Vandaag 28 jaar geleden
Wat de zege van het Nederlands elftal op Duitsland in de halve finale van het Europees kampioenschap van 1988 losmaakt, wordt nooit meer overtroffen. Opa krijgt eindelijk z´n fiets terug. Drieënveertig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog viert een hele natie opnieuw de bevrijding. En hoe! Eindelijk is het ook het gezanik over ´1974´ afgelopen. Trauma´s kunnen worden begraven.
Tussen de supporters van beide woedt de oorlog in volle hevigheid verder. Misschien wel heftiger dan ooit staan Oranje-voetbaltuig en Moffen elkaar naar het lijf. Het gaat beduidend verder dan wat gefluit (en gestrekte armen) bij het afspelen van de wederzijdse volksliederen. Je voelt de spanning. Er is in die periode echt sprake van pure haat bij de confrontaties tussen Oranje en de Mannschaft.
Wat rondom de WK-kwalificatiewedstrijd in Rotterdam tussen Nederland en Duitsland gebeurt, overstijgt alle voorstellingsvermogens. Daar moet je bij geweest zijn. En dat was ik ook… Op de middag voorafgaand aan de wedstrijd bevind ik me toevallig in de Rotterdamse binnenstad op het moment dat het losgaat. Ik heb bij het Hilton hotel afgesproken met enkele bekenden van Bayer Uerdingen. Juist wanneer ik daar met Ronald naartoe wandel, openen tientallen Duitse hooligans vanaf het Centraal Station de aanval op alles en iedereen in het oranje. In no time wemelt het op de straten van de plunderende, vechtende en vluchtende voetbalsupporters. Het is één grote chaos. Nederlanders laten zich niet onbetuigd. Niet de brandweer, maar de ME moet overal ‘branden’ blussen. Later bij de Kuip gaan de gevechten tussen de aanhangers uit beide landen vrolijk verder. Er is geen houden aan. Je zou bijna vergeten dat er die avond ook nog een niet geheel onbelangrijke wedstrijd gespeeld moet worden.
Bij wedstrijden van het Nederlands elftal heb ik het nadien nooit meer zo uit de hand zien lopen als op die 26e april in het jaar 1989. Heel wat anders dan dat gezapige gedoe van tegenwoordig.
26 april 1989 Rotterdam