Achter de bal aan (18): Hütteldorf (Oostenrijk)
4 augustus 2016
Jarenlang oefent Wenen een enorme aantrekkingskracht op mij uit. Al vanaf het moment dat ik als klein jochie jaarlijks met de familie op vakantie ga naar Tirol wil ik graag ook eens naar de Oostenrijkse hoofdstad toe. Maar op de een of andere manier kom het er nooit eens van Wien daadwerkelijk te bezoeken. En nu, nu vlieg ik binnen drie maanden voor de tweede keer met Transavia vanuit Rotterdam naar Vienna Airport. De marsroute in iemands leven hangt soms van toevalligheden aan elkaar, zo blijkt maar weer eens.
Het begint meteen goed! Op Wien Hauptbahnhof moet de stationshal plotseling worden onruimd. Ik ben er net eventjes bij gaan zitten om me te goed te doen aan een heerlijk verfrissend blikje Mezzo Mix als het ‘luchtalarm’ klinkt. Er volgt een mededeling dat alle aanwezigen het stationsgebouw stante pede moeten verlaten. Er is sprake van behoorlijke paniek. Terwijl heren in gele hesjes van de stadionsbeveiliging zenuwachtig heen en weer lopen en de indruk wekken dat ze niet zo goed weten wat ze moeten doen, begeven veel reizigers zich in looppas richting uitgang. Erg geordend verloopt die evacuatie niet. Wonder boven wonder gebeuren er geen ongelukken. Niemand wordt onder de voet gelopen.
Wat er precies aan de hand is, wordt me niet geheel duidelijk. Buiten komen vijf brandweerauto’s met gillende sirene’s aangereden. Ik zie echter nergens rook of vlammen. Noch hoor ik ontploffingen, noch krijg ik gekken met kalasjnikovs of ander schietgerei in het zicht. Ik blijf het ook niet afwachten, loop om het stationsgebouw heen en ga het metrostation op de Südtiroler Platz binnen. Dat kan dan weer wel. Het verkeer op lijn U1 is vreemd genoeg niet stil gelegd. Zo groot zal de dreiging dus ook wel weer niet zijn. Duidelijk is wel dat de terreur van de angst ook Wenen in z´n greep heeft. Des te vreemder is dat ik zowel bij vertrek uit Rotterdam als bij aankomst op het vliegveld van Wenen geen enkele keer mijn identiteitsbewijs heb hoeven tonen. Bij alle terreurdreiging schiet de controle van paspoorten er kennelijk bij in.
Ik laat alles voor wat het is, vertrek naar dromenland. Nadat ik heb ingecheckt in mijn hotel, volgt een uitgebreide middagdutje. Al om half vier ging de wekker, om zeven uur hing ik in de lucht, van slapen is de voorgaande nacht zodoende weinig terecht gekomen. Ik heb wat in te halen.
De avond is al begonnen als ik op het nabijgelegen Westbahnhof een plaatselijke delicatesse verslind: een enorme schnitzel. Ik sla er gade hoe een zwerver nauwlettend inspecteert hoe van alle achtergelaten dienbladen van de Wienerwald-vestiging niets eetbaars bij het vuilnis belandt. De geserveerde lappen vlees zijn dermate groot van omvang dat hij er nog een hele kluif aan heeft om alle etensresten weg te werken. Zo krijgt ook zo´n arme sloeber zijn dagelijkse portie vitaminen en eiwitten binnen…
Met een Fussbal-Sonderzug zet ik koers naar Hütteldorf. Rapid Wien tegen Torpedo Belaz Zhodino uit Wit-Rusland. Derde voorronde Europa League. Rapids derde thuiswedstrijd in het fonkelnieuwe Allianz-stadion in het Wenen-west. Alte Heimat, neues Zuhause. Dat de wedstrijd in een 3-0 zege eindigt voor de Hütteldorfer, lijkt wel haast voorbestemd. Samen met 18.600 andere Teamchefs zie ik hoe de nazaten van Ernst Happel en Hans Krankl zich kwalificeren voor de play-offs voor de groepsfase. Het voetbal is allerbelabberdst, de stemming auf den Rängen daarentegen opperbest. Aangedreven door hun ‘voorzangers’ op een platformpje voor de Westkurve gaat het meest fanatieke deel van de Rapid-aanhang 90 minuten lang tekeer. Een topprestatie gezien de bijna subtropische temperaturen.
Jammer dat je niet het hele jaar door in korte broek en T-shirt lekker op een tribune kan zitten. Iets voor middernacht bij terugkeer op station Gumpendorfer Strasse, waar ik eruit moet voor mijn hotel, wijst het kwik nog altijd 22 graden aan. Er bestaan vervelendere omstandigheden om ergens een voetbalwedstrijdje te gaan bekijken.