Achter de bal aan (54/3): Ostrava
26 juli 2019
Dag drie op Tsjechische bodem brengt ons naar Moravië-Silezië. Helemaal naar het oosten. Naar Ostrava, de op twee na grootste stad van het land. Bijna 350 kilometer met de trein vanuit Praag om voor het eerst van mijn leven een competitiewedstrijd in de Fortuna Liga, de Tsjechische eredivisie, bij te wonen: Baník Ostrava – FK Teplice.
De Euro City van 10.24 uur vanaf Praha hl n heeft Polen als eindbestemming. Krakau om precies te zijn. Voorlaatste halte is Oswiecim, ofwel Auschwitz. Toch wel een vreemde gewaarwording. Het roept associaties op met de misschien wel donkerste pagina uit de moderne geschiedenis. In onze trein is het merendeel van de passagiers op doorreis. Het rijtuig puilt uit van de backpackers. De bagagerekken liggen volgepropt met enorme rugzakken. Maar goed dat we in het bezit zijn van een stoelreservering. Om drieënhalf uur te moeten staan, lijkt me ook geen pretje.
České dráhy, de Tsjechische spoorwegmaatschappij, neemt het niet zo nauw met de tijden. Evenals bij de rit naar Mladá Boleslav v.v. loopt een en ander opnieuw een beetje uit. Hoewel de trein exact op tijd vertrekt uit Praag, raakt de machinist onderweg vreemd genoeg behoorlijk achter op het tijdschema. Met liefst een half uur vertraging arriveren we op de plek van bestemming. Pas na tweeën stappen we uit op Ostrava hl n.
Aangezien het duel tussen Banik en Teplice om 18.30 uur begint, hoeven we ons echter niet zo te haasten. We kunnen op het dooie gemakje inchecken bij de herberg waar we overnachten, 200 meter van het station. Dagkaarten voor het openbaar vervoer kosten in Ostrava slechts 80 Kc. Voor twee personen! Dat is 40 Kc de man. Veel te verkennen valt zo op het eerste gezicht niet. Sinds de hoogtijdagen van de metaalindustrie, heeft de geboorteplaats van tennisser Ivan Lendl weinig aan attractiviteit gewonnen. Een buitentemperatuur van een graadje of 35 nodigt ook niet echt uit tot een uitgebreide stadswandeling.
Het moderne Metsky stadion, dat Banik sinds enkele jaren deelt met plaatsgenoot MFK Vítkovice, ligt op een behoorlijke afstand van het treinstation en ons hotel. Tramlijn 2 brengt ons er in iets meer dan 20 minuten naartoe. Uitstappen moet bij de Sport Arena, het kolossale sportpaleis waar onder anderen de plaatselijke ijshockeyers hun kunsten vertonen. De tramrit legt veel bloot van het monotone en saaie karakter van Ostrava. Ouderwets Oostblok. Fraai en uitnodigend ziet het er geenszins uit. Tenzij je van hoge schoorstenen, ellenlange pijpleidingen en vervallen fabriekscomplexen houdt.
De wedstrijd tussen Banik en Teplice is hoogst vermakelijk. Het betekent een weerzien met Milan Baros. Op bijna 38-jarige leeftijd is de voormalige Tsjechische international nog altijd actief op het hoogste niveau in zijn vaderland. De oud-aanvaller van o.a. Liverpool en Aston Villa beleeft evenwel niet de meest succesvolle avond van zijn lange loopbaan. Kansen krijgen de oude meester en zijn ploegmakkers in overvloed in de snelkookpan van Vítkovice. Scoren gaat de drievoudig landskampioen van Tsjechoslowakije bijzonder moeilijk af. De uitblinkende Teplice-goalie houdt alles tegen. Zelfs vanaf de elfmeterstip valt deze geweldenaar op deze broeierige avond door niemand te bedwingen. De oude Baros mag na een minuut of 70 voortijdig douchen.
De gasten uit Teplice hebben daarentegen aan één kansje genoeg om de drie punten mee naar huis te nemen. Nogal tegen de verhouding in, mag ik wel zeggen. De welgeteld zes supporters in het uitvak gaan uit hun dak… De hartstochtelijke wijze waarop de meer dan 7.000 thuissupporters 90 minuten lang achter hun ploeg zijn blijven staan, maakt misschien nog wel veel meer indruk. De harde kern schreeuwt en zingt zich de hele avond de longen uit het lijf. In hun witte T-shirtjes dansen en springen ze onophoudelijk. Waar hun helden het op het veld lelijk laten afweten, leveren zij een absolute topprestatie. Ik geef het je doen bij de bijna onmenselijke hitte die Ostrava op deze zomeravond in een klemmende wurggreep houdt.