Onder voorbehoud dat tussen nu en juni niet nog ergens een eigenwijze Nederlandse coronavariant de kop opsteekt, mag de voetballiefhebber er gevoeglijk vanuit gaan dat het Europees Kampioenschap ‘gewoon’ doorgaat. Wanneer het toernooi in de zomer daadwerkelijk door heel Europa verspreid en mét publiek plaatsvindt, was ik verzekerd geweest van tickets voor alle EK-duels van Oranje tot aan een eventuele finale toe. Desondanks heb ik vorige week besloten gebruik te maken van de mogelijkheid om bij de UEFA het geld terug te vorderen voor de entreekaarten die ik had besteld.
Ondanks dat er momenteel belangrijkere zaken spelen dan iets banaals als voetbal, had ik er veel voor over gehad om nog eens een eindtoernooi live mee te mogen maken. Ik had me enorm verheugd op het EURO2020 in 2021. Dat ‘we’ het op het EK-vaccineren faliekant laten afweten, doet niets af aan mijn onbegrensde vertrouwen in ‘onze’ Oranjehelden. Gelukkig maar dat ik voor een flinke dosis gezond chauvinisme niet afhankelijk ben van een dubieuze farmaceut die het moet leveren. Zoals ik bijna zeven maanden geleden al eens eerder schreef, had ik het mogelijke EK-reisschema al opgeslagen op mijn harde schijf. Ik had de Road to Wembley in gedachten al helemaal uitgetekend. Te beginnen met drie coronaproof Oranjefeesten in Amsterdam.
Met ongemakken leert elke ervaren voetbaltoerist vanzelf leven. Na meer dan vier decennia het hele continent te hebben doorkruist, ben ik wel wat gewend. Ik laat me niet gauw meer ergens door afschrikken. Abnormale regels, die tegenwoordig iedereen normaal moet vinden, maken in voetbalstadions al sinds jaar en dag deel uit van het standaardpakket. Voor waterkanonnen moest ik meer dan 30 jaar geleden in de voormalige DDR al een veilig heenkomen zoeken. Sinds ik eind jaren ’70 als ventje van een jaar of twaalf mijn opwachting maakte op de B-Side bij Go Ahead Eagles, ben ik gepokt en gemazeld geraakt tegen achterlijk handelen van stadionpersoneel en ordediensten. Je stelt je er op in. Wanneer je maar vaak genoeg met stompzinnigheid te maken krijgt, word je er vanzelf immuun voor.
Het tussentijdse aanpassen van de gebruiksvoorwaarden voor de EK-tickets, waartoe de UEFA onlangs besloot, gaat me daarentegen net een stapje te ver. Vorige week heb ik de knoop voor mezelf doorgehakt en besloten af te zien van mijn tickets.
De UEFA mailde mij in januari 2020 de bevestiging dat de aanvraag van mijn ‘Follow My Team’-tickets was gehonoreerd. Van een kwaadaardig virus, waarmee momenteel 1 op de 7200 Nederlanders in het ziekenhuis ligt, lag op dat moment niemand wakker. Dat sinds de uitbraak van de pandemie de hele wereld gek is geworden, resulteerde al in een jaar uitstel van het toernooi. Om schadeclaims te voorkomen, dekken die smiechten van de Europese voetbalbond zich nu in. Kaarthouders die hun kaarten willen behouden stemmen stilzwijgend in met extra (corona)regels. Kortweg komt het er op neer dat wie niet getest of gevaccineerd zal zijn, het risico loopt niet te worden toegelaten tot de stadions. Daar kan geen misverstand meer over bestaan.
Gegeven de omstandigheden valt in principe weinig tegen zo’n besluit in te brengen. Ik begrijp het volledig. Sterker nog, ik zou voor het bijwonen van EK-wedstrijden zelfs serieus hebben overwogen om mét (oranje) mondkapje op op de tribune te gaan zitten. Ik heb meer moeite met de praktische kant van het verhaal. Dat vaccineren is leuk en aardig. Gezien het tempo waarmee het in Nederland gebeurt, hoef ik er persoonlijk geen rekening mee te houden dat ik al voor aanvang van het EK een prik heb mogen halen. Het denkbare scenario dat zich in zo’n geval voltrekt, is dat ik me dan voor elke wedstrijd moet laten testen.
Zelfs dáár valt theoretisch ongetwijfeld best een mouw aan te passen. Al zou ik – er nog steeds van uitgaande dat Oranje de finale in Londen haalt – in zo’n situatie wel heel wat stokjes achter in m’n giechel moeten laten duwen. De beide finalisten mogen zich op het EK opmaken voor zeven wedstrijden. Met inbegrip van een achtste finale-duel in de Johan Cruijff Arena, waarvoor ik ook tot de gelukkigen behoorde met ticket, zou ik dan acht keer door de teststraat moeten. Het testen voor het eventuele reizen laat ik dan voor het gemak nog maar buiten beschouwing. Evens de administratieve rompslomp. Zonder vrijwaringsbewijs voor de avondklok, komt een Nederlander tegenwoordig na het invallen van de duisternis nergens meer…
Al het gedoe dat zoiets met zich meebrengt, kan me gestolen worden. Nee, dank je. Daar pas ik voor. Ik ben dan misschien wel gek, maar zó gek toch ook weer niet. Het moet wel leuk blijven. Ik bekijk wel thuis voor de buis naar hoe Wout Weghorst Oranje op 11 juli naar de titel schiet. Oost West, thuis best. Zoals het avondklokje thuis tikt, tikt het nergens.
© RK