Achter de bal aan (48): Brussel
20 april 2019
Stiekempjes had ik het Paasweekend al ingepland voor het bezoek aan een wedstrijd in de play-off finale volleybal. Met de verkeerde clubs in de finale kon ik dat voornemen schrappen. Een uitgelezen gelegenheid derhalve voor een uitstapje naar Brussel. Naar de Royale Union Saint-Gilloise om precies te zijn.
Anderlecht, de voetballende grootmacht van de Belgische hoofdstad, mocht ik in een ver verleden al afstrepen. Een uitstapje naar Molenbeek, voordat het een nogal negatieve klank kreeg vanwege ‘buitenveldse’ activiteiten, heb ik eveneens overleefd. Het Koning Boudewijnstadion geldt evenmin als onbekend terrein. Bijna vijf jaar geleden ben ik zelfs al eens live getuige geweest van een onvervalste Brusselse voetbalderby tussen KV Woluwe Zaventem en White Star Bruxelles. Op een veld dat bijna letterlijk tegen de start- en landingsbanen van België’s nationale luchthaven aangeplakt ligt.
Van een wedstrijd bijwonen in het Stade Joseph Marien is het tot op deze Paaszaterdag nog nooit gekomen. Union staat al lang op het verlanglijstje. Mede door een tijdelijke verhuizing naar de Heizel schoof ik het telkens op de lange baan. Voorafgaand aan de recente interland van het Nederlands elftal in België ben ik er al weleens op ‘inspectie’ geweest. Bij de thuiswedstijd op de vijfde speeldag van de Play-offs om een Europa League-ticket tegen Zulte Waregem ga ik nu eindelijk een bal zien rollen in het Dudenpark
De afstand, zo’n 250 kilometer, valt te overzien. De drukte op de Ringen van Antwerpen en Brussel gelukkig ook. De welhaast gebruikelijke files blijven achterwege. Op de Brusselse Ring kom ik wel kort terecht in een Turkse bruiloftsstoet. Ik had er weleens beelden van gezien. Mafkezen. Wegpiraatje spelen in veel te dure auto’s. Kijk, als ze zichzelf nou over de kop jagen, dan zal niemand er een traan om laten. Met hun halsbrekende toeren brengen ze wel anderen in gevaar. Toch wel frappant dat ze de politie nooit in geen velden of wegen te bekennen is wanneer ze moeten optreden. Gelukkig buigt het gezelschap spoedig af richting Aalst/Gent. Er belanden zodoende geen onschuldige weggebruikers in de vangrails.
Ongeveer tweeënhalf uur na vertrek uit Apeldoorn pak ik op de E19 de afrit naar Brussel-Centrum. Vandaar is het nog slechts luttele kilometers rijden naar de thuisbasis van Union. De borden volgen naar Vorst Nationaal, één van ’s lands bekendste concertzalen, en ik zit al een aardig eind in de goede richting. Bij toeval kom ik achter de spelersbus van Zulte Waregem terecht. Die gidst me de laatste honderden meters naar de Brusselsesteenweg. Het nemen van de laatste bocht in de niet al te brede straatjes rondom het stadion kost de chauffeur van de touringcar enige moeite. Met enig pas- en meetwerk stuurt hij het rode gevaarte met de opdruk TEAM ESSEVEE naar de eindbestemming.
Een politieagente dirigeert de Waregemse spelersbus naar een plekje naast de historische veste waar Union al bijna een eeuw lang haar thuisduels afwerkt. Ik moet op mijn beurt nog enkele rondjes rijden om ergens een vrij plekje te vinden. Dat valt niet mee. De politie heeft de open ruimten afgezet. Ik neem aan voor de supporters van de tegenpartij. Voor de woonblokken in de oude volksbuurt staat ook bijna alles vol. Uiteindelijk kan ik mijn Focus ergens in een zijstraat kwijt. In de Wijngaardstraat, bij Franstaligen beter bekend als de Rue du Vignoble. Vijf minuutjes lopen. De aftrap staat gepland om zes uur ’s avonds. Perfect tijdstip. Met nog meer een uur te gaan voordat de wedstrijd begint, ben ik ruimschoots op tijd.
Vorst behoort niet tot de meest sjieke wijken van Brussel. Het stralende voorjaarsweer laat de treurigheid van alledag er een stuk florissanter uitzien. Vorstig is het allerminst in Vorst. Het kwik nadert op deze zonnige namiddag de 25 graden. Bij de cafés tegenover de stadioningang nemen de aanwezige supporters het er van. Op straat proosten tientallen Union-fans op de goede afloop. Bij de Union’s Taverne schuimt de Jupiler in plastic bekers. De stemming is gemoedelijk. De zomerse omstandigheden weerhoudt menigeen er niet van wollen sjaals in de blauwgele clubkleuren te dragen. De titel cultclub krijg je niet zomaar.
Aan voetbalgeschiedenis geen gebrek hier. De nostalgie druipt er op elke straathoek vanaf. De gloriedagen liggen weliswaar al enige tijd terug in het verleden, maar in de eerste vier decennia van de vorige eeuw behoort la Vielle Dame tot de grootmachten van het Belgische voetbal. Liefst elf keer veroveren de Unionisten tussen 1904 en 1935 de Belgische landstitel. In de hoogtijdagen trekken thuiswedstrijden soms meer dan 40.000 toeschouwers. Union Saint-Gilloise Societé Royale staat in de gevel boven de entree gehouwen. Het Marienstadion heeft tussen 2016 en 2018 een grondige opknapbeurt ondergaan. Het is moeilijk voor te stellen hoe de staat van de ouwe bak voor die verbouwing was… Niettemin heeft het ontegenzeggelijk z’n charmes.
Waar zit je tegenwoordig nog voor 15 euro op de hoofdtribune? Op authentieke houten banken nog wel. Staan op het tegenoverliggende terras kan al voor een tientje. De volop brandende zon krijgen de diehards er geheel gratis bij. Het staat nochtans goed vol. De meest fanatieke supporters van Union kleuren lekker bij en laten zich ondertussen goed horen. De heuvels achter de beide doelen zijn bij de renovatie uitgerust met gele en blauwe zitjes. Voor de noordzijde worden geen tickets verkocht, die blijft leeg. De andere kant is gereserveerd voor de gasten uit West-Vlaanderen. Een kwartiertje voor aanvang stroomt het Essevee-legioennetje het uitvak in. Ik schat een mannetje of 300. Via Facebook ervaar ik dat ik niet de enige Apeldoorner ben die het schouwspel in het Dudenpark live bijwoont. Zo zie je maar hoe klein de wereld is.
Qua spektakel houdt het bij onze Zuiderburen vaak te wensen over. Wat beide ploegen de toeschouwers tijdens deze Play-off wedstrijd voorschotelen, is voor Belgische begrippen alleszins acceptabel. Mijn jubileumwedstrijd – de vijftigste die ik op Belgische bodem aanschouw – is zeker niet de minst aantrekkelijke. Union heeft een leuk, fris ploegje. De Brusselaars uit de Eerste klasse B bieden de opponent uit de hoogste speelklasse voortreffelijk partij. Al slagen ze er niet in een 2-0 voorsprong tot het einde toe vast te houden. In de slotfase snoept Zulte Waregem de nog ongeslagen koploper van Poule B van Play-off 2 z’n eerste punten af. Eindstand: 2-2.
Het is in meerdere opzichten smullen geblazen. Te verhongeren hoeft niemand. Op de enorme rookworsten die tijdens de rust in het trapportaal bij Vak C aan de man worden gebracht, zouden ze bij de Hema spontaan jaloers worden. Als het stadionvoer op dreigt te raken, vult een jongedame de voorraad terstond aan. Met een volle maag keer ik zodoende na afloop weer huiswaarts.
Mijn Focus staat gelukkig nog op de plek waar ik ‘m had achtergelaten. Ik zit in no time weer op de Ring. Tegen negenen, nog voor het invallen van de duisternis ,rijd ik bij Hazeldonk al weer de Nederlandse grens over.