Achter de Bal aan (89): Ludwigshafen, Spiessen-Elversberg, Frankfurt, Regensburg, Mainz
Deel twee van mijn Tour d’Allemagne voert me in zes dagen Duitsland naar acht voetbalwedstrijden. Dankzij mij Deutschland Ticket kan ik in navolging van de Bundesliga nu ook de Tweede en Derde Liga volledig afvinken.
Vrijdag 11 augustus 2023
De Stentor ligt nog niet in de brievenbus als ik kort na half zeven de deur achter me dicht trek. Ik moet me onderweg derhalve voeden met digitaal leesvoer. Aangekomen op station Apeldoorn moet ik even zoeken naar waar de trein naar Zutphen vertrekt. De afgelopen weken heeft het station een grondige make-over gehad. De informatievoorziening laat te wensen over.
Om 8.59 uur passeert de trein waarin ik zit bij Emmerich- Elten al de grens. Jammergenoeg slaag ik er tot aan Düsseldorf niet in verbinding te krijgen met VIAS free-wifi. De trein komt vijf minuten te laat aan. De RE5 richting Koblenz vertrekt eveneens met enkele minuten vertraging. Het traject loopt langs de Rijn in zuidwaartse richting. Op de stukken waarop het spoor parallel aan de rivier loopt is het uitzicht bijzonder fraai op deze zomers vrijdag.
Het storen aan m’n medepassagiers neem ik op de koop toe. Iedereen mag meegenieten van de onophoudelijke telefoongesprekken met de familie elders. Je hebt je tegenwoordig maar aan te passen. Hetzelfde geldt bij het overstappen in Koblenz op de trein naar Mainz. Enorme koffers en rugzakken. Kinderwagens. Fietsen. Alles moet mee. Sommige Duitsers spuien wel ongeremd hun ongenoegen. So etwas gibt’s ja nicht. Eine Unverschämtheit!
Om 14.20 uur stap ik uit op station Mainz-Römisches Theater. Het hotelletje waar ik een overnachting heb geboekt ligt op loopafstand van dat station. Iets voor half 5 reis ik met de RE14 verder naar Ludwigshafen. Vanwege het aangename zomerweer heb ik de korte broek er bij aangetrokken. Naar verluidt is er bij Worms iets met het spoor dat kan leiden tot oponthoud. Ik merk er niets van.
Kwart over 5 sta ik al in Ludwigshafen. Rijkelijk vroeg. De kraker in de Oberliga Rheinland-Pfalz/Saar tussen Arminia Ludwigshafen en FK Pirmasens begint pas om half 8. Ik neem het er dus goed van. De Wienerschnitzel bij Zur Pfalzbahn in de stationshal smaakt ausgezeichnet.
Ludwigshafen zal bij menigeen vaag herinneringen oproepen aan de rotzooi die BASF er ooit in de Rijn loosde. Het Südweststadion, gelegen op een kwartiertje lopen van het Hauptbahnhof, huisvestte in die tijd SV Waldhof Mannheim toen dat met de grote jongens in de Bundesliga mocht meedoen. Onder de legendarische trainer Klaus Schlappner. Es war einmal und ist schon ziemlich lange her.
Destijds juichten 35.000 toeschouwers Fritz Walter II toe. De staantribunes van toen gaan tegenwoordig niet eens meer open voor publiek. Gras en struikgewas overwoekeren de treden. De masten van de stadionverlichting zijn bruin uitgeslagen van het roest. Voor het gras van het veld zou een stevige maaibeurt ook geen overbodige luxe zijn. De bal hobbelt alle kanten op. Het verval komt alom tot uitdrukking.
Het handjevol toeschouwers dat er zit, heeft plaatsgenomen op de oude hoofdtribune. Zeker de helft van de stadiongasten is afkomstig uit Pirmasens. Voor ik ga zitten, moet ik wel eerst de spinnenwebben wegvegen. Maar ach, het is heerlijk weer. Het kwik staat om 19.30 uur nog op een graadje of 25. Wat wil een mens nog meer? Met het stadionmazine kan ik zelfs een tastbaar souvenir mee naar huis nemen.
Het valt me wel op dat er om me heen een soort gelatenheid heerst. Zelfs het gebruikelijke gescheld blijft nagenoeg achterwege. De grosse Klappen zijn waarschijnlijk op vakantie. Bij rust (0-1) weerklinkt een applausje dat even lauw is als de cola die over de Theke gaat van de stadionkiosk.
Het hoogtepunt van het gezapige schouwspel is het omroepen van het toeschouwersaantal. ‘Die FC Arminia bedankt sich bei 266 Zuschauer’. Van die 266 ben ik er één. Ik kan toch maar mooi zeggen dat ik erbij geweest ben. Die onbetaalbare ervaring neemt niemand me meer af…
De 0-1 ruststand staat ook na 90 minuten op het scorebord. Na afloop ben ik ruimschoots op tijd op het Hauptbahnhof voor de trein van 21.50 uur terug naar Mainz. Desalniettemin moet ik nog even een sprintje trekken. Terwijl ik op Gleis 2 al geruime tijd sta te wachten op de aankomst van de trein volgt om 21.48 uur ineens het omroepbericht dat de trein vanavond vanaf spoor 1 vertrekt. Hadden ze dat niet vijf minuten eerder kunnen melden? Nu moet ik dus met een twintigtal andere wachtenden in allerijl de trap af, de hal doorrennen en weer een andere trap of om niet een uur te moeten wachten totdat de volgende trein vertrekt. Wir schaffen es! Pfff…
Zaterdag 12 augustus 2023
Het heeft geregend. De straatklinkers glinsteren als ik na het uitchecken uit mijn hotel naar het Römische Theater wandel. Het is geen punt van zorg. Volgens de weersverwachtingen stijgen de temperaturen ook vandaag weer tot ruim boven de 25 graden.
Op Mainz Hauptbahnhof stuit ik op een groepje voetbalsupporters. Ik kan de lichtblauwe shirts en het clublogo niet zo gauw thuisbrengen. Pas wanneer er enkele creaturen in gele shirts opduiken, begint het me te dagen. Regionalligaclub TSV Schott Mainz heeft het droomlot getrokken: der Bee-Vau-Bee! Vandaar. Het bekerduel in het stadion van FSV Mainz 05 begint overigens pas een uur of zes later. De meelopers in het zwartgeel zijn in elk geval niet te laat.
Voor mij staat er andere wedstrijd uit de eerste ronde om de DFB Pokal op het programma: SV Elversberg – FSV Mainz. Ik stap daarom om 9.56 uur aan boord van de RE 3 richting Saarbrücken. Ik ontwaar al twee Mainzelmännchen met hetzelfde voornemen. Zelfs in broeierige omstandigheden zijn ze behangen met wollen sjaals in de rode clubkleuren. Het blijft een apart slag volk, die Schlachtenbummler.
Ik moet in Neunkirchen overstappen naar Homburg, waar ik in een plaatselijke herberg overnacht. Door een vertraging van enkele minuten is de aansluitende trein al vertrokken. Dat betekent ruim een half uur wachten op de volgende.
Op het station van Neunkirchen valt weinig te beleven. De lokale zwerver loopt te schooien om 90 eurocent. Voor een treinkaartje naar Saarbrücken, zo beweert hij. Het DB Servicecenter, waar gestrande reizigers zich doorgaans kunnen voorzien van een natje en een droogje, sluit om klokslag 12 uur de deuren. De gezette uitbaatster is onverbiddelijk. Lunchpauze. Dat service voor het center kunnen ze beter weglaten met zulk personeel.
Tegen enen kom ik in Homburg aan. Mijn hotel ligt pal tegenover het station. Als ik tegen vieren terugkeer naar Neunkirchen staat de shuttlebus naar de Ursapharm Arena al klaar. Dat is alvast één zorg minder. Nu de terugweg nog. Het nauwelijks 13.000 inwoners tellende dorpje Spiesen-Elversberg is niet per trein bereikbaar. Ik ben niet de enige die van de service gebruik maakt. Gelukkig duurt de rit slechts een kwartiertje. De temperaturen in de bus stijgen gedurende de korte rit bijna tot saunahoogte. Airco ontbreekt.
De chauffeur zet ons keurig af op de grote parkeerplaats naast het recent verbouwde SVE-stadion. Bij aankomst regent het zachtjes. Het autoverkeer langs het stadion is behoorlijk vastgelopen. Wie zijn voertuig wil parkeren, moet dat op een flink eind van de arena doen en een stevige wandeling op de koop toenemen.
Voor de Sensations Aufsteiger – zo lees ik op shirts die menig supporter draagt – wordt het bekerduel tegen Mainz de eerste officiële wedstrijd in eigen huis. Bij de competitiestart in de Tweede Bundesliga moesten de Elversbergers een week eerder uitwijken naar Saarbrücken.
Ik-zei-de-gek zelf kan met m’n bezoek aan het Pokalspiel tegen Mainz het laatste Tweede Bundesligastadion afvinken. De Ursapharm Arena aan de Kaiserlinde is overigens niet de meest comfortabele voetbalarena, om maar meteen met de deur in huis te vallen. Alles is nogal krap bemeten. Echt soepel verloopt de instroom in het stadionnetje niet bepaald. Dat wordt een feest wanneer er eerdaags een paarduizend Königsblauwen uit Gelsenkirchen op de stoep staan.
De visite uit Mainz bevolkt de gehele (nood)tribune achter het doel aan de parkeerplaatskant. Een uur voor de aftrap zit en staat de Gästekurve al mudjevol. Omdat er in de voorverkoop geen zitplaatsen meer verkrijgbaar waren, sta ik voor de verandering zelf weer eens. Op de C-tribune, standplaats van de meest fanatieke dorpsbewoners, vind ik beneden in de hoek naast de hoofdtribune een plekje met enige bewegingsvrijheid en – het belangrijkste – prima zicht op het veld. Met een luidkeels en alles behalve origineel ‘Ihr seid nur ein Karnavalsverein’ wordt de aanhang van de tegenpartij begroet.
Een bekerstunt zit er voor de met farmaceutisch geld omhooggeklommen thuisclub niet in. De opponent uit de Bundesliga heeft de partij vanaf de aftrap onder controle. Alleen het scoren gaat de Mainzer moeilijk af. Daarnaast hebben ze ook de pech dat SVS-keeper Kristof meer dan eens hinderlijk in de weg ligt. Een – volgens alle Elversbergers om mij heen – discutabele strafschop helpt de FSV 05 naar de volgende ronde. ‘Fussball Maffia DFB’, krijst de plaatselijke Fankurve.
Zelfs de meest talentvolle voetballer uit Zwolle e.o. mag ruim tien minuten meedoen bij de bezoekers. Ik kijk alweer vol verlangen uit naar het volgende paginagrote interview met Sepp van den Berg in De Stentor.
De terugreis per bus in aansluiting op de wedstrijd verloopt even soepel als de heenreis. De shuttles naar Neunkirchen en St. Ingbert staan al klaar. Om half 9 ben ik alweer in Neunkirchen en kan meteen in de al gereedstaande trein naar Homburg springen. In mijn hotel zie ik op tv nog het grootste deel van de Supercupwedstrijd tussen Bayern München en RB Leipzig. Het Aktuelles Sportstudio mis ik helaas. Ik kan de ogen niet openhouden. Het reizen per trein is weliswaar relaxt, maar aan de andere kant ook best vermoeiend.
Zondag 13 augustus 2023
Om kwart voor 10 in de ochtend verstoort een groepje fans van de 1 FC Kaiserslautern de zondagsrust op Homburg Hauptbahnhof. De rode duiveltjes moeten overstappen op weg naar Koblenz. Daar bekert hun club vanmiddag bij Rot Weiss. Ze hebben koelboxen en treetjes bier bij zich. Ze hoeven onderweg dus niet te verdorsten.
Zelf ga ik vanavond de DFB Pokal-kraker tussen FSV Frankfurt en Hansa Rostock bekijken. Vanwege de drukte in de trein begint mijn treinreis naar Mainhattan staand. Pas in Kaiserslautern slaag ik erin een zitplaats te scoren. Na een overstap in Mannheim ben ik al voor enen in Frankfurt. Een kwartier na aankomst ben ik bovendien al ingecheckt in mijn om de hoek van het Hauptbahnhof gelegen onderkomen voor vannacht.
Omdat het bekerduel in Bornheim pas om 18.00 uur van start gaat, gebruik ik Rot Weiss Frankfurt – SC Dortelweil als opwarmertje. Verbandsliga Hessen Staffel Süd. De op zes na hoogste speelklasse. Vergelijkbaar met de tweede klasse amateurs in Nederland. Ze kloppen me nog 5 euro entreegeld uit de portemonnee om langs het kunstgrasveld achter het Stadion am Bretonabad te mogen staan ook.
Eerlijk is eerlijk, het potje is best vermakelijk. Het spelniveau valt me niets tegen. Wel is het voor de neutrale toeschouwer enigszins verwarrend dat niét die Roten in het rood opdraven, maar de tegenpartij. De multiculturele thuisploeg herbergt enkele behendige voetballers. Goals vallen er in overvloed. Het spektakel eindigt in een 3-3 gelijkspel.
Met de U7 kan ik vervolgens rechtstreeks door naar de PSD Bank Arena, zoals het aloude Stadion am Bornheimer Hang anno 2023 door het leven gaat. Tussen Fischstein en de Johanna-Tesch-Platz liggen slechts twaalf Haltestellen. Ik kan zo voor het FSV-veld uitstappen.
Ruim drie kwartier voor aanvang zit de gang naar het stadion er al redelijk in. Bij één van de kassahuisjes voorzie ik mezelf van een kaartje. Zestien euro voor een staanplaats. Vrij prijzig. Zitplaatsen kosten liefst 33 euro. Programmaboekjes zijn helaas niet verkrijgbaar.
Van de bijna 8000 toeschouwers die het cupduel bijwonen, komen er zeker 2000 uit Rostock, dat toch niet echt naast de deur ligt. Vanuit Mecklenburg-Vorpommern naar Frankfurt bedraagt de afstand ruim 700 kilometer. En alle beroepsklagers in Nederland maar zeuren en jammeren over het weren van uitsupporters. Het Rostockse legioen levert een geweldige support. Zelfs nadat de koploper – na twee speelrondes – van de Tweede Bundesliga op achterstand komt, blijft het uit volle borst zingen en anfeuern.
Ik krijg waar voor mijn 16 euro. De zere voeten door het beton van de staantribune zitten bij de prijs inbegrepen… FSV – Hansa ontspint zich tot een ouderwetse cup fight. De trots van F-Bornheim dwingt de Fishfuckers uit het noordoosten van de republiek, zoals een Bornheimer Jung voor mij constant blèrt, tot het uiterste. De 1-0 voorsprong halverwege is dik verdiend. De gretige FSV’ers jagen op alles dat beweegt.
Gezien de temperatuur van 27 of 28 graden verwondert het me niets dat ze het gesmijt met hun krachten niet tot Spielende volhouden. Een tiental minuten voor het einde van de officiële speeltijd valt de Hansa-gelijkmaker alsnog. Jammer, ik had de sympathieke underdog wel een stunt gegund. Onverdiend is de 1-1 allerminst. Het was eenvoudigweg wachten op een Rostocker tegentreffer. Op het tandvlees sleept het dappere FSV er een verlenging uit. Het houdt ook in die extra tijd stand en moet uiteindelijk pas in de noodzakelijk geworden strafschoppenserie buigen.
Ik leg de weg terug naar het Hauptbahnhof in een vloek en een zucht af. Eerst met de U-Bahn, vanaf de Hauptwachte met S-Bahn. Zelfs op zondagavond heerst er nog vollbetrieb op het station.
Vanaf m’n hotelkamer kan ik volop genieten van de herrie van alle (Flix)bussen op het aan de overkant van de straat gelegen busstation. De krengen rijden af en aan. Door het venster te sluiten verhelp dat ik dat euvel eenvoudig en kan ik ongestoord van m’n welverdiende nachtrust genieten.
Maandag 14 augustus 2023
Begin van een nieuwe week. Op Frankfurt Hauptbahnhof business as usual. Klokslag 8.34 uur klinkt het startschot voor de ‘koninginnenetappe’ van het tweede deel van mijn Tour d’ Allemagne per trein. Naar Regensburg. Niet ver van de Oostenrijkse- en Tsjechische grens. Erg comfortabel kan ik de Main-Spessard-Express niet noemen. Ik heb de afgelopen week al behoorlijk wat zitvlees gekweekt, de harde banken tot aan Würzbürg teisteren zowel de billen als de rug. Na stopovers in Würzbürg en Nürnberg tref ik comfortabelere stoelen.
Druk is het op deze stralende maandagmorgen wel weer. Veel hinder ondervind ik er nochtans niet van. Wel krijg ik langzamerhand een beetje de hik van al die grapjassen die met hun zwaarbepakte fietsen met de trein meegaan. Het is werkelijk te bezopen voor woorden dat in sommige gevallen door de gestalde rijwielen andere passagiers niet kunnen zitten. Stelletje aso’s!
Een enkeling (of kan ik ze misschien beter zonderling noemen?) lijkt er nog niet van doordrongen dat de coronamaatregelen in de Bondsrepubliek zijn afgeschaft. Desondanks bedekken ze hun mond en neus. Bij een graadje of 30 in de schaduw lijkt zoveel preventie mij een beetje té veel van het goede. Niet echt gezond. Maar goed, iedereen moet vooral doen wat hij of zij niet laten kan.
De treinreis vanaf Frankfurt neemt meer dan zes uur in beslag. Met de auto leg ik die 320 kilometer beduidend sneller af. Alvorens ik om half 3 op Regensburg Hauptbahnhof uitstap, heb ik welgeteld 32 stops achter de rug. In Schwandorf ben ik al eens eerder geweest. In het dorpje in the middle of nowhere moest ik ooit overstappen. Op weg naar Praag. Met Rene Kleverwal. In april 1995 was dat. Meer dan 28 jaar geleden alweer.
Ik ben nu in het deel van Duitsland waar men elkaar begroet met servus. Ga je nog niets verder, dan groeten ze God. In de stationshal bewegen zich groepjes jongeren rond in Dirndl en Lederhose. Blijkbaar begint in Regensburg het Oktoberfest medio augustus al. Oans, zwa, supfa! Ofwel: één, twee, zuipen! Daar weten ze in Beieren wel raad mee.
Mijn onderkomen voor vandaag ligt op een kwartiertje lopen vanaf het station. Ziet er tiptop uit. Veel tijd om me in te kwartieren of te acclimatiseren heb ik evenwel niet. Het Pokalspiel tussen de uit de Tweede Bundesliga gedegradeerde SSV Jahn en Zweitligist 1. FC Magdeburg begint vroeg. Om 18.00 uur al! Wie verzint in vredesnaam zo’n onzinnige aanvangstijd voor een wedstrijd op maandag? Het heeft vast en zeker iets met tv-uitzendingen te maken. De stadionbezoeker heeft zich er maar naar te schikken.
De vanaf het busstation vertrekkende Sonderbus brengt me in nauwelijks tien minuten naar het Jahnstadion. Met een buitentemperatuur van meer dan 30 graden is het in de bus nauwelijks te harden. Het is zweten geblazen. Het transpiratievocht gutst me aan alle kanten uit de poriën.
Met m’n bezoek aan Jahn Regensburg heb ik nu ook alle clubs en stadions in de Derde Liga in Duitsland afgewerkt. Best wel een bijzondere hattrick, al zeg ik het zelf. Eerste-, Tweede- én Derde Liga. Óveral geweest! Het wordt tevens mijn 150e wedstrijdbezoek van 2023. Nog 100 wedstrijden te gaan tot aan 1 januari om de 250 vol te maken… Een mooie uitdaging.
Ondanks het onchristelijke tijdstip loopt het lekker aan. Het fouilleren bij de toegangspoorten gaat bijzonder gründlich. Op z’n Beiers? De dienstdoende Ordner gebiedt me om de twee pennen die ik bij me heb in te leveren in een hokje naast de ingang. Het wordt langzamerhand echt steeds gekker. Hij kan m’n rug op. Ik doe alsof. Ik ga netjes in de rij staan bij het betreffende afgiftepunt. En terwijl de steward onverstoorbaar verdergaat met andere stadionbezoekers lastig te vallen, wandel ik vrolijk door naar de naar Hans Jakob vernoemde Süd-Tribüne. Wie kent ‘m niet, Hans Jakob?
Een half uur voor Spielbeginn stromen de vakken N1 tot en met N4 al lekker vol. Aan de overkant vult een in blauw geklede menigte het uitvak eveneens al – zo lijkt het tenminste – tot de laatste plek.
Het Jahnstadion is redelijk nieuw. Het stamt uit 2015. Alles ziet er netjes uit. Strak. Functioneel. Met tribunes dicht op het veld. De zittribunes zijn uitgerust met rode stoeltjes. Het lijkt wel wat op het Audi-Sportpark van de buren en rivalen uit Ingolstadt. Die Ingolstädter krijgen vocaal de volle laag. Op de klanken van Sweet Caroline scandeert het thuispubliek in de Fankurve een luidkeels Scheiss Ingolstadt! De hele Zuidtribune brult mee.
Er zijn van die clubs waarvan je je vooraf weinig voorstelt. Regensburg behoorde daar ook toe. Maar de aanhang van de SSV Jahn verrast me in positieve zin. Heerlijk dat fanatisme. Hans Jakob kan trots zijn op het volk op ‘zijn’ tribune. Ondanks de bijna tropische omstandigheden feuern de Regensburger Jungs en Mädels hun favorieten non-stop aan. Compleet met een heuse choreografie wanneer beide ploegen het veld betreden. Ik krijg vooraf een papiertje met instructies in m’n handen gedrukt. ‘Diese sollen bitte erst straff gehalten werden und auf Kommando des Vorsängers geschwenkt werden!’
Ik heb me strategisch slim opgesteld op de volgepakte staantribune. Bovenin Block N4, de familietribune. Ofschoon ik vanaf daar alles prima kan overzien, ga ik in de tweede helft wat lager staan. De hitte is nagenoeg ondraaglijk zo dicht onder het tribunedak. Vooraan bij het hek krijg ik tenminste nog iets van lucht. Al gaat het bij de kleffe warmte te ver om van frisse lucht te spreken.
Magdeburg sluit het verhitte gevecht op het veld winnend af: 1-2. In de eindfase dringen de Regenburgers verwoed aan op de gelijkmaker. In de blessuretijd lopen de gemoederen hoog op. In eerste instantie denk ik zelfs even dat de Scheidsrechter de strijd staakt. Maar nee hoor, de beste man fluit gewoon af. Hij heeft er simpelweg genoeg van. Schluss! Hij vindt het mooi geweest.
Buiten het stadion staan de bussen alweer klaar om de supporters te vervoeren naar het stadscentrum. Luttele minuten later sta ik alweer op het busstation. Dit gebeurt onder toeziend oog van een bataljon geüniformeerde rakkers van de plaatselijke veldwachterij. Die zullen het ook niet koud hebben in hun gevechtstenues.
Op de huisbioscoop van kamer 143 kan ik na terugkomst in hotel niu Sparrow live de hele wedstrijd tussen VfL Osnabrück en 1. FC Köln aanschouwen. Met aansluitend samenvattingen van de overige DFB Pokal-duels van vandaag, waaronder dat in Regensburg.
Dinsdag 15 augustus 2023
Graag was ik via Berlijn teruggekeerd naar Nederland. In combinatie met wedstrijden van BFC Dynamo (vanavond) en SV Babelsberg (morgen). Helaas bleek dat idee iets te omslachtig om uit te voeren. Deels noodgedwongen keer ik daarom terug via en naar Mainz.
Een hele zit. Al om half 8 laat ik Regensburg voor wat het is. Meer dan zeven uur, drie overstapmomenten en de nodige vertraging later ben ik er. Lichtelijk geradbraakt. Alsof het al niet vervelend genoeg is dat het begint te regenen, word ik kort na aankomst ook nog eens in m’n arm gestoken door een wesp. K..beest!
In tegenstelling tot vrijdag heb ik ditmaal een hotel wacht dichterbij het Hauptbahnhof geboekt. Lijkt me wat praktischer met oog op de terugreis naar Nederland op donderdag.
Nu ik toch in Mainz ben laat ik me de thuiswedstrijd van de u21 van de FSV tegen TSG Balingen natuurlijk niet ontnemen. Even na zessen pak ik de bus naar het Stadion am Bruchweg. De Mainzer reserves werken hun thuisduels af in het oude stadion. Daar bevindt zich tevens het naar oud-voetballer Wolfgang Frank vernoemde jeugd- en trainingscomplex van de club.
In 2000 heb ik er al eens een wedstrijd bijgewoond. Drieëntwintig jaar geleden! Bij de toenmalige Zweitligist speelde destijds een zekere Jürgen Klopp mee. De verpersoonlijking van een back met oogkleppen op…
In het tweede elftal maakt vanavond Sepp van den Berg zijn opwachting. Na zijn korte invalbeurt bij de bekerwedstrijd in Elversberg mag de Zwollenaar vanavond extra speelminuten maken.
De altijd en overal hinderlijk aanwezige stewards doen zelfs bij dit onbeduidende potje in de Regionalliga Südwest hun reputatie alle eer aan. Ik heb meteen zo’n Pipo in de nek hangen wanneer ik even door de openingen in een hek het stadion wil bekijken. Het heerschap in een geel hesje stuurt me met veel misbaar weg. Strengstens verboten! Waar je je al niet druk om maakt. Het is bijna in elk land hetzelfde liedje. Op de momenten waarop ze moeten ingrijpen, zijn de heren in de hesjes in geen velden of wegen te bekennen.
Alleen Block C op de hoofdtribune is toegankelijk voor publiek. Er zit hooguit een mannetje of 100 als de Schiri iets na zevenen voor het eerst op z’n fluitje blaast. Spectaculair is het allerminst. Voor zo’n wedstrijd durven ze nog 12 euro entree te vragen ook. Dat is het absoluut niet waard. Sepp van den Berg doet een uurtje mee. De Nederlander speelt een degelijke pot in het centrum van de verdediging. De Liverpool-huurling brengt rust, geeft weinig verkeerde ballen af. Al schat ik in dat de man-op-man-gevechten nooit tot z’n sterkste punten behoren.
In de rust zie ik Christian Heidel wegrijden. De manager. De man die Schalke 04 naar de kloten heeft geholpen door tijdens zijn kortstondige verblijf in Gelsenkirchen voor veel te veel geld allerlei derderangs-voetballers aan te trekken. In Mainz komt Heidel beter tot zijn recht. Schalke was duidelijk iets te hoog gegrepen voor hem.
Voor de volledigheid: FSV Mainz 05 II – TSG Balingen eindigt 1-1.
Woensdag 16 augustus 2023
Omdat ik op de website fussball.de een oefenwedstrijd ontdek van de u16 van Eintracht Frankfurt, zit ik al om 9 uur in de trein naar Frankfurt. Om 11 uur nemen de Eintracht-junioren het op tegen FC Ingolstadt 04.
Het Sportleistungszentrum van Eintracht ligt slechts één U-Bahnhalte verwijderd van de PSB Bank Arena van FSV. Van het eigen clubstadionnetje am Riederwald is de Rasenplatz gesperrt. De door clubicoon Alex – Fussballgott – Meijer getrainde u16 treedt zodoende aan op een van de kunstgrasvelden van het complex. Tegen wat staat aangekondigd staat als het tweede elftal van de Derde-Ligaclub uit Ingolstadt. Sommige spelers van die Schanzer lijken mij wel erg jong om al in een reserveteam te spelen. Voetballen kunnen de knulletjes in elk geval als de besten. Ze rollen Eintrachts hoogst spelende B-juniorenelftal met liefst 6-1 op. Van alle zeven wedstrijden waarbij ik tot dusverre sinds vrijdag langs de lijn heb gestaan, is dit oefenpotje verreweg het leukste om te zien. De Frankfurter talentjes weet niet wat hen overkomt. Naarmate de nederlaag grotere vormen aanneemt, geven de heertjes steeds meer op elkaar af. Met dergelijke cijfers verliezen zijn ze duidelijk niet gewend. Hoort allemaal bij het leerproces, zo zullen we maar denken.
De terugreis verloopt met het nodige oponthoud. De S8 naar Mainz loopt behoorlijk wat vertraging op. Volgens een omroepbericht lopen er in de buurt van Rüsselsheim mensen op het spoor. Het duurt zeker twintig minuten alvorens de trein weer in beweging komt. Bij terugkeer in Mainz is het al bijna half 3.
Ik neem de gelegenheid te baat voor een korte sightseeing-toer. Aangezien ik er toch ben, laat ik me de kans niet ontnemen om te ontdekken wat de historische Altstadt in huis heeft. Het is de moeite zeer zeker waard. Met de eeuwenoude Dom als indrukwekkende blikvanger. Drukker Johannes Gutenberg en filosoof Friedrich Schiller staan er op een voetstuk. En dan hebben we natuurlijk de gebeeldhouwde verwijzingen naar het carnaval. De Landeshaupstadt van Rheinland-Pfalz staat synoniem met carnaval. Mainz alaaf!
Halverwege de middag brandt de zon er flink op los. De 30 graden-grens wordt weer moeiteloos aangetikt. Dat was vanochtend voor vertrek naar Frankfurt wel anders. Toen was het een beetje mistig. Gezien de weersvoorspellingen laat ik mijn voornemen om vanavond de wedstrijd Wormatia Worms – TuS Mechtersheim te gaan bekijken echter varen. Er wordt onweer verwacht. Vandaar dat ik in plaats van een treinreis van 50 kilometer opteer van een busrit van hooguit 5 kilometer. Op de Bezirkssportanlage van Mainz-Mommbach ontvangt de TSV Schott het tweede elftal van VfB Stuttgart. Tweede speeldag in de Regionalliga Südwest. Een klasse hoger én bovendien een half uur eerder – om 18.30 uur – dan Wormatia.
Met bus 62 begeef ik mij ongeveer een uur voor de aftrap richting Mommbach. De bus passeert het fabriekscomplex van de Schott AG, waarmee de TSV connecties onderhoudt. Het technologieconcern fabriceert artikelen uit glas als ik Wikipedia mag geloven. Geen schrot.
De Bezirkssportanlage, thuishaven van de FV03 Mommbach, is niet veel meer dan een atletiekbaan met een geïmproviseerd onoverdekt tribunetje met blauwe zitjes. Bij een doorsnee vierdeklasser in Nederland staan meer reclameborden langs het (kunstgras)veld. Vier dagen nadat de club voor 30.000 toeschouwers in de arena van grote broer FSV voor de DFB Pokal Borussia Dortmund partij mocht bieden reageert de omroeper kort na rust vergenoegd dat vanavond maar liefst 753 Fussballfreunde de weg naar de Bezirkssportanlage hebben gevonden.
Ik zie de bui voor de rust al hangen… Letterlijk én figuurlijk. De lucht boven Mommbach kleurt steeds donkerder. Beide ploegen zijn pas een kwartiertje bezig in de tweede helft als ik de eerste druppels voel en in de verte lichtflitsen zie. Omdat afgezien van de kleine VIP-tent alles onoverdekt is, houd ik het al voor gezien. De vooruitzichten op een nat pak trekken me niet.
Gelukkig bereik ik droog de bushalte. Als de hemelsluizen echt vol opengaan zit ik al in de bus op weg naar het Hauptbahnhof. In de stationshal zoek en vind ik met tientallen anderen beschutting tegen de hoosbui die losbarst. Het licht en dondert ook. Het duurt zeker een half uur voordat de regen iets in hevigheid afneemt. Vanaf de west-uitgang kan ik mijn hotel binnen enkele minuten bereiken. Ik moet alleen zorgen dat ik mijn schoenen drooghoud bij al het water dat vanaf de Römerwall omlaag stroomt. Daar slaag ik wonderwel redelijk in. In mijn hotelkamer lees ik het bericht dat de wedstrijd een kwartier voor tijd gestaakt is vanwege het noodweer. Bij nader inzien was het dus een prima beslissing om het al eerder voor gezien te houden.
Wanneer het duel moet worden over- of uitgespeeld is nog niet bekend. Ik weet wel dat ik er niet voor terugkom.
Donderdag 17 augustus
De treinreis naar Nederland verloopt voorspoedig. Om half 2 ben ik weer in Apeldoorn. Een dag zonder voetbalwedstrijden is voor de verandering ook weleens lekker. Nou alleen maar hopen dat ik tot aan de start van de Apeldoorn Cup geen ontwenningsverschijnselen ga vertonen…
