Maandelijkse archieven: juni 2016

SV Terwolde – Go Ahead Eagles, een klassieker

Vandaag 6 jaar geleden

Om het een IJsselderby in het klein te noemen, gaat te ver. Desondanks is het wel een klassieker, een traditional. Het aantal keren dat Go Ahead Eagles de voorbereiding op het nieuwe voetbalseizoen opent tegen SV Terwolde is onderhand niet meer op de vingers van één hand te tellen. Sinds de Deventenaren op de biljartlakens van ‘Klein Milanello’ warmdraaien hoort een potje sparren met de gastgever er een beetje bij. Part of the deal, zeg maar.

Ik heb de schuttersfestijnen een enkele keer weleens overgeslagen, meestal ben ik wel van de partij. Als ik het goed heb bijgehouden heb ik de plaatselijke SV in Terwolde sinds 1991 al vijftien keer als schietschijf zien dienen voor Go Ahead Eagles.

Zes jaar geleden deelt SV Terwolde de nederlaag. In de eerste helft treedt de toenmalige zesdeklasser zelf aan tegen de toenmalige Jupiler League-club, in de tweede helft neemt een team van oud-Eagles het over van de Terwoldenaren. Voor rust scoort Go Ahead Eagles acht keer, na rust twee keer. Bij elkaar opgeteld betekent tien goals. Dubbele cijfers. Een eretreffer blijft achterwege. De van FC Utrecht overgekomen Frank van der Zwan neemt vijf treffers voor zijn rekening. In competitieverband doet de nieuwe goalgetter beduidend minder van zich spreken. Blessures zullen een doorbraak van Van der Zwam in de weg staan.

De traditionele voorbereidingsopener SV Terwolde tegen Go Ahead Eagles staat uiteraard ook in 2016 bovenaan de agenda. Zaterdag is het opnieuw zover, dan gaat het weer beginnen.

30 juni 2010 SV Terwolde/oud-Eagles – Go Ahead Eagles

I was there…

 

Tussen Berg en Bos: IJslandse volbloeddravers

De zon is vanochtend gewoon weer opgekomen. De wereld is niet vergaan. Vooralsnog is er weinig veranderd. Of het leven voor veel Nederlanders na die angstaanjagende Brexit nóg uitzichtlozer kan worden dan het toch al is, valt sowieso te bezien. De onherstelbare schade die de heersende politieke elite in Brussel en Den Haag nu al aanricht kan door alle bangmakerij en stemmingmakerij moeilijk worden overtroffen. Of wel?

Ze houden de gemoederen anders wel bezig, our dear and beloved friends from the UK. De exit van Engeland op het EK voetbal wekt al evenzeer verwondering, afgrijzen, woede én op de lachspieren. Zonder die dappere IJslanders tekort te willen doen, die duurbetaalde Engelse vedetten moeten het natuurlijk vooral zichzelf aanrekenen dat ze eruit liggen. Wát een stelletje ongelooflijke oelewappers. Vooral die keeper. Onze helden van het Nederlands elftal kunnen erover meepraten. Daley Blind en consorten lieten zich zelfs twee keer voor aap zetten door die stoere Noormannen. Zélfs politici kunnen nauwelijks slechter presteren.

Met alle respect, maar met voetballen heeft het weinig te maken. Voor die grabbelaar in de goal planten die IJslanders tien bomen. Tien van die ijsberen, gemiddeld 1,90 meter lang. Tot de tanden gewapende Vikingen. Topfit. Van die types van geen gezeur, maar poetsen! Die aanvoerder gezien? Die met die woeste baard, die Gunnarsson? Zo eentje wil niemand ’s avonds in het donker op straat graag tegenkomen. Iemand laat zich nog liever in Almere of Ede op straat met stenen bekogelen. Eén brok onverzettelijkheid, die IJslanders. Gewapend beton. Ze trekken twee verdedigingsgordels op. Probeer daar maar eens doorheen te komen. En zelf gokken op een snelle uitbraak. Kansen krijgen ze altijd. Het heeft wel wat weg van handbal. Het verdient niet de schoonheidsprijs. Het blijkt wel dodelijk efficiënt. Ze staan er toch maar mooi mee in de kwartfinale op een Europees Kampioenschap.

Ze halen het optimale uit hun beperkingen en kunnen terecht bogen op een hoge gunfactor. Er valt veel over te zeggen, maar met de instelling van die IJslandse voetballers is helemaal niets mis. Hun enorme drive valt te prijzen. Daar kunnen we in Nederland een voorbeeld aan nemen. Niet alleen Daley of Memphis, maar ons hele establishment. Wat een stelletje van die IJslandse volbloeddravers lukt, daar kan geen politicus tegenop. Op basis van hun opzienbarende prestaties krijgen ze een héél volk achter zich. Ze kweken eensgezindheid. Ze versterken de saamhorigheid. Een samenraapsel van Vlamingen en Walen doet in België hetzelfde. En ook in Noord- en Zuid-Ierland, Wales, Albanië of Slowakije scoren die altijd zo verguisde voetballers behalve doelpunten vooral goodwill. Daarin slaagt geen enkele ijdeltuit in wat voor parlement dan ook:

Nee, neem dan de nadelige gevolgen van die Brexit. Van dat gejammer over effecten voor de handel, krijg je zo langzamerhand een punthoofd. Het gaat toch juist zo goed in onze omgekeerde wereld! Vraag het Kim-Jung-Rutte maar. Onze grote leider die ons zo laat lijden blijft het elke goedgelovige Nederlander tot in den treure inpeperen. Wat nou handelsbeperkingen! Onverdraagzaamheid wordt vrijwel ongelimiteerd geïmporteerd. Voedselbanken beleven hoogtijdagen. De welvaart neemt af, de armoede neemt toe. De zegeningen van onze zo gekoesterde Europese eenheid kennen geen grenzen. En onze minister-president voor de zoveelste keer in dat belerende toontje maar vertellen wat beste het is voor het gekwelde volk van wie hij zich niets van aantrekt. Gelukkig kan niemand de beste man ooit op een leugentje betrappen. Dat asscociatieverdrag met Oekraïne tekent hij ook gewoon. Is daar een referendum over geweest dan?

De hooghartige jokers in Brussel geven het laatste zetje. Dankzij de verwoede inspanningen van de Junckers en Timmermansjes lijken we hard op weg naar onze eigen Arabische lente in Europa. Hoe langer de heren in dat Europese Parlement het volk voor dom verkopen hoe groter de kans is dat die achtergestelde dombo’s zich gaan roeren. Die zelfingenomen baasjes doen er weinig aan om de almaar groter wordende onvrede weg te nemen. Vroeg of laat komen er andere gekken en opruiers achter wie de massa blind aanloopt. De lont komt zo vanzelf in het kruitvat. En dan, op een mooie dag: boeeemmmmmm! Dan ontploft het hele zaakje.

In plaats van verenigen verscherpt het kostenverslindende project Europa enkel tegenstellingen. Zwart-wit. Rijk-arm. Links-rechts. Jong-oud. Hoog opgeleid-laag opgeleid. Engeland tegen de rest van Europa. De kloven worden steeds dieper en minder overbrugbaar. Elke derderangs burger krijgt in eigen land de zegeningen op democratische wijze door de strot gepropt. Een oorlog of burgeroorlog is feitelijk het enige dat Rutte en zijn vrinden in Brussel tot dusverre niet op hun geweten hebben. Ze hebben samen al zoveel voor ons bereikt. Dít gaat ze vast en zeker ook nog wel lukken. We zijn op de goede weg.

© RK

 

Ondraagbare hitte perst publiek in Citrus Bowl uit

Vandaag 22 jaar geleden

Het is in meerdere opzichten zweten geblazen bij de laatste poulewedstrijd van het Nederlands elftal op het WK van 1994. De temperaturen schieten ruim door de 30 graden heen, de hoge luchtvochtigheid maakt het kleffer dan klef. Het is dan wel de derde wedstrijd die ik Oranje zie spelen in de schaduw van Disney World, wennen doet het niet. Die hitte is bijna ondraaglijk. Fucking killing, om het maar in de taal van het gastland uit te drukken. Op de tribunes van de Citrus Bowl worden de meer dan 60.000 toeschouwers stukje bij beetje uitgeperst en geroosterd. Voor de spelers van beide ploegen moet het nóg een graadje erger zijn. Helemaal in de wetenschap dat de wedstrijden aan het begin van de middag worden gespeeld. Primetime in Europe. Op het warmst van de dag in Florida. Ofwel The Sunshine State.

Het is extra billen knijpen omdat lange tijd de dreiging bestaat dat een onthutsend zwak spelend Nederlands elftal als derde in de groep eindigt. Dit zou betekenen dat ‘we’ in het verkeerde schema terecht komen. Met mijn reisgenoten ben ik er van uitgegaan dat de reis naar de finale in Los Angeles via Dallas zou verlopen. En niet via Chicago en New York. Een behoorlijke omweg. Nogal uit de richting.

Het onheil blijft ons gelukkig bespaard. De benauwde 2-1 zege levert Nederland zowaar de eerste plaats in Groep F op. Wonder boven wonder hoeven we ons reisschema niet helemaal om te gooien en al gedane hotelreserveringen te annuleren. We mogen zelfs vier dagen langer in Orlando, of beter gezegd Lake Buena Vista, blijven. In afwachting van een achtste finaleduel tegen Ierland.

29 juni 1994 Nederland – Marokko

I was there…

 

Fenomeen Willaarts schiet FC Utrecht Europa in

Vandaag 29 jaar geleden

Op 28 juni 2016 zijn veel eredivisieclubs al weer begonnen met de voorbereidingen op het nieuwe seizoen. Het seizoen 1986-1987 gaat daarentegen pas op 28 juni ten einde. Door de invoering van de nacompetitie kent de Eredivisie 29 jaar geleden wel een érg laat einde. Tot bijna in juli strijden FC Utrecht, Roda JC, FC Twente en VVV om een UEFA Cup-ticket. Ik geniet het voorrecht om de bloedstollende ontknoping in de Galgenwaard persoonlijk mee te maken.

Problemen om aan tickets te komen, hebben supporters niet. Anno 1987 bestaan er geen clubkaarten of andere achterlijke restricties om bij een thuiswedstrijd van FC Utrecht aanwezig te kunnen zijn. Ik ga er naartoe en koop een kaartje aan de kassa. Dat kan 29 jaar geleden ‘gewoon’. Zoals het hoort.

FC Utrecht, Roda én Twente maken voor aanvang van de zesde en laatste speeldag alle drie nog kans om Europa in te mogen. Terwijl de Enschedeërs in het eigen Diekmanstadion struikelen over het al kansloze VVV, laat een nieuw fenomeen, genaamd Erik Willaarts, Utrecht ontploffen. Met zijn doelpunten is de van vierdeklasser Woudenberg afkomstige Torjäger er bijna in zijn eentje voor verantwoordelijk dat de Domstedelingen de nacompetitie als winnaar afsluiten. Met een hattrick bewijst Willaarts ook tijdens de allesbeslissende 4-2 zege tegen Roda JC zijn onschatbare waarde voor de Domstedelingen. Sprookjes bestaan wel degelijk in de voetballerij.

28 juni 1987 FC Utrecht – Roda JC

I was there…

 

Het voetballen boomt niet bij K Rupel Boom FC

Vandaag 1 jaar geleden

Wie in België weleens over de A12 van Antwerpen naar Brussel (of in de omgekeerde richting…) is gereden, komt er doorheen. Door Boom. Ik behoor dan tot het zeldzame slag mensen dat nog weleens geneigd is in zo’n plaats een voetbalwedstrijd te gaan kijken als ik er toevallig in de buurt ben. Zo ook op een bloedhete zaterdag een jaar geleden.

K Rupel Boom FC. Alleen zo’n naam maakt me al nieuwsgierig. De fusieclub is een samenvoegsel van Rupel SK en K Boom FC. Gezegend met stamnummer 2138. Ooit vormde het Gemeentelijk Parkstadion met z’n fraaie hoge hoofdtribune zelfs het toneel voor eerste klasse-voetbal, toen streden Anderlecht, Club Brugge en Standard er voor competitiepunten. In het seizoen 1992-1993 voor het laatst.

Aangezien ik een weekendje in Antwerpen verblijf, laat ik het bezoek dat KV Mechelen in de voorbereiding op het seizoen 2015-2016 aan Boom brengt uiteraard niet aan me voorbij gaan. Dat het een dag betreft waarop het kwik zó hoog stijgt dat de mussen bijna dood van het dak vallen, bomt me niets. Het aantal échte liefhebbers blijkt schaars. Er zijn er slechts enkele honderden die me gezelschap houden. Het merendeel daarvan komt volgens mij ook nog eens uit het nabijgelegen Mechelen. Het voetbal boomt niet in Boom, zoveel is wel duidelijk.

27 juni 2015 K Rupel Boom FC – KV Mechelen

I was there…

 

Last-minute via Madrid naar EURO2004

Vandaag 12 jaar geleden

Bij EK’s of WK’s is het vaak afwachten waar je terecht komt. De speelsteden van de groepswedstrijden zijn direct na de loting bekend. Daar kan elke supporter dus eenvoudig op inspelen bij het samenstellen van zijn reisschema. Waar een ploeg moet spelen in eventuele knock-out fases is vaak last minute-werk. Zo ook in 2004. Op het moment dat ik mijn voucher krijg toegewezen voor een eventuele kwartfinalewedstrijd van het Nederlands elftal op het EK in Portugal, bestaan er twee opties: óf op zaterdag 26 juni naar Faro, óf op zondag 27 juni naar Porto. Naar het diepe zuiden óf het hoge noorden van Portugal. Lastig plannen voor wanneer je eventjes tussen de bedrijven door vanuit Nederland op en neer wilt vliegen.

Tsja, wat doe je in zo’n situatie, als je niet van te voren weet waar je heen moet? Ik besluit maar een vlucht vanaf Schiphol naar Madrid te boeken. Vliegen via Spanje is gedurende de eindronde in elk geval beduidend goedkoper dan rechtstreeks naar het EK-gastland. Met een huurauto moet ik dan vervolgens de plek van bestemming zien te bereiken. Doordat Oranje met het nodige fortuin als tweede eindigt in Groep D, gaat de reis naar Faro. Een rit van meer 700 kilometer!

Vrijdagmiddag na aankomst op Barajas haal ik bij Europcar mijn huurauto op. Het begint meteen goed. Vanaf het vliegveld rijd ik linea recta de file in! Vanaf Madrid moet ik de E5 volgen richting Sevilla. Eerlijk is eerlijk, het decor onderweg is bij tijd en wijle adembenemend. Ik rijd bijna letterlijk de ondergaande zon tegemoet. Van tevoren heb ik geen slaapplek geregeld. Voor het invallen van de duisternis vind ik in de buurt van Écija, tussen Cordoba en Sevilla, een motel om de nacht door te brengen. Ik heb er dan zo’n 450 kilometer opzitten. De volgende ochtend leg ik uitgeslapen en wel het laatste stuk richting Algarve af. Aan het begin van de middag bereik ik het stadion, gelegen in the middle of nowhere tussen Faro en Loulé.

Ik beleef een lange, warme dag en een historische wedstrijd. Nee, dat zeg ik niet helemaal correct. De wedstrijd tussen het in wit aantredende Oranje en Zweden is het aanzien nauwelijks waard. Ik durf het gerust een zaadpot eerste klas te noemen. Een bloedeloze 0-0. Met verlenging en strafschoppen als toegift. Ook dat nog. Historisch wordt het pas wanneer Nederland de benodigde strafschoppenreeks winnend afsluit en afrekent met een trauma. Dit heugelijke feit maakt de meer dan 700 kilometer terug naar Madrid ineens een stuk draaglijker. Ik moet er niet aan denken hoe de terugreis was geweest wanneer het Nederlands elftal onverhoopt verloren had…

26 juni 2004 Nederland – Zweden

I was there…