Vandaag 24 jaar geleden
Weinig is mij te dol begin jaren ’90. Zelfs een donderdagavondwedstrijdje meepikken in Bochum niet. Ik maak het complete Ruhrgebied in die periode onveilig. Bij het ontdekken van voetbalclubs tussen Rijn en Ruhr of Emscher en Lippe oefenen zeker wedstrijden met Bayern München veel aantrekkingskracht uit.
Voor de afstand hoef ik het niet te laten. Die 140 kilometer naar Bochum leg ik in de auto in een vloek en een zucht af. Afgezien dan van die vervelende files op de A40.
Het kleine VfL Bochum tegen het grote Bayern München heeft iets van een strijd tussen David en Goliath. VfL tegen Bayern is in de jaren ’90 eveneens een ontmoeting tussen twee clubs van wie de supporters van oudsher warme vriendschapsbanden met elkaar onderhouden. De in Duitsland vaker voorkomende Fan-Freundschaft. Een in Nederland nagenoeg onbekend fenomeen.
Rond de onderlinge wedstrijden trekken de bevriende fans gezamenlijk op. Ze drinken samen een biertje. Ze eten samen een braadworst. Ze bekijken samen de wedstrijd. Broederlijk staan ze naast elkaar op de tribune.
Met name dat laatste neemt bij dit bewuste duel enigszins bizarre vormen aan. Zelfs bij de stand 0-5 staan Bochum- en Bayern-vrienden nog luidkeels met z’n allen te zingen: Bayern und der VfL, Bayern und VfL! Om hun vriendschap te onderstrepen. Bij 0-5! Rare Jungs, die Duitsers.
Voor een nuchtere Nederlander blijft zoiets moeilijk te bevatten. Bij zo’n achterstand zie ik mezelf nog niet de tegenstander toejuichen. Ondenkbaar. Völlig ausgeschlossen.
20 februari 1992 VfL Bochum – Bayern München
I was there…