Vandaag 1 jaar geleden
Vliegvelden vertonen sinds 9/11 steeds meer overeenkomsten met voetbalstadions. Mede omdat onze grote leiders in Brussel zo nodig alle binnengrenzen open moesten gooien mag elke argeloze passagier zich als de eerste de beste hooligan laten behandelen. Het loopt zo langzamerhand echt de spuigaten uit.
Nou begrijp ik best dat een bepaalde mate van controle tegenwoordig nodig is. Dankzij de nalatigheid van onze Europarlementariërs krijgen steeds meer tikkende tijdbommen alle gelegenheid om vrij rond te lopen. Dit rechtvaardigt vanzelfsprekend het gehannes met flesjes shampoo of tubes tandpasta. Een blikje frisdrank mag ik niet meer in mijn handbagage meenemen, maar na zo’n ellenlange securitycheck wel taxfree kopen voor het vijf- of tienvoudige van het bedrag waarvoor ik het in een supermarkt aanschaf . Aan het schoenen uittrekken mag iemand zich evenmin irriteren. Je zal toch maar per ongeluk een explosief tussen de tenen verbergen. Alsof de zweetvoeten van menigeen na een dag sjouwen de gelijkenis met een gasaanval niet sowieso al moeiteloos doorstaan.
Engelse vliegvelden spannen de kroon. Het getuigt van een ongekend organisatietalent om alle beweging uit zo’n queue te halen en de wachtrijen steeds langer te laten worden. Sinds vorig jaar weet ik dat ze er in Kopenhagen ook wel wat van kunnen. Sikkerhedskontrol Aktuel ventetid 21 min staat op het ‘scorebord’ alvorens ik achter in de rij aansluit om met Transavia terug te mogen vliegen naar Eindhoven. Dat het een klein beetje langer duurt mag de pret niet drukken. Iedereen in de steeds meer aanzwellende ‘file’ moet in werkelijkheid meer dan het dubbele van de aangegeven Current waiting time uittrekken alvorens hij z’n tas op een band kan zetten en zich mag laten fouilleren.
Enig medelijden en medeleven met iedereen die door omstandigheden iets later dan gepland op CPH Lufthavn aankomt is bij zoveel traagheid wel op z’n plaats…
7 september 2016 Kopenhagen