Maandelijkse archieven: december 2019

2019

Aan het einde van ieder jaar breekt de tijd aan voor bezinning. Vooruit dan maar, bij deze. Ga er maar even goed voor zitten en laat het op je inwerken. Het is niet bijster positief wat ik te melden heb, zeg ik er maar meteen bij. Ik word er niet bepaald vrolijk van als ik voor mezelf de balans opmaak van 2019. Na het fiasco met de internetkrant Sport055 kostte het me opvallend veel moeite de draad weer op te pakken. Uiteraard moet ik dat mezelf aanrekenen. Ik moet me tegenwoordig immers overal schuldig over voelen, zelfs wanneer ik geen enkel benul heb waar het over gaat. Nog zo’n jaar, nee dank je. Ik moet er niet aan denken, alsjeblieft niet.

In zekere zin heb ik wel bewondering voor mensen die erin slagen van klagen hun beroep te maken. Je moet toch wel wat in je mars hebben om iemand met andere opvattingen te mogen minachten en daar nog voor betaald te krijgen ook. Nederlanders en medelanders doen mij hoe dan ook steeds weer versteld staan van wat zij allemaal op hun lever hebben. Knap hoe zoveel deskundigheid, veelzijdigheid én tegenstrijdigheid zich op zo’n klein stukje aarde verdraagt. Als wereldkampioen vierkante millimeter zeiken, zoals Van Kooten en De Bie heel lang geleden de spijker op de kop sloegen, blijven ‘we’ wereldwijd onovertroffen. Je moet er niet aan denken dat elke zuurpruim die een fles azijn in zijn kerstpakket kreeg, gestikt is in het goedje. Dan blijft er weinig te zeuren over.

Om me heen kijkend kom ik vooral tot de conclusie dat je tegenwoordig vooral goed moet kunnen toneelspelen. Gladde tongen schoppen het ver. Roepen wat anderen willen horen. Braaf in de maat meelopen. In onze wereld van schijntolerantie scoor je met vermeend idealisme en een open mind. Ik acht veel Nederlanders en medelanders ook best in staat om hun autistische dochtertje schaamteloos te exploiteren ten behoeve van het klimaat. Je hoeft het wilsonbekwame kind alleen maar een huilverhaal af te laten steken over boze mannen die haar toekomst verneuken. Bingo! Kassa! Zielig doen verkoopt. Zet er een goed geoliede marketingmachine achter en de miljoenen stromen binnen. Hoe meer likes hoe beter.

Zelf doe ik het al een leven lang verkeerd. Ik slaag er maar niet in om de juiste toon aan te slaan. In het afsteken van verkooppraatjes voor eigen parochie ben ik niet zo bedreven. Ik hoef niet te proberen om degenen die mijn toekomst om zeep hebben geholpen publiekelijk ter verantwoording te roepen. Dan word ik ongetwijfeld terstond in een dwangbuis afgevoerd. Wanneer ik overweeg per catamaran naar de volgende uitwedstrijd van het Nederlands elftal te reizen, komt me dat vast en zeker te staan op een levenslang stadionverbod van de statementmakers bij de KNVB. Ik mag vooral niet klagen, ik weet het. Ik moet zwijgen. Ik moet klakkeloos accepteren hoe mijn perspectief op de arbeidsmarkt steeds verder verslechtert en potentiële werkgevers de voorkeur geven aan meer buigzame types.

Een vreselijke ziekte rukte een van de weinigen van wie ik wat aannam in het voorjaar onbarmhartig uit het volle leven weg. De dood moest opsodemieteren, zo verwoordde hij de oneerlijke strijd die hij voerde in het hartverscheurende boek dat hij schreef over zijn ziekte. Het mocht niet baten. Richard had het opvallend vaak bij het rechte eind. Ik deel veel van de zorgen die hij had over de toekomst. Van hem leerde ik ook om mezelf zo nu en dan een spiegel voor te houden. Als ik kijk naar hoe het anderen vergaat, heb ik in veel opzichten inderdaad weinig recht om te klagen. Ik ben gezond, ik ben fitter dan ik in jaren geweest ben, ik heb een dak boven mijn hoofd en kan zo nu en dan eens ergens een voetbalwedstrijd gaan bekijken. Ik ben niet zo materialistisch ingesteld. Ik hoef niets steeds meer. Ik ben met weinig tevreden.

Je zult daarentegen maar tot de slachtoffers behoren van die Toeslagenaffaire. Die mensen zitten pas echt in de shit. Duizenden gedupeerden door toedoen van de Belastingdienst. Hun levens compleet verwoest. Leuker kunnen ze het niet maken… Ik kan nu niet schrijven dat degenen die dat op hun geweten hebben thuishoren achter slot en grendel, al is het alleen maar omdat zulk gajes helemaal geen geweten heeft. Die gaan zonder blikken of blozen over lijken. En in een land als Nederland worden ze vervolgens met stille trom weggepromoveerd en krijgen ze waarschijnlijk nog een zak geld mee voor de moeite. Er stapt dan weliswaar een staatssecretarisje op, maar die kan ongetwijfeld gebruik maken van een riante wachtgeldregeling. Ondertussen belonen de hoofdverantwoordelijke Godfathers zichzelf, alsof er niets aan de hand is, met vette eindejaarsbonussen en vreten ze zich misselijk aan de gevulde hertenreet. Eet smakelijk!

In het recht praten wat krom is blinken Nederlanders en medelanders uit. Zelfs veel verstokte moslims zijn in Nederland vaak roomser dan de paus. Elke gekwetste ziel creëert zijn eigen podium. Sinds sociale media ons al door en door verrotte leefklimaat verder vergallen, lijkt het einde zoek. Lees alle verwensingen die ongeletterden afvuren op vijandig gezinde elementen er maar eens op na. Wie een beetje verder kijkt dan de eigen neus lang is, kom dan al gauw tot het besef hoeveel schade het kapotbezuinigen van het onderwijs en de geestelijke gezondheidszorg berokkent aan de intermenselijke verstandhoudingen in ons wonderbaarlijke polderparadijs.

Totdat het vroeg of laat volledig uit de klauwen giert. Je zult als ouder maar geconfronteerd worden met zo’n internetfilmpje waarin een twintigtal van die schattige jochies op het hoofd van jouw kind staat te dansen. ‘Jongeren’ moeten we de lieve knulletjes noemen van een structureel wegkijkende overheid. Generaliseren mag niet. Maar als ik dan beelden zie van hoe andere jongeren een Sinterklaas en zijn knecht ergens over straat jagen en de meest vreselijke ziektes toewensen. Tsja,… Iedereen moet abnormaal gedrag maar normaal vinden. En alle politieke breedbekkikkers maar kwaken over normen en waarden. Eerlijk gezegd kan ik steeds minder corrects ontdekken aan al die zogenaamde politieke correctheid.

Men draagt mij weleens na dat ik niet altijd even vriendelijk reageer op wat ik al dan niet lees in de krant bij ons in het dorp. Dat klopt, dat spreek ik niet tegen. Maar als ik me ergens boos over maak, gebeurt dat nooit zonder een reden. Ik ben nooit zomaar afgeknapt op mensen die zichzelf nogal oprecht en integer vinden. Waar ik vooral slecht tegen kan, is wanneer afspraken niet worden nagekomen. Daar is mijn afkeer tegen wat tegenwoordig De Stentor heet ooit mee begonnen.

Toen mijn jaarcontract als sportverslaggever bij de Apeldoornse Courant zou worden omgezet in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd, werd ik nogal ruw met de neus op de feiten gedrukt. Zóú, ja. Want ondanks naar het zich liet aanzien waterdichte toezeggingen gebeurde het niet. De hoge heren ontdekten namelijk een maas in de wet. Door me een maand op onbetaald verlof te sturen was het wettelijk toegestaan om mij nogmaals af te schepen met een jaarcontract. Aldus geschiedde. Geweldig, zo’n werkgever. Dat mag best weleens gezegd worden. Heerlijk, zulke eerlijke mensen. Mijn steun en toeverlaat. Ja, ja.

Daar stond ik dan met m’n goeie gedrag. Dag en nacht liep ik me het vuur uit de schoenen voor de hele pleurisbende. Werkweken van meer dan 60 uur waren eerder regel dan uitzondering. Voor een salarisje van nog geen 2000 gulden netto in de maand. Guldens, ja. Geen euro’s. Joh, ik hoef me in Nederland niet eens seksueel te laten misbruiken om me te mogen laten naaien waar ikzelf bijsta. Het enige verwijt dat ik mezelf bijna dertig jaar later kan maken, is dat ik toen niet meteen het bijltje erbij neer heb gegooid, dat ik de heren niet heb laten weten dat ze mijn rug op konden met hun poxy baantje. Naïef als ik was (en misschien altijd wel ben gebleven), liet ik het allemaal over mijn kant gaan. Als het werk dat je doet je plezier en voldoening schenkt, houd je je oogkleppen op en ga je vrolijk verder waarmee je bezig bent.

Meest ontnuchterend vind ik dat mensen met wie ik nooit gewerkt heb of die ik in veel gevallen zelfs nooit heb gesproken een mening over mij verkondigen. Die beoordelen of veroordelen mij, terwijl ze me niet eens kennen. Ik kan mijn kortstondige terugkeer bij De Stentor, ook alweer bijna tien jaar geleden, gerust als een treurig voorbeeld aanhalen van de heersende vooringenomenheid bij deze of gene. Ik ging destijds weer stukjes schrijven voor de sportredactie. Niet iedereen stelde dat op prijs, zo ervoer ik al gauw. Er was er eentje in het bijzonder die nogal zijn bedenkingen had jegens mijn persoon.

Mij er zelf op aanspreken doen zulke lui niet, maar naar ik begreep associeerde de persoon in kwestie mijn gemillimeterde coupe met bepaalde politieke denkbeelden. Tsja, ik kan moeilijk ontkennen dat ik al sinds jaar en dag met zekere regelmaat de tondeuse in standje 1 of 2 over mijn hoofd haal. Met politieke gezindte of voorkeuren heeft dat verder niets te maken. Ik bezondig me er enkel uit praktisch oogpunt aan. ‘Onderhoudstechnisch’ is het eenvoudigweg makkelijk als er weinig haar zit om het niet elke ochtend in model te hoeven brengen. Meer hoeft iemand daar dus niet achter te zoeken. Het hieruit vooruit vloeiende ‘negatieve referentiekader’, dat vind ik wel een mooie omschrijving al zeg ik het zelf, achtervolgt me echter wel tot aan de dag van vandaag. Bittere realiteit. Om persona non grata te worden is niet zo moeilijk, maar jezelf weer van dat etiket te verlossen blijkt nagenoeg onbegonnen werk.

Probeer je maar eens te verweren tegen dat soort onzin. Het is nergens op gebaseerd, toch gaat het vaak een heel eigen leven leiden. Ben je eenmaal gebrandmerkt, dan draag je zo’n schandvlek de rest van je leven mee. Ga er desondanks vooral niet met gestrekt been tegenin. Daaraan heb ik me helaas vaker dan verstandig bezondigd. Zoiets helpt ook niet echt. Maak je je boos, dan krijg je nota bene zelf vaak de zwarte piet toegespeeld. En iedereen weet dat in Nederland geen gevoeliger gespreksonderwerp bestaat dan Zwarte Piet. Er is niets dat de open zenuw van de Nederlandse samenleving treffender bloot legt dan het belachelijke gedoe om het knechtje van een goedheiligman. Nee, Engeland is zeker niet het engste land in Europa.

Ik kan gerust zeggen dat het behoorlijk deprimerend is dat ik niet meer mag doen waar ik goed in ben. Toch ben ik voor mezelf het punt van moedeloosheid al lang en breed gepasseerd. Ik berust er inmiddels in offside te staan. Het heeft weinig zin om me er langer over op te winden. Wie tegen windmolens vecht, riskeert vroeg of laat een gevoelige klap van de wieken te krijgen. Zo’n klap kan hard aankomen. Bijzonder pijnlijk. Ik zal me ongetwijfeld zelf buitenspel hebben gezet. Anderen mag ik tenslotte nooit iets te verwijten. Ik ga bijna denken dat ik voor alles dat misgaat op de wereld persoonlijk verantwoording draag.  Voor alles en iedereen moet ik begrip opbrengen, maar zelf ik stuit alleen maar op onbegrip. Het voelt vaak dat iedereen zich onrechtvaardig behandeld mag voelen, behalve ik-zei-de-gek zelf. Een erg benauwend gevoel. Maar goed, aan zelfbeklag mag ik uiteraard niet doen. Dát is een exclusief voorrecht voor anderen.

Eerlijke kansen krijgen, hou alsjeblieft op zeg. Kennis, ervaring of kwaliteiten doen in Nederland helemaal niet ter zake. Wie herinnert zich niet die treiterende vlogger die een aantal jaren geleden met zijn vriendjes een complete woonwijk terroriseerde? De hoofdredacteur van het onvolprezen Algemeen Dagblad beloonde het criminele etterbakje destijds met een baan voor zijn misdragingen. Verbinding creëren, noemen ze zoiets dan. Zelf heb ik ondanks al mijn jeugdzonden nooit iemand bij een supermarkt van een fiets afgeschopt, dat gefilmd en online gezet. Misschien moet ik het ook maar eens uitproberen. Met een camera in de aanslag stennis schoppen bij de Dekamarkt op het Ordenplein. Misdaad loont in Nederland, zo blijkt wel.

Ik ben wel benieuwd naar hoe het die columniste is vergaan die een jaar of twee geleden door het AD/De Stentor werd bedankt voor bewezen diensten toen ze de slachtoffers van de MH17-ramp en hun nabestaanden iets té opzichtig schoffeerde. Met zoveel openheid bracht ze de hoge heren van de Persgroep toch wel erg in verlegenheid. In zo’n geval valt niet het hoofd, maar meteen het doek. Op momenten waarop de jongedame in kwestie wel wat rugdekking kon gebruiken, lieten haar superieuren haar vallen als een baksteen. Nogal hypocriet. Of juist kenmerkend voor Nederland? Kenmerkend voor het bedrijf in kwestie? Als puntje bij paaltje komt, laten ze iedereen stikken.

Haar talenten hield ze goed verborgen. Alles draait vandaag de dag om de verpakking, niet om de inhoud. Deze jongedame sloeg bijna evenveel wartaal uit als dat meisje met die mooie achternaam bij die huis-aan-huis krant voor wie ik zelf ook tweeënhalf jaar lang mijn weekenden heb verkloot. Voor de ordinaire lezer zijn hun hersenkronkels meestal moeilijk te doorgronden. Toch krijgen de dames alle ruimte om te bewijzen dat ze weinig zinnigs te melden te hebben. Girls power! Gelukkig weet Eus als ons nationale geweten van geen ophouden. Go Ahead Eagles-supporters hebben bij mij sowieso een streepje voor.

Voor mij is goed goed en slecht slecht. Maar kritiek leveren is uit den boze. Door andermans tekortkomingen aan te stippen stuit je in onze hedendaagse jammercultuur op nogal wat gevoeligheden. Haal het vooral niet in je hoofd om een voetballer die als een kip zonder kop over het veld rent bij een willekeurig derdeklasamateurclubje te adviseren dat hij beter kan gaan dammen. Voor je het weet, ontvriendt zo’n vriendelijke knul je op Facebook. Verschrikkelijk toch. Schokkend. Iets ergers kan ik me nauwelijks voorstellen. Het incasseringsvermogen van de jeugd van tegenwoordig is niet meer wat het ooit geweest is. De kids van nu verdragen weinig.

Ik denk weleens aan hoe mijn leven was verlopen zonder dat een ondoordringbaar woud aan regeltjes onoverkomelijke hindernissen had opgeworpen om de relatie met mijn voormalige Cubaanse vriendinnetje in stand te houden. Misschien was ik dan al wel meer dan een kwart eeuw gelukkig getrouwd geweest. Met een paar prachtige halfbloedjes als resultaat. Met het vrolijke karakter van la madre, met de koppigheid van pa. Mooiere kinderen kan ik me nauwelijks voorstellen. Het mocht helaas niet zo zijn. Achteraf bekeken had ik wellicht beter mijn hart kunnen verliezen aan een lieve en zorgzame vrouw met IS-sympathieën. Maar ja, dat is weer niks voor mannen met een gevoelige keel. Een klassiek geval van wenn, falls und aber, zoals ze het in Duitsland zo mooi uitdrukken. Als, als, als…

Ik lach altijd maar om mensen die anderen te pas en te onpas op hun plaats menen te moeten zetten. Het is goed om te kunnen relativeren, maar op een gegeven moment ben je uit-gerelativeerd. Op zo’n moment krijgt zelfs relativeren iets relatiefs. Het leven bestaat uit keuzes maken. Zodra er echter niets meer te kiezen valt, dan houdt alles op. Ik ben daarom in 2019 maar gestopt met solliciteren. Verspilde moeite, tijd en energie. Ik schat dat het inmiddels al wel weer een maand of vier geleden is dat zo’n vriendelijke jongedame van Randstad beloofde z.s.m. contact met me op te nemen. Zelfs het fatsoen opbrengen om terug te bellen is al te veel gevraagd. Wanneer iemand met zo’n topfunctie blijkbaar al vindt dat ik niet deug, dan werkt dat behoorlijk demotiverend. Kennelijk kan ik nóg minder dan mensen die helemaal niks kunnen. Het stemt wel tot nadenken. 

Op de dag waarop de optimisten die nog wél naar de stembus gaan Jesse Klaver als minister-president kiezen, kunnen we beter alle dijken in Nederland doorsteken. Groen heet de kleur van de hoop te zijn. Op dat abjecte clubje van the rising star van het politieke spectrum hoeven mijn 83-jarige moeder en leeftijdgenoten hun hoop nochtans niet te vestigen. De nieuwe heup waar mijn moeder om zit te springen kan ze op haar buik schrijven wanneer de groene redders van het universum hun zin doordrijven. Jesse en zijn wereldverbeteraars zien bejaarden vooral als kostenposten. Lastposten. Net zo lang volstoppen met Prednison totdat ze helemaal niet meer op de benen kunnen staan, luidt het recept.

Bij onze oosterburen winden de klimaatspijbelaars van het hoogdravende gezelschap Fridays for Future, uit diezelfde hoek dus, er geen doekjes om. Enkele dagen voor de Kerst stelden deze griezels in een tweet doodleuk dat hun grootouders moeten zwijgen. Hun grootouders leven namelijk over niet al te lange tijd toch niet meer. Dát is dus onze toekomst. Dát wil de wereld van de ondergang redden. Bedenkelijke mentaliteit. Niet erg vriendelijk. Weinig compassie met anderen. Wie geen deel uitmaakt van zo’n incestueuze kliek wordt rücksichtslos afgedankt. Niet alle onverdraagzaamheid wordt geïmporteerd. En Duitsers hebben natuurlijk sowieso een reputatie laag te houden. Het is maar goed dat ten tijde van Joseph Goebbels nog geen twitter bestond. Zonder het gif waarmee deze gedrochten de planeet verzieken zou de leefbaarheid op aarde beduidend aangenamer zijn, zo veronderstel ik.  

Neem het me maar niet kwalijk als ik het misschien iets te ver doordrijf. Wanneer je té veel tijd hebt om na te denken, maalt er soms van alles door het hoofd. Ik moet mijn frustraties toch ergens kwijt. Ik schrijf het daarom maar van me af. Met hier en daar een beetje zelfspot tussen de regels door. Daar doe ik niemand kwaad mee. Stel je voor dat ik openstaande rekeningen persoonlijk moet gaan vereffenen. Dan kan het weleens erg bloederig aflopen. Daar krijg je dan ook weer zo’n smeerboel van. Ik heb echt te doen met al die mensen die om de een of andere reden mijn bloed wel kunnen drinken. Toch hebben ze het er vast en zeker zelf naar gemaakt als ik ooit de moeite heb genomen om op hun gevoelige tenen te trappen. Voor wat hoort tenslotte wat, zal ik maar zeggen. Actie, reactie. Sorry dat ik besta.

Misschien moet ik mezelf in 2020 eens afleren om van me af te schoppen. Maar ja, in ja en amen zeggen ben ik nooit zo bedreven geweest. Ach, ik vermaak me wel zolang het nog duurt. Een happy end bestaat toch alleen maar in films en in Dominicaanse massagesalons. Met het EK voetbal in aantocht is er in 2020 tenminste nog iets om naartoe te leven. Gelukkig komt het einde steeds dichterbij. Ik denk er steeds vaker aan hoe heerlijk rustgevend het moet zijn om te gaan slapen en nooit meer wakker te worden. Al behoort depressief worden ongetwijfeld ook tot de exclusieve rechten van de beroepsklagers en hun volgers. Ik moet het al tien jaar doen met de dooddoener dat ik positief moet blijven. Onze innig geliefde minister-president verkondigt te pas en te onpas hoe goed het gaat in dit fantastische land. En zoals iedereen die het wil geloven weet liegt onze grote leider nooit…

Ik hoop dat het elk van jullie voorspoedig vergaat en dat iedereen aan de vooravond van 2020 wat minder pessimistisch tegen het leven aankijkt dan ik. Probeer er wat moois van te maken, neem lieden die zichzelf té serieus nemen niet al te serieus en blijf vooral lachen! Ik hoop oprecht dat iedereen krijgt wat hij of zij verdient.

GELUKKIG NIEUW JAAR – HAPPY NEW YEAR – ALLES GUTE IM NEUEN JAHR – FELIZ AÑO NUEVO – BONNE ANNÉE

© RK

Mein Kampf

Veertien jaar lang heb ik mij vol toewijding ontfermd over de redactie van de Recreatiekrant Veluwe. Ik weet nog goed dat ik op kantoor ooit eens een telefoontje kreeg. Een hevig ontstemde mevrouw beklaagde er zich bij mij over dat zij een exemplaar van Mein Kampf had aangetroffen op een rommelmarkt die stond vermeld in de agenda van de krant. Wat ík daar aan ging doen? Blijkbaar was het mijn schuld dat zij ergens in Harderwijk de verderfelijke hersenspinsels van Adolf Hitler in gedrukte vorm had opgedoken.

Toen ik de mevrouw te verstaan gaf dat ze bij mij aan het verkeerde adres was met haar klacht, verweet ze me onverschilligheid. Zo was de Tweede Wereldoorlog ook ooit begonnen, wierp ze me verontwaardigd voor. En zo heeft iedereen wel iets wat hem of haar na aan het hart gaat. Een ander stelde mij hoogstpersoonlijk aansprakelijk voor het ontbreken van een bushalte bij Dierenpark Wissel. Je moet het maar verzinnen. Maar zo ben ik meer dan me lief is ter verantwoording geroepen voor zaken die de wereldgeschiedenis een ander verloop hadden kunnen geven. De lijst met nalatigheden waar ik me aan bezondigd schijn te hebben is met de jaren steeds omvangrijker geworden. Naarmate er steeds meer gestoorden toegang krijgen tot het internet en/of publieke functies bekleden, wordt het almaar doller en dwazer.

Vroeger, toen alles beter was, kon je het weleens oneens zijn met iemand anders. Het waren vreedzamere tijden waarin andersdenkenden niet zoals nu meteen op een digitale brandstapel belanden. Men accepteerde veel meer van elkaar. Mijn mening kan toch zeker met die van iemand anders verschillen. Daar lijkt me niets onmenselijks aan. Of wel? Als je tegenwoordig echter iets doet, zegt of schrijft wat professionele paniekzaaiers of onverdraagzaam activistengepeupel niet zint, gaat je hoofd zonder pardon op het hakblok. Zelf kunnen nadenken levert steeds meer risico’s op.

Ik ga er altijd vanuit dat het verstandiger is om niet in problemen te denken, maar juist in oplossingen. Nu Frans Timmermans carte blanche krijgt om Europa voor eens en altijd naar de gallemiezen te helpen, verbaast het mij dat ervaren trendwatchers de revival van de galeislaaf niet voorzien. In de roetzwarte jaren die Europa voor de boeg heeft wordt dat aloude ambacht in ere hersteld, let maar op mijn woorden. Als vliegtuigen toekomstig aan de grond moeten blijven en autobanen worden beplant met bomen, zal toch iemand Frans en de heilige Greta klimaatneutraal over de woelige baren naar hun vijf-sterren vergaderlocaties moeten roeien.

Milieuvriendelijker dan zo’n ouderwetse galei gaan we het niet krijgen. Daar heeft Frans geen laadpaal voor nodig. In zijn grenzeloze opdringerigheid krijgt de zelfbenoemde redder van Europa het vast en zeker wel door ons aller Europees Parlement gejast om onder Europese vlag een complete vloot op te tuigen. De joviale Limburger kijkt niet op een miljardje meer of minder. De burger draait wel weer op voor de kosten, die wordt meer dan ooit het kind van de rekening.

Het rekruteren van de bemanning levert geen extra kosten op. Nee, geen bemensing. Een vrouwenquotum is niet nodig. In gevoelige Me-Too-tijden hoeven de arme meisjes het zware werk niet op te knappen. Die horen aan het roer. Gewoon verplicht ‘witte’ homofobe racistische mannen tewerkstellen. Het zal ze leren. De zweep erover. Gouden business. Wie dus zo slim is om nu al patent aan te vragen in Brussel, is spekkoper. Dankzij Frans roeit de Europese bevolking zichzelf wel uit.

Onvoorstelbaar waar meneer Timmermans zijn onuitputtelijke energie vandaan haalt. Frans gaat voor het jaar 2050 voor elkaar krijgen dat miljoenen Europeanen hun continent moeten ontvluchten. De waanzin regeert. En dan zijn er nog steeds mensen die bij zo’n dictaat het woord democratie in de mond durven nemen. Dankzij de inspanningen van Frans dreigen Europeanen alles kwijt te raken waar zij een leven lang voor geploeterd hebben. Massale werkloosheid. Armoede. Hongersnood. Oorlog. Alle denkbare ellende brengt de Groene Inquisitie van Frans met zich mee.

Het licht gaat op groen voor een exodus die zijn gelijke niet kent in de geschiedenis van de mensheid. Ontheemde Europeanen hebben vroeg of laat geen andere uitweg meer dan massaal de levensgevaarlijke oversteek te wagen naar Afrika. De schepen van een Brusselse rederij leveren alle Europese klimaatvluchtelingen daar keurig netjes af. En reken maar dat het de EU vast wel lukt om iedereen die door toedoen van Frans huis en haard verliest tot de laatste eurocent uit te knijpen. Enkele reis. All inclusive. Zelf de roeispanen bedienen. Op z’n Frans. Met de Franse slag.

Een blinde kan zien aankomen dat het gruwelijk misloopt. Als het zover is, mag iedereen die Frans en zijn bende nu laat begaan zich op de borst kloppen wegens medeplichtigheid. Voor de lieve vrede laat ik maar achterwege een voorzichtige parallel te trekken met wat de schrijver van het boek dat die klagende mevrouw aantrof op die rommelmarkt in Harderwijk in Europa teweeg bracht. Maar Frans is zeker niet de eerste krankzinnige in de Europese geschiedenis bij wiens idiote en destructieve plannen hele volksstammen lijdzaam toekijken.

Wie wil meevaren op de ark van Noah Timmermans moet overigens wel achter in de rij aansluiten. Om aan boord te worden toegelaten geldt een streng selectiebeleid. Behalve Frans zelf, zijn familie, politieke vrinden en de mascotte, een door Time Magazine gedecoreerd Zweeds braadkuiken, mag er van alle vreemde vogelsoorten slechts één paar mee. Voor zieken, zwakken en ouderen is al bij voorbaat geen plek. Die moeten wijken voor de elektrische auto’s op het parkeerdek.

Goed beschouwd is een Nexit helemaal niet zo’n slecht idee.

© RK

Aankooprecht

Zo, ik heb mijn aanvraag ingediend voor kaarten voor de wedstrijden van het Nederlands elftal op het aanstaande Europees Kampioenschap voetbal. Op basis van het aantal punten dat ik de afgelopen jaren als trouw Oranjebezoeker heb vergaard, ben ik verzekerd van toegang tot alle Oranjeduels. Tot aan de finale toe! Maar of ik op zondag 12 juli 2020 ook daadwerkelijk in het Wembleystadion in Londen zit, hangt niet alleen af van de prestaties van ‘onze jongens’. Wanneer je voor tickets afhankelijk blijft van de UEFA of de KNVB, doe je er altijd maar verstandig aan om een slag om de arm te houden. Bij zulke organisaties is de klant immers al lang geen koning meer. Als frequent stadionbezoeker mag ik me een poot uit laten draaien en moet ik vooral botweg gezegd mijn bek houden.

Alle stuurlui aan de wal hebben er geen benul van bij wat je moet doen om als gewone aardse sterveling het aankooprecht te krijgen om toegangskaarten te mogen kopen voor iets onbeduidends als een potje voetbal. Vergis je niet in wat daar tegenwoordig allemaal bij komt kijken. Aankooprecht, ja, zo noemen ze dat bij de klantenservice van AZ. Ik weet het omdat ik de afgelopen weken een uitgebreide correspondentie heb gevoerd met de bewuste afdeling van de Betaald Voetbal Organisatie uit Alkmaar. Als ik van tevoren had geweten wat ik me daarmee op de hals zou halen, had ik het wel uit mijn hoofd gelaten.

Je steekt wel wat van op van zo’n mailwisseling, moet ik eerlijk toegeven. Het is dat ik niet meer zoveel haren op mijn hoofd heb zitten, anders waren ze er recht van overeind gaan staan. Maar als ik dan in al mijn oprechtheid aan die klantenservicemedewerkers van AZ suggereer dat ze onzin verkopen, zijn ze nog op hun gevoelige teentjes getrapt ook. Dan reageren ze uitermate gepikeerd. Je mag in Nederland tegenwoordig echt helemaal niks meer zeggen. En dan te bedenken dat ik alleen maar online een kaartje wilde bestellen voor de Europa Leaguewedstrijd van AZ tegen Partizan Belgrado.

Aangezien ik AZ wel een leuk voetballende ploeg vind leken AZ’s Europa Leaguewedstrijden mij wel een leuke gelegenheid om Stengs, Boadou en Idrissi eens in levende lijve in actie te zien. Die irritante klappertjes neem je erbij op de koop toe. Eigenlijk had ik al graag naar AZ’s eerste groepswedstrijd tegen Manchester United gewild. Doordat in Alkmaar het dak van het stadion waaide moest de club zoals bekend uitwijken naar Den Haag en zaten er nogal wat restricties aan de kaartverkoop voor die partij. Daar kan ik alle begrip voor opbrengen. Kwestie van overmacht. Aangezien ik geen deel uitmaak van AZ’s vaste klantenbestand, kan ik mij nergens op beroepen.

Voor het tweede thuisduel in Den Haag, tegen FC Astana uit Kazachstan, waagde ik opnieuw een poging. Ditmaal kon ik via de onlineshop op AZ’s website wel ‘gewoon’ een ticket kopen. Nou ja gewoon, het is maar wat je gewoon noemt. Voor de wedstrijd tegen de Kazakken gold een clubcardverplichting. Alleen houders van seizoenkaarten of AZ-clubcards werden in de gelegenheid gesteld het duel bij te wonen. Goed dan, voor € 2,50 extra verzekerde ik mij van een AZ-clubcard. Een jaar of vijftien geleden had ik toevallig al eens eerder zo’n onding gehad. Ik kon zodoende op mijn oude klantnummer inloggen om een nieuwe aanvraag te doen en aansluitend voor 20 euro een kaartje en voor 5 euro een parkeerkaart kopen. Peace of cake. Kat in het bakkie. Ik ben op 24 oktober naar Den Haag geweest. Geen enkel probleem. Niks aan de hand. Leuke avond gehad. En ook nog eens zes goals gezien. Wat wil je nou als voetballiefhebber nog meer?

AZ’s laatste groepswedstrijd in Den Haag leek mij daarna ook wel de moeite van het bezoeken waard. Helaas heb ik AZ – Partizan Belgrado alleen in samengevatte vorm op televisie gezien. Toen ik namelijk op 12 november wederom inlogde bij AZ’s online ticketshop ging het mis. Als houder van een AZ-clubcard kon ik wél een entreebewijs bestellen voor de topper AZ – Ajax op 15 december a.s.. Dat heb ik ook terstond gedaan. Kostte me wel het lieve sommetje van 35 euro. Maar voor dat bedrag had ik dan wel de twee beste clubs van het land kunnen zien voetballen. Vreemd genoeg werd mijn verzoek voor een Europa League-ticket ditmaal niet gehonoreerd.

In de veronderstelling verkerend dat ik zelf wat verkeerd had gedaan, stuurde ik daarop maar een mailtje aan AZ’s klantenservice. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Een wakkere medewerkster deelde mij mee dat ik me, ja het stond er echt, had moeten inloggen op mijn account. Alsof ik gekke Henkie, achterlijke Bartje of malle Eppie heet. Blijkbaar hoefde razende Robbie zich voor het kopen van een kaartje voor AZ – Ajax niét in te loggen!

Ik stuurde derhalve opnieuw een mailtje naar Alkmaar. In antwoord daarop gaven kreeg ik tot mijn niet geringe verbazing te verstaan dat ik mijn AZ-clubcard té laat had aangevraagd. Ik had het stukje plastic op 21 oktober besteld, terwijl ik dat drie dagen eerder, op 18 oktober, al had moeten doen om in aanmerking te komen voor het verkrijgen van een Partizan-kaartje. Wie verzint zoiets? De bedenker van dat soort regeltjes moet toch wel een enorme kronkel in zijn kop hebben. Dat ik het in mijn daaropvolgende reactie waagde vreemd te noemen dat ik drie dagen na het bestellen van de clubcard wél welkom was bij AZ – Astana mag en bijna een maand later niét bij AZ – Partizan, kwam me te staan op een heel betoog over allerlei restricties en regels waar de honden geen brood van lusten.

In mijn volgende mailtje naar AZ gaf ik dus nogmaals aan dat ik de hele gang van zaken tamelijk bizar vond. In de reactie hierop kwam de juffrouw van de klantenservice op de proppen met een heel scala aan richtlijnen van de UEFA en de Gemeente Den Haag. AZ kon daar volgens haar niets aan doen, de club heeft maar op te volgen wat ze opgedragen krijgt. Ik kan me niet herinneren dat daar bij het aanvragen van mijn clubcard iets over vermeld stond.

Kijk, ik ga voor mijn plezier voetballen kijken. Door dit soort ongein en onzinnige correspondentie gaat de lol er voor mij wel vanaf. Vandaar dat ik de klantenservice van AZ maar voorstelde om mij de 35 euries die ik moest neertellen voor het bestelde kaartje voor AZ – Ajax per omgaande terug te storten. Als ik ergens niet welkom ben, blijf ik wel thuis. Daar ben ik heel makkelijk in. Bij zulke clubs wil ik ook helemaal niet op de tribune zitten. Dan steken ze hun clubcard en hun kaartjes maar ergens in waar het licht nooit schijnt. Je zult toch maar supporter zijn van zó’n club.

Bij AZ’s klantenservice houden ze duidelijk niet van een weerwoord. Er werd zwaarder geschut in stelling gebracht. In plaats van de juffrouw die mijn klachten aanvankelijk beantwoordde, kreeg ik na mailtje vier te maken met een mannelijke collega. Iemand die blijkbaar nóg meer bedreven is in het rechtpraten van kromme dingen. En nú komt het! Deze meneer attendeerde mij erop dat de KNVB AZ had gemeld dat ik ook al in het bezit ben van een clubcard van Vitesse. ‘De KNVB ziet toe op het bezit van Seizoenkaarten en Clubkaarten in Nederland, waarbij geldt dat je van 1 club een geldige Clubkaart mag bezitten. De Clubkaart is daarmee ongeldig geworden, en ook met terugwerkende kracht je aankooprecht voor AZ – Ajax. Deze kaarten zullen we annuleren en aan je terugbetalen. Je kan de bijschrijving binnen 5 werkdagen verwachten op de rekening waarmee de iDeal-betaling is gedaan’, zo luidde de boodschap.

Potjandikkie nog aan toe zeg. Het is me wat. Omdat ik Ajax of Feyenoord weleens dicht bij huis wil zien voetballen, zag ik mij inderdaad genoodzaakt om aan het begin van het huidige voetbaljaar een zogenaamde Vitesse Fan Fankaart aan te schaffen. Zonder zo’n pasje kan ik als ordinaire voetballiefhebber geen kaartjes bestellen voor de topwedstrijden in Gelredome. Exact hetzelfde verhaal als in het geval van AZ dus. Maar blijkbaar mag dat dus niet. Iemand mag in Nederland wel twee paspoorten bezitten en afgeven op alles dat Nederlands is, maar clubcards hebben van twee verschillende voetbalclubs is verboden. Is dat krom? Of is dat krom? En blijkbaar mag de KNVB ook maar zo gegevens van mij verstrekken aan derden. Is dat niet strijdig met die alom bewierookte privacywetgeving waar in Nederland elke crimineel zich achter kan verschuilen?

Nederland is toch maar een raar land. Omdat Justitie het al meer dan vier decennia verzuimt de wet te handhaven binnen en buiten voetbalstadions, word ik als stadionbezoeker opgezadeld met allerlei onzinnige restricties. Hoeveel onnozele mensen er in Nederland wonen, kwam de afgelopen weken maar weer eens op pijnlijke wijze aan de oppervlakte. Iedere onbenul roept maar wat. Vreemd genoeg heb ik nergens gehoord dat Marco van Basten een levenslang stadionverbod behoort te krijgen na zijn Sieg Heil-escapade. Of wat te denken van dat schattige knulletje, dat in Lille het veld oprende voor een knuffel van Hakim Ziyech. De willekeur regeert. Volgens de wet is iedereen gelijk, in de dagelijkse praktijk is de een dat duidelijk méér dan de ander.

Dat hele clubcardsysteem heeft nooit gedeugd. Het zal ook nooit deugen. Hetzelfde geldt voor de zogenaamde combiregelingen voor fans die uitwedstrijden van hun favoriete club willen bezoeken of de volstrekte willekeur waarmee in ons land met stadionverboden wordt gestrooid. De veiligheidsdiensten van KNVB en de zogenaamde deskundigen van al die verachtelijke politieke clubjes gaan er in al hun wijsheid en arrogantie voor het gemak maar aan voorbij dat stadions ook bevolkt worden door mensen die géén connectie hebben met de twee clubs op het veld. KNVB en clubs plaatsen iedereen maar lukraak in een hokje. Iemand is thuissupporter of uitsupporter. Een tussenweg bestaat niet. Aan neutrale toeschouwers hebben de hooligans uit Den Haag en Zeist geen boodschap. Die passen niet in het door de deskundigen bedachte systeem.

Ik ben geen supporter van AZ. Ik ben geen supporter van Vitesse. Ik ben geen supporter van Ajax. Ik ben domweg voetballiefhebber. Behalve naar Go Ahead Eagles of het Nederlands elftal wil ik nog wel eens ergens anders naartoe om een lekkere pot voetbal te bekijken. Maar zonder zo’n belachelijk pasje kom ik in Nederland een stadion niet binnen bij wedstrijden die ik graag wil zien. Het is te bezopen voor woorden. De uitwedstrijden van de club waar ik wél supporter van ben, laat ik mede daarom al langere tijd links liggen. Ik laat me toch zeker niet verplichten om met een bus of in een vooraf geregistreerde auto ergens naar een wedstrijd te gaan. Wat nou privacy!

Om een lang verhaal kort te maken: als ik werkelijk een kaartje voor AZ – Partizan Belgrado had willen hebben, had ik dat best kunnen krijgen hoor. Als je er een beetje moeite voor doet, is het meestal geen probleem om via via iets op de kop te tikken. Zolang je de juiste mensen maar kent…  

Maar daar gaat het mij in dit geval niet om. Waarom zou ik moeilijk doen als het makkelijk kan? Het gaat om het principe. Ik word zo langzamerhand doodmoe van het betuttelen in dit land. Ik hoef me toch zeker niet door allerlei jandoedels van politieke partijen of de KNVB te laten voorschrijven bij welke clubs ik wel of niet op de tribune mag plaatsnemen. Ik ben oud en wijs genoeg om dat zelf te bepalen.

Ik leef echt mee met al die schreeuwende minderheden die er een dagtaak aan hebben om zich gekwetst te voelen. Je zult toch maar in een land wonen waar een verbod bestaat op het kopen van een kaartje voor een voetbalwedstijd! Ik moet me al schuldig voelen over ons koloniale verleden. Ik moet het me aantrekken dat de oceanen vol afval liggen. Nou zou ik me ook al bijna schuldig gaan voelen dat ik voetballiefhebber ben. Het lijkt wel een misdaad om een kaartje voor een wedstrijd in het betaalde voetbal te mogen bestellen. Hou alsjeblieft op zeg.

Gelukkig lopen bij EURO2020 alle ‘echte supporters’ weer op klompen en met een kaas op hun hoofd in polonaise achter Oranje aan.

© RK