Vandaag 23 jaar geleden
Als vijfde wedstrijd in een reeks van zes tijdens een overzeese voetbaltrip raak ik op een vrijdagavond verzeild in – of all places – Colchester, een stadje in Essex op minder dan een uurtje treinen vanaf London Liverpool Street. Een treinreis naar de haven van Harwich duurt slechts een half uur.
De plaatselijke derde divisieclub werkt z’n thuiswedstrijden dan nog af op de Layer Road Ground, een Engelse variant van de voormalige fietsenstalling van RKC in Waalwijk. Met 6.000 toeschouwers zit het stadionnetje zwaar aan z’n taks.
Wanneer ik me voor aanvang van de wedstrijd met De Kleef in de kleine fanshop meld, verkeert de oude baas achter de kassa in de veronderstelling dat wij supporters van de tegenpartij zijn. “You had a good journey?”, vraagt hij ons belangstellend. Ik wist niet dat Nederlands zoveel lijkt op het gebrabbel van de Welshmen. Of zou het ons Apeldoornse accent zijn geweest?
Cardiff bevindt zich dan wel op meer dan 300 kilometer afstand van Cochester. De Bluebirds worden op deze vrijdagavond vergezeld door een aanzienlijk aantal sympathisanten. Niet gek voor een potje in de Football League Division 3. Vanaf onze reserved seat op de bouwvallige main stand, waar wij voor liefst 6 pond ofwel 3 kilo het spektakel gade slaan, maken we enkele heuse pitch invasions mee. De uitgelaten meute uit Cardiff heeft dan ook heel wat te juichen: vier keer, tegenover The U’s slechts twee keer. Na elk doelpunt van hun favorieten bestormen enkele tientallen fans het veld.
12 maart 1993 Colchester United – Cardiff City
I was there…