‘Always look on the bright side of life’

By | 10 juni 2019

Achter de bal aan (51/5): Guimarães/Porto

9 juni 2019

Eerste Pinksterdag. Finaledag van de Nations League. Met ’s middags de troostfinale tussen Zwitserland en de Engelsen in Guimarães. ’s Avonds volgt in het stadion van de Draak de ontknoping met de confrontatie tussen Koemans Oranje en de mannen van CR7. Aangezien ik toch in de buurt ben, woon ik beide duels live bij. Al kost het wel enig gepuzzel om in aansluiting van de wedstrijd om de derde en vierde plaats tijdig in Porto terug te keren voor de eindstrijd.

Een meerdaags verblijf in Portugal eist hoe dan ook z’n tol. In de metro op weg naar treinstation Sao Bento ontwaar ik Engelse supporters met Coca-Cola! Onwerkelijk. Zou het bier soms op zijn? We kunnen linea recta de gereedstaande voetbaltrein in die om kwart over tien vertrekt naar Guimarães. So far so good. De trein zit afgeladen vol met onze Engelse vrienden. Omdat die etterbakken van de Portugese polite een complete coupe voor zichzelf opeisen, blijft een enkele van de meereizende fans verstoken van een zitplaats. Iedereen die in Campanha instapt, de volgende vertrekhalte, moet sowieso drie kwartier blijven staan.

Onze (r)entree verloopt in elk geval een stuk droger dan drie dagen eerder. Guimarães mag zich opmaken voor een zonnige Eerste Pinksterdag. De Engelsen, die wederom met duizenden tegelijk vertegenwoordigd zijn, nemen het er goed van. In plaats van een schuilplaats te zoeken in een willekeurige gelegenheid met biertaps, zoals donderdagavond, posteren honderden voetbaltoeristen van Britse afkomst zich ditmaal open en bloot op het centrale plein. Bier en andere sterke drank stroomt rijkelijk. De lokale supermarkten draaien een topomzet. De six-packs zijn nauwelijks aan te slepen.

De aftrap staat vastgesteld om 14.00 uur. Om een herhaling te vermijden van de chaotisch verlopen aftocht bij het treinstation na afloop van de wedstrijd tegen Nederland, kopen we op het busstation een kaart voor de bus van 16.15 uur naar het vilegveld van Porto. Terugkeer per trein ligt gecompliceerder. De beperkte dienstregeling maakt de treinkeuze gering. De enige tren Urbano die we zouden kunnen pakken, vertrekt om 15.48 uur. In dat geval moeten we het stadion halverwege de tweede helft al verlaten. De eerste speciale voetbaltrein naar Porto staat pas op de rol voor 17.30 uur. Zelfs wanneer die op tijd weggaat, wordt het kantje boord om om 19.45 uur het beginsignaal van de finale te horen klinken.

Het Estadio D. Alfonso Henriques zit verre van vol bij de wedstrijd om de derde en vierde plaats. De thuisblijvers hoeven hun absentie niet te berouwen. Degenen die wel de moeite hebben genomen op de tribunes plaats te nemen krijgen een zaadpot van jewelste voorgeschoteld. Ik weet niet of het uit verveling is, maar het Engelse supporterslegioen zingt centrale verdediger Harry Maguire uit volle borst toe. Zo blijft de stemming er tenminste goed inzitten. Als de Engelsen enkele minuten voor het einde van de reguliere speeltijd scoren, houden we het voor gezien en zetten de afdaling in naar het busstation. Bij het verlaten van het stadion krijgen we nog net mee dat de matige Roemeense fluitist op advies van de VAR de treffer ongeldig verklaart. Tussen de Engelsen en de video-referee komt het waarschijnlijk niet zo goed. Terwijl wij al achter de hoofdtribune lopen, horen we goed hoe de fans blijk geven van hun afkeuring over de arbitrale beslissing.

Dat we zodoende de verlenging missen, zal me eerlijk gezegd een zorg zijn. Al zorgt de extra tijd wel dat onze bus niet vastloopt door het huiswaarts kerende voetbalpubliek. We zijn niet de enigen die met de Getbus via Porto Airport naar de finale willen. De chauffeur heeft waarschijnlijk zelden zoveel passagiers met zo weinig baggage vervoert in zijn luchthavenshuttle. Onze voor het merendeel Engelse medepassagiers zijn hooguit bepakt en bezakt met flessen cerveja, bier. Via de telefoon van de knaap die achter mij zit, krijgen we live mee hoe de Engelse Mannschaft zowaar de noodzakelijke strafschoppenserie in zijn voordeel beslist. Een luid gejuich steigt op aan boord van onze bus.

Even na vijven zitten we in de metro vanaf Aeroporto Francisco Sa Carneiro naar het Estadio el Dragão. We hoeven dus geen minuut te missen van de finale. Vervelende bijkomstigheid is dat dit soort ‘belangrijke’ wedstrijden altijd afstotelijke hoeveelheden gelegenheidssupporters aantrekt. Voor zover ze nog niet in Frankrijk verblijven om het WK voetbal voor vrouwen met hun aanwezigheid op te leuken, zijn ze van de partij. Blikken vol van die ‘echte’ Oranjesupporters zijn open getrokken. Aan schijtlolligheid Made in Holland zodoende geen gebrek. En alsof dat al niet erg(erlijk) genoeg is, komt ook nogeens zo´n malloot met een grote trommel voor me staan. Heb ik weer, 90 minuten lang dat irritante gebonk aanhoren!

Veel redenen om te juichen krijgt het drie- of vierduizendkoppige Oranjelegioen op deze gedenkwaardige voetbalavond niet. De support is opnieuw fucking shit. Ze zijn er wel, maar je hoort ze niet. Zoals standaard bij Oranje-interlands, zou ik bijna zeggen. Zelfs even lekker Cristiano Ronaldo jennen is er niet bij. Dat er trouwens bij de Nations Cup Finale tussen Portugal en Nederland überhaupt sprake is van enige voetbalsfeer valt toe te schrijven aan… Engelsen. Als ik de berichten in de Portugese sportkrant Abola correct ontcijfer, hebben liefst 7000 voetbalfanaten uit het Verenigd Koninkrijk een kaartje gekocht voor de eindstrijd. Een aantal vakken in de vreemd genoeg niet eens volledig uitverkochte arena zit inderdaad vol met ‘echte’ voetbalsupporters. Op een plagerige toon zingt een deel van hen de clowns in het oranje toe: ‘Shall we sing a song for you?’

Maar niet alleen de Nederlandse aanhang laat het afweten. Niet voor het eerst in de geschiedenis lopen onze Oranjehelden zich stuk op een onbuigzame muur van Portugese makelij. Ronaldo is nagenoeg onzichtbaar, maar er lopen er bij de Europese kampioen wel meer rond die van wanten weten. En als Portugal eenmaal op voorsprong komt, is het de heren wel toevertrouwd een wedstrijd in het slot te gooien. Een kwaliteit die ‘wij’ Nederlanders minder goed beheersen. Ik moet de beelden later nog maar eens terugkijken, ik kan me echter niet aan de indruk onttrekken dat het schot van Guedes niet geheel onhoudbaar was voor Cillesen.

Gelukkig bieden de Engelsen in het Dragão welgemeende troost. Donderdagavond kregen zij de hoon van in Guimarães aanwezige Nederlandse supporters over zich heen. Nu is het pay back time. Wel grappig hoe Engelsen ditmaal op hun beurt het ‘Always look on the bright side of life’ aanheffen. Je moet er de humor van kunnen inzien en relativeren. Het is jammer dat Nederland verliest, maar er zijn ergere dingen in het leven dan het niet-winnen van de Nations League. Volgende keer beter.

Het had zo mooi kunnen zijn. Een Nederlandse zege in de Nations League en het Eurovisie Songfestival in een en hetzelfde jaar. Ik denk niet dat ik ooit ga meemaken dat het zover komt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *