De Apeldoornse editie van het Algemeen Dagblad was uiterst spaarzaam met de berichtgeving over het verkeersinfarct dat Deventer zondag trof rond de ontmanteling van wat Duits vuurwerk uit de Tweede Wereldoorlog. Als iets niet in Berg en Bos of op Vliegveld Lelystad gebeurt, neemt De Stentor niet eens meer de moeite om er haar Apeldoornse lezers uitgebreid over te informeren. En aangezien Twello en Deventer tegenwoordig tot een ander verspreidingsgebied behoren, blijf ik als krantenlezer grotendeels verstoken van interessant nieuws van dicht bij huis.
Nou, wij hebben het geweten. We stonden ertussen. Midden in die steeds langer wordende rij auto’s vanuit Twello! De weg naar Go Ahead Eagles – De Graafschap bleek letterlijk en figuurlijk een brug te ver. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik als klein kereltje met mijn ouders naar Deventer ging om een kijkje te nemen op de set van de film A bridge too far, waarvan de opnames ergens halverwege de jaren ’70 aan de andere kant van de IJssel werden gemaakt. Zoiets vergeet je nooit meer. Dít ook niet. Een onvervalst stukje Nederlandse crisisbestrijding. Prima geregeld.
De ontmanteling van zo’n bom uit de Tweede Wereldoorlog is een logistieke operatie van enorme omvang. Daar komt heel wat bij kijken. De hele operatie sloot Deventer nagenoeg af van de buitenwereld. Het Duitse wapentuig lag al meer dan driekwart eeuw ergens in de Wilpse klei zonder dat iemand er iets van afwist. Dat ze zo’n ding dan uitgerekend onschadelijk moeten maken op de dag waarop Go Ahead Eagles in Deventer tegen De Graafschap voetbalt, is op z’n zachtst gezegd nogal ongelukkig gekozen. Bij nader inzien hadden de Gemeente Deventer en Go Ahead Eagles misschien beter die wedstrijd kunnen uitstellen.
Al op het moment waarop we Apeldoorn uitreden stond er zo’n topper in een gele jas met de handen in de zakken het verkeer richting Teuge na te staren. Na Twello begon de ellende pas echt. Vóór half twee stonden we op de Rijksstraatweg, meer dan een uur nog tot aan de aftrap in de Adelaarshorst. Dat het niet erg opschoot, kan ik gerust een understatement noemen. Er zat weinig beweging in de file. Naarmate steeds meer minuten verstreken en Jans Audi maar stil bleef staan, bekroop ons het vervelende gevoel dat we het begin van de wedstrijd weleens konden gaan missen.
Heel in de verte doemde langzaam de brug op. Dichterbij kwamen we desondanks nauwelijks. Een schier oneindige stoet auto’s versperde niet alleen het zicht, maar bovenal de doorgang. Via Deventer Radio kregen we mee dat er aan de Vetkampstraat inmiddels werd gevoetbald. Toen we de illustere verslaggevers Erik van Luttikhuizen en Patrick Kieftenbeld een tiental minuten later ook nog eens hoorden zeggen dat De Graafschap de score had geopend, was voor ons de maat vol. We gaven ons gewonnen. Eén uur en tien minuten na het verlaten van Twello en hooguit twee kilometer verder, besloot Jan rechtsomkeert te maken naar Apeldorp.
Het ongemak voor de bewoners van Wilp die de hele dag uit hun huizen moesten, woog uiteraard veel zwaarder. Dit neemt niet weg dat ik flink baalde van dat ik Go Ahead Eagles – De Graafschap moest missen. Ik had me erop verheugd. De voor de Eagles misschien wel mooiste thuiswedstrijd van het seizoen in de Keuken Kampioen Divisie. Die moet je dan missen door dit soort ongein. Laten we het maar houden op een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Een kwestie van op de verkeerde tijd op het verkeerde moment zijn.
Ik kan wel lachen om de reacties van allerlei bijgoochems dat we het hadden moeten weten. Eigen schuld dikke bult, ja. Klopt helemaal. Maar voor verwijten en/of goed bedoelde adviezen dat we eerder uit Apeldoorn hadden moeten vertrekken, koop ik helemaal niks. Ik kan er niets mee. Allemaal achterafgeleuter. We vertrokken nota bene al veel eerder dan gebruikelijk. Iets over half één stond Jan al bij me op de stoep. Dat betekende dat we bijna twee uur de tijd hadden om op tijd voor de aftrap de Adelaarshorst te bereiken. Onderweg vlug eventjes Roy en Alex oppikken, en dan gaan met die banaan!
Normaliter neemt de nauwelijks twintig kilometer lange rit naar Deventer hooguit een half uurtje in beslag. Meer dan voldoende speling derhalve voor het ingecalculeerde oponthoud, zou je zo denken. Maar dat het zó lang zou duren en we nooit op onze plek van bestemming aankwamen… Nee, dat viel ons bijzonder rauw op het dak. Bij nader inzien hadden we ons inderdaad beter een poot kunnen laten uitdraaien door de Nederlandse Spoorwegen. Wanneer we met de trein waren gegaan, waren we wél op tijd geweest voor de wedstrijd. Op de fiets ook! Maar ja, achteraf praten is heel makkelijk. Als ik alles van tevoren zou weten, vulde ik wel elke week een winnend lottoformulier in.
Ik heb wel vaker in de file gestaan voor die Wilhelminabrug. Dit was zeker niet de eerste keer. Een flessenhals die nogal gauw verstopt raakt. Al die voorgaande keren stonden er echter geen verkeersregelaars langs het traject om het verkeer nog eens éxtra vast te laten lopen. Tegen het vernuft waarmee deze helden van de weg telkens te werk gaan, is werkelijk geen kruid gewassen. De gele brigade hanteerde – laat ik het maar zo noemen – de alom beproefde ‘Omnisport-strategie’. Evenals bij de inmiddels welhaast traditionele verkeerschaos bij grootschalige evenementen in Apeldoorns gemeentelijk sportpaleis stuurden de elitetroepen van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat alle verkeer uit een bepaalde richting net zo lang één kant op totdat werkelijk alles muurvast stond.
Automobilisten die vanuit Twello kwamen, moesten lijdzaam toezien hoe iedereen vanuit zowel De Worp als vanaf de dijk wél de brug op mocht draaien. Erg veel logica kon ik er niet in ontdekken. Tot een soepele doorstroming leidde het nattevingerwerk van de verkeersregelaars allerminst. Het is maar goed dat het ambacht van verkeersregelaar bij de Spaanse Griep-epidemie van na de Eerste Wereldoorlog nog niet bestond. In dat geval waren de gevolgen waarschijnlijk desastreus geweest.
En dan vinden ze het nog gek ook dat mensen boos worden. Terwijl de leden van de explosieve opruimingsdienst langs de A1 alle omwonenden van de ondergang redden, nam het ontploffingsgevaar bij veel automobilisten die geen kant op konden langzaam toe. Men kan er gevoeglijk van uitgaan dat de heren in het geel het wel héél dol maken als op een gegeven moment zelfs Jan, doorgaans de rust zelve, helemaal uit z’n plaat gaat. Wát een onbenullen!
Jammer, maar helaas. Een onvrijwillig stadionverbod. Maar goed, als Nederlander mag ik niet klagen. Als voetballiefhebber moet ik uiteraard helemaal zwijgen over alle onrecht dat mij wordt aangedaan. Het recht op klagen is in Nederland immers aan anderen voorbehouden. Ik behoor niet tot die bevoorrechten die schadeloos worden gesteld omdat ze zelf een toch al hopeloos traag bureaucratisch apparaat laten vastlopen met hun urgente aanvragen. Evenals andere legale inwoners van dit land krijg ik evenmin yogalessen aangeboden door het gemeentebestuur van mijn woonplaats.
Ik kijk hoe dan ook alweer reikhalzend uit naar het volgende spetterende artikel in de plaatselijke krant over de vermeende verkeersoverlast bij de Apenheul of de geluidsoverlast van vliegtuigen die nog nergens vliegen. Verder wacht ik vrolijk af totdat een willekeurig gemeentebestuur in de zomermaanden op basis van allerlei vage en nergens op gebaseerde signalen weer allerlei oefenpotjes gaat verbieden. Of totdat ik door toedoen van zwakzinnigen in lelijke gele pakken een volgende keer onnodig lang vast sta in het verkeer en de CO2-uitstoot vergroot.
Raar land.
© RK