Waar we ons tegenwoordig niet allemaal druk om maken. Als het niet over zwarte piet gaat, dan beginnen Kuzu en zijn huisslavinnetje wel weer ergens anders over te mekkeren. Vorige week stond heel Nederland op z’n achterste poten over een biografie van zo’n op de pedalen trappende medicijnkast. Al die ontboezemingen over zelfbevlekking, dames van plezier en prestatieverhogende middelen hield de gemoederen danig bezig. We moeten ons tenslotte ergens over blijven opwinden met z’n allen, niet dan?
Wielrennen is niet mijn meest favoriete tak van sport, zeg ik er maar meteen bij. Op jeugdige leeftijd zat ik altijd vol aandacht aan de buis gekluisterd tijdens de Tour de France. Dat waren de tijden van Joop Zoetemelk, Jan Raas en Gerrie Knetemann. Toen telden ‘we’ nog een beetje mee. Door alle dopingschandalen knap je wel een beetje af op dat hele circus. Ik word vreselijk moe van al dat gezeur over hoe hard die gasten wel niet trainen. Hoe ze hoegenaamd hun kloten eraf jagen en zich het snot voor de ogen fietsen. De dood of de gladiolen. Verstand op nul, blik op oneindig. Dat soort kreten. Vol heroïek een ravijn injagen tijdens aan afdaling. En ondertussen braaf slikken, spuiten of bijtanken aan het infuus.
Fijn, hoe Thomas Dekker uit de school klapt. Vooral voor de uitgever van zijn boek. Maar waar zegt zo’n boek nou meer over? Over het hypocriete wereldje waarvan hij deel uitmaakte? Of over Thomas Dekker zelf? Als ik de reacties een beetje goed gevolgd heb, prijst de een Dekker om zijn openhartigheid. Anderen vinden hem daarentegen een enorme matennaaier. Ieder zijn mening. Iedereen moet er maar van denken wat hij vindt. Je moet tegenwoordig in Nederland sowieso goed moet uitkijken wat je precies denkt of roept. Voordat je er erg in hebt, heb je een boete van 5000 euro aan de broek hangen. Laten Kuzu en Sylvana hier overigens geen kans voor open doel liggen? Moord en brand schreeuwen over de ontberingen die de slaven van de fiets moeten doorstaan. Massaal aangifte doen tegen de slavendrijvers. Krokodillentranen huilen bij Pauw. Jeetje, dat hun spindoctors en denktanks dáár in al hun doortraptheid niet aan gedacht hebben. Slordig.
Hoe zo’n Dekker zijn eigen nest bevuilt en voor geldelijk gewin wat beerputten opentrekt, tekent de mentaliteit. Nederland ten voeten uit. Niks presteren. Veel blabla. Zo’n jongen zou eerst eens voor de spiegel moeten gaan staan en zich afvragen waarom hij zijn carrière verkloot heeft. Het ligt altijd aan anderen, hè. Aan zelfreflectie doen zulke soort knapen niet. Jarenlang worden ze opgehemeld door hun entourage en op het moment dat het dan eventjes tegenzit, gaat het ook meteen goed mis. Dan bestaat er geen terugtraprem om de steile val in het ravijn ongedaan te maken. Wanneer hij over een beetje – om maar in wielerjargon te blijven – kloten had beschikt, had hij ook gewoon ‘nee’ kunnen zeggen tegen alle verlokkingen. Maar nee hoor, niets daarvan, de grote kampioen Dekker kon ze niet weerstaan.
Wat mogen wij, domme Nederlanders en racisten, ons in dit kader gelukkig prijzen dat zulke wijsneuzen uitgebreid de gelegenheid krijgen om ons op tv bij Pauw, DWDD of Umberto deelgenoot te maken van hun schokkende relaas. De steeds terugkerende leden van onze zogenaamde intellectuele elite, die in zulke shows hun zegje mogen doen, bepalen de norm. Links lullen, rechts zakken vullen. Iedereen moet maar doen wat hij niet laten kan. Keer op keer valt mij op hoeveel moeite het zulke omhooggevallen hotemetoten kost om te begrijpen dat het wel en wee in de Amsterdamse grachtengordel niet per definitie model staat voor wat er in de rest van Nederland gebeurt. Als zelfs uit de bocht gevlogen wielrenners ongegeneerd recht mogen praten wat krom is, is het einde inmiddels wel behoorlijk zoek.
Ach, en zo doet steeds weer iets nieuws allerlei stof opwaaien. Dat het in de meeste gevallen ook zo weer wegwaait, is een geruststellende gedachte.
© RK
Volledig mee eens knul
waarvan akte.