Maandelijkse archieven: februari 2018

Uitstapje naar Europa’s financiële hoofdstad

Vandaag 9 jaar geleden

Ik ken in Duitsland mooiere steden dan Frankfurt. Qua bedrijvigheid kent Mainhattan z’n gelijke daarentegen nauwelijks.

Met z’n indrukwekkende skyline doet het stadscentrum haast Amerikaans aan. Het vliegveld wordt qua grootte door weinig anderen in Europa overtroffen. Op het Frankfurter Kreuz zal menig Nederlands automobilist z’n gevoel voor de juiste richting weleens zijn kwijt geraakt. Op de zuidelijke Mainoever bevindt zich tevens het hoofdkwartier van de DFB, de Duitse voetbalbond.

Met Tom ‘doe’ ik negen jaar gelegen een zaterdagje Frankfurt. In aansluiting op een genoegzame vrijdagavond in Wiesbaden bij SV Wehen tegen SC Freiburg, resteert voorafgaand aan Eintracht Frankfurt tegen Schalke 04 nog voldoende tijd om de city aan een nadere verkenning te onderwerpen.

En eerlijk is eerlijk, je kijkt er je ogen uit. Vervelen doe je er niet gauw. Al moet je in het beruchte Bahnhofsviertel wel goed uitkijken voor de injectienaalden die verslaafde wijkbewoners achteloos op straat laten rondslingeren. Am Römerberg, slechts een Fussweg van tien minuten verder, kom je een sjiekere clientèle tegen.

Wie z’n euro’s verantwoord wil besteden, kan z’n geld in de Financiële hoofdstad van Europa op talrijke manieren besteden en beleggen. De Europese Centrale Bank regelt z’n zaakjes niet voor niets vanuit Frankfurt am Main.

28 februari 2009 Frankfurt am Main

 

Tussenstop in Engelse partnerstad van Zutphen

Vandaag 6 jaar geleden

Het blijft soms wonderbaarlijk hoe je ver van huis op iets herkenbaars stuit. In – of all places – Shrewsbury is zoiets toch wel het laatste dat je verwacht.

Op weg naar de vriendschappelijke interland van het Nederlands elftal tegen Engeland maak ik zes jaar geleden eerst een tussenstop in de hoofdstad van het graafschap Shropshire. Niet ver van de grens met Wales wordt ook professioneel gevoetbald. En aangezien het bijwonen van de confrontatie tussen Shrewsbury Town tegen Crawley Town in npower League 2 uitstekend te combineren valt met the international friendly van Oranje op Wembley, schaf ik m’n zoveelste BritRail Pass aan.

Na aankomst op Stansted Airport eerst naar London. De trein pakken op Euston. Overstappen in Crewe. En uurtje of vier later uitstappen in Shrewsbury.

Als je daar dan op weg naar de uitgang het bordje Twinned with Zutphen The Netherlands Since 1977 ziet, voel je je meteen thuis.

27 februari 2012 Shrewsbury

Gezonde wedstrijdspanning bij Klaas-Jan Huntelaar

Vandaag 7 jaar geleden

Topvoetballers veranderen steeds meer in popsterren. Als gevolg daarvan werpen in veel Europese topcompetities dranghekken en personeel van securitydiensten een almaar groter wordende barrière op tussen de sporters en hun supporters.

Plaats voor spontane ontmoetingen bestaat nauwelijks nog. Vanuit commerciële belangen wordt rondom wedstrijden alles strak geregisseerd. Elk tv-station dat ergens een paar stuivers instopt, claimt exclusiviteit – én de spelers. Wie zich buiten de gebaande paden waagt voor een handtekening of een selfie, kan zomaar het risico lopen om zonder pardon door zorgvuldig geïnstrueerde gorilla’s met felgekleurde hesjes besprongen te worden…

De Bundesliga vormt in veel gevallen een positieve uitzondering. Ondanks de hoogste toeschouwersaantallen van Europa blijft menig club in de hoogste Duitse voetbalklasse volksnah. Schalke ‘04 verstopt z’n spelers niet achter hoge hekken, maar laat de selectie door een ‘erehaag’ van trouwe fans het stadion betreden. Vaste prik voor elke thuiswedstrijd in de Veltins Arena. Zo ook zeven jaar geleden bij aankomst van de spelersbus voor aanvang van het Bundesligaduel tegen 1.FC Nürnberg.

Auf Schalke kijk ik er daarom in die tijd niet vreemd van op dat Klaas-Jan Huntelaar me met een strak gespannen gezicht op minder dan een meter afstand voorbij komt gewandeld.

26 februari 2011 Gelsenkirchen

Aangehouden door de grenspolitie van de DDR

Vandaag 28 jaar geleden

Wanneer het vrouwenvolleybalteam van Dynamo in Oost-Berlijn deelneemt aan de strijd om de Pokal der Bauarbeiter ben ik als hardcore supporter van de partij. Bijna vier maanden na de Val van de Muur maak ik met Ronald en de Kleef van dichtbij mee hoe twee totaal verschillende werelden eerste pogingen ondernemen om één te worden.

Het begint al goed wanneer we via de transitroute bij Helmstedt naar West-Berlijn willen rijden. Ronald zet zijn Golf netjes achter in de rij voor de nog als vanouds waakzame Oost-Duitse douane. Wanneer we na een aanzienlijke wachttijd eindelijk voor het juiste hokje staan, stuurt de dienstdoende DDR-Grenzpolizist ons zonder pardon weer terug. Dat niemand ons had gezegd dat we ons paspoort op een soort bagageband moesten leggen, macht het onsympathieke heerschap kein Flaus aus. Hij beveelt ons om nogmaals achter in de rij plaats te nemen. En ditmaal onze reisdocumenten wél op de juiste wijze aan te bieden!

Aangekomen in Berlijn treffen we een stad, of eigenlijk tweede steden, in een staat van opwinding. Bij de Muur staan hele volksstammen al sinds die gedenkwaardige 9 november 1989 met hamers en beitels op de vermaledijde scheidingswand tussen West en Oost te beuken. Alvorens we ons via het beroemde en beruchte Checkpoint Charlie aan de Friedrichstrasse toegang verschaffen tot het oostelijk deel van de stad, wisselen we bij Bahnhof Zoo tegen een bijzonder gunstige koers West- tegen Ost-Marken.

De stank van de bruinkool, waarmee de Ossis hun kachels stoken, en de uitlaatgassen van hun Trabantjes heet ons welkom. De hoofdstad van de Deutsche Democratische Republik is eind februari 1990 grijs, grauw en… goedkoop. Voor omgerekend een iets meer dan dubbeltje maken we gebruik van het openbaar vervoer. Het volleybal dat we zien in de TSC-Spielhalle aan de Paul-Heyse-Strasse , vlakbij het Volkspark in Friedrichshain, vormt een leuke afwisseling van alle indrukken die we opdoen.

Het oostelijk stadsdeel binnenkomen is één, er weer uit komen iets anders… ’s Avonds bij terugkeer aan de Friedrichstrasse maken we opnieuw kennis met de Gründlichkeit waarmee de grenspolitie van de DDR ook na de Val van de Muur nog altijd te werk gaat. De boys hebben in de sporthal fraaie handdoeken met het logo van TSC Berlin op de kop getikt voor hun uitzet. Dat blijkt niet helemaal volgens de regels te zijn verlopen. Die handdoeken mogen niet uitgevoerd worden! Staatseigendom! Of we dus maar eventjes willen wachten.

Uiteindelijk loopt het allemaal met een sisser af. Na uitvoerig beraad mogen we terug naar West-Berlijn. Inclusief handdoeken.

25 februari 1990 Berlijn

 

Tussen Berg en Bos: Scheve schaats

Van al het geweld uit Gangneug ga ik bijna denken dat er niets belangrijkers bestaat dan schaatsen. Leuk natuurlijk dat ‘we’ met een paar ijzers onder de schoenen zo voortvarend vooruit glijden. Het is ook wel weer lekker dat die Olympische Winterspelen bijna voorbij zijn. Na twee weken Erben Wennemars is het wel mooi geweest. Ik kan me goed voorstellen dat televisiekijkend Nederland na zo’n aanhoudende kwelling reikhalzend uitkijkt naar nieuwe uitzendingen van Luizenmoeders, Heel Holland kakt of Boerin zoekt schaatser.

Mooi hoe zo’n medaille afstraalt op een volk. Alleen al die interessantdoenerij eromheen mag de volgende keer best wat minder. De deskundigheid van uitgesproken voetbalanalisten als Ronald de Boer of Aad de Mos bezorgt me vaak al spontaan jeuk en rode vlekken, van die Wennemars krijg ik helemaal de bibbers. Zoveel positiviteit en wijsheid kan ik maar moeilijk verdragen. Het is soms gewoonweg té veel. Eigenlijk is Erben in het verkeerde land geboren. Als hij in de Verenigde Staten ter wereld was gekomen, had hij fortuin kunnen maken als televisiedominee. Of misschien zelfs wel een gooi kunnen doen naar het presidentschap. Bah!

Gelukkig vergoedt de buit aan eremetaal veel. Elke meeloper kon weer spontaan aansluiten in de polonaise. Ondanks dat schaatsen buiten ons wintersportland par excellence nergens voor vol wordt aangezien, hebben ‘we’ het toch maar weer mooi geflikt. Oranje boven! Leve het Holland Heineken House! Proost! Stel dat NOC*NSF er in slaagt om korfballen, zwartepieten of vierkantemillimeterzeiken ook op de kalender te krijgen, dan blinkt er in de toekomst nóg meer Nederlands goud aan de Olympische horizon. In zulke sporten hebben ‘we’ ook nauwelijks serieus te nemen concurrentie uit het buitenland te duchten.

Maar wees nou eens eerlijk… Wie heel eerlijk is, zal in al z’n chauvinisme moeten toegeven dat het schaatsen behoorlijk overgewaardeerd wordt. Een wereldsport kunnen we het toch moeilijk noemen. Niks ten nadele van al ‘onze’ schaatscracks, naar mijn bescheiden mening telt Nederland op sportgebied slechts twee échte wereldtoppers: Dafne Schippers en Max Verstappen. Wat zo’n Sven Kramer door de jaren heen heeft gepresteerd is natuurlijk fenomenaal. Geweldig. Daar mag iedereen zijn petje voor afnemen. Diep respect. De meest succesvolle schaatser aller tijden. Alleen die tien kilometer hè… Tien kilometer ten oosten van Oldenzaal of tien kilometer ten zuiden van Breda kent niemand hem.

Of neem het onvolprezen TivoliVredenburg. Bij wat ze bij TivoliVredenburg presteren, vallen de prestaties van ‘onze’ schaatshelden en korttrekkers natuurlijk helemaal in het niet. Na aangifte van de actiegroep De Grauwe Eeuw houdt het Utrechtse poppodium voortaan geen kinderfeesten meer met het thema ‘cowboys’ en ‘indianen’.  Geen wereldrecord of Olympische medaille die dáár tegenop kan. Dát is nou nog eens karakter. De ware spirit. Wég met die verderfelijke VOC-mentaliteit. ‘We’ moeten natuurlijk niet vergeten waar het werkelijk om draait in ons racistische land, hoezeer ‘we’ ons op glad ijs begeven en een scheve schaats rijden. Althans in de ogen van de sportieve leden van een onbeduidend actiegroepje naar wiens wil iedereen zich maar te schikken heeft.

Waar ‘we’ als klein land niet groot in kunnen zijn. Of kan ik misschien beter zeggen: waar een groot schaatsland klein in is?

© RK

 

Bestuurster van EHBO-karretje geeft plankgas

Vandaag 4 jaar geleden

Dankzij televisiestations moeten voetballiefhebbers tegenwoordig op de meest bizarre dagen en tijden opdraven om hun favoriete club in actie te zien. Er wordt – terecht – heel wat afgeklaagd. Maar zo bont als in Spanje of Portugal maken ze het in West-Europa niet zo gauw. Nog niet, althans.

Vier jaar geleden vergezel ik de bekende trainer van een gerenommeerde amateurclub uit Vaassen op een van zijn snuffelstages naar Barcelona. Nadat hij op zondag is wezen scouten bij de derde divisietopper Terrassa FC – Santfeliuenc FC, sluiten we onze trip op maandagavond af in het Estadi RCD Espanyol de Barcelona in Cornellà-El Prat.

We hoeven ons niet te haasten, kunnen de hele dag sightseeën in de Catalaanse hoofdstad. Het aanvangstijdstip van de wedstrijd Espanyol tegen Villarreal is immers pas vastgesteld om tien uur ’s avonds. Juist ja, 22.00 uur. Over publieksvriendelijke tijden gesproken. En dan vinden ze het nog gek ook dat stadions niet vol zitten…

Het stadionpersoneel laat zich er in elk geval niet door van de wijs brengen. Aan scherpte ontbreekt het niet. De bestuurster van het karretje waarmee geblesseerde spelers worden vervoerd (of afgevoerd?) scheurt op het late tijdstip gewoon plankgas over het veld.

Als rond middernacht het eindsignaal heeft geklonken, rijden op deze maandag die inmiddels is overgegaan in de dinsdag geen metro’s meer vanuit Cornellà. De laatste treinen naar het centrum zijn al weg.

24 februari 2014 Cornellà-El Prat

Eindelijk weer eens zege voor Go Ahead Eagles

Go Ahead is er na vier opeenvolgende nederlagen eindelijk weer eens in geslaagd om een competitiewedstrijd in winst om te zetten. Tegen FC Oss waren de volgelingen van trainer Jan van Staa vrijdagavond ijskoud de beste: 2-1.

Om nou te zeggen dat Go Ahead Eagles zich warm schoot voor de vierde periodetitel gaat wat ver. Het was in de Adelaarshorst niet alleen afzien vanwege de bittere kou. Door een treffer van Ragnar Oratmangoen (27.) de gingen bezoekers nota bene met een 0-1 voorsprong rusten. Thijs Dekker (71.) en Rick Ketting (80.) konden de 4.868 getrouwen aan de Vetkampstraat voor het eerst sinds 19 januari laten juichen voor een overwinning.  De zesde zege in 26 wedstrijden.

FC Oss moest het de laatste tien minuten zien te rooien met tien man, nadat scheidsrechter Van der Eijk aanvoerder Rick Stuy van den Herik na een tweede gele kaart uit het veld stuurde.

 

Met de Northern Line naar eindpunt High Barnet

Vandaag 10 jaar geleden

West Ham United, Arsenal, Tottenham Hotspur, Wimbledon FC, Millwall, Crystal Palace, Queens Park Rangers, Chelsea, Leyton Orient, Fulham, Charlton Athletic, Brentford FC. In deze volgorde heb ik tussen 1985 en 2005 de willekeurige profvoetbalclubs van London ‘afgewerkt’.

Van de twee nog ontbrekende Londense clubs op mijn lijst bezoek ik tien jaar geleden eindelijk een thuiswedstrijd. Eerst komt Barnet FC aan de beurt. Later dat jaar zal ook nog een uitstapje volgen naar Dagenham & Redbridge. Dat maakt de lijst compleet.

The Bees zoemen destijds in het Underhill Stadium. Deze bijenkorf is al sinds 1907 gelegen in the London Borough of Barnet, in het uiterste noorden van de Engelse hoofdstad. Om er te komen moet ik een northbound tube nemen van de London Underground. Vanaf station High Barnet, eind- en/of beginpunt (ligt er aan welke kant je op moet…) van de Northern Line is het onderkomen van Barnet FC binnen een tiental minuten te voet bereikbaar.

Erg druk is het niet voor de thuiswedstrijd in de Coca Cola League Division 2 tegen de Milton Keynes Dons. Een publieksmagneet is Underhill nooit geweest. Het iets meer dan 6.000 plaatsen tellende stadionnetje zit zelden vol.

23 februari 2008 Barnet