Geklaag over tv-programma’s is van alle tijden. Persoonlijk begrijp ik zulk gemekker nooit zo. Hoezo waardeloos amusement of slechte films? Onzinnige reacties. Flauwekul. Bullshit. Het is toch heel eenvoudig al die zogenaamde ergernis te voorkomen. Door simpelweg niet te kijken. Door het toestel uit te zetten. Of over te schakelen naar een ander kanaal. Keuzemogelijkheden te over tegenwoordig. De overvloed aan bagger dat het arme kijkvolk over zich uitgestort krijgt, is niet te stoppen. Vandaar dat er anno 2017 steeds minder overblijft dat mij aan de buis kluistert.
Dat zo’n Thierry Baudet roept dat de publieke omroep meer is dan propagandazender voor Jesse Klaver en Sylvana Simons, daar kan ik me wel in vinden. Dat hij dit dan uitgerekend op RTL7 bij Businessclass zegt, geeft wel weer te denken. Het zegt wel iets over de kopman van het Forum voor Democratie. Evenals alle andere hoog geëerde gasten van Harry Mens heeft zijn campagneteam ongetwijfeld flink in de buidel moeten tasten om hem zijn boodschap te laten verkondigen. Commerciële zenders, hè! Voegen weinig toe. Wat moeten we er in vredesnaam mee?
Nee, dan kijk ik de weinige keren dat ik tv kijk toch liever naar de ‘publieken’. Qua niveau sla ik die nog altijd net ietsjes hoger aan dan de RTL’s en SBS’en. Voor wie er geen gewoonte van maakt zich te laten hersenspoelen bij De Wereld Draait Door valt er heel af en toe best wel iets met inhoud en diepgang te ontdekken. Neem vorige week die VPRO-documentaire over The Juice. OJ: Made in America. Geweldig. Top-televisie. Over de opkomst en de ondergang van een zwarte sportheld. Vijf afleveringen liefst. Boeiend van begin tot eind.
Een déja vu. Toevallig bevond ik mij in 1994 in de VS op het moment waarop de voormalige American Football-held werd gearresteerd als verdachte van de moord op zijn ex-vrouw. Nou, nou, nou. Zóveel ophef had ik in het pré-internet tijdperk in Nederland niet eerder meegemaakt. De naam O.J. Simpson zei me helemaal niets. Daar kwam gauw verandering in. En hoe!
Ik was de Atlantische Oceaan overgestoken om Oranje te supporteren tijdens het WK voetbal. ESPN – Sponsored commercial-free by Gillette, the best a man can get! – bracht als enige beelden van de World Cup op de buis. Die aandacht viel totaal in het niet bij de heksenjacht op O.J. in zijn witte Ford Bronco door de straten van Los Angeles. USA94 gaat dan wel de geschiedenis in als het toernooi van Romario. Absolute topscorer was die gedenkwaardige zomer niet de kleine Braziliaan van PSV. Nee, die dubieuze eer viel O.J. te beurt! Je kon de tv niet aanzetten of het ging over O.J. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. De hele dag door. O.J., O.J., O.J.! Ojee. O nee. O ja!
Die spraakmakende documentaire bracht het allemaal terug. Wát een poppenkast. Drieëntwintig jaar geleden alweer. Maar tegelijkertijd o zo actueel. Nederland niet uitgesloten. Wie nog enig vertrouwen in het rechtssysteem had, was na het geruchtmakende mediaspektakel – want dat was het – definitief genezen. Hoe O.J.’s verdediging die jury beïnvloedde. Smerige machtspelletjes. Het oprakelen van zwart-wit tegenstellingen. Onsmakelijk. Walgelijk. Groter tuig dan die advocaten bestaat er niet. Iemand zonder O.J.’s financiële middelen had ongetwijfeld de doodstraf gekregen. Ondanks overduidelijk bewijsmateriaal in zijn nadeel sprak de jury O.J. vrij. Met geld is alles te koop, hè. Zeker in dat land van de onbegrensde ongelijkheden.
Bah, wát een eng land. Je houdt je hart vast waar de wereld aan overgeleverd wordt nadat volgende week die schreeuwerd tot president beëdigd is. Laten we hopen dat we in Nederland nooit afzakken tot hetzelfde bedenkelijke niveau. Helaas bevinden we ons al een heel eind op de verkeerde weg. O jeetje…
© RK