Vandaag 15 jaar geleden
In het begin van het nieuwe millennium komt El Submarino Amarillo bovendrijven in de (sub)top van het Spaanse voetbal. Best opmerkelijk hoe een club uit een nauwelijks 40.000 zielen tellend stadje zo’n 60 kilometer ten noorden van Valencia plots serieus partij biedt aan de Barça’s, Reals, Valencia’s en Atletico’s.
In het seizoen 2003-2004 pak ik de trein vanaf Valencia naar Vila-real (in het Valenciaans met één l en één r) om Villarreal (in het Castiliaans met twee l’en en twee r’en) Club de Futebol te zien voetballen tegen Sevilla. Een treinreis van bijna een uur langs palmbomen en sinaasappels. Dat soort attributen staan je bij ons op de Veluwe niet langs het spoor.
Veel te beleven valt er niet in het slaperige stadje in de provincie Castellón. De vergelijking met bruisende steden als Barcelona, Madrid of Valencia gaat totaal mank. Het perron van het plaatselijke treinstation is niet meer dan een verhoogde stoep.
Het stadion maakt evenmin een onvergetelijke indruk. El Madrigal komt niet bepaald over als de meest moderne voetbaltempel van Europa, en dan druk ik het netjes uit. Het is weggekwakt in een saaie woonwijk en maakt een enigszins vervallen indruk. Een skelet van grauw beton, hier en daar voorzien van een geel, afbladerend verflaagje, met in de hoeken vier armetierige lichtmastjes. Meer heeft het niet om het lijf.
De wedstrijd doet alles vergeten! Ik beleef een heerlijk avondje voetbal. Met alles erop en eraan. De gele onderzeeër en de bezoekers uit Andalusië maken er een spektakelstuk van dat z’n weerga nauwelijks kent. Passie. Strijd. Topvoetbal. Zes doelpunten. Als de thuisploeg diep in blessuretijd de 3-3 gelijkmaker scoort, gaat het dak van El Madrigal eraf.
In spreekwoordelijke zin welteverstaan, want erg veel dak zit er niet op het stadion…
26 oktober 2003 Vila-real