Met een onvervalste omhaal de nieuwe competitie inluiden

By | 29 augustus 2021

Achter de bal aan (68): Doorwerth, Vaassen

Zaterdag 28 augustus 2021

Bijna elf maanden nadat door corona de competities in het amateurvoetbal werden stopgezet, hebben de Hoofdklassers in het laatste augustusweekend eindelijk de strijd om de punten weer hervat. Omdat mijn vaste reisgenoot andere verplichtingen heeft, moet ik een al lang gekoesterd tripje naar Rotterdam naar de amateurs van Sportclub Feyenoord voorlopig uitstellen. Vandaar dat ik wat dichter bij huis mijn toevlucht zoek in een bosrijk decor in Doorwerth.

Aangezien het in eigen dorp de finaledag is van de strijd om de Apeldoorn Cup, glip ik aan het einde van de ochtend tijdens mijn dagelijkse rondje Orderbos eerst eventjes bij csv Apeldoorn naar binnen. Ik raak er in gesprek met het nieuwe hoofd jeugdopleidingen van de club, die staat te kijken bij een wedstrijdje van csv’s o18. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. De beleidsbepalers bij Apeldoorns hoogst spelende zaterdagvereniging zijn er goed van doordrongen dat er ook een tijd komt na Kromkamp. Als de huidige trainer van het eerste elftal vroeg of laat het Orderbos vaarwel zegt, hoopt Paul de Bruin dat de selectie van de hoofdmacht al zoveel mogelijk met talent uit eigen gelederen kan worden opgevuld.

Onderwijl druppelen voetballers van tal van plaatselijke clubs binnen om ruim een uur later hun Apeldoorn Cup-week af te sluiten. Het wordt gaandeweg drukker. Als ik er weer tussenuit knijp, staan Gerard Veeneman en zijn medecontroleurs al met hun scanapparaat gereed om te checken of elke toeschouwer die naar binnen wil aan de toelatingseisen voldoet. Ik hoef me gelukkig niet te laten uitchecken. Noch hoef ik te laten meten of mijn lichaamstemperatuur strookt met de door de organisatie van de Apeldoorn Cup gestelde waarden. Na tussen de langs de kant van de weg geparkeerde auto’s ook nog eventjes te hebben bijgepraat met de geschorste trainer van AGOVV, voor wie Jerry Cooke tijdelijk de honneurs waarneemt, haast ik me zonder groen vinkje op mijn rode Adidas loopschoenen huiswaarts.

Van Apeldoorn naar Doorwerth is het hooguit een kilometertje of 40 rijden. Er zijn vervelendere routes denkbaar. Vooral de laatste kilometers onder een dicht groen bladerendak tussen de eeuwenoude Wodanseiken door doen haast sprookjesachtig aan. In de negen jaar waarin ik beroepshalve de Veluwe mocht aanprijzen bij toeristen en recreanten, ben ik er talrijke keren geweest. Het blijft telkens opnieuw een waar genot om door dit idyllische grensgebied tussen de zuidelijke Veluwezoom en de Rijn te dwalen.

Op sportpark De Waaijenberg zag ik in juli 2008 voormalig wereldvoetballer van het jaar Rivaldo met AEK Athene oefenen tegen de profs van AGOVV. Onder de schuilnaam Al Khalifi maakt proefspeler Nacer Chadli op diezelfde zomeravond voor het eerst in het blauwe shirt op zich opmerkzaam. Dertien jaar later stuit ik er op Jürgen Schefczyk. Toevallig komt Scherpenzeels trainer net uit het aftandse kleedgebouwtje naar buiten gelopen als ik me bij de kassa meld. Van de vele mensen die ik in het voetbalwereldje ken, behoort Jürgen met afstand tot de aardigsten. De boks is allerhartelijkst. Het karakteristieke kale hoofd verraadt nochtans enige spanning. De sympathieke landgoedeigenaar uit Klarenbeek hoopt dat hij zijn spelers optimaal geprepareerd heeft voor de aanstaande seizoenspremière, zo vertrouwt hij me terloops toe.

In heel Doorwerth wapperen de Airborne-vlaggen. Claret and blue siert het straatbeeld. Het is alweer bijna 87 jaar geleden dat duizenden onder geallieerd bevel staande jonge mannen tijdens de faliekant mislukte Operatie Market Garden hun levens waagden voor de vrijheid van degenen in door de Duitsers bezet Europa. Het zijn zeker niet de minst bedeelden die in dit dorp hun stulpje hebben. Veel vluchtelingen uit Afghanistan zullen hier niet tijdelijk worden ondergebracht, zo verwacht ik. Terwijl Nederland toch weinig andere plekken herbergt met meer rust en ruimte dan hier. De Afghaanse bondscoach krijgt bij VV Duno daarentegen wel alle vrijheid. Met liefst twaalf nieuwe spelers, zo lees ik in de presentatiegids die ik uit het knusse kantinetje meeneem, moet Anoush Dastgir een geheel zien te smeden dat succesvol de strijd kan aanbinden de met concurrenten in de Hoofdklasse A.

Drie jaar geleden, toen ik op dezelfde locatie getuige was van hoe Duno csv Apeldoorn in een onvervalst spektakelstuk (5-4) het bos instuurde, beschikte het bescheiden clubje naar verluidt over een budget dat hoger was dan dat van de huidige landskampioen volleybal bij de mannen! Die tijden behoren inmiddels tot het verleden. De Sprockels en Fränkels zijn er niet meer. Deze oud-profs genieten inmiddels van hun welverdiende voetbalpensioen, dat zij tijdens hun laatste seizoenen als actief voetballer in Doorwerth nog met een leuk zakcentje aanvulden. Van een club die erin slaagt spelers met illustere namen als Jardell Kruidbos (afkomstig van AZSV) aan de selectie toe te voegen, mag je desondanks wel het een en ander verwachten. Zelfs al voldoet de achternaam niet helemaal aan de correcte schrijfwijze… Enige bekende aan de kant van de thuisclub is voor mij keeper Patrick ter Mate. Moeilijk te geloven dat het alweer meer dan zeven jaar geleden is dat deze hardcore supporter in de Goffert in Nijmegen eenmalig namens Go Ahead Eagles in de eredivisie het doel mocht verdedigen.

Ruim 200 toeschouwers stellen zich, volgens een persoonlijke inschatting, coronaproof langs de zijlijn op als Duno en Scherpenzeel klokslag drie uur aftrappen. De bezoekers beginnen te afwachtend en roepen het zo feitelijk over zichzelf af dat ze na een half uurtje op achterstand komen. Schefczyk kan voor zijn dug-out schreeuwen en gebaren wat hij wil, pas na de 1-0 nemen zijn manschappen het initiatief in handen. Resulterend in een dik verdiende gelijkmaker nog voor het rustsignaal. Uit het gejuich om me heen maak ik op dat het merendeel van de aanwezigen stamt uit Scherpenzeel en omgeving.

De 2-1 voor Duno aan het begin van de tweede helft breekt het Scherpenzeelse verzet definitief. Een heerlijke goal. Een omhaal. Een onvervalste Fallrückzieher. Zo fraai zie ik ze niet elke dag. Als iemand van een club uit Amsterdam zo’n goal maakt, word tv-kijkend Nederland er waarschijnlijk wekenlang mee achtervolgd. Aandringend op een hernieuwde gelijkmaker vallen er gaten in de verdediging van de gasten. De veel beweeglijkere Duno-spelers maken optimaal gebruik van die ruimte. Tot twee keer zijn ze de nogal statische Scherpenzelers te snel af. Eindstand: 4-1. Een klassieke valse start voor Jürgen Schefczyk en zijn Mannschaft.

De uit welgeteld één man bestaand harde kern aan de kantinekant is in elk geval hoorbaar blij dat de competitie weer is begonnen. Om misverstanden te voorkomen draagt hij een blauw trainingsjack met achter op z’n rug in het wit de opdruk supporter. Zodat iedereen het weet dat hij supporter is. Hij heeft zelfs een vlag meegebracht. Welke club hij toejuicht, word me echter niet geheel duidelijk. Beide clubs bezitten immers dezelfde clubkleuren. En hij levert vanaf zijn plekje naast de ballenvanger zo’n beetje op alles en iedereen commentaar…

Aan zijn ongebreidelde enthousiasme en zangkunsten doet dit overigens weinig af. De supporter brengt een uitgebreid Italiaans repertoire ten gehore. Hij zingt over Maradona, al doet die helemaal niet mee. Ook moet iemand zijn rotzooi meenemen, zo klinkt het luidkeels. Maar aangezien ik niet zo ingeburgerd ben in de regio, weet ik niet op welke grootheid deze lofzang van toepassing is. Desalniettemin moet het juist voor dit soort fervente voetballiefhebbers een ware kwelling zijn geweest dat zij bijna een jaar lang verstoken zijn gebleven van de wedstrijden van hun favoriete club. Ongeacht welke club dat dan ook betreft. Er bestaan mensen die van minder mentale problemen zouden krijgen.

Dat merk ik op de terugweg. Ik weet niet of het nou wel zo’n verstandige zet is om op allerlei B-wegen de maximale snelheid te verlagen van 80 naar 60 km/h. Zeker in de wetenschap dat Nederlanders altijd haast hebben. De troela, die me vanaf Papendal aan de bumper kleeft in een veel grote auto, moet kennelijk voor het donker thuis zijn. Pas vlak voor de afslag naar Deelen/Hoenderloo stuurt ze haar slagschip langs me heen. Een blik van verstandhouding kan ik het niet noemen die ze me in het voorbijgaan toewerpt. Vaak krijg je er bij dit soort inhaalmanoeuvres nog een omhooggestoken middelvinger bij. In Nederland gelden regels nou eenmaal alleen voor anderen, hè. Mensen mogen veel van mij zeggen en vinden, maar zelf hou me ik altijd keurig aan de snelheid. Ik doe sowieso niet vaak wat niet mag.

Mede door deze snelheidsbeperkingen mis ik de eerste vijf minuten van de Vaassense derby tussen KCVO en Vios, waar ik aansluitend naartoe ga. Omdat ook de hamburger die mijn honger moet stillen, bij een kort ingelaste tussenstop bij een cafetaria op de Zwolseweg, nogal treuzelt met warm worden, staat het al 1-0 wanneer ik op de Egelbeek achter het doel plaatsneem. De score loopt op gaandeweg verder op in het voordeel van de thuisploeg. Na 90 minuten staat er een 4-1 eindstand op het scorebord.

Gelukkig is altijd een waar genoegen om de zus van de trainer van Vios weer eens te zien en te spreken. Zo’n toevallige ontmoeting maakt een toch al aangename voetbaldag nóg leuker…

Een gedachte over “Met een onvervalste omhaal de nieuwe competitie inluiden

  1. Leo van de Kraats

    Dat zijn nog eens fijne verhalen om te lezen, hetgeen ik met genoegen heb gedaan. Komt wellicht omdat ik de genoemde omgeving en aanleg plaatsen/plekken op mijn duimpje ken. En bijna alle genoemde personen ook ken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *