De benaming ‘Apeldoornse Bundesliga’ is inmiddels ingeburgerd voor de vierde klasse bij de zondagamateurvoetballers. De man, die de kreet ergens in de jaren ’80 van de vorige eeuw bedacht, genoot zondagmiddag met volle teugen in de stralende najaarszon van de topper tussen Groen Wit ’62 en SC Klarenbeek.
De eerste helft was al eventjes aan de gang toen hij zijn scootmobiel op zijn vaste plekje langs het Groen Wit-veld parkeerde. Aan de kant van de kleedkamers. Voor het hek. Ter hoogte van de hoekvlag. Negentig minuten lang langs de zijlijn driftig in beweging zijn zoals hij in zijn gloriedagen als trainer van Apeldoornse Boys, Columbia, Alexandria, Groen Wit ’62, Victoria Boys, Beekbergen en Albatross deed, lukt Hennie van Werven op 68-jarige leeftijd niet meer. Bij de club waar hij zijn veelbewogen trainersloopbaan afsloot, komt hij graag. “Ik woon hier vlak achter.”
De succesperiode midden jaren ’90 staat hem nog helder voor ogen. “Ik heb bij Groen Wit een gouden tijd meegemaakt. We gingen van de vierde- naar de eerste klasse. Op zaterdag speelde Groen Wit toen nog. Marcel Vink, de huidige trainer, speelde in dat elftal. Hij vormde een gouden combinatie met Marcel van Gemst. Die waren goed voor tussen de 20 en 25 goals per seizoen. Een mooi stel was dat bij elkaar. Groen Wit heeft dit seizoen ook weer een heel leuke ploeg. Ik denk dat ze zeker kans maken om kampioen te worden. Het is mooi dat ze de Apeldoorn Cup wonnen. Maar dat was wel voordat het seizoen begon, hè. Hoeveel spelers van CSV Apeldoorn en Columbia waren toen nog met vakantie?”
Markant. Kleurrijk. Motivator. Een flapuit met soms gepeperde uitspraken. Een humorist pur sang. Het was allemaal van toepassing op één van de meest aimabele mensen die het lokale voetbal heeft voortgebracht. Iemand die bekend stond om zijn haat-liefde verhouding met scheidsrechters. Tussen Van Werven en arbiters boterde het niet altijd even goed. Het botste nogal eens. De gepassioneerde oefenmeester was nooit te beroerd om de mannen in het zwart op hun fouten te wijzen. Hij wist die welgemeende adviezen altijd heel duidelijk te verwoorden.
Nadat zijn houdbaarheidsdatum als trainer erop zat, heeft hij z’n portie persoonlijke ellende wel gehad. Ondanks dat hij in de privésfeer en qua gezondheid de nodige tikken te verduren kreeg, blijft de liefde voor de sport die hem in zijn leven zoveel plezier bracht onverminderd groot. Zelfs nu hij is veroordeeld tot een scootmobiel, laat het voetballen Hennie van Werven niet los. “Voetballen is nog altijd mijn leven.”
Dat voetbalsupporters hem niet vergeten zijn, blijkt telkens weer uit de vele mensen die tijdens de wedstrijden die hij bezoekt belangstellend naar zijn welbevinden informeren. “Een tijdje geleden kreeg ik van een supporter van Columbia, waar ik ook een gouden tijd heb beleefd, een presentatiegids. Daar stond in dat Hennie van Werven een echte people manager was. Toen ik dat las, was ik daar best wel een beetje trots op.”
De Stentor maandag 25 oktober 2021