin van het woord. Het is maar goed dat ik ruim anderhalf uur van tevoren al van de partij ben, anders zou ik door de ongein waarschijnlijk de aftrap hebben gemist.
Ik heb me vooraf online al van een entreebewijs verzekerd. Kwestie van laten scannen bij de stadioningang. En klaar is Rob. Nee hoor, niet in het Estadi Montilivi. De kaartlezer pakt de streepjescode op mijn E-ticket niet. In plaats van een groen lampje begint een rood lichtje te flikkeren. In plaats van dat het tourniquet openspringt, een pieptoon. Heb ik weer. Het dienstdoende personeel toont zich uiterst behulpzaam, maar mag me geen toegang verlenen. Een dienstdoende stewardess verwijst me naar het informatieloket bij de stadionkassa.
Fluitje van een cent, denk je dan. Zo gepiept. Helaas. Valt dat even tegen. Bij het bewuste loket aangekomen staat daar een rij van enkele tientallen mensen. Ik mag netjes achteraan sluiten. Ik ben niet de enige met een probleempje. Het computersysteem van Girona FC blijkt in de dagen voorafgaand aan de seizoensouverture te zijn getroffen door een storing. Talrijke seizoenkaarthouders kunnen evenmin naar binnen. Om toegang te krijgen moeten de vele abonados het euvel bij het infoloket laten verhelpen. Dat gebeurt met Spaanse daadkracht. Ik sta zodoende meer dan drie kwartier in de rij om te worden voorzien van een nieuw ticket. Een kwartier voor aanvang kom ik zo alsnog het Montilivi binnen. Net op tijd om eerst nog vlug – alhoewel vlug niet helemaal de juiste benaming is – een ´Frankfurt´ te verorberen. Al dat wachten maakt hongerig.
Sinds mijn eerste bezoek aan Montilivi in 2013 is er flink wat vertimmerd, merk ik. Na de promotie naar de Primera Division is er op de fondos, de tribunes aan de kopse kanten van het stadion, een tweede ring gezet. Noodtribunes. In Nederland zou voor derglijke gammele constructies nooit en te nimmer een bouwvergunning worden afgegeven. In een van de sterkste voetbalcompetities ter wereld kijkt men niet zo nauw. Ik voel het aan den lijve vanop mijn plekje op rij 27 in Sector C van de Gol Nord superior. Stevg voelt anders aan. De wiebelfactor is ruim boven de bij ons geldende normen.
Het zit nagenoeg vol. Bij elk moment van opwinding van de aficionados, trilt de hele tribune mee. In mijn gedachten doemt die brug in Genua op die afgelopen week instortte. Blijkbaar moeten er altijd eerst ongelukken gebeuren voordat de ondeugdelijkheid van iets wordt aangetoond. Gelukkig houdt de schuddende constructie in Montilivi 90 minuten stand. Ze stort niet in. De gasten uit Valladolid, die na een langdurige afwezighed terugkeren op het hoogste niveau in Spanje, weten evenmin van wijken. Na een duel vol passie maar zonder veel hoogtepunten, dat eindigt zoals het begon, nemen zij het zwaarbevochten punt als tastbare herinnering mee naar huis.
Niet alleen Valladolid houdt het droog, het blijft ook droog. Geen doelpuntenregen, maar Gracias a Dios ook geen echte regen meer. Een welkome meevaller als afsluiting van een enerverende dag.
