Tussen Berg en Bos: Openstaand tuinhek

By | 19 juli 2016

Het blijft toch opmerkelijk hoe De Stentor keer op keer een podium geeft aan mensen die problemen maken van niet bestaande problemen. Op zich is het al een hele prestatie dat de Apeldoornse nieuwsjagers van het AD nu al achter de plannen zijn gekomen om wedstrijden van jong Vitesse op het AGOVV-terrein te laten spelen. Hulde voor zoveel doortastendheid! Verheugend nieuws. Jammer alleen dat die zogenaamde buurtvertegenwoordigers in zulke gevallen weer zo nodig uit de mottenballen moeten worden gehaald. Ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand op overlast van dát soort zit te wachten.

Wie een beetje in de smiezen krijgt hoe bepaalde lijntjes lopen, verbaast het al niet eens meer. Feitelijk is het vooral zielig hoe sommige lieden er maar geen genoeg van kunnen krijgen te proberen een 103 jaar oude voetbalvereniging een hak te zetten. Uit pure verveling weten ze blijkbaar niks anders te bedenken. Tussen 2003 en 2013 bleven ze hun mede-buurtbewoners maar onnodig bang maken voor hordes gewelddadige supporters die het profvoetbal ter plaatse zou aantrekken. Slapeloze nachten had men naar verluidt moeten krijgen van de komst van al die gewelddadige volgers van Excelsior, Telstar of FC Emmen. Tsja, en nu het beloftenteam van Vitesse. Apeldoorn-West mag zich vast en zeker opmaken voor de komst van duizenden relschoppers uit Lienden, Zeelst of Noordwijkerhout. Ja, welterusten. Droom rustig verder. Koekoek!

Raar dat ik de papagaaien van de wijkraden vorige week niet heb gehoord. We mogen immers zeker niet te lichtzinnig denken over alle ‘overlast’ van de honkbalseries bij Robur ’58 en de Vierdaagse in de wijde omgeving van het sportpark Orderbos. Daar waren beduidend meer mensen op de been dan jong Vitesse ooit zal krijgen. Tot in de kleine uurtjes ging het feest donderdag en vrijdag door. Twee nachten achtereen lag ik te schudden in mijn bed van het lawaai. De dames heren van de CDR’s van Berg en Bos, Orden en het Sprengendorp gaven geen kick. Zij kwamen waarschijnlijk juist die dagen tot rust op hun buitenverblijven, ver weg van het rumoerige schorremorrie. Of hingen ze de beest uit bij het jaarlijkse uitstapje van de Rotary? Dat kan natuurlijk ook maar zo.

De zelfbenoemde Erdogannetjes uit Apeldoorn-West kunnen hoe dan ook een voorbeeld nemen aan de echte in Turkije. Als die edele kruisridders werkelijk de belangen zouden behartigen van al die tienduizenden gedupeerde burgers namens wie zij zeggen te spreken, waarom gaan ze dan niet de straat op om hun bezwaren kenbaar te maken? Om er voor eens en altijd een eind aan te maken. Nou, een antwoord op die vraag is eenvoudig. Hun achterban bestaat namelijk net zomin als de vermeende problemen die de stakkers het leven nagenoeg onmogelijk maakt. Een handjevol beroepsklagers kwaakt op persoonlijke titel. En een buurtgenoot, toevallig werkzaam bij de krant, neemt al jaren achtereen de bedenkelijke taak op zich om deze grieven in de plaatselijke editie van het AD op te kloppen.

Nee, neem dan de toewijding waarmee veel Nederlanders en Duitsers van Turkse afkomst in de nasleep van de mislukte staatsgreep in hun land steun betuigden aan hun president. Dat is van een geheel andere orde, mag ik wel zeggen. De gedachte van hele volksstammen die even blind achter hen aanlopen, bezorgt de wijkraadbestuurders uit Apeldoorn-West vast en zeker spontaan een natte droom. Knap hoe ze het voor elkaar krijgen, het moet een hoge mate van organisatie vergen om zóveel mensen op de been te krijgen. Indrukwekkend. Bijzonder beangstigend ook.

Nou roepen die patjepeeërs van die wijkraden geen angstgevoelens op, verre van dat. Blaffende honden bijten niet. Toch ben ik benieuwd wanneer de Gemeente Apeldoorn eens optreedt tegen de hinder die de woordvoerder van deze verontruste minderheid uit Apeldoorn-West zelf veroorzaakt. Op hardloopschoenen begeef ik mij frequent langs zijn niet bepaald bescheiden optrekje, en met zekere regelmaat moet ik uitwijken voor zijn openstaande tuinhek. Wanneer het openstaat, blokkeert het hek de doorgang op het trottoir. Gelukkig ben ik zelf nog wel zo mobiel om er langs heen te slalommen. Voor de bewoners van het nabijgelegen bejaardenhuis levert dat meer problemen op. Een ongeluk zit vaak in een klein hoekje. Een nare val is zo gemaakt.

Nou hoeft niemand mij te vertellen dat wij in een land leven waar het eerst mis moet gaan voordat ergens iets aan gedaan wordt, toch is het maar beter om het zekere voor het onzekere te nemen. De kans dat op die stoep ongelukken gebeuren, is beduidend groter dan dat een voetbalwedstrijd van het beloftenelftal van Vitesse uit de hand loopt.

© RK

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *