Tussen het dagelijkse portie dood en verderf bracht onze plaatselijke editie van het Algemeen Dagblad afgelopen zaterdag een schokkend betoog over de vermeende gevaren van koppen bij voetbalwedstrijden. Uit angst voor hersenletsel is in Vlaanderen bij het jeugdvoetbal de inworp zelfs afgeschaft, zo wordt onthuld. Kennelijk hoeven Vlaamse voetballertjes minder het koppie te gebruiken wanneer zij de bal niet meer naar zich toe gegooid krijgen. Een logische gedachtegang. Bij ons zal niemand zoiets ooit verzinnen. Onze pientere zuiderburen gebruiken bij zulke gevoelige zaken veel meer hun koppie, zo blijkt wel.
Het is wel verstandiger, iedereen kan maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Zeker in ’s werelds voetballand bij uitstek, de Verenigde Staten, begrijpen ze dat als geen ander. In het land van de onbegrensde mogelijkheden laten ze niets aan het toeval over. Knappe koppen daar hebben voetballende kinderen het koppen al helemaal verboden, zo lees ik. In de U.S.A. spelen ze liever American Football. Alle botbreuken buiten beschouwing gelaten, lijkt me dat inderdaad een stuk veiliger dan zoiets onschuldigs als met het hoofd een lichte bal beroeren, zoals bij dat verderfelijke soccer gebeurt. Zo’n grote helm vangt vast en zeker alle klappen wel op.
Wanneer bijvoorbeeld een wielrenner met hoge snelheid van z’n fiets afstuitert en met z’n hoofd tegen het asfalt kopt, lijkt me dat trouwens ook niet echt bevorderlijk voor de hersenen. Wie de pech heeft om toevallig een lelijke smak te maken, kan daar flink wat hoofdpijn aan overhouden. En dan kan zo iemand zijn hersenpan wel verbergen onder een kunststoffen stootkussentje, ik betwijfel of het veel nut heeft. Hetzelfde geldt zelfs voor het ‘slaan’ bij dammen en schaken. Ja, ja, vergis je niet. Uiterst pijnlijk, zoiets kan hard aankomen. Moeten zichzelf respecterende onderzoekers niet eens proberen de schadelijke effecten te achterhalen die het pijnigen van de hersenen bij zulke denksporten teweeg kan brengen? Is het niet onverantwoord dat ouders hun kinderen aan zulke gevaren blootstellen?
Dat preventie en training veel onheil kunnen voorkomen, wordt voor de goede orde maar buiten beschouwing gelaten. In de pupillen bij AGOVV trainden wij vroeger ‘gewoon’ op koppen. Van meneer Ludemann leerden we niet alleen om met beide voeten een bal te plaatsen, AGOVV’s legendarische pupillentrainer probeerde ons ook enig richtinggevoel met het hoofd bij te brengen. Bijna alles is trainbaar. Vroeger tenminste wel. En nou wil ik weer niet zover gaan om te beweren dat vroeger alles beter was, maar als zelfs ík er geen schadelijke gevolgen van heb ondervonden, waarom zou dat dan voor de hedendaagse jeugd anders zijn?
Beoefenaars pak ‘m beet judo of volleybal wordt ook bijgebracht wat de verstandigste en minst riskante manier is om te vallen. Daar bestaan tal van technieken voor. En desondanks gaat er bij deze sporttakken meer dan eens wat mis. Risico van het spelletje. Ongelukjes zijn nooit helemaal uit te bannen. Een ongeluk zit immers vaak in een klein sprongetje. Dus ja, wat een hoge sprong kan veroorzaken, laat zich raden. Wie hoog springt, kan weleens vervelend terecht komen. Alternovolleybalster Laure Obelink leverde vorige week in de bekerwedstrijd tegen Sneek het pijnlijke bewijs. Zo’n onfortuinlijke landing is nochtans voor niemand een reden om de veiligheid van de volleybalsport ter discussie te stellen.
Bij de voetbalsport ligt dat duidelijk anders. Voetballen vormt voor hen die alles beter denken te weten in alles dé uitzondering op de regel. Zelfs de geringste pietluttigheid wordt uitvergroot tot bijna buitenaardse proporties. Het voetballen is het enige sportieve vermaak vol kopzorgen en hoofdpijnpunten. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat de voetbalsport wereldwijd niet helemaal verboden wordt. Als ik alle onzin moet geloven die geschreven wordt, leveren weinig sporten méér gevaar op dan wat ongevaarlijk gehol achter een bal aan. Of kan ik misschien beter zeggen: bij geen enkele andere sporttak wordt meer de nadruk gelegd op wat er incidenteel weleens mis kan gaan?
© RK