Om me weer up te voelen als ik een beetje down ben helpt het bestuderen van het reaguurgedrag van anderen vaak goed bij het verdrijven van al te zwartgallige gedachten. Voordat je een hekel krijgt aan jezelf, is het altijd goed om te weten dat het de échte slachtoffers van jarenlang snoeien en beknibbelen op onderwijs en geestelijke gezondheidszorg in de regel vele malen erger vergaat.
Als derderangsburger in eigen land ken ik mijn plaats. Feitelijk kan ik maar beter met gepaste nederigheid wegkruipen onder een grote steen. Om anderen niet onnodig in de weg te zitten. Hopen maar dat niemand aanstoot neemt aan dat ik ademhaal. Zodat ik ze vooral niet tot last ben. Net als ieder ander die zelden of nooit in een ziekenhuis komt of nergens voor door de knieën gaat, moet ik schuld en kleur bekennen. Wie niet domweg z’n bek houdt, krijgt vandaag de dag zonder mededogen een knuppel in de nek of een koude douche van een waterkanon.
Ik vind het vooral vermoeiend om elke ochtend met de pest in m’n lijf op te staan en ’s avonds met hetzelfde klotegevoel weer te gaan slapen. Een inhouds- en perspectiefloos bestaan geeft weinig voldoening, zo ervaar ik inmiddels al geruime tijd. Vrolijker of positiever maakt het me niet. Hooguit cynischer. Sinds dat k..corona en het RIVM alles verzieken, vind ik er helemaal geen bal meer aan. Het maakt me langzaam maar zeker tot een soort veredeld kluizenaar. Afgezien van mijn dagelijkse rondje door het bos kom ik de deur nauwelijks meer uit.
Wanneer het een beetje meezit, kunnen Nederlanders en medelanders in 2022 weer gewoon Koningsdag vieren. Wie in het bezit is van een geldig vaccinatiebewijs of een negatief testrapport van de Covid-Bovag, kan dan op afspraak komen zaklopen en koekhappen op door VVD, OMT, RIVM, GGD, Boa-bond en NVVH (Nederlandse vereniging van huisvrouwen) geselecteerde en gecertificeerde testlocaties. Bitterder dan dit jaar zal de Oranjebitter nooit meer smaken, roept Hugo de Jonge. En als Hugo zoiets beweert, springt elke gezagsgetrouwe Nederlander of medelander stante pede in de houding. Zodra professionele leugenaars in Den Haag of Brussel plotsklaps beterschap beloven, zet je dan maar schrap. Begin dan maar alvast met het hamsteren van wc-papier, voordat het te laat is!
Mij kan niemand verwijten dat ik me niet braaf aan de coronaregels heb gehouden. Sinds oktober vorig jaar ben ik Apeldorp al niet meer uit geweest. Sinds medio februari heb ik al niet meer achter het stuur van m’n auto gezeten. Na zolang stil te hebben gestaan zal het nog een heel gedoe worden om het ding weer aan de praat te krijgen. Ook is het inmiddels al meer dan zestien maanden geleden dat ik voor het laatst over de grens ben gewipt om de tank vol te gooien met goedkope Duitse benzine. En wanneer ik voor het laatst in het buitenland een voetbalwedstrijd ben wezen kijken, kan ik me al bijna niet meer herinneren. Een Oranjemars in Belfast. Medio november 2019. Inmiddels zijn we alweer twee Champions League-finales en elf Oranje-interlands verder.
Ik vind het vrij vervelend dat ik steeds minder werk en inkomsten heb. Het is behoorlijk benauwend om letterlijk en figuurlijk geen kant meer op te kunnen. Maar zoals ik al heb aangestipt, ik ken mijn plek. Mijn persoonlijke ongerief staat in geen enkele verhouding tot het onbeschrijfelijke leed dat een select gezelschap beroepsklagers treft. Zo reëel moet ik natuurlijk wel blijven. Littekens op andermans ziel doen altijd meer pijn. In vergelijking met door de overheid gesubsidieerd en gefaciliteerd klaagvolk heb ik geen enkel recht om te mopperen.
Zo leerde ik dat queer en niét-blank zijn het ergste is wat iemand kan overkomen. Nee, nee, die bewering zuig ik niet zomaar uit de duim. Ik vernam het uit een VPRO-filmpje over een activistisch meisje waarvan Facebook mij recent ongevraagd en ongewild deelgenoot maakte. Het gaat door merg en been dat ik me als eenvoudige boerenkinkel absoluut geen voorstelling kan maken van hoe zwaar zwaar getraumatiseerde jongvolwassenen het hebben in Nederland. Ik heb geen flauw idee wie het meisje is of waarmee ze haar geld verdient, maar kennelijk moet ik me in al m’n onwetendheid wél aantrekken hoe onze asociale samenleving uitgerekend haar leven tot een hel maakt. Verschrikkelijk, het arme kind. Schandalig dat ze nog geen schadevergoeding heeft gehad. Belachelijk dat onze minister-president haar nog niet namens het hele Nederlandse volk z’n welgemeende excuses heeft aangeboden.
Wie kan mij vertellen waar die Z bij de zogenaamde Generatie Z voor staat? Zwak? Zielig? Zuur? Ziek? Of misschien wel voor Zlaaf? De beroemde 17e-eeuwse Franse rapper Molière dreef er de spot al mee in zijn stuk Le malade imaginaire, in goed Nederlands vertaald ‘De ingebeelde zieke’. Die klucht speelde zich af in een periode uit de geschiedenis waaruit de misdeelden van nu veel inspiratie putten. Volgens hedendaagse normen was iedereen toen fout. Ja, werkelijk iedereen! En niet zo’n klein beetje ook. De door Molière en tijdgenoten in hun maatschappijkritische raps verwerkte satire kan anno 2021 absoluut niet meer door de beugel. Wanneer deze episode bij het herschrijven van de geschiedenis anders ingekleurd wordt, worden de nazaten van de toenmalige gele hesjes en wappies ongetwijfeld gedwongen om publiekelijk afstand te nemen van het vermeende wanstaltige gedrag van hun voorouders.
Wie zich niets aantrekt van de waanideeën en het gejammer, is volgens hedendaagse logica medeplichtig. Iedereen die toevallig anders in zijn vel steekt, wordt bijkans gedwongen mee te delen in de immense pijn die zulke stakkers voelen. Het zal wel. Ik moet helemaal niets. Hoe zielig ze zichzelf ook vinden, een cursus demotivatie hoeven zulke meisjes mij niet te geven. Voor demotivatie en irritatie hoef ik helemaal de deur niet uit. Thuis erger ik me al meer dan genoeg. Zodra de dametjes tot overmaat van ramp beginnen met het zwartmaken van witte mensen, dan haak ik af. Dan wordt het mij te ingewikkeld. Kan iemand die graag het alleenrecht wil hebben om gekwetst te worden, niet beter overwegen om daar patent op aan te vragen? Het is immers hún wereld waarin ik mijn dagen slijt. Dat ik me dat maar goed in de oren knoop.
Onze Lieve Heer krijgt steeds vreemdere kostgangers. Ik kijk er vanop dat geen enkele mediavertegenwoordiger gelijkenis zag tussen Donald Pols en Neville Chamberlain. Hoe de directeur van Milieudefensie triomfantelijk met een papiertje zwaaide nadat een rechter Shell op de vingers tikte, was dat geen spitting image van hoe de toenmalige Engelse premier in 1938 de wereld al van de ondergang wilde redden? Bevreesd voor hoe Nazi-Duitsland het leefmilieu dreigde te verzieken, pakte de dappere Britse politicus het vliegtuig naar München om Adolf Hitler de les te lezen. Het op een A4’tje opgetekende verdrag dat uit zijn bezoek aan Duitsland voortvloeide, hield Neville parmantig omhoog voor de camera’s en fotografen toen EasyJet hem weer op Stansted dumpte.
Iedereen met een beetje historische kennis kent de nasleep. Alle goed wil ten spijt liep het niet zo best af. Maar ja, historisch besef is nou juist iets dat steeds meer Nederlanders en medelanders niet of nauwelijks hebben. Al diegenen die de geschiedenis naar eigen willekeur inkleuren, moeten de beelden van het uitstapje van de Engelse premier maar eens terugzoeken op YouTube. Of het helpt, ik betwijfel het. Klagers zien toch vooral wat ze zelf wíllen zien. Feitelijk is het maar goed dat slaven in Nederland tot ver in de Middeleeuwen uitsluitend licht getint waren. Scheelt weer een hoop uitbarstingen van opgekropte woede en selectief geregisseerde collectieve frustratie .
Dat niemand aanstoot neemt dat de directeur van Milieudefensie een man is, is misschien nog wel opmerkelijker. Een blanke man nog wel! Kan dat nog wel in deze tijd? Moet de wereld niet gered worden door sterke vrouwen? Clubjes als Milieudefensie doen altijd net alsof zij de hele wereldbevolking vertegenwoordigen. Als onwetende begrijp ik echter nooit van wie zij daartoe de opdracht hebben gekregen. Vergelijk het maar met de Wijkraad Berg en Bos. Ze doen het voor anderen, hè. Eigen belang is elke overbetaalde wereldverbeteraar vreemd. Gelukkig maar.
Wie houdt het nog droog bij de bijkans apocalyptische hoeveelheden kommer en kwel waar we mee moeten leven? Wie barstte er vorige week niet spontaan in snikken uit bij het lezen van een spraakmakend Stentor-interview met een homoseksuele eredivisiegrensrechter? Nou volg ik het Nederlandse betaalde voetbal al decennialang vrij intensief, maar moet ik me nu schamen dat ik nog nooit had gehoord van de assistent uit het verhaal? Hopelijk bereikt hij met zijn ontboezemingen dat 17 miljoen Nederlanders en medelanders inmiddels met een gerust hart slapen bij de wetenschap dat hij niet gebukt gaat onder zijn geaardheid. Altijd fijn om te weten voor wie het interesseert.
Het is vooral heel stoer om te roepen dat hij kan lachen om supporters die zingen dat hij zich van achterlangs moet bevredigen met zijn eigen vlag. Zo’n sterke uitspraak past helemaal in de geest van de huidige tijd. Blijkbaar beeldt meneer zich in dat zulke spreekkoren tegen hem persoonlijk gericht zijn. Dream on. Alsof voetbalsupporters het expliciet gemunt hebben op volslagen onbekende en onbeduidende vlaggenisten die hun eigen inbreng schromelijk overschatten. Uit eigen ervaringen kan hij bovendien moeilijk putten, lijkt mij. Aangezien hij pas afgelopen november zijn debuut maakte op het hoogste niveau, heeft hij immers nog nooit het genoegen mogen smaken om zich door een vol eredivisiestadion te laten uitjouwen. Of verzint de fantast de joelende toeschouwers er zelf bij? Zoals bij wedstrijdverslagen op tv in coronatijd gemeengoed is geworden.
Vraag het maar aan Jan Willem van Veluwen, één van mijn trouwste en meeste kritische volgers. Als Apeldoorns beste grensrechter aller tijden de adviezen van hem vijandig gezinde fans had opgevolgd en al zijn energie had moeten verspillen aan het anaal inbrengen van stroeve vlaggenstokken, dan had hij waarschijnlijk niet eens tijd overgehouden om de Champions League-finale te vlaggen! In de gloriedagen van Jan-Willem onderscheidden topgrensrechters zich tenminste nog met hun prestaties en niet met huilverhalen. Destijds kopten onverschrokken linesmen zelfs van de tribune gegooide asbakken gewoon terug! Zulke harde hoofden hebben moderne assistenten duidelijk niet.
Zelf kijk ik, zoals denk ik de meeste voetballiefhebbers, in de eerste plaats naar hoe voetballers met een bal overweg kunnen. Welke huidskleur ze hebben, wat voor geloof ze belijden of met wie ze het bed delen, vind ik totaal onbelangrijk. Echt, het zal me m’n reet roesten. Voor mij is dat absoluut geen issue. Tsja, en grensrechters? Als iemand het leuk vindt om een scheidsrechter te assisteren, moet hij (of zij) dat vooral doen. Tot aan corona heb ik met zekere regelmaat een voetbalwedstrijd met mijn aanwezigheid mogen verblijden. Ik heb daar heel wat mensen ontmoet, maar ik heb de afgelopen 50 jaar nog nooit iemand gesproken die kwam om de grensrechters aan te moedigen.
Ik spring dan misschien een beetje van de hak op de tak, maar zelfs zonder al het gehakketak raak ik steeds meer in de war van al het leed en onrecht waarmee heiligen, kleurenblinden, millennials en boa’s moeten leven in onze door en door verdorven wereld. Vreselijk. Al moet ik nageven dat velen wel complimenten verdienen voor hoe professioneel ze zich presenteren en hun klaagzang verpakken. Knap hoor hoe ze er verdienmodellen aan ontwikkelen. Is er dan toch iets dat ik niet goed doe?
Zoveel levenswijsheid als elk bijdehandje dat na 2000 het levenslicht zag krijg ik van m’n levensdagen niet meer. Toch moet ik misschien ook maar eens proberen om van scheten donderslagen te maken. Zo moeilijk kan het niet zijn om ergens een slinger aan geven zodat het erger lijkt dan dat het is. Als anderen het kunnen en mogen, waarom ik dan niet? Iets is vaak maar net naar hoe je er zelf naar kijkt en wat je er zelf van maakt. Misschien moet ik me wel laten ombouwen. En dan samen met Dirk Kuyt lekker bij Ziggosport over voetballen gaan zitten ouwehoeren. Wie zich onder handen laat nemen door dezelfde plastische chirurg als Dirk, valt in ieder geval op. En opvallen is de maatstaf tegenwoordig.
Als fan van BILD, hét geweten van de Duitsers en hun medelanders, verdiep ik me ook regelmatig in de diepste zielenroerselen van onze oosterburen. Feitelijk lijken wij Nederlanders veel meer op onze geliefde Nachbarn dan we ooit zelf zullen toegeven. Het EK vierkante millimeter zeiken kent zeker geen uitgesproken favoriet. Net als bij ons verhitte vooral de bestrijding van het coronavirus de afgelopen maanden de gemoederen. Er is geen woord Nederlands bij waar de voor- en tegenstanders van lockdowns, testen en vaccinaties elkaar in de grootste boulevardkrant van Duitsland voor uitmaken. Ze winden er geen doekjes om. Gezien de aard en inhoud van tal van deskundige reacties merkte een recensent onlangs droogjes op dat hij inmiddels wel kan begrijpen waarom de Duitse bevolking in 1933 haar toen pas gekozen leider onbelemmerd z’n gang liet gaan. Jammergenoeg kom ik goed onderbouwde en scherpzinnige commentaren van dat kaliber in Nederlandse media slechts zelden tegen.
Om vervelende misverstanden uit de weg te ruimen wil ik er voor de volledigheid wel aan toevoegen dat niemand het dwarsliggen van de Querdenker, de Duitse wappies, moet verwarren met hoe queers denken! Die gedachten stemmen niet overeen. Bij mijn weten is Bill Gates bovendien zo straight als het maar zijn kan. Al zal dat zijn binnenkort toekomstige ex-vrouw worst zijn. Zij lacht alle complottheorieën waar menigeen Bill mee in verband brengt hartelijk weg wanneer zij haar deel opstrijkt van Bills naar verluidt 130 miljard dollar tellende vermogen na hun op handen zijnde scheiding. Voor een zakcentje van dergelijke omvang kan iemand de rest van zijn leven onbekommerd van bil gaan.
Velen menen tegenwoordig maar zo het recht te kunnen claimen op voorkeursbehandelingen. Is het niet met prikken, dan toch op z’n minst bij het toekennen van een baan. Alles gaat tegenwoordig meer om de verpakking dan de inhoud. Ik kan erover meepraten. Ik maakte al in 1989 mee dat ik als één van de twee overgebleven kandidaten achter het net viste naar een baan als sportverslaggever bij de Nieuwe Apeldoornse Courant. De voorkeur van de toenmalige hoofdredactie ging niet uit naar de jongedame in kwestie omdat ze beter geschikt was om bekwamer invulling te geven aan de functie dan ondergetekende, maar simpelweg omdat ze geen man was. De hoofdredactie wilde een vrouw. Dus kwam er een vrouw. Zo simpel is dat. Punt uit. Discussie gesloten.
Sindsdien nemen omgekeerde discriminatie en politieke correctheid steeds absurdere vormen aan. Nu, als 55-jarige, hoef ik me helemaal nergens meer illusies over te maken. Vanwege mijn lichte huidskleur en een andere genetische samenstelling dan leden van het voormalige zwakke geslacht ben ik anno 2021 verdacht, verdoemd en al bij voorbaat kansloos op de arbeidsmarkt. Ik kan mezelf met goed fatsoen niet eens een mislukkeling noemen. Ik krijg namelijk niet eens de kans meer om ergens te mislukken. Ik laat met alle plezier zien dat ik beter ben. In een paradijs van doorgeschoten (on)gelijkheid als het onze lijken mijn kansen daarop helaas definitief verkeken.
Uiteraard mag ik zoiets niet hardop fluisteren. Voor je het weet trap ik op gevoelige teentjes. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Als iets vandaag de dag niet racistisch, seksistisch, schadelijk voor het milieu of een dikke vinger naar overbelast en onderbetaald zorgpersoneel is, dan mag ik er op z’n minst vanuit gaan dat het lijdend voorwerp zo’n typering als kwetsend ervaart of dat het in strijd is met de privacy van deze of gene. En wanneer ik me druk maak om mijn eigen sores, getuigt dat van egoïsme of onverschilligheid. De meest geradicaliseerden onder ons zouden het zelfs maar zo misdadig kunnen noemen. Die mogen tegenwoordig zelfs vlaggenzwaaiend over straat en antisemitische leuzen schreeuwen zonder dat de helden die behoren te handhaven zorgen voor handhaving..
Nee, het leven is oneerlijk. En mensen nog veel meer. Vanaf het moment waarop het Gelders Overijssels Bureau voor Toerisme mij bedankte voor bewezen diensten ervaar ik hoe in het Nederland daadwerkelijk gesteld is met de kansengelijkheid. Sindsdien heb ik me veelal tevreden moeten stellen met het verrichten van klussen waarvan alle tijd die ik erin stak meestal in geen enkele verhouding stond tot wat het opleverde. Het mag in Nederland vooral niks kosten, hè. Er is nooit ergens geld voor.
Zo ben ik van bijna tweeënhalf jaar lang al m’n weekenden verkloten voor een plaatselijke huis-aan-huiskrant weinig wijzer geworden. Je zou denken dat ze juist blij waren met een medewerker die in kwalitatief opzicht duidelijk wat toevoegt aan zo’n krant. Maar dat heb ik blijkbaar verkeerd gedacht. De eigenaar had totaal geen benul van hoeveel tijd ik spendeerde ten behoeve van zijn periodiek. Een betere medewerker krijgt hij nooit meer. Ga voor je lol maar eens een hele avond bij een vergadering van de Apeldoornse voetbalfederatie zitten. Ik kan leukere dingen bedenken, maar ik zat er wél. En niét voor mijn eigen plezier.
Het online-platform, waar ik vorig jaar een aantal maanden actief voor was, verschilt daar feitelijk weinig van. Vol toewijding ontfermde ik me over het aan mij toegewezen takenpakket. Op een gegeven moment kreeg ik het vriendelijke doch dringende verzoek om vanwege tegenvallende inkomsten op de rem te trappen. Zelfs als je iets goed doet, is het niet goed meer! Dus ja, waarom zal ik me dan nog druk maken? Van half werk houd ik niet zo. Ik doe iets goed of ik doe het niet! De aardigheid van het leven gaat er op zo’n manier wel vanaf. En als ik dan zou vertellen om wat voor bedragen het gaat… Dat laat ik maar achterwege. Uit schaamte.
Nou besef ik verdraaid goed dat zelf nadenken tegenwoordig niet meer op prijs wordt gesteld, maar het is feitelijk te bezopen voor woorden als ik er wél goed over nadenk. Het verwijt krijgen té véél te willen doen! De kantjes eraf lopen is blijkbaar beter. Als ik niet de onbeholpen en kleurloze hork was geweest die ik ben, had ik misschien ook wel in de slachtofferrol mogen kruipen en de betreffende opdrachtgevers kunnen beschuldigen van uitbuiting, discriminatie en weet ik wat al niet meer.
Ik ben maar gestopt met solliciteren. Ik kan me moeite, tijd en teleurstellingen beter besparen. Mails of brieven worden niet eens serieus in behandeling genomen. Veel bedrijven hebben niet eens het fatsoen om te reageren. Dat kost blijkbaar te veel moeite. De film I, Daniel Blake, die Arte onlangs uitzond, maakt pijnlijk duidelijk hoe bureaucratie mensen die op latere leeftijd tussen wal en schip raken stukje bij beetje compleet kapot maakt. Zo iemand is niet meer dan een nummer. De hoofdpersoon uit de film windt zich zo op over hoe onverschillige instanties hem voortdurend van het kastje naar de muur sturen dat het hem fataal wordt. Hij sterft aan een hartaanval.
Die film speelt zich dan weliswaar af in Engeland, maar in Nederland gaat het er exact hetzelfde aan toe. En Daniel was ‘gewoon’ blank. Dát zijn de ergsten, hè. Die fabel dat mensen enkel op basis van hun geslacht, afkomst of religie uitgesloten worden, kan ik uit eigen ervaring weerspreken. Ze zijn niet de enigen, zoals de boze buitenwereld moet geloven. Ik ondervind inmiddels al bijna dertien jaar hetzelfde als waarover zij zich beklagen.
De afgelopen weken heb ik vol aandacht de documentairereeks gevolgd van BNN/VARA over jochies die hun voetbaldroom – of die van hun ouders? – najagen. De maker, nota een plaatsgenoot van me, was zelf niet goed genoeg om door te breken bij Vitesse. Zoals het hem is vergaan, vergaat het het merendeel van de kinderen die in de jeugdafdelingen van BVO’s worden klaargestoomd voor de top. De teleurstellingen die afwijzingen teweegbrengen, gaan soms ver, zo blijkt.
Clubs en de KNVB krijgen nu in de schoenen geschoven dat ze de afvallers aan hun lot overlaten en niet voorbereiden op een ‘normaal’ leven zonder voetbal. Er zal ongetwijfeld een kern van waarheid in zitten. Er moet tenslotte iemand de schuld krijgen. En ook hier ligt het altijd aan anderen. Het zal je kind maar wezen. Maar zou het ook niet verstandig zijn om die obsessieve vader van dat jochie van Alphense Boys dat naar Feyenoord gaat onder constante begeleiding van een psychiater of een gedragsdeskundige te plaatsen? Moeten ouders die hun kroost dermate pushen en ophemelen niet beter tegen zichzelf in bescherming genomen worden? Ook zulke vaders moesten het tijdens het afschalen van de reguliere zorg door corona lang stellen zonder de behandelingen die zij nodig hebben. Onverantwoord.
Zelf heb ik nooit nazorg gehad toen het GOBT mij in 2009 rücksichtslos wegbezuinigde. Ik moest mijn depressieve gedachten alleen de baas zien te worden. Een fooi mee én een schop na. Meer kreeg ik niet na meer dan negen jaar zonder ooit een dag absent te zijn geweest wegens ziekte, zwakte of misselijkheid. Misschien had ik met intensieve nazorg en coaching ook nog wel iets van m’n leven kunnen maken. Helaas. Tweede kansen zijn in Nederland enkel voorbehouden aan anderen. Ik behoor nooit tot de uitverkorenen. Zelf kon ik niet zo goed voetballen. Ik heb wél andere talenten. Maar die talenten kan ik tot mijn ongenoegen bijna nergens meer etaleren.
Een aantal weken geleden heb ik voor het eerst van m’n leven een mondkapje gedragen. Na maandenlang met succes plekken gemeden te hebben waar het dragen van die ondingen verplicht is, ontkwam ik er niet aan bij het verlengen van mijn rijbewijs. Ik had dat rijbewijs ook kunnen laten verlopen. Maar goed, daar schiet ik weinig mee op. In zo’n geval teken ik helemaal m’n eigen doodsvonnis. Nou wil ik niet net zo zeurderig overkomen als jammerende activisten of miskende grensrechters, maar als een onverdeeld genoegen kan ik mijn eerste ervaringen met de beste wil van de wereld niet bestempelen. Ik vind het niet voor herhaling vatbaar.
Bij de eerste keer, tijdens het aanvragen en afrekenen, stond ik gelukkig na een paar minuten alweer buiten. Zo kon het ding gelukkig al weer af zonder dat ik benauwde momenten beleefde. De tweede keer, bij het ophalen, liep uit op een regelrechte kwelling. Niet te vergelijken natuurlijk met wat de écht gekwelden in ons land dagelijks ondervinden, maar prettig vond ik het allerminst om me meer dan een half uur de adem te moeten laten ontnemen alvorens ik het klaarliggende document in ontvangst kon nemen.
Laat zoiets maar aan de Gemeente Apeldoorn over. Het is een fantastisch systeem wanneer je drie weken van tevoren online een afspraak moet maken bij de Afdeling Burgerzaken. Half 2 afspraak. Na tweeën ben je al aan de beurt. Zieken op de afdeling, zo luidde het excuus. Sorry. Dat ik in de klamme wachtruimte spontaan moest kwijlen, kwam door dat akelige mondkapje. Hygiënemaatregelen noemen ze dat toch? De hoofdpijn waar ik de rest van de middag en avond mee rondliep, zal ik me wel ingebeeld hebben. Flauwekul.
Stikstof staat hoog op de politieke agenda. Maar om nou te stikken van een stuk stof? Nou nee, dank je. Kortademigheid is één van de vervelende overblijfselen van de bronchitis die mijn jeugd verziekte. Om dat voortaan zelf in de hand te gaan werken, lijkt me niet zo’n fijn idee. Anderen hebben er uiteraard geen last van als ik het benauwd krijg. Nee joh, ik moet me niet aanstellen. Voor anderen zou ik het moeten doen. Zo hoort het in het hedendaagse eenrichtingsverkeer. Wat anderen nou precies voor mij doen, blijft me een raadsel. Voor mij hoeft trouwens niemand iets te doen wat hij niet wil. Ik geloof niet zo in dwang. In Nederland kun je maar beter mondkapjes verkopen, dan ze te dragen. Tenminste toch nog iets waar een oprechte wereldverbeteraar schaamteloos miljonair van kan worden.
Als ik heel eerlijk ben vertoonde ik al coronaverschijnselen lang voordat de naam verbonden werd aan dat k..virus. Een dag niet geniest, is een dag niet geleefd. Behalve dat ik altijd een snotneus gebleven ben, loop ik zolang ik me kan herinneren al met een loopneus rond. In de wieg snotterde en snoof ik er al als een bezetene op los. Daar is helemaal niets abormaals aan. Ik zou me juist zorgen maken zonder snottebellen. Van de bronchitis uit mijn kindheid ben ik gelukkig grotendeels verlost. Kortademigheid, kuchen of piepen spelen desondanks bij bepaalde weersomstandigheden – of het dragen van een mondkapje – zo nu en dan altijd wel weer eens op. Van mijn allergie voor huisvuil en hondenhaar raak ik nooit meer af. Had ik me voor elk kuchje of piepje laten testen, dan zat ik nu waarschijnlijk met de afhandeling van een faillissement. Met wat ik momenteel nog aan inkomsten geniet, vrees ik dat ik dat niet eens kan bekostigen.
Als ik mezelf zelfs na twee prikken nog moet laten testen om een EK-wedstrijd van Oranje te mogen bijwonen, wat heeft zo’n vaccinatie dan voor nut? Wanneer testen ook na Hugo’s aangekondigde versoepelingen de norm blijft, vrees ik dat ik nooit meer een voetbalstadion of een vliegtuig van binnen zal zien. Als ik me zou moeten laten testen voorafgaand aan elke voetbal- of volleybalwedstrijd waar ik naartoe wil, is het wellicht beter om te verhuizen naar een teststraat. Bij het Eurovisiesongfestival zagen we al hoever de paranoia doorslaat. Mensen boven een bepaalde leeftijd en iets te veel vlees op de botten werd daar botweg de toegang ontzegd. Wáár houdt het op?
Ik heb in 2019 welgeteld 175 voetbalwedstrijden en 24 volleybalwedstrijden bezocht. Zaalvoetbalwedstrijden en dat ene basketbalpotje tijdens een weekendje voetballen kijken in Barcelona reken ik voor het gemak niet eens mee. Het reizen naar tien verschillende landen laat ik eveneens buiten beschouwing. Volgens huidige regelgeving zouden dat meer dan 200 testen betekenen! Meer dan 200 keer gepulk en gewroet in de neus. Nee, dank je vriendelijk. Daar pas ik voor. Dan zou ik eerder grensrechter worden en een vlag in m’n reet steken om zo van alle kleuren van de regenboog te kunnen genieten.
Om een lang verhaal – speciaal voor Jan Willem van Veluwen – niet nog langer te maken:
Ondanks dat ik afgeschreven ben, blijf ik alles dat me niet zint gewoon van me afschrijven. Niemand schrijft mij voor hoe ik me moet voelen en wat ik mag schrijven. En wanneer ik uitgeschreven ben, dat bepaal ik zelf wel.
© RK