Vandaag 22 jaar geleden
The fourth of July, Independence Day in de VS. Orlando maakt zich op voor wedstrijd om de achtste finale op het WK van 1994 tussen Nederland en Ierland. Het vierde Oranjeduel dat ik met De Kleef en Eduard bijwoon. Niet het laatste.
Al om half negen in de ochtend verlaten we ons hotel in Lake Buena Vista. De aftrap is at noon, twaalf uur. We moeten eerst wat kaarten zien kwijt te raken… Rond Church Street, de dorpsstraat, zijn drie uur voor de aftrap nog niet al te veel mensen op de been. Juist tickets worden op het vroege tijdstip al wél stapelgewijs in de verkoop gegooid. Duurdere prijscategorieën gaan evenals bij voorgaande WK-duels al voor ónder de normale prijs weg. Evenals De Kleef kies is daarom rap eieren voor mijn dollars en doe ik mijn spare ticket voor 50 dollar van de hand. Zo verdien ik er nog 15 dollar aan. Langer wachten lijkt ons gezien het grote aanbod weinig zinvol. Voor hetzelfde ga je het schip in en moet ik er geld op toeleggen.
Na de poulefase zijn de meeste gelegenheidssupporters terug naar Nederland. De personeelsvereniging van de ING bank verpest de sfeer niet langer. De ‘echte’ supporters zijn achtergebleven. Ook Hans heeft voet op Amerikaanse bodem gezet.
Over een gebrek aan sfeer hoef je bij ontmoetingen tegen de Boys in Green sowieso nooit te klagen. Ondanks dat ze uit het toernooi gekegeld worden – Nederland wint met 2-0 –, maken de uitzinnige Ieren er een ouderwets feest van. De hitte deert ze niet. They seem tot enjoy every minute of it. Jack’s Army blijft zingen. In voor- en tegenspoed! Zelfs de Nederlandse supporters onderscheiden zich voor de verandering eens in positieve zin. Na afloop weerklinkt een spontaan applaus voor de Ierse spelers. Op hun beurt bedankt de Ieren de Oranje-aanhang. Wederzijds respect. Zo zou het eigenlijk altijd moeten.
4 juli 1994 Nederland – Ierland
I was there…