Vandaag 13 jaar geleden
Omdat het Nederlands elftal er niet in slaagt zich rechtsreeks te plaatsen voor de eindronde van het Europees Kampioenschap 2004, krijgt het in de play-offs een herkansing. In een uit- en een thuiswedstrijd tegen Schotland kan Oranje de reis naar Portugal alsnog veilig stellen.
Mooie tegenstander, nóg mooiere bestemming. Hampden Park staat al lang op mijn verlanglijstje. Omdat het nogal kort dag is tussen de afsluitende groepswedstrijd en het eerste play-offduel in Glasgow, boek ik geheel tegen mijn gewoonte in van een georganiseerde trip. Als lid van de Supportersclub Oranje kan ik met een dagcharter mee van de Oad. Heen en terug naar Glasgow voor liefst 295 euro. Busvervoer van en naar Glasgow Airport zit bij de prijs inbegrepen. Het kaartje voor de wedstrijd à 34 euro komt daar nog bovenop.
Al om acht uur ’s ochtends zit ik aan boord van een Boeing 757-200 van Dutchbird. Ik verkeer in goed gezelschap: met pak ‘m beet 150 leden van de Supportersclub Oranje en de gepriviligeerden die bij de reisorganisatie uit Holten een ‘hospitality’-arrangement geboekt hebben. Die hebben dus nóg meer betaald! Er is op deze zaterdag sprake van een logistieke operatie van jewelste. Een heuse luchtbrug naar Glasgow. Liefst 5000 Oranjefans moeten de Noordzee over.
Ik behoor tot de eerste stroom supporters die Glasgow Airport te verwerken krijgt. Al om half negen local time sta ik voor de douane, zesenhalf uur voor kick-off. In de aankomsthal scheiden de reisleidsters van de Oad eerst de ‘gewone’ supporters van de dure jongens en meisjes met de hospitality-arrangementen. Verschil moet er zijn. VIPS en plebs gaan uiteraard niet samen op pad. Op zo’n georganiseerde supportersreis krijgt iedereen de behandeling waar hij voor betaalt. Rijk en arm gaat vanaf hier separaat zijn weg. Stropdassen rechtsaf, oranje sjaals de andere kant op.
De bussen waarmee Nederlandse supporters naar het ca. vijftien kilometer verder gelegen stadscentrum worden vervoerd, zijn genummerd. Iedereen moet zijn eigen busnummer goed onthouden, want het is de bedoeling om na afloop van de wedstrijd dezelfde bus terug te pakken naar het vliegveld. Ik neem plaats in bus 28. Rond de klok van tien uur dumpt de chauffeur mij en m’n medepassagiers op George Square. Hoe iedereen z’n tijd invult tot aan het begin van de wedstrijd, zoekt iedereen zelf maar uit. Dat valt buiten de verantwoordelijkheid van de Oad. De reisleidster geeft haar klanten wel dringend wel dringend te verstaan dat het niet is toegestaan sterke drank mag mee te nemen naar het stadion.
Ik schaf voor 4 Pond een zogenaamd Roundabout Ticket aan waarmee ik de hele dag onbeperkt met de trein en de metro door de Clyde-metropool kan toeren. Verder dan Ibrox Park, het stadion van Glasgow Rangers, kom ik niet. Aangezien ik bijtijds naar Hampden Park wil, zie ik van mijn geplande bezoek aan Celtic Park af.
Vanaf Glasgow Central neem ik de trein naar Mount Florida, de dichtst bij het national stadium gelegen halte. Wanneer ik enkele heren in kilt wil fotograferen springt één van hen in de houding en schuift spontaan z’n ruiten omhoog. En ja hoor: het eerste doedelzakje! Bij het verlaten van de trein stuit ik op Hans, die op straat nog wat overtollige kaarten aan de man probeert te brengen.
De stemming op straat is gemoedelijk. Alles en iedereen krioelt door elkaar heen. Zowel in kilt als in het oranje. Er valt geen wanklank te bespeuren. Binnen de stadionmuren komt de fameuze Tartan Army wat langzaam op gang. Maar op het moment dat de befaamde Hampden Roar losbarst, is er geen houden meer aan. Alleen de ‘beleving’ van het Schotse volkslied maakt de hele reis al de moeite waard. De orkaan die losbarst bij The Flower of Scotland tart werkelijk alle voorstellingsvermogens. Een zanger op het veld. Bijna 50.000 kelen die uit volle borst inhaken. De combinatie van trots en passie veroorzaken een orgasme van geluid. Geluidsbarrières worden doorbroken. Een kippenvel moment. De rillingen lopen over m’n hele lijf. Zó mooi!
Het Schotse legioen heeft het met name voorzien op bondscoach Dick Advocaat, in Glasgow goed bekend vanwege zijn jaren als Rangers-manager. Ze zingen: “He’s bold, he’s fat, he’s gonna get the sack, he’s Advocaaaaat…”. Hij is kaal, hij is vet en hij krijgt de zak.
Het resultaat maakt Advocaats positie niet bepaald sterker. De Schotse dravers gaan met een 1-0 overwinning naar de return in Amsterdam. Na het laatste fluitsignaal doet een explosie van vreugde Hampden Park op zijn grondvesten trillen. Can you hear Holland sing? Noooooooooo! I can’t hear a fucking thing. Dat is niets van gelogen.
Gelukkig staat bus 28 klaar voor vertrek en kan ik meteen terug naar het vliegveld. De nederlaag zorgt voor een domper, de Hampden experience neemt niemand me meer af.
15 november 2003 Schotland – Nederland
I was there…