De symptomen duidden op geen enkele manier op dat fucking virus, maar helemaal lekker heb ik me de afgelopen dagen niet gevoeld. Ik ben niet verkouden, ik heb geen loopneus, geen keelpijn noch last van kortademigheid of koorts. Sinds dinsdag word ik wel gekweld door pijn in de buik en ellendige krampen. Hele dagen thuis de muren op je af laten komen, kan onmogelijk goed zijn voor iemands gezondheid.
Zonder er meteen een drama van te maken, ligt de oorzaak van mijn tijdelijke ongesteldheid voor de hand. Ik heb het al eens eerder meegemaakt. Toen trok het na een paar dagen onthouding vanzelf weer weg. Feit is wel dat als je hele dagen thuis zit te snaaien, het gesnaai weleens vervelende bijwerkingen kan hebben. In dit geval vermoed ik dat de kroepoek waaraan ik me dinsdag heb bezondigd niet helemaal lekker is gevallen. Al sluit ik ook niet uit dat de rosbief op mijn brood de boosdoener was. Ik heb er hoe dan ook twee nachten nauwelijks van geslapen. Bij elke beweging schoot de kramp erin. Aangenaam is anders. Als je dan over je nek gaat of de giertank opengooit, dan lucht het vanzelf weer op. Helaas bleven alle sluizen dicht.
Gelukkig ging het afgelopen nacht alweer beter. Ik heb in elk geval aan één stuk doorgeslapen. Vanochtend ben ik alweer ouderwets in mijn eigen slakkengangetje over de Europaweg, de Jachtlaan en de Laan van Spitsbergen getrimd. Een hele verbetering. Eergisteren en gisteren was ik echt nauwelijks vooruit te branden. Het voelde net alsof ik lood in de benen had. Ik had het idee dat mijn bovenbenen helemaal volgepompt waren en elk moment konden ontploffen. En daar kwam dan bij iedere stap die ik zette zo’n akelige pijnscheut in de linker zij bij. Afzien. Doorbijten.
Even afkloppen, maar ik zou eigenlijk niet weten wanneer ik voor het laatst serieus ziek ben geweest. Daar moet ik echt heel diep voor gaan graven. Op de lagere school speelde bronchitis mij een aantal jaren danig parten. Niet zo’n pretje als je constant loopt te piepen en naar adem moet happen. In de vier decennia daarna mag ik me gelukkig prijzen dat verdere ernstige lichamelijke ongemakken mij bespaard zijn gebleven.
Ik ben daarom blij dat ik dagelijks de loopschoenen mag aantrekken. Hardlopen houdt me fit. Al mag dat hard in mijn geval feitelijk geen naam hebben. Maar goed, ik doe het tenminste wel. Ik probeer wel in beweging te blijven. Elke dag drie kwartier op mijn eigen sukkeldrafje door Orden en het Orderbos helpt wel degelijk. De dinsdagen staat er zelfs een vast rondje van 75 minuten op het programma. Een toeristische route: langs de Apenheul, de Julianatoren én Paleis Het Loo. Voor een ouwe bok van 54 houd ik de benen er nog steeds redelijk onder.
Wie daarnaast, zoals ik, al ruim vier decennia week in week uit langs winderige of regenachtige voetbalvelden plaatsneemt, kan wel wat hebben. Natuurlijk kun je je tegen elke type weer kleden, op tochtige voetbaltribunes bouw je tevens een zekere weerstand op. Als voetballiefhebber moet je in een land als Nederland veel kunnen verdragen. Met alleen resistent te blijven tegen weer en wind overleef je het niet…
Vandaag begint al het tweede weekend zónder voetbal. Nou én, zullen veel azijnzeikers, betweters en voetbalhaters zeggen. Er spelen momenteel belangrijkere zaken. Het vermogen zich in te leven in wat anderen op de been houdt, behoort helaas niet tot hun sterkste eigenschappen. Zoals de legendarische Liverpool-manager Bill Shankley ooit al zei: Some people believe football is a matter of life and death, I am very disappointed with that attitude. I can assure you it is much, much more important than that.
Maar ongeacht wat iemand nou wel of niet belangrijk vindt, begin ik me inmiddels wel enige zorgen te maken. Niet dat ik ziek word. Daar kan ik weinig aan doen. Het heeft weinig zin om me daar druk over te maken. Ondanks alle preventieve maatregelen heb ik zoiets niet in eigen hand, hoe goed en hoe vaak ik die ook was. Gebeurt het, dan gebeurt het. Gebeurt het niet, dan heb ik mazzel gehad. Waar ik wél pijn in de buik van krijg, nóg meer dan ik de afgelopen dagen al had, is de economische onzekerheid van dit fucking virus.
Het is vrij vervelend als de geldkraan steeds verder dichtgaat. Het magazine van de Businessclub Dynamo, waar ik een groot aantal teksten voor heb geschreven, is inmiddels van de persen gerold. Dat levert me nog wat op. De sportkrant, waarvan in mei een proefnummer zou verschijnen, daar kan gevoeglijk een streep door. Van uitstel komt afstel. En wat ik verder aan in inkomsten heb, dat valt te verwaarlozen. En dan?
Als het geld op is, houdt alles op. Zo simpel is het.
© RK