Met het EK voetbal in aantocht had het wellicht voor de hand gelegen mijn licht te laten schijnen over die Europese titelstrijd. Met het Nederlands elftal thuis voor de buis ga ik daar maar niet zoveel woorden aan vuil maken. Ik zal blij zijn als het maandag 11 juli is. Dan is de finale achter de rug en kunnen ‘we’ weer overgaan tot de orde van de dag. Toen ik zaterdagavond in het Ernst Happel in Wenen het gastoptreden van Oranje bijwoonde bij de uitzwaaiwedstrijd van Oostenrijkers wreven 48.000 uitgelaten Oostenrijkers op de tribunes het nog eens extra in. Ohne Holland fahren wir zur EM, zo klonk uit tienduizenden kelen. Pijnlijk hoor.
In tegenstelling tot al die gelegenheidssupporters die EK’s en WK’s vooral aangrijpen om hun straat oranje te versieren en/of zich collectief klem te zuipen, durf ik mezelf wel een échte voetballiefhebber te noemen. Dit neemt niet weg dat de komende weken een behoorlijke kwelling dreigen te worden. Zelfs bij subtropische temperaturen loop ik nou niet bepaald warm voor wedstrijden van het kaliber Roemenië – Albanië, Oekraïne – Noord-Ierland, Ierland – Zweden of IJsland – Hongarije. Die Danny Blind moet zich werkelijk de ogen uit z’n kop schamen dat ‘we’ er niet bij zijn in Frankrijk. Schande. Een ander woord bestaat er niet voor.
Voordat ik me té véél opwind, stap ik daarom maar gauw over naar een andere kleur. Opwinden is slecht voor mijn hart. Vandaar een switch. Van oranje naar blauw. Een kleine stap. Met bijna even grote ergernis. Ik wil het graag hebben over blauwe enveloppen. Die verguisde blauwe enveloppen van de Belastingdienst, ja. Van die enveloppen waar ik niet om vraag, maar waar ik er veel van krijg. Véél te veel.
Eind vorige week ontving ik er weer eens eentje. Van het beruchte Landelijk Incasso Centrum. Met voor de verandering zowaar eens een verheugende mededeling. Ik krijg namelijk geld terug. Maar liefst 37 euro om precies te zijn. Ik had bezwaar aangetekend tegen dat ik een bedrag van die hoogte moest betalen als invorderingsrente. Ik zal jullie niet vermoeien met verdere details, maar het kwam er in het kort op neer dat de fiscus mij 37 euro in rekening bracht voor het feit dat zij zelf hadden verzuimd mij een rekening te sturen. Ik moest daardoor niet alleen x-bedrag binnen twee weken ergens vandaan zien te toveren, maar kreeg er als toegift een boete van 37 euro bovenop. Die 37 euro krijg ik nu dus terug. Sterker nog, het bedrag is op 1 juni al teruggestort op mijn rekening.
Hoe het ook zij, de hele gang van zaken blijft in mijn optiek tamelijk bizar. Bijna even bizar als de absentie van Oranje op het EK voetbal. Ga maar na. De Belastingdienst blijft in gebreke. De belastingbetaler mag voor de kosten opdraaien. De alledaagse praktijk in ons polderparadijs. En natuurlijk valt de betreffende instantie nooit iets aan te rekenen. Máár om niet nóg meer gelazer te krijgen moet je wél eerst betalen. En om jouw gelijk te halen, ofwel hún ongelijk aan te tonen, moet je een officieel bezwaarschrift indienen. Ga er maar aanstaan. Een nogal tijdrovende klus bij zo’n instantie waarmee nogal moeilijk te communiceren valt. Ik kan het inmiddels beamen.
Ik verstuurde mijn bezwaarschrift op 21 december 2015. Dat is niet één maand geleden. Niet twee maanden. Noch drie maanden. Nee, nee, het is meer dan vijf maanden geleden! Méér dan vijf maanden heb ik moeten wachten op antwoord van de Belastingdienst. Víjf máánden. Bijna een hálf jáár! Zoveel tijd heeft het onvolprezen ambtenarenkorps nodig gehad om een simpel bezwaarschrift te behandelen. Joh, een Nederlands staatsburger moet eens in z’n bolle hoofd halen diezelfde Belastingdienst één dag te laat te betalen. Hoed je dan maar voor de gevolgen. Maar goed, eind goed al goed. Het heeft Zijne Majesteit behaagd om namens zijn geldkloppers mij mijn 37 euro te restitueren. Driewerf hoera. Hulde voor zoveel daadkracht, klantvriendelijkheid en flexibiliteit.
Zóveel bureaucratisch getreuzel en geneuzel maakt me weer met rechts trots om Nederlander te zijn. Hopelijk slagen Danny Blind en zijn Oranjeboys er in het arme volk binnen afzienbare tijd ook iets van hun trots terug te geven. Alleen niet te hopen dat dat met eenzelfde traagheid gebeurt als waarmee onze onvolprezen Belastingdienst te werk gaat.
© RK