COLUMN: Messi

By | 7 oktober 2021

Het berust niet op toeval dat de coronacrisis wereldwijd geen enkele club zwaarder trof dan uitgerekend FC Barcelona. Ik ken een Apeldoornse volleybalclub met een beduidend beter beleid en meer visie. In en om het Camp Nou-stadion regeerde de afgelopen jaren grootheidswaan. Het beste van het beste was niet goed genoeg. Geldsmijterij was aan de orde van de dag. Niets was de beleidsbepalers te dol in hun onstilbare zucht naar eeuwige roem. Tot overmaat van ramp grossierden opeenvolgende presidenten ook nog eens in miskopen.

Economische wetenschappen behoorden op de middelbare school nooit tot mijn sterkste vakken. Ik weet echter wel dat tegenover onverantwoord hoge uitgaven wel altijd inkomsten moeten staan. Krediet is niet onbeperkt. Van een jaaromzet van een miljard euro naar meer dan 1,35 miljard rood staan blijkt zo gepiept wanneer een fundament gebouwd is op Catalaans drijfzand. Wanneer vanwege corona van de een op de andere dag inkomstenbronnen opdrogen, dan lopen schulden al gauw op tot astronomische hoogten. Zelfs FC Barcelona kan niet tot in de lengte van dagen geld blijven uitgeven dat het helemaal niet heeft.

In eigen dorp kwam er bijna negen jaar geleden een vroegtijdig en onnodig einde aan ‘profvoetbal’ vanwege een belastingschuld van enkele tonnen. In Barça’s geval spreken we over bedragen van een iets andere orde van grootte. Andere landen, andere zeden, zal ik maar zeggen. Al lijkt er in Spanje bovenal sprake van een iets ander toezicht op naleving van regels van kredietwaardigheid.

Simpelweg beschouwd hangen winst en verlies tegenwoordig voor een belangrijk deel samen met de verkoop van shirts, hoe gek dat misschien klinkt. Zelfs het aantrekken van Lionel Messi biedt geen enkele garantie voor het winnen van de Champions League, het ultieme doel voor de Qatarese PSG-eigenaren. Puur bedrijfsmatig gezien mogen we het aantrekken van de misschien wel beste voetballer aller tijden gerust een meesterzet noemen. Qua handig zakendoen kunnen ze in Barcelona trouwens wel wat opsteken van hun Parijse collega’s of ene Marc Overmars uit Emst. De 9-voudig Frans landskampioen wist dit seizoen zowel Wijnaldum, Real Madrid-aanvoerder Ramos, AC-Milan keeper en Italiaans EK-held Donaruma als Messi transfervrij vast te leggen. Zonder torenhoge afkoopsommen hoeft een penningmeester in zo’n geval bij salarisonderhandelingen niet te kijken op een miljoentje meer of minder.

Het staat buiten kijf dat in het hedendaagse topvoetbal volslagen absurde sommen geld circuleren. Al vallen zulke bedragen in het extreme geval van een exceptioneel talent als Messi in zekere zin best te rechtvaardigen. Of hij nou netto 35 of 40 miljoen euro aan salaris incasseert, doet er feitelijk weinig toe. De shirts met de naam Messi en het nummer 30 op de rug zijn sinds zijn komst in de Franse hoofdstad niet aan te slepen. Ondanks een niet bepaald kinderachtige prijs van 158 euro (of 88 euro voor een kindermaatje) voor een officieel wedstrijdshirt boomt de PSG-merchandische-machine meer dan ooit tevoren.

FC Barcelona verkocht in 2019, het jaar 1 v.C. (voor Covid), naar verluidt 2 miljoen shirts met het nummer van Messi. Na één week stond de teller in Parijs al op meer dan 800.000 verkochte Messi-shirtjes. Ongelooflijke hoeveelheden. Om het jaarsalaris van de grote kleine man terug te verdienen hoefden er in de fanshop van PSG hooguit 250.000 shirtjes over de toonbank te gaan.

Tel maar uit je winst. Kassa!

Magazine Businessclub Dynamo najaar 2021

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *