Optreden van Oranje is duur ticket niet waard

By | 17 november 2019

Achter de bal aan (60/2): Belfast

Zaterdag 16 november 2019

Eigenlijk best wel maf om uitgerekend in Noord-Ierland te verblijven op de dag waarop het gemeentebestuur van Apeldoorn in al z’n verspillingszucht de staat van beleg afkondigt vanwege de nationale Sinterklaasintocht. De bewoners van de Noord-Ierse hoofdstad hebben in een recent verleden wel voor hetere vuren gestaan. Maar of ze nou het katholieke of het protestantse geloof aanhangen, niemand kan zich een voorstelling maken van hoe de waanzin rond Zwarte Piet de waanzin van alledag steeds waanzinniger maakt. En als één volk weet tot hoeveel spanningen en explosiviteit onverdraagzaamheid van andersdenkende groepen kan leiden, zijn het de Noord-Ieren wel.

Ik beperk me in Belfast zelf tot iets dat er écht toe doet: voetbal. Al moet ik het daarbij doen zonder het gezelschap van Limburgs finest. Dave en Jerome, Roda JC’s steun en toeverlaat in bange dagen, zijn gestrand op Schiphol. Ik krijg een appje dat de heren hun vlucht naar Belfast hebben gemist. Gisteravond zagen zij hun cluppie nog een verdienstelijk gelijkspel behalen aan de Krommedijk in Dordrecht. Op onze nationale luchthaven staat het illustere duo voor een gesloten gate. ‘K** Schiphol. Vies druk hier. En niemand die iets doet’, zo luidt de boodschap die weinig aan de verbeelding te wensen overlaat.

Mijn voornemen om de dag te beginnen met een jeugdwedstrijdje bij Crusaders loopt eveneens spaak. Ik had me de busrit met Erik van Upper Queen Street naar Seaview kunnen besparen. Bij aankomst in het stadionnetje in het noorden van de stad blijken de U15’s van The Hatchetman niet om 11.00 a.m. in actie te komen tegen de leeftijdgenoten van Glenovan zoals de website www.nibfanational.co.uk ons doet geloven. We keren zodoende onverrichter zake terug naar het centrum. Voor City Hall staat de jaarlijkse Kerstmarkt op het punt van beginnen. Aan vertier zodoende weinig gebrek. Ze zijn er vroeg bij in Belfast.

Later op de middag halen we de schade in. Op Solitude, in het katholieke deel van Noord-Belfast, zijn we om 3.00 p.m. getuige van een tweede duel in de Danske Bank Premier League in evenvele dagen. De wedstrijd die ik oorspronkelijk in gedachten had om te gaan bekijken tussen Glentoran en Glenovan is due to international call-ups uitgesteld tot nader order. Voor de echte liefhebber valt Cliftonville tegen Ballymena United evenmin te versmaden, een tweestrijd de nummers twee en zeven van het Noord-Ierse eredivisie. The Reds, vijfvoudig winnaar van het Irish League Championship, staan één punt achter op lijstaanvoerder Coleraine. Ireland’s oldest football club heeft bovendien topscorer Joe Gormley, al dertien keer trefzeker, in de gelederen. Alle ingrediënten lijken derhalve voorhanden voor een niet te versmaden voetbalgerecht.

De inzet van de spelers is hartverwarmend. Helaas kan ik van de temperatuur niet hetzelfde zeggen. It´s f*cking cold. Het tocht behoorlijk. De gure wind heeft vrij spel in het historische maar bouwvallige openluchttheater op Cliftonville Street, waar de thuisploeg het hardnekkige verzet van de gasten met het kleinst mogelijke verschil breekt. Het voelt nochtans als een warme douche wanneer ik aansluitend weer kan plaatsnemen in bus 12C naar Belfast City Centre. Van mij had de chauffeur de verwarming zelfs wel een paar graadjes hoger mogen zetten. Normaal gesproken heb ik niet zo gauw last van vervelende bijzaken van klimatologische aard. Solitude geeft me de bibbers. Brrrrrrrrrr.

Van het ophalen van mijn wedstrijdkaartje voor vanavond krijg ik evenmin een verwarmend gevoel. In een pub genaamd Filthy McNastys op Dublin Road, door de KNVB uitgezocht voor de ticketdistributie aan de naar Belfast afgereisde Oranjefans, staat rond de klok van vijf uur afgeladen vol met van die beregezellige party-animals die gedurende de wedstrijden bijna standaard het geluidspeil op een willekeurig kerkhof overtreffen. Nou wil ik niet iedereen over een kam scheren, maar ik vind het vreselijk volk. Van zóveel schijtlolligheid krijgt een paard spontaan de hik. Gauw kaartje in ontvangst nemen dus en weer wegwezen.

Tsja, en dan Noord-Ierland – Nederland… Het ergste blijft bewaard voor het laatst. Over de ‘verschrikkingen’ waar ik me vanaf 7.45 p.m. gedurende 90 minuten blootstel in het sfeervolle – dat dan weer wel – Windsor Park, hoef ik niet meer zoveel uit te wijden. Elk woord daarover is er feitelijk eentje te veel. De meesten hebben de armoedige voorstelling van Oranje ongetwijfeld gezien op tv. Vreselijk, wát een baggerpot. De kwalificatie voor de eindronde van EURO2020 wordt weliswaar veiliggesteld, daar is verder ook wel zo’n beetje alles mee gezegd. Resultaatvoetbal van het meest afgrijselijke soort. Bah.

Er bestaat een essentieel verschil tussen niet willen en niet kunnen voetballen. De hartstochtelijk strijdende Ulstermen kunnen niet beter, sterker nog, de manschappen van bondscoach Michael O’Neill kunnen er helemaal geen hout van. De alom geprezen vedetten van Oranje volgen op hun beurt nauwgezet de instructies van de bondscoach. Zij willen niet. Ze hoeven ook niet zo nodig. Een gelijkspel volstaat. Aan dat ik liefst 60 euro voor een kaartje neertel voor zo’n wanvertoning, heeft meneer Koeman geen boodschap.

Met alle respect voor de dappere Noord-Ieren. Over zo’n povere opponent moeten de sterren van Oranje normaal gesproken heenwalsen. Maar ja, dan moet je wel willen voetballen en de bal niet alleen maar eindeloos en risicoloos rondtikken. Zo’n Joel Veltman of Marten de Roon zou niet misstaan bij Cliftonville, Carrick Rangers of Crusaders. Tsja, en als je beweging en dynamiek nodig hebt om de stugge defensie van de tegenstander te laten wankelen, vind ik het niet zo logisch om de nogal statische Luuk de Jong binnen de lijnen brengen. Dit fletse Oranje schreeuwde om de jonge AZ-beloften Calvin Stengs en Myron Bouadou, de mannen in vorm. Of desnoods om een sleurende Woutje Weghorst, die met het schuim op bek de zoden uit het gras loopt.

Maar ach, van de drie wedstrijden die ik gedurende mijn twee daagse verblijf in Belfast heb gezien, waren er in elk geval twee de moeite van het aanzien waard.

Zondag 17 november

De terugreis uit Belfast via Dublin naar Nederland verloopt vlekkeloos. Totdat de Airbus van Aer Lingus ons afzet op Schiphol… Kort na 16.00 uur landt het toestel in Nederland. Het vliegtuig verlaten is ook in een vloek en een zucht gebeurd. Daarna begint de ellende. Bij de toegang tot de douane, de ruimten van de bagagebanden en de exit, ziet het zwart van de mensen. File! Er komt geen beweging in. Het luchthavenpersoneel kan de drukte moeilijk de baas. Alles loopt vast. Tientallen gearriveerde reizigers staan vast. Geloof het of niet, maar de wandeling van de D-pier van het verlaten van het vliegveld tot het passeren de douane neemt bijna evenveel tijd in beslag als de vlucht van Dublin naar Schiphol. Welkom terug in Nederland…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *