Maandelijkse archieven: augustus 2019

Een onverwacht weerzien met Trival Valderas

Achter de bal aan (55/3): San José de Valderas/Leganés

zondag 25 augustus 2019

Mijn voornemen om drie wedstrijden op één dag te bekijken moet ik helaas laten varen. De lange reistijden met het openbaar vervoer, de zondagse dienstregeling en het vele overstappen gooien roet in het eten. Op deze wederom bloedhete dag beperk ik me derhalve tot twee Madrileense derby’s, één in de Derde divisie en één op het hoogste niveau.

Madrid heeft een doorgewinterde voetballiefhebber veel meer te bieden dan alleen Real en Atletico. De tweede, derde en vierde speelklasse tellen eveneens talrijke clubs uit de Spaanse hoofdstad zelf en omliggende plaatsen. Op de dag van de competitiestart in de Segunda B en de Tercera Divisíon kan ik een keuze maken uit een uit een omvangrijk aanbod van wedstrijden. Om aanvangstijden op elkaar af te stemmen en de reis te plannen kost enig gepuzzel.

Ik had het zo mooi uitgekiend. Een dagvullend programma: om 10.00 uur naar San Sebastián de Los Reyes Futbol voor Alcobendas Sport – AD Alcorcon B; om 13.15 uur gevolgd door AD Union Adarve – CF Pozuelo de Alarcon in Urbis; met als klinkende afsluiting om 19.00 uur het bezoek van Atletico Madrid aan Leganés. Qua tijden sluit het een mooi op het ander aan. Alleen houd ik vooraf geen rekening met de zondagse dienstregelingen van de metro en daarmee samenhangend de langere wachttijden bij het overstappen. Bovendien helpt mijn keuze om te overnachten in de buurt van het vliegveld in plaats van het centrum ook niet echt mee. Betekent al gauw weer een half uur extra reistijd.

Bij nader inzien had ik de wekker drie kwartier eerder moeten zetten. Bij vertrek vanaf station Canillejas en de aansluitende overstap op Diego de Leon schieten er al ruim twintig minuten bij in. Pas om 9.50 uur arriveer ik op Nuevos Ministerios. Met nog twaalf haltes en een wandeling van een kwartier in het verschiet, staat al vast dat ik de aftrap in de Campo Luis Aragones niet meer haal. De hele eerste helft waarschijnlijk niet… Ik besluit daarom maar mijn reisschema om te gooien. In plaats van San Sebastián de Los Reyes in het noorden ga ik naar Alcorcon, ten zuidwesten van el capital. Om 11.30 uur begint CF Trival Valderas op het eigen Campo Municipal La Canaleja aan het seizoen in Groep 7 van Tercera Divisíon. In San José de Valderas is CD San Fernando uit San Fernando de Henares de tegenstander. Een onvervalste Madrileense derby.

Heel toevallig heb ik Trival Valderas al eens eerder zien spelen. Nota bene in Baskenland. In een uitwedstrijd bij Barakaldo. Zo zie je maar weer hoe klein de wereld is. Ik kan me het bewuste duel nog heel helder voor de geest halen. Zelfs de Baskische supporters vonden dat de arbitro het veel te bont maakte in het benadelen van de bezoekende club. Zoiets maak je niet vaak mee. De brave man moest na afloop onder begeleiding van de ME de kleedkamer opzoeken. Anders hadden ze hem opgeknoopt, vrees ik.

De koekenbakker die ditmaal door de Spaanse scheidsrechterscommissie is aangesteld, voorspel ik een veelbelovende loopbaan. En mocht het hem onverhoopt niet lukken als fluitist, dan kan hij altijd nog VAR worden. Om te slagen als video-arbiter hoef je niet zoveel te kunnen. Een beperkt zichtvermogen hoeft geen hinderpaal te vormen voor een glanzende carrière. De brave borst voldoet aan alle voorwaarden. Hij ziet meer wél dan niét. Vooral de lange spits van de thuisploeg vecht verhitte duels uit met het centrale duo van de tegenpartij. Dat vechten mogen we vrij letterlijk nemen. Een elleboogstootje meer of minder vindt de scheids echter niet de moeite om handelend op te treden. Echt, Nederlandse scheidsrechters zijn helemaal niet zo slecht, zoals zo vaak wordt gesuggereerd.

Het langs de autobaan gelegen La Canaleja is voor de bijzondere gelegenheid niet helemaal volgelopen. Op de enige tribune van het complex hebben zich slechts enkele tientallen fans verzameld. De harde kern, een mannetje of zeven sterk, laat zich er door de geringe opkomst niet van weerhouden om de lokale helden aan te vuren. Met vlaggen, trommels en een megafoon gaan ze 90 minuten als bezetenen tekeer. Hulde voor zoveel passie! Aan de overzijde, waar naast het kleedgebouw een kleine kantine is gevestigd, hebben zich op het terras de overige toeschouwers verzameld. Achter beide doelen bevindt zich geen bebouwing. Na een 0-1 achterstand beginnen de helden van CF Trival Valderas met een 2-1 overwinning aan het nieuwe seizoen. Dat belooft veel voor de rest van het voetbaljaar.

Er resten me aansluitend nog vijfeneenhalf uur tot aan het begin van de topper van de dag in Leganés. Precies genoeg om eventjes op en neer te gaan naar Palomas, waar mijn hotel ligt. Alhoewel, eventjes… De afstand bedraagt niet meer dan 25 kilometer. Toch kost het me meer dan een uur om per trein en metro aan de andere kant van Madrid te geraken. Een uitgebreide siësta behoort zodoende niet tot de mogelijkheden. Om een uur of vijf loop ik alweer op Atocha, een van de grote Madrileense treinstations. Daar neem ik de Cercania naar het niet ver van het Estadio Butarque gelegen Zarzaquemada. Een treinreis van hooguit een kwartiertje.

Leganés ligt 12 kilometer ten zuidoosten van de Plaza Mayor en 17 kilometer van het Estadio Santiago Bernabéu. Zo’n typische Madrileense suburb. Een slaapstad. Met veelal monotone flatgebouwen en enorme centros comerciales, winkelcentra. Het nietige CD Leganés mag voor het vierde opeenvolgende seizoen met de grote jongens van La Liga meedoen. Een klein, lelijk eendje in de grote bijt. Zestien jaar geleden zag ik mijn tot dusverre enige wedstrijd in het kleine maar fijne Estadio Municipal de Butarque, een ontmoeting tussen CD Leganés B en Real Madrid C. De hoofdmacht van de Pepineros nam het in die dagen nog ‘gewoon’ op tegen de Trival Valderassen van deze wereld. Van krachtmetingen met grootmachten als Real, Barca of – zoals nu – Atleti kon men destijds slechts dromen.

Toen ik mijn vliegticket naar Spanje boekte stond deze derby, zoals ik het toch wel mag noemen, vastgesteld op maandagavond. Na protesten vanuit club- en supporterskringen zag La Liga zich gedwongen de impopulaire maandagavondwedstrijden van de kalender te schrappen. Voor de verandering kregen de machtige tv-kanalen eens niet hun zin. De Spaanse voetbalfan gaat niet op maandagavond naar het stadion. Basta! Vandaar dus dat ik al een dag eerder dan gepland in Butarque op de tribune plaatsneem.

Het stadionnetje zit zo goed als vol. Geen wonder. Er passen niet meer dan 12.000 toeschouwers in. De Fondo Sur beschikt wel een apart vak voor supporters van de bezoekende club. Bijna alle andere vakken herbergen eveneens aanzienlijke contingenten Atletico-aanhangers. Het zit kriskras door elkaar heen. Spanjaarden zijn dan wel opgewonden standjes, ze slaan elkaar op de tribunes – meestal… – niet de hersens in. Ook binnen de lijnen gebeurt bar weinig. Atletico zegeviert op z’n Atletico’s. Met het kleinst denkbare verschil. Aan de amusementswaarde hecht trainer Simeone ook in het nieuwe seizoen weinig waarde. Ook na het vertrek van de geweldenaar Godin blijkt Cholo’s defensie prima in staat om achterin de nul te houden.

De Portugese steraankoop Joao Felix speelt de sterren (nog) niet van de hemel. Het Portugese jochie van 126 miljoen wordt bij vlagen stevig aangepakt. Al geeft het bij Benfica losgeweekte wonderkind wel de assist waaruit Vitolo voor het enige sportieve hoogtepunt van de avond zorgt.

Real-realiteit spot met werkelijkheid

Achter de bal aan (55/2): Madrid

24 augustus 2019

Real Madrid tegen Deportivo Alaves is in het jaar 2000 de eerste voetbalwedstrijd geweest die ik live in Spanje heb bijgewoond. Meer dan negentien jaar en 100 partidos later blijkt een ´koninklijk´ bezoek in Madrid nog altijd een belevenis van jewelste. Ook al is het geen Adelaarshorst, het Bernabeustadion blijft indrukwekkend. En evenals bij die primeur destijds weet Real Madrid opnieuw niet te winnen…

Eerst nog eventjes vanuit Albacete in de hoofdstad zien te komen. Een fluitje van een cent met ALSA. De busreis van zo´n 250 kilometer neemt iets meer dan tweeënhalf uur in beslag. Dankzij een vroegboekkorting kan ik me voor 14,40 euro naar het Estación Sur de Autobuses laten rijden. Scheelt bijna een tientje met het gebruikelijke tarief. En zo kun je door het betere speurwerk en tijdig boeken vaak tientallen euro’s besparen wanneer je op reis gaat.

Om nog maar te zwijgen hoeveel voordeliger ik meestal uit ben dan deelnemers aan van die georganiseerde voetbalreizen. Als ik weleens lees hoeveel die gespecialiseerde voetbalreisbureaus hun klanten in rekening durven brengen voor een een- of meerdaags voetbaltripje naar een wedstrijd in een buitenlandse topcompetitie, dan laten die sufferds zich wel heel makkelijk een oor aannaaien. Maar ja, wie zelf te lui is om de moeite te nemen om een zo voordelig mogelijk reisschema in elkaar te draaien, moet er niet van opkijken dat hij (of zij) zich vaak onnodig op kosten laat jagen.

Aan de zengende hitte verandert het weinig. Madrid voelt zelfs nog een stukje heter en benauwder aan dan Albacete. Wij Nederlanders klagen steen en been over hoe we met z’n allen hebben moeten afzien tijdens de recente hittegolven thuis. In Spanje zijn ze niet anders gewend. Vergeleken met zoals de zon er al sinds jaar en dag in Spanje op los brandt, vallen de temperaren in ons eigen polderparadijs in het niet. De twee stukken Kitkat in mijn rugzak hebben bij aankomst wel iets weg van Chocomel. Door de warmte is de chocolade gesmolten. Als ik het nog iets langer had laten koken in mijn bagage, had het maar zo kunnen veranderen in hete chocolademelk. Je moet hier nergens gek van opkijken.

Bij de bij het Zuidstation gelegen metrohalte Mendez Alvaro schaf ik een zogenaamd Abono Turístico de Transporte aan, in de volksmond beter bekend als Tarjeta Turística. Voor € 18,40 kan ik de komende drie dagen onbeperkt gebruik maken van het openbaar vervoer binnen Zone A, zeg maar het stedelijk gebied van Madrid. De benodigde chipcard had ik al van een eerder bezoek. Wie wat bewaart, die heeft wat. Ik hoef deze Tarjeta Multi alleen maar op te laden. En los geht’s, zoals ze in goed Spaans zeggen. Vamos!

Wie weleens in Madrid is geweest, verbaast zich niet zo gauw meer over de vele bedelaars ter plaatse. In de metro proberen zigeuners vaak met trekharmonica en al de reizigers wat kleingeld afhandig te maken. Een knaap die met een complete koelbox door de wagons slentert, gooit het over een andere boeg. Hij heeft water en Coca-Cola te koop. De heren worden steeds inventiever. Een collega heeft een reisgids in de aanbieding. Hij heeft geen geld om melk te kopen voor zijn kleine kindertjes, zo luidt zijn zielige betoog. Vandaar dat hij dat hij het exemplaar te gelde wil maken. Nou ben ik niet zo thuis in de detailhandel, maar naar mijn gevoel gaan de Adidas-sportschoenen die de stakker draagt in een beetje sportzaak toch al zo’n gauw voor zo’n 200 euro over de toonbank. En dan overdrijf ik niet.

Het feest in het Estadio Bernabeu begint ditmaal om 19.00 uur. Zo’n twee uur voor aanvang meld ik me al ter plaatse. Ik vind het altijd wel leuk om een beetje rond te neuzen bij zo’n stadion. Ik ben in elk geval niet de enige. Rondom Bernabeu krioelt het van de mensen. Zoals altijd het geval is. De eerste thuiswedstrijd van het nieuwe seizoen en de zege op de openingsspeeldag in Vigo maakt tienduizenden supporters en meelopers extra nieuwsgierig. Iets meer dan 63.000 voetballiefhebbers – waaronder drie vakken vol uit Valladolid – zullen de tribunes deze zwoele nazomeravond bevolken.

Thuiswedstrijden van clubs als Real Madrid (en FC Barcelona) krijgen steeds meer weg van een grote kermis. De arena van Real moet haast wel tot de grootste toeristische attracties van Madrid behoren. Mickey Mouse-figuren in Real-tenue belagen de argeloze stadionbezoekers voor selfies. Je zult toch maar bij temperaturen van boven de 30 graden in zo’n pak kruipen… Met automatische geweren bewapende politieagenten zijn sinds Europa als voornaam doelwit geldt voor terroristische aanslagen ook niet meer weg te denken. Het heeft vaak iets onwezenlijks, maar het is de alledaagse Real-realiteit.

Een toegangsbewijs voor Real Madrid – Real Valladolid heb ik al vooraf besteld op internet. De 30 euro die me dat kost, is naar hedendaagse maatstaven gemeten niet duur. Voordat ik een vliegticket naar Spanje boekte, twijfelde ik tussen Barcelona en Madrid. Bij Real ben ik echter beduidend goedkoper uit dan bij de landskampioen. De prijs van de goedkoopste kaarten voor de dit weekend te spelen wedstrijd Barça – Betis bedroeg liefst 79 euro! Schandalige prijzen. Het wordt steeds gekker. Hoe jaag de ‘gewone’ toeschouwer de stadions uit. Voor dat laagste Barcelona-tarief zie ik dit weekend zowel Real als Atletico Madrid live! En dan houd ik zelfs nog tien euro over om wat lekkers voor te kopen.

Online-bestellers krijgen alleen toegang wanneer ze hun ticket op de telefoon opslaan. Uitprinten kan en mag niet. Zo gaat dat tegenwoordig. Mijn PassWallet raakt steeds voller. Op zich valt er weinig aan te merken op dit systeem. Er kleven tevens nadelen aan. Hoever gaat het? Nou bezit bijna iedereen vandaag de dag een mobiele telefoon. Maar de (uit)zonderling die er toevallig geen heeft, kan dus niet online kaarten bestellen voor een thuiswedstrijd van Real Madrid. Of stel dat je telefoon het begeeft of gejat wordt. Dan sluit jezelf dus uit, dan kom je het stadion niet in. Jammer dan. En vroeg of laat ga je ongetwijfeld krijgen dat een order enkel en alleen geplaatst kan worden op een telefoon van een bedrijf dat Real sponsort. Die kant gaan we op, daar kunnen we vergif op innemen.

Bij de wedstrijd die ik in Bernabeu te zien krijg kom ik volop op mijn kosten. Op papier mag het ene Real geen problemen kennen met het andere Real. In dit specifieke geval komt de Real-realiteit evenwel niet overeen met de werkelijkheid. Jammer genoeg doet de geblesseerde Eden Hazard niet mee. Aan kwaliteit desondanks geen gebrek. ‘Afdankers’ Bale en James staan gewoon aan de aftrap. Evenals Isco. Zoals mag worden verwacht drukken de ploeg van Zidane de tegenstander vanaf de eerste minuut achteruit. De levende Valladolid-muur geeft nochtans geen krimp.

Het thuispubliek reageert opvallend mild op dat er halverwege nog niet is gescoord. Naarmate de tweede helft verstrijkt begint de tijd langzamerhand toch te dringen. De benodigde bres wordt maar niet geslagen. Na elke vergeefse aanvalspoging lijkt de onmacht aan Real-zijde toe te nemen. Tsja, die Portugees is er sinds vorig seizoen niet meer bij. Valladolid-doelman Masip trekt zich niets aan van de striemende fluitconcerten waarmee de Real-aanhang blijk geeft van haar afkeuring over zijn tijdrek-acties. Heerlijk, zoals die keeper dat verwende publiek keer op keer tergt. Het gelijkspel dat in de lucht hangt, zou een morele overwinning betekenen voor de nummer 17 van de Primera Division van het afgelopen seizoen.

Als Benzema in de 82e minuut uiteindelijk toch scoort, lijkt het met een sisser af te lopen voor de ‘Koninklijke’. De opluchting is voelbaar. Lang duurt de Madrileense vreugde echter niet. Valladolid maakt brutaal een late gelijkmaker. Misschien heeft President Florentino Perez nog wel ergens een zak geld liggen om een Braziliaanse querulant te kopen die op dezelfde positie als steraankoop Eden Hazard uit de voeten kan. Dan kunnen ze elkaar mooi voor de voeten lopen.

Vanavond keren de trouwe supporters met een katterig gevoel huiswaarts. Voor de door en door verwende aficionados is alleen het beste goed genoeg. De onverwachte remise tegen het bescheiden Real Valladolid komt aan als een nederlaag. Het chagrijn druipt er bij velen vanaf wanneer de massa na afloop de metro instroomt. Alsof het al niet warm genoeg is…

Toetreding tot de Spaanse ‘Club van 100’

Achter de bal aan (55/1): Albacete

23 augustus 2019

Als liefhebber van onzinnige statistiekjes kan ik er weer een mijlpaal aan toevoegen. Ook in Spanje treed ik toe tot de imaginaire ´Club van 100´. Na Nederland, Duitsland en Engeland betekent het bijwonen van het onderonsje in de Segunda Division tussen Albacete Ballompie en het naar de Spaanse Keuken Kampioen Divisie gedegradeerde Girona FC dat ik nu ook in España de grens van 100 bezochte voetbalwedstrijden heb overschreden.

Ik moet wel vroeg uit de veren voor mijn jubileumduel. Omdat Transavia mij al om 7 uur vanuit Eindhoven naar Alicante transporteert, zit ik al rond kwart over vier in de ochtend in de auto op weg naar het vliegveld. Buiten is het nog pikdonker, de zon is nog in een diepe nachtrust verzonken. Hier en daar verhinderen enkele verdwaalde mistflarden het zicht. Op het vliegveld is de slagboom op parkeerplaats P5 al wel volledig bij z´n positieven. Parkeerders moeten sinds enkele maanden vantevoren reserveren om de auto in Eindhoven op de bewuste plek te mogen stallen. Wie dat niet weet, merkt het in zijn portemonnee. Die mag zijn voertuig op een andere, duurdere plek neerzetten. Schiphol is al lang niet meer de enige Nederlandse luchthaven die er onbeschaamd een slaatje uit slaat om parkerende automobilisten het vel over de neus te trekken.

De vlucht naar Spanje verloopt vlug. Al om half tien sta ik aan de grond op de Aeropuerto van Alicante. Ik neem de bus vanaf het vliegveld naar het busstation in het centrum. Bij nader inzien had ik misschien om kwart over tien al verder gekund naar Albacete, mijn eindbestemming. Vanwege mogelijke vertragingen kun je er echter niet op voorhand op gokken om voor dat tijdstip al op voorhand online een buskaartje te bestellen. Nu moet ik bijna drie uur wachten! De eerstvolgende ALSA-lijndienst vertrekt pas om 13.15 uur.

Ik maak van de nood een deugd. Ik ken de weg, ben eerder in Alicante geweest. Omdat mijn ontbijt er bij het vroege vertrek was ingeschoten, haal ik die schade eerst in. Ik kan er ruimschoots de tijd voor nemen. Op het treinstation sla ik ook de competitiegidsen van Marca en Mundo Deportivo in. Zo vul ik mijn verzameling weer aan. Ruim anderhalve week na de start van La Liga is het altijd maar afwachten of de krantenkiosken de felbegeerde verzamelexemplaren nog voorradig hebben.

De bus naar mijn 170 kilometer verderop gelegen bestemming in Castilië-La Mancha vertrekt keurig op tijd. Geweldig, dat interregionale busvervoer in Spanje. Geen gestress. Comfortabel zitten. Airco. Onderweg films naar keuze kijken op de aan de stoelen gemonteerde beeldschermen. En de prijzen vallen meestal reuze mee. Voor 16 euro brengt ALSA me naar Albacete. Wel goed dat ik al van tevoren online heb geboekt. De bus zit namelijk vol. Bij aankomst, omstreeks half vier, krijg ik bij het verlaten van het plaatselijke estacion de autobuses als welkomstgeschenk een spontane ‘warmteklap’. Bienvenidos en Albacete! De temperatuur ligt ruim boven de 30 graden. Lekker voetbalweer…

De planologen van de Spaanse Profliga hebben de aftrap in het Estadio Municipal Carlos Belmonte vastgesteld op 22.00 uur. Er resten me zodoende een aantal uren om te acclimatiseren. Tien uur ‘s avonds. Mooie tijd… In Spanje of Portugal niet uitzonderlijk. Dat FOX Sports er nog niet aan heeft gedacht om op zo’n onzalig tijdstip haar Nederlandse kijkers thuis te verblijden met de zoveelste rechtstreekse uitzending. Een buitenkansje. Een gat in de markt. Met de belangen en wensen van de supporters van clubs houden zendgemachtigden immers toch geen rekening. Of de stadions nu vol zitten of niet, zal de FOX’en van deze wereld worst wezen. Zolang de adverteerders maar blijven toehappen. Een toeschouwer is anno 2019 niet meer dan een decorstuk.

Als ik na het inchecken in mijn hotel een ommetje maak en alvast een kijkje ga nemen bij het stadion, ogen de straten van Albacete verlaten. Rond de klok van vijven lijkt de stad vrijwel uitgestorven. Ik kom bijna niemand niemand tegen op straat. Siësta? Vakanties? De opwarming van de aarde? No tengo la menor idea. Ik zou niet durven zeggen waar de oorzaak van deze opmerkelijke stilte ligt. Voor Hotel Los Llanos aan de  Avenida de España ontwaar ik wel de rode spelersbus van Girona FC, het afgelopen voetbaljaar gedegradeerd uit de hoogste Spaanse speelklasse. Ik kan er dus gevoeglijk van uitgaan dat er wel gevoetbald wordt.

Wanneer ik omstreeks kwart voor negen richting stadion wandel, lijken de habitantes van Albacete uit hun middagdutje ontwaakt. Een levendig contrast met enkele uren eerder. Terrassen zitten vol. Op talloze straathoeken doen de Albacetenaren (of zijn het Albacetenezen?) zich te goed aan een hapje of een drankje. Complete gezinnen zijn aan de wandel. Oudjes zitten gemoedelijk te keuvelen op houten bankjes. Kortom, een gezellige bedoening.

De drukte bij het stadion blijft binnen de perken. De clubsite meldt wel vol trots dat Albacete Balompié voorafgaand aan het eerste optreden in eigen thuis 9000 seizoenkaarten aan de man heeft gebracht, bij de aftrap zit de ouwe bak verre van vol. Ik had mijn kaartje voor de Tribuna Marcador online besteld, maar dat had bij nader inzien niet gehoeven. De thuissupporters begroeten hun collega’s uit Girona, die met een 40-tal ergens in een hoekje zitten weggemoffeld, met applaus. Een sportief gebaar. De speaker bedankt de meegereisde Catalaanse fans voor hun komst en wenst ze alvast een voorspoedige terugreis. Dat ik voor de 100e keer op de tribune zit bij een Spaanse voetbalwedstrijd, blijft onvermeld. Een minpuntje.

Een zekere Andrés Iniesta, afkomstig uit het nog geen 2000 inwoners tellende op zo’n 45 kilometer ten noordoosten van de provinciehoofdstad gelegen dorpje Fuentealbilla, zette in de jeugd van El Alba ooit zijn eerste schreden in clubverband. Een opvolger van El Blanquito zie ik niet rondlopen. Een Iniesta wil altijd de bal hebben. De actuele vedetten van de thuisclub lopen in de eerste helft vrijwel alleen maar achter hun tegenstanders aan. De degradant uit de Primera Division is 45 minuten lang oppermachtig. Al leidt het Catalaanse overwicht tot weinig doelgevaar, dat moet ik er wel bijzeggen.

Kort voor rust scoren de bezoekers. Ook in de Spaanse Keuken Kampioen Divisie heeft men kennis gemaakt met het fenomeen VAR… Het feestje gaat dus niet door. Ook een tweede Girona-goal, kort na rust, kan niet op de goedkeuring van el arbitro en de video-ref rekenen. Buitenspel. Dat tweede VAR-momentje, dat spelers en toeschouwers zeker drie minuten in het ongewisse laat, zet een kentering in het tot op moment zeer eenzijdige treffen in. Zoals het wel vaker gebeurt in het voetbal, krijgt de ploeg die zijn eigen kansen niet in doelpunten omzet het deksel op de neus. Vanavond evenzeer. Zo´n tien minuten voor tijd helpt een afzwaaier het niet bepaald onfortuinlijke Albacete zowaar aan de niet bepaald verdiende overwinning. Ook op vrijdagavonden leveren zondagsschoten weleens drie punten op.

De klok op mijn mobiel geeft aan dat we nog slechts vier minuten van de zaterdag verwijderd zijn op het moment waarop de scheidsrechter voor het laatst fluit. De buitentemperatuur bedraagt dan volgens een thermometer ergens op straat nog 24 graden. Als ik 25 minuten later de deur van mijn hotelkamer achter me dicht doe, ben ik meer dan twintig uur onafgebroken op de been geweest. Het was een lange dag, mag ik wel zeggen.