Wie mij kent, weet wel iets af van mijn ‘verslaving’. Beroepshalve staat het helaas al geruime tijd op een laag pitje. De frequentie van mijn bezoekjes aan de velden lijdt er totaal niet onder. In stadions of sportpaleizen doe ik wat ik altijd al heb gedaan: ik houd de ogen wijd open, inhaleer gretig wat zowel binnen als buiten de lijnen gebeurt én geniet.
Juist die kleine dingen zijn vaak het mooist om waar te nemen. Vaak niet meer dan onbenullige randzaken. Ogenschijnlijk onopvallende gebeurtenissen die zich afspelen buiten het spiedende oog van de tegenwoordig alom aanwezige camera’s. In Minsk, waar ik het Nederlands elftal een reuzenstap zag nemen naar het EK voetbal van volgend jaar, scoorden na afloop de wisselspelers. Met name Steven Berghuis liet zich daarbij van zijn meest sociale kant zien. Apeldoorner, hè. Het blijft toch een bijzonder slag volk…
Berghuis had zojuist uitgelopen met de overige Oranje-reserves in het inmiddels zo goed als leeg gestroomde Dinamostadion. Op weg terug richting kleedkamers toonden zij zich niet doof voor de smeekbedes om handtekeningen of een selfie van de bij de catacomben verzamelde Wit-Russische jeugd. Berghuis ging zelfs een stapje verder. Hij trok zijn trainingsshirt uit en deed het cadeau aan één van de geduldig wachtende kinderen. Geweldig hoe Apeldoorns beste voetballer met één simpel gebaar een klein Wit-Rusje dolgelukkig kan maken. Zoiets vind ik nou mooi om te zien. En ondertussen blijven allerlei azijnzeikers maar klagen over hoe arrogant die verwende voetbalmiljonairs wel niet zijn.
Woensdagavond na afloop van de door Draisma Dynamo verloren wedstrijd tegen Orion ook zoiets. Zelden zullen de Apeldoornse volleyballers na de laatste balwisseling zó snel in de kleedkamer hebben gezeten als ditmaal. Wát hadden ze er de smoor in. Verliezen van de regerend landskampioen kan gebeuren, zou je als buitenstaander misschien denken. Maar niks daarvan. Ambitieuze topsporters redeneren anders. Ondanks dat het pas de eerste wedstrijd van het seizoen betrof, waren de Dynamo-volleyballers er meteen van doordrongen dat ze vooral hadden verloren van zichzelf. Zeker niet omdat ze overklast waren door hun Doetinchemse tegenstanders.
De Dynamo-spelers verkeren in de wetenschap dat hun team nog lang niet aan z’n plafond zit. Ach, en dan kan het weleens gebeuren dat ze keihard hun kop stoten. Meer willen dan waartoe ze zo vroeg in het seizoen in staat zijn, valt moeilijk te accepteren. Zo’n tikje komt dan hard aan. Maar wie wil winnen moet eerst leren verliezen, zo luidt een oude sportwijsheid. De beste van het land word je niet zonder slag of stoot.
Geloof mij nou maar, er is geen enkele reden tot paniek. Zet die huldiging op het Apeldoornse stadhuis maar vast in de agenda. Ergens in het voorjaar van 2020 ontkomt De Stentor er niet aan om uitgebreid te berichten over hoe sportminnend Apeldoorn de landskampioenen een onvergetelijk onthaal bereidt. Mij persoonlijk zou het niets verbazen wanneer kampioenscoach Strikwerda dan bij een al bij voorbaat legendarische toespraak tot de menigte op het Raadhuisplein de winst van die bewuste nederlaag in Doetinchem nog eens aanstipt.
Apeldoorn telt mee, vergis je niet. Gedurende mijn korte oponthoud in Wit-Rusland zag ik op tv op een Duitstalige zender zowaar een aankondiging van het EK baanwielrennen dat het openbare leven in de hoofdstad van de Veluwe momenteel verlamt. Een maffe gewaarwording, daarmee zo ver van huis geconfronteerd te worden. Ik geef eerlijk toe dat ik zelf helemaal niets heb met baanwielrennen. Desondanks vind ik het als Apeldoorner mooi dat zo’n evenement in ‘mijn’ dorp plaatsvindt. Ik word alleen doodmoe van hoe het gemeentebestuur zich telkens weer tracht te profileren bij dit soort gelegenheden. Als ik voorafgaand aan het zoveelste fietsfeest in het Gemeentelijk Sportpaleis zo’n troela hoor praten over de kernsporten waarmee de gemeente Apeldoorn op de kaart wil zetten, dan mag er voor mij alweer een teiltje worden klaargezet.
Eerder deze week is er een boek gepresenteerd over verdwenen profvoetbalclubs in Nederland. Dit boek bevat ook een hoofdstuk in over AGOVV. Ik ben er nota bene zelf nog voor geïnterviewd. Samen met enkele andere ‘insiders’ heb ik mijn deskundige mening mogen verkondigen over hoe het betaalde voetbal ter plaatse ter ziele is gegaan. En niet in het minst over de bedenkelijke rol die de Gemeente Apeldoorn daarbij heeft gespeeld. Zo’n gemeentebestuur kan zichzelf dan wel afficheren als sportstad en onzinnige termen uitkramen als kernsporten, het blijft opmerkelijk hoe vaak de knappe koppen bij het stadsbestuur in al hun hooghartigheid hun doel voorbij schieten.
Echt, er zijn sportieve randzaken in overvloed. Er valt meer dan genoeg te schrijven over hoeveel opmerkelijks onopgemerkt blijft en wat er in de sportstad Apeldorp gebeurt. Jammer dat het slechts mondjesmaat gebeurt.
© RK