Vandaag 28 jaar geleden
Vier dagen na de mooiste overwinning uit de Oranje-voetbalgeschiedenis moet het Nederlands elftal in München als afsluiting van de onvergetelijke EURO88 nog eventjes een finale winnen… Ik behoor tot de gelukkigen die al voor aanvang van de eindstrijd tegen de Sovjets in het bezit is van een toegangsbewijs. Duizenden anderen Nederlanders kennen die luxe niet. Zij komen op de bonnefooi naar de Beierse hoofdstad in de hoop daar een ticket op de kop te tikken. Heel voetbalminnend Nederland wil er logischerwijs bij zijn in het Olympiastadion, om Nederland Europees kampioen te zien worden.
In de omgeving van de Marienplatz, bij het Hauptbahnhof en rondom het stadion stikt het van de kaartloze Nederlanders met bordjes Suche Karten. De vraag is beduidend groter dan het aanbod. De jacht op de entreebewijzen neemt verwoede trekjes aan. Als ze niet goedschiks hun slag kunnen slaan, dan maar kwaadschiks. De nodige Duitsers die hun overwinnaars een poot proberen uit te draaien, bekopen dat in Münchense portieken met een pak slaag. Ze worden ‘gewoon’ beroofd van hun handel, kunnen een leuke bijverdienste op de buik schrijven.
Hoe de meesten aan kaarten komen, blijft me ook 28 jaar later nog steeds een raadsel. De hoeveelheid oranje op de tribunes van het Olympiastadion is ongekend. Hoewel de Sovjets sterk beginnen, heb ik op geen enkel moment het gevoel dat Nederland kan verliezen. De beelden zijn bij iedereen bekend. Eerst Gullits rake kopstoot, vervolgens Van Bastens wereldgoal, en dan die gekke Van Breukelen, die een door hemzelf veroorzaakte strafschop stopt. Nederland Europees kampioen! Uit volle borst bedankt het legioen de verliezers. ‘Dat wordt Siberië’ galmt door het stadion.
Nadat Rinus Michels met de beker zijn ereronde heeft gemaakt, weet ik me een weg te banen naar de VIP-uitgang. Iedereen die er ook maar een klein beetje toe doet, is er. Het voltallige Nederlandse kabinet. Enkele prinsen. De onvermijdelijke Meester Pieter van Vollenhoven houdt de eer van Apeldoorn hoog. De Oranje ‘WAG’s’, de wives and girlfriends tippelen voorbij. Mooiste moment is wanneer Franz Beckenbauer er tussenuit wil knijpen. Der Kaiser himself. De toenmalige Bundestrainer. Een deel van de aanwezige Nederlanders, nooit te beroerd om wat extra zout in de wonde te wrijven, onthaalt hem op een serenade. Met de songs Deutschland, Deutschland, alles ist vorbei en Der Franz wird arbeitslos doen ze hem uitgeleide. Ze zingen eveneens een liedje over zijn vrouw. Afgaande op de tekst bezit die Kaiserin een nogal dubieus arbeidsverleden. Met kennelijk nogal wat Nederlanders die tot haar klantenkring behoorden.
De vreugdetaferelen naderhand in het centrum van München zijn onbeschrijflijk. Eén feestende, jubelende en vooral drinkende Oranjemassa. Veel bierhallen weigeren de uitzinnige Nederlanders zelfs de toegang. De pret is er geen spat minder om. Spetteren doet het volop. Op de Karlsplatz duiken lieden in oranje kledij spontaan de fontein in. Dronken van geluk. Zingend. O, wat zijn die Moffen stil. En een speciale ode aan Lothar Matthäus, de alom gehate Mannschaftskapitän. Het laat niets aan duidelijkheid te wensen over: Schop ‘m hier, schop ‘m daar, schop Matthäus in mekaar!
Onvergetelijk. Zó’n voetbalfeest maken we nooit meer mee, vrees ik.
25 juni 1988 Nederland – Sovjet Unie
I was there…