Maandelijkse archieven: december 2017

2017

Een vervelende verkoudheid maakt de laatste dagen van 2017 geen onverdeeld pretje. Ik loop te pruttelen als een oude stoomlocomotief. Alles zit vast. Mijn hoofd staat op barsten. Mijn keel voelt aan als schuurpapier. Met het vooruitzicht dat alle ellende vandaag of morgen wel weer weg trekt, houd ik me maar op de been en sleep ik me naar het einde.

Op zich bewaar ik best mooie herinneringen aan het jaar. Ondanks dat het leefklimaat in Nederland niet bepaald aangenamer wordt heb ik in 2017 veel leuke dingen kunnen doen. Ik heb een aantal boeiende buitenlandse uitstapjes gemaakt en mijn ogen goed de kost gegeven. Iemand is immers nooit te oud om grenzen te verleggen en zijn persoonlijke horizon te verbreden. Op z’n tijd eens rondneuzen in landen als Bulgarije, Marokko of Wit-Rusland leidt tot veel nieuwe en verrassende inzichten. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Lieden die zeggen dat anderen zich maar tevreden moeten stellen met wat ze hebben, hebben makkelijk praten. Er is toch zeker niets menselijks aan om méér te willen? Dáár ligt het onbevredigende gevoel dat ik aan 2017 overhoud, het tegenstrijdige. Een ietwat bittere nasmaak blijft knagen. Niet krijgen waar je recht op hebt, waar je je voor inspant en uitslooft. Je door toedoen van anderen steeds meer te moeten ontzeggen. Laat ik het maar voorzichtig omschrijven als het verschil tussen drie dagen met de auto naar Luxemburg of drie weken onbekommerd ergens in Cuba of Brazilië op het strand liggen.

We moeten alles maar normaal vinden. Alles geldt tegenwoordig als een vanzelfsprekendheid. Iemand die het in zijn hoofd haalt iets op te merken over zo’n arme meneer uit Irak die maandelijks meer dan 4000 euro aan toeslagen bij de Gemeente Apeldoorn mag aftikken, wordt verketterd. Toch blijft het krom dat ikzelf nergens aanspraak op kan maken en geen enkele vorm van zekerheid geniet. Maar ja, dat zal dan wel weer egoïstisch geredeneerd zijn. Dat mijn vooruitzichten om als bijna 52-jarige in het paradijs van Rutte en Pechtold ooit nog een vaste baan met een enigszins acceptabel salaris te vinden nagenoeg nihil zijn, moet ik maar klakkeloos accepteren.

Het e-mailtje dat ik enkele dagen geleden kreeg waarin stond dat De Stedendriehoek de voortgang van de sportpagina die ik de afgelopen twee jaar met veel plezier heb mogen volschrijven in heroverweging neemt, belooft weinig goeds voor 2018. Niet echt bemoedigend zo’n boodschap te ontvangen op de drempel van een nieuw jaar. Wanneer de daad bij het woord wordt gevoegd, zal dat het verder gaan op de doodlopende weg die ik bewandel nóg verder bemoeilijken.

Ik kan daarom net zoveel goede voornemens maken al ik wil, het heeft niet zoveel zin . Illusies maak ik me al lang niet meer. Dat heb ik mezelf maar afgeleerd. Een positievere draai kan ik er helaas niet aan geven. Ik verander weinig aan zaken waarop ik geen invloed kan uitoefenen. Voor zolang het nog duurt probeer ik maar gewoon verder te blijven rommelen. Ik zie wel wat op me afkomt. Ooit komt er vanzelf een einde aan.

Desondanks wens ik iedereen – een enkele uitzondering nagelaten – het beste voor 2018. Maak er wat moois van zolang het nog kan en probeer volop te genieten.

© RK

 

Over de hoofden lopen naar Trafalgar Square

Vandaag 30 jaar geleden

Als frequent bezoeker van Europa’s grootste voetbaltheaters raak ik niet zo gauw meer onder de indruk van grote mensenmassa’s. De drukte tijdens de jaarwisseling van 1987 naar 1988 valt evenwel door niets te evenaren. Om over de drempel naar het nieuwe jaar te stappen kunnen we destijds in het centrum van London over de hoofden lopen…

Met de Apeldoornse ‘harde kern’ van Go Ahead Eagles ga ik nieuwsjaarsvoetbal kijken in de Engelse hoofdstad. Er staan wedstrijden van Tottenham Hotspur en West Ham United op ons programma. Nog in het oudejaar nemen we ouderwets de veerboot van Hoek van Holland naar Harwich. Van daaraf met de trein naar Liverpool Street. We overnachten in het Regent Palace Hotel, op twee minuten lopen van Piccadilly Circus.

Ik kan me goed voorstellen dat iemand zich tegenwoordig wel twee keer bedenkt alvorens hij in een wereldstad van het formaat London de drukte opzoekt. Anno 1987 staan we helemaal niet stil bij mogelijke gevaren. Al moet je ook in die dagen terroristische dreiging niet uitvlakken. Vuurwerk op Britse bodem komt destijds vooral uit Iers-republikeinse hoek.

Nadien heb ik hoe dan ook nergens meer mensen op één plek verzameld gezien dan tijdens die oudejaarsavond, c.q. nieuwjaarsochtend in het centrum van London. Wát een enorme hoeveelheid volk. Ongekend. Het is moeilijk schatten, maar ik denk dat er wel enkele honderdduizenden op de been zijn. Wij deinen gewoon mee op de golven van deze enorme mensenzee. Het is een hele klus om vanaf Piccadilly Circus op het nabijgelegen Trafalgar Square te komen. Schuifelend beweegt de menigte zich voort. Er is nauwelijks een doorkomen aan.

Onvergetelijk. Vooral de beelden van het paartje dat zich niets aantrekt van al die mensen om zich heen staat me drie decennia later nog zeer helder op het netvlies. Het hitsige tweetal staat onbekommerd een nummertje te maken tegen de achterkant van een geparkeerde bus.

Over een spetterend uiteinde en een aangenaam begin gesproken… Happy New Year!

31 december 1987 London

Verse varkenskoppen voor het oudejaarsmaal

Vandaag 16 jaar geleden

De jaarwisseling vieren op bijna 8000 kilometer van huis is voor de verandering eens wat anders. De laatste dagen van het jaar 2001 breng ik door in Camagüey, de op twee na grootste stad van Cuba.

Oliebollen en vuurwerk kennen ze niet in de geboorteplaats van vrijheidsstrijder Ignacio Agramonte en volleybalster Mireya Luis. Ondanks dat de meeste Camagüeyanos het alles behalve breed hebben proberen ze er wel een feest van te maken. Een feestje bouwen is iets wat Cubanen wel is toevertrouwd. Dat zit ze in bloed.

Bloederig gaat het er ook zeker aan toe… Het slachten van een varken behoort tot ’s lands oudejaarstradities. Van hun laatste pesos schaffen veel mensen een malse puerco aan. Die gaat dan aan het spit. Bij de Nederlandse dierenbescherming zou de uitbundige wijze waarop menig Cubaan afscheid neemt van het oude jaar vast en zeker de wenkbrauwen doen fronsen. Erg zachtzinnig komen de arme beesten niet aan hun einde. Daar worden geen gediplomeerde slachters voor ingehuurd.

Ook de kant-en-klare varkenskoppen die daags voor het oudejaarsfeest op de markt vlakbij het Casino Campestre op een nieuwe eigenaar hangen te wachten, komen bij onze voedsel- en warenautoriteit met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet door de ballotage.

30 december 2001 Camagüey

Oranjebabes in vizier vrijetijdsamateurfotograaf

Vandaag 27 jaar geleden

Oranje heeft de eindejaarsvolleybaltoernooien van Dynamo vaak extra kleur gegeven. De deelname van onze nationale teams is door de jaren altijd wel goed geweest voor een of ander smeuïg relletje…

Het medialandschap is de afgelopen drie decennia grondig veranderd. Ik ben benieuwd hoe het perskorps zo’n happening vandaag de dag zou coveren. Die ‘vrijetijdsamateurfotografen’ uit Amstelveen die anno 1990 Femke Hoekstra de overige Nederlandse wisselspeelsters in het vizier nemen staan in schril contrast met al die snelle digitale jongens en meisjes die de hedendaagse Oranjebabes op de voet volgen.

Ik ben er destijds zelf al bij als verslaggever, maar toch ook weer niet… Ik heb al eerder geschreven over hoe die integere heren in de hoofdredactie van de Apeldoornse Courant de toezegging omzeilen om mij een vaste aanstelling te moeten geven. In plaats van dat ik per 1 januari 1991 – zoals zwart en wit op papier staat – een contract voor onbepaalde tijd krijg, sturen de smiechten me per 1 december 1991 voor een maand de laan uit. Op die manier kunnen ze me per januari ‘verblijden’ met een nieuw jaarcontract.

Formeel ben ik dus niet in dienst van dat fantastische mediabedrijf tijdens het achttiende Dynamotoernooi. Hoewel ik wel werk in de Americahal, moet dat verborgen blijven. Boven mijn artikelen die tijdens het toernooi in de krant verschijnen mag daarom ook niet zoals gebruikelijk mijn naam staan, maar ‘Van een onzer verslaggevers’. Bij Wegener gaat altijd alles volgens de regels…

29 december 1990 Apeldoorn

Dynamotoernooi voor het eerst in nieuwe Ericahal

Vandaag 30 jaar geleden

In de jaren 70, 80 en het begin van de nineties verzamelt volleybalminnend Nederland zich traditiegetrouw tussen Kerst en Nieuwjaar in Apeldoorn. Het Dynamotoernooi groeit uit tot een klassieker die z’n gelijke niet kent.

Dertig jaar geleden kan de organisatie nóg meer publiek ontvangen dan ooit tevoren. De Mheenhal is te klein geworden. Voor het eerst vindt het volleybalcircus plaats in de fonkelnieuwe evenementenhal aan de Laan van Erica. Centraal Beheer volgt bij de vijftiende editie Océ op als naamgever van het toernooi.

De FIVB, de internationale volleybalfederatie, vindt in 1987 nog niet bezwaarlijk dat landenteams uitkomen tegen clubteams. Ook PZ/Dynamo doet zowel bij de mannen als vrouwen mee. Het is genieten vanaf de allereerste opslag. Spektakel van de bovenste plank. Topsport puur. Met de toeschouwers in de uitpuilende Ericahal vier dagen lang als grote winnaars .

In de finale bij de mannen verslaat de Italiaanse topclub Panini Modena het sterke Zweedse nationale team. Bij de vrouwen blijft het Cuba van de fenomenale Mireya Luis in de eindstrijd de DDR de baas.

28 december 1987 Apeldoorn

 

Optreden van salsadokter als medicijn voor het volk

Vandaag 21 jaar geleden

Ter gelegenheid van el 38. aniversario del triunfo de la revolucíon verblijdt de leiding van de Communistische Partij Cuba het volk als afsluiting van het jaar op een optreden van Manolin, el Medico de la Salsa, ruim twee decennia geleden de populairste zanger van het land. Een hele belevenis. Fantastisch om mee te maken. De hele tent wordt spontaan afgebroken…

Het spektakel vindt plaats in het Estadio Panamericano, gelegen aan de oostkant van de Cubaanse hoofdstad. De tunnel onder de baai door. Richting Cojimar en de Playas del Este. De bouw van het stadion ter gelegenheid van de Panamerikaanse Spelen slokt in 1991 de complete voorraad cement op die in het land voorradig is. Ondanks de economische crisis waarin zijn socialistische heilstaat verkeert, is het Fidel Castro’s eer te na om de organisatie van het meest prestigieuze regionale sportevenement terug te geven.

De organisatie bij het concert van de salsadokter laat op veiligheidsgebied weinig aan het toeval over . Er is een blok ordebewaarders opengetrokken waar je stil van wordt. Naast de overal presente geüniformeerde jongens zijn ook de manschappen in burger in groten getale uitgerukt, uitstekend herkenbaar aan de op hun borst gespelde badges, hun uitermate grimmige blikken alsmede strategische posities die zij in en om het stadion innemen.

Desondanks verloopt de toegang tot het stadion nogal chaotisch. Als de massaal toegestroomde toeschouwers het getreuzel bij de toegangen beu zijn, breken ze dwars door de politiecordons heen. De kameraden van de beveiliging staan erbij, kijken er naar en laten de losgeslagen meute begaan. Met duizenden tegelijk bestormen ze de ingangen. Er is geen houden aan.

De held van de avond, Manolin, laat zoals het een waar vedette betaamt nogal op zich wachten. Hij betreedt pas drie kwartier na de geplande aanvangstijd de bühne. Onder luid gejuich van su gente. De stemming onder het volk is uitzinnig. Hoewel de catering zwaar te kort schiet en er geen sterke drank wordt verkocht, doet de inhoud van de massaal meegebrachte flessen rum de Cubaanse jeugd swingen.

Waar is dat feestje? Hier is dat feestje! Maar dan met ongelooflijk veel met Caraïbisch temperament…

27 december 1996 Ciudad Habana

Kerstwandeling op het strand van Oostende

Vandaag 4 jaar geleden

Op Tweede Kerstdag een wandeling maken op het strand van Oostende. Het wijkt weer eens wat af van de gebruikelijke routine.

Aangezien de voetballers in de Belgische Jupiler Pro-League vier jaar geleden op Boxing Day aan de bak moeten, maak ik dankbaar van de gelegenheid gebruik om Apeldoorn voor een dag te ontvluchten. KV Oostende is tot dan de enige club in de hoogste speelklasse bij onze zuiderburen van wie ik niet eerder een wedstrijd heb bijgewoond. De wedstrijdkeuze levert zodoende weinig hoofdbrekens op. De afstand naar de Belgische kust bedraagt weliswaar meer dan 300 kilometer, van een witte kerst is niet bepaald sprake. Het is stralende dag. Perfecte omstandigheden om auto te rijden. En met de drukte onderweg valt het ook alleszins mee. Er staan voor de verandering eens geen files op de ring van Antwerpen.

Bij aankomst ligt mijn via internet bestelde kaartje keurig klaar bij het daarvoor bestemde loket van het Albertparkstadion. Aangezien ik ruimschoots voor de aftrap ter plaatse ben, maak ik eerst in de stralende zon een korte strandwandeling. Vanaf de parkeerplaats bij het stadion steek ik de straat over, ga vervolgens tussen een paar gebouwen door en voila: ik sta op het strand.

Waarom de plaatselijke voetbaltrots de bijnaam de Kustboys draagt valt op grond van die wetenschap niet zo moeilijk te begrijpen. Tegen de overmacht van de bezoekers uit Lokeren is die middag nochtans geen reddingsbrigade bestand. KVO gaat als pijnlijke afsluiting van 2013 met 0-3 onbarmhartig kopje onder.

26 december 2013 Oostende

De oorverdovende stilte van de Pedraplén

Vandaag 16 jaar geleden

Eerste kerstdag in de Jardines del Rey maak ik niet elk jaar mee. Zestien jaar geleden wordt zo’n audiëntie in de tuinen van de koning werkelijkheid tijdens mijn Vuelta de Cuba.

Vanuit de provinciehoofdstad Ciego de Avila is het ruim 60 kilometer rijden naar La Loma, vrij vertaald de heuvel. Bij dit dorpje begint de zogenaamde Pedraplén, de zeventien kilometer lange dijk die dit deel van de Cubaanse noordkust verbindt met de Cayería del Norte. Bij de controlepost van de politie moet ik zowaar m’n paspoort laten zien, alsof ik het land ga verlaten. En pas nadat ik bij het tolhuisje twee dollar betaal gaat de slagboom omhoog.

Aan het begin van de Pedraplén staat een groot bord met de tekst ‘Aqui hay que echar piedras sin mirar para alante’. Ofwel: hier moeten we stenen storten zonder achterom te kijken. Het zijn de woorden die Fidel Castro sprak toen hij in 1989 de aanzet gaf voor de bouw van de oeververbinding.

Ondanks het ontbreken van de zon is terugkijken ook het laatste dat je moet doen op deze adembenemende plek. De weg, aan beide kanten ingesloten door het onbeweeglijke wateroppervlak van de Bahia de los Perros, de Hondenbaai, nodigt uit om naar de horizon door te rijden. Beboste eilandjes en moerassig aandoende stukken geven het decor een haast paradijselijke aanblik.

Wie de auto even stilzet, wordt meteen gegrepen door een oorverdovende stilte. Je hoort er minutenlang – totdat een naderende auto of het geklapper van de vleugels van een uit het water opstijgende vogel de betovering verbreekt – echt helemaal niets.

Er bestaat maar één woord voor: impresionante. Indrukwekkend.

25 december 2001 La Loma

Kleurrijke honden op het strand van Ponta Negra

Vandaag 5 jaar geleden

Een weekje Brazilië als afsluiting van het jaar is nooit verkeerd. Je dient er alleen wel rekening mee te houden dat het acclimatiseren soms met de nodige zweetdruppels gepaard gaat.

Toepasselijker dan de dagen voorafgaand aan het Kerstfeest in Natal door te brengen is nauwelijks denkbaar. Het Portugese woord Natal betekent namelijk Kerstmis. Wie de donkere dagen in Nederland gewend is, waant zich spontaan in het paradijs.

Van een witte Kerst hebben ze in de hoofdstad van de deelstaat Rio Grande do Norte nog nooit gehoord. Zelfs in december stijgt het kwik overdag met gemak richting 30 graden. En aangezien de minimumtemperatuur zo rond de 22 graden ligt, hoeft iemand op het ‘koudste’ moment van de dag geen sjaal, muts of handschoenen te dragen.

Je kijkt er je ogen uit. Op het paradijselijke strand van Ponta Negra kom je niet alleen kleurrijke mensen en vreemde vogels tegen. Een roze hond heb ik bij ons in de Veluwse bossen nog nooit waargenomen…

24 december 2012 Ponta Negra

 

Zaalvoetballers WSV missen te veel kansen: 6-7

Acht dagen na de verrassende zege bij landskampioen ’t Knooppunt leverde de WSV/FSG Academy de in Amsterdam behaalde bonuspunten alweer in. Door te verliezen van concurrent ZVV Volendam lieten de Apeldoorners een enorme kans laten liggen om afstand te nemen van de onderste plaatsen in de eredivisie zaalvoetbal.

De thuisploeg kreeg zaterdagavond in sporthal Zuiderpark meer dan voldoende kansen om het duel tegen ZVV Volendam ruimschoots in z’n voordeel te beslissen. Zo moeilijk als de WSV’ers de scoringsmogelijkheden benutten, zo makkelijk incasseerden ze de tegengoals.

WSV/FSG Academy zette een 3-4 achterstand bij rust vroeg in de tweede helft wel om in een 5-4 voorsprong. Het gaf die voorsprong bijna even snel weer uit handen. Een alles-of-niets offensief met captain Samir Makhoukhi als vliegende keep mocht niet baten. Eindstand: 6-7.

Coach Anouk Roest werd halverwege de tweede helft door de scheidsrechter naar de tribune gestuurd wegens commentaar op de leiding. De led-boarding, die in de eerste helft was uitgevallen, functioneerde na de pauze wel weer naar behoren.