Maandelijkse archieven: oktober 2023

De inmiddels 78-jarige Arend Steunenberg is een levende legende in Almelo en omstreken. Met Michael Brouwer treedt een andere geboren en getogen Apeldoorner nadrukkelijk in de voetsporen van de markante goalie, die tussen 1966 en 1975 in meer dan 250 duels met veel bravoure ballen tegenhield voor Heracles. Op zijn dertigste heeft Brouwer zijn doel bereikt en is hij uitgegroeid tot de onbetwiste nummer één van de Twentse eredivisieclub. Die zwaarbevochten positie onder de lat wenst hij voorlopig ook niet weer af te staan.

Wie er oude competitiespecials van het weekblad Voetbal International op na bladert komt Brouwer al in de editie van 2013-2014 tegen op de teamfoto van de Almelose voetbaltrots. Toenmalig Heracles-trainer Peter Bosz haalde zijn talentvolle plaatsgenoot na het faillissement van de proftak van AGOVV naar Almelo. Nu, meer dan tien jaar later, heeft de vierde doelman van weleer zich opgewerkt tot de onomstreden nummer één van zijn club. De vaststelling dat hij de dertig al gepasseerd is, corrigeert Brouwer gevat. “Ik ben pás dertig”.

“Dit is mijn elfde contractjaar. Ik heb me altijd voorgenomen om net zo lang te blijven totdat ik m’n kans zou krijgen. Het is én geduld hebben en een kwestie van blijven geloven in jezelf. Daarnaast moet je soms ook een beetje geluk hebben. Met Remko Pasveer, Bram Castro en Janis Blaswich had ik altijd goede keepers voor me. Zolang zij fit zijn, heeft een trainer weinig redenen om te gaan schuiven”, noemt de zoon van voormalig AGOVV-doelman Gerard Brouwer zijn verhuurperiode aan FC Emmen van doorslaggevende betekenis voor zijn huidige status.

Aan de Oude Meerdijk gaf trainer Dick Lukkien de Heracles-huurling in het seizoen 2021-2022 de kans een heel jaar lang zijn kunnen onder bewijs te stellen. Brouwer veroverde met club uit Drenthe het kampioenschap in de Keuken Kampioen Divisie. In plaats van met Emmen de eredivisie in te gaan, moest hij evenwel terug naar zijn eigenlijke werkgever. Na de onverwachte degradatie van Heracles betekende dat voor Brouwer opnieuw een seizoen in de op één na hoogste speelklasse. Met voor de jarenlange reservekeeper nochtans één wezenlijk verschil: hij keerde na zijn succesvolle periode in Emmen wel als eerste doelman terug in Almelo. De nieuwe nummer één werd met Heracles aansluitend zelfs voor de tweede keer op rij KKD kampioen. Een unicum.

In zijn eerste échte seizoen als eredivisiekeeper is de ‘eeuwige reserve’ tot dusverre de eredivisiekeeper die de meeste scoringsmogelijkheden wist te verijdelen, zo berekende Statistiekenbureau Opta. Over van de tribunes af gegooide bekers, om een actueel thema aan te snijden, maakt Brouwer als ervaringsdeskundige niet zo’n ophef. “Ik ben weleens bekogeld. Het hoort natuurlijk niet, maar ik ben daar redelijk stoïcijns in. Ik kan me vrij goed afsluiten voor dat soort dingen. Ik wil ergens heengaan om een wedstrijd te winnen. Dat is in de Arena of de Kuip niet anders dan vorig jaar bij Telstar-uit. Ik vind het prachtig wanneer het bij thuiswedstrijden van ons een heksenketel is. Het is fijn om zo’n twaalfde man achter je te hebben”, kijkt de keeper daarom ook al vol verlangen uit naar zondag, naar de eerste Twentse derby waarin hij als basisspeler aan de aftrap staat.

Brouwer, wiens contract in Almelo doorloopt tot medio 2025, ziet zijn voorgangers bij Heracles als een voorbeeld. Pasveer debuteerde vorig jaar als 38-jarige zowaar nog in Oranje en Blaswich komt dit seizoen met RB Leipzig uit in de Champions League. “Wat zij hebben bereikt, zou ik ook wel willen. Dromen mag altijd. Maar m’n eigen prestaties zijn het enige waar ik zelf invloed op heb. Ik heb zeker ambities. Je wilt altijd het hoogst mogelijke halen. Om dat te doen, moet ik het maximale uit mezelf te halen. Maar je moet in het voetbal nooit heel ver vooruitplannen. Het kan zo voorbij zijn. Ik leef daarom heel erg in het nu. Een geweldig seizoen met Heracles te draaien en ons handhaven in de eredivisie is voor mij al een droom. Ik ben hier heel gelukkig. Heracles is een superwarme club met enorm vriendelijke mensen.”

De Stentor vrijdag 20 oktober 2023 / Foto Erik Pasman

Met het veroveren van de Supercup heeft Dynamo de eerste prijs van het nieuwe volleybaljaar te pakken. De 3-2 zege tegen bekerwinnaar Lycurgus is echter vooral een prettig tussendoortje op weg naar de vierkamp die de Apeldoornse landskampioen over twee weken in Oostenrijk gaat spelen om kwalificatie voor de groepsfase van de Champions League.

Een Supercup is altijd leuk om te winnen, zo redeneerde coach Redbad Strikwerda in aansluiting op de vijfsetter tegen Lycurgus. Het vizier bij Strikwerda en zijn mannen is momenteel toch in de eerste plaats gericht op Innsbruck, waar ze over twee weken een eerste stap hopen te zetten op weg naar plaatsing voor de meest prestigieuze competitie in het Europese clubvolleybal.  

“Ik beschouw mezelf als kampioen vlaggen verzamelen. Als je dat wilt blijven moeten er steeds weer nieuwe vlaggen bijkomen. Over twee weken willen we écht goed zijn en proberen de kans te pakken om als eerste Nederlandse club sinds heel lange tijd weer die Champions League te halen”, sprak ’s lands meest gerenommeerde nationale titelverzamelaar duidelijke taal. “We hebben een iets ouder team dan vorig jaar. Dat geeft ons meer kans om in Oostenrijk stabieler te spelen.”

Voorafgaand aan de Supercupwedstrijd kreeg Dynamo’s technische staf met het uitvallen van Yannik Bak wel een tegenvaller te verwerken. De passer-loper, in mei één van de uitblinkers in de in de play-off finalereeks om de landstitel tegen Orion, ging vrijdag op de training door zijn linker enkel en was zodoende niet inzetbaar. Niels Lipke, normaliter libero, nam zondag enigszins verrassend Baks positie over.

In de eerste twee sets leek het zevental De Weijer, Van der Schaaf, Tijhuis, Williams, Lipke, Krook en libero Svärd freewheelend op weg naar een 3-0 overwinning. Bij een 2-0 voorsprong in sets gaven de Apeldoorners het heft uit handen. Pas in de noodzakelijk geworden vijfde set stelden ze de zege alsnog veilig.

Pechvogel Bak had zich zeker gedurende de laatste drie sets zitten verbijten op de bank. “Dit zijn juist de leukste wedstrijden om te spelen. Veel publiek op de tribunes. Rechtstreeks op tv. Dan is het balen dat je niet mee kan doen”, verzuchtte de 22-jarige Velsenaar, die wel hoopvol gestemd is in Tirol zijn bijdrage te kunnen leveren bij de jacht op het Champions League-ticket. In al zijn optimisme sluit hij zelfs niet uit dat hij zondag, als Dynamo bij de eredivisiestart opnieuw op Lycurgus stuit, alweer voorzichtig zijn rentree kan maken. “We gaan de komende week kijken hoe het gaat. Ik ga er wel vanuit dat ik er in Innsbruck bij ben, maar ik weet niet of dat reëel is. Ik ga in elk geval niets forceren.”

Voor Ramon Martinez-Gion was het een overwinning op zich dat hij überhaupt zijn opwachting kon maken. Meer dan een half jaar nadat hij als speler van Dynamo in de verloren bekerfinale tégen Lycurgus een achillespees afscheurde, gebeurde dat echter niet in het shirt van de Apeldoorners maar namens de tegenpartij. “Ik mag niet klagen, maar ik ben er nog lang niet”, schat de 33-jarige passer-loper dat hij zit op zeventig procent van het niveau van voor zijn blessure.

Aan zijn vertrek bij Dynamo hield de Amsterdammer dubbele gevoelens over, gaf hij te kennen. Of hij teleurgesteld is in Dynamo? “Eigenlijk wel, ja. Maar ik probeer er professioneel mee om te gaan. Ik ben altijd heel transparant geweest, maar ik voelde weinig vertrouwen. Dat is er bij Lycurgus wel”, stelt Martinez dat zijn tweejarige contract bij de Groningse club (met een optie voor een derde seizoen) hem meer zekerheid geeft.

De Stentor maandag 16 oktober 2023

In de vierde aanloop was het dan eindelijk prijs voor de voetballers van WSV. Tegen ASV Dronten beleefde het elitekorps van de zondagclub een zaterdagse primeur in de eerste klasse G. Dankzij twee treffers van de van Sportclub Eefde gekomen Jorn Braakhekke behaalden de Apeldoorners hun met groot verlangen tegemoetgeziene eerste driepunter van het seizoen.  

De ontlading was intens na het bevrijdende fluitsignaal. Op het veld voor de tribune vielen de trainer en de uitblinkende doelman elkaar spontaan in de armen. Al was vader en zoon Karrenbelt niet veel tijd vergund om samen lang na te genieten van WSV’s zwaarbevochten eerste competitiezege. Karrenbelt senior moest even later bij de trap naar de kleedkamer namelijk een indringend gesprek voeren met een ontstemde supporter uit Dronten. De man, die daar helemaal niets te zoeken had, liet weten niet zo gecharmeerd te zijn van Karrenbelts nogal uitbundige manier van coachen. De winnende coach dacht er het zijne van en reageerde luchtig op het voorval. “Die meneer zei dat hij mij niet zo leuk vond…”

Na de nederlagen tegen DTS ’35 en De Bataven en het gelijke spel in Twello bij Voorwaarts kwam de eerste overwinning voor WSV als geroepen. De standvastige manier waarop zijn elftal overeind bleef tegen de door hem hoog ingeschatte opponent uit Dronten, geeft Karrenbelt veel vertrouwen voor het verdere verloop van de competitie. “Voor aanvang van het seizoen heb ik al gezegd dat het een overlevingstocht voor ons wordt. Deze wedstrijd was echt een survival. Kijk je naar hun selectie, dan denk ik dat zij kampioenskandidaat nummer één zijn. Nee, deze had ik vooraf niet meegerekend. De snelle voorsprong was een ruggensteuntje voor ons en Largo keepte echt voortreffelijk”, schreef de trainer de victorie mede toe aan het sterke keeperswerk van zijn zoon

Ook Damian Schipper keek met een tevreden gevoel terug op WSV’s eerste zaterdagse optreden op eigen veld. “In die eerste drie wedstrijden hebben wij best wel goed gespeeld, maar wonnen we steeds niet. Dan is het heerlijk dat het nu tegen een kampioenskandidaat wel lukt. Voor Jorn Braakhekke is het ook fantastisch. Hopelijk gaat hij nog veel meer goals voor ons maken. Aan doelstellingen doen we niet. We moeten gewoon elke wedstrijd alles geven. En wie weet, kunnen we wel verrassen. Alle teams in onze afdeling lijken behoorlijk aan elkaar gewaagd. CSV wint tot dusverre alles, maar de trainer heeft al gezegd dat zij tegen ons echt geen zes punten gaan pakken”, kijkt de drager van het rugnummer tien al reikhalzend uit naar de aanstaande confrontaties met de plaatsgenoot.

Over het samenvoegen van zaterdag- en zondagclubs in de eerste klasse is de 25-jarige oudgediende positief. Dat hij dit seizoen met WSV met zekere regelmaat op zaterdag moet aantreden, deert hem niet. De afwisseling bevalt hem wel. Met zijn werk als begeleider en bewegingsagoog Siza’s Koonings Jaght komt Schipper er niet door in de knel. Met gezinsuitbreiding op komst vindt de toekomstige vader het bovendien wel een prettig vooruitzicht om niet elke zondag van huis te zijn. “Ik word in november voor het eerst papa. Dan is het wel lekker om op zaterdag te voetballen zodat ik op zondag bij m’n gezinnetje kan zijn.”

In de eerste ronde van de districtsbeker mag Schipper komend weekend met WSV ‘gewoon’ op zondag aan de bak. Tegen vierdedivisionist Orion uit Nijmegen hoopt hij een vervolg te kunnen geven aan de zege tegen ASV Dronten. “Wij zien de beker zeker niet als een bijzaak. Het is ook weer een mooie uitdaging.”

De Stentor maandag 16 oktober 2023

Als zoon van de voormalige dorpsslager van Ugchelen weet Wilco Woutersen alles van gehakt. Hoe zijn oude liefde Albatross zijn huidige ploeg zondagmiddag door de gehaktmolen haalde, was vooral pijnlijk voor de trainer van Victoria Boys: 0-7.

Voor Wilco Woutersen gold de derde competitiewedstrijd van Victoria Boys al op voorhand als een bijzondere gebeurtenis. De trainer van de thuisploeg groeide op in Ugchelen. De zoon van de dorpsslager woonde tegenover het oude Albatross-veld aan de Ugchelsegrensweg. Daar zette hij bij de F-pupillen onder leiding van clubicoon Ome Gerrit Oosterkamp zijn eerste schreden op het voetbalveld. Toen hij als B-junior voor een jaartje naar AGOVV vertrok, namen dorpsgenoten het de talentvolle rechtsbuiten niet in dank af en werd zelfs opgeroepen om op grond daarvan maar geen karbonades en leverworsten meer te kopen bij Slagerij Woutersen.

Hij bleef echter altijd één van hun. Vergevingsgezind als ze zijn in Ugchelen, sloten ze hun eigen ‘Ugchelse kei’ ook weer liefdevol in de armen. En lief en leed deelden ze samen volop in de jaren die volgden. Als speler van het eerste elftal en als trainer vormden Wilco Woutersen en Albatross jarenlang een onlosmakelijke twee-eenheid. Zelfs na een jaar als trainer bij SV Orderbos, twee seizoenen assistentschap bij Columbia en nu zijn tweede seizoen als hoofdtrainer aan de Berghuizerweg is die genegenheid niet verdwenen.

Voor de allereerste keer spelen tégen zijn eigen club riep daarom toch wel speciale emoties op bij Woutersen. Al wilde hij daar na de negentig minuten durende martelgang liever niet aan herinnerd worden. “Albatross is mijn club, maar vandaag even niet”, verzuchtte de balende trainer na de 0-7 aframmeling die het zwakke Victoria Boys op eigen veld incasseerde.

Bij een 0-1 achterstand halverwege leek de schade voor Woutersens elitetroepen nog alleszins te repareren. In de tweede helft ging het nochtans van kwaad naar erger. Na de rode kaart voor Aaron Hartgers hielden de tien overgebleven Victorianen open huis en mocht de thuisclub blij zijn dat de teller op slechts zeven tegentreffers bleef steken. Invaller Timo Schrodeur scoorde in een kwartier tijd een hattrick voor Albatross.

Woutersen zat er op de trainersbank bij, keek ernaar en kon amper geloven hoe zijn spelers zich als makke schapen naar de slachtbank lieten leiden. “We hebben terecht verloren, die 7-0 was niet eens geflatteerd. Wij kwamen overal tekort. Zij waren veel feller. Op één of twee personen na zat bij ons iedereen onder zijn niveau. Albatross scoort normaal niet zo vaak. Als zélfs zij zeven keer tegen ons kunnen scoren, dan is dat schrikken. Op de training was het afgelopen week top. Vanmiddag was het kaartje knippen en doorlopen”, vond de balende trainer dat zijn manschappen door een ondergrens heen gezakt waren.

Bij zijn aanstelling een jaar geleden riep de trainer strijdlustig dat de Apeldoornse vierdeklasser best wel wat meer ambities mocht tonen. Voor het huidige seizoen zijn de verwachtingen een stuk bescheidener. “Er zijn zes spelers vertrokken bij ons. We zijn dit seizoen opnieuw begonnen. Tegen KCVO voor de beker speelden we heel goed. Maar het gaat nu om het echie. We moeten nu uit een ander vaatje tappen. We moeten een middenweg zien te vinden. Het wordt een zwaar jaar”, verwacht de trainer.

Marco Wilmink, die Woutersen in 2019 opvolgde, is bij Albatross begonnen aan zijn vijfde seizoen. Na de degradatie uit de derde klasse was de eerste competitiezege meer dan welkom. “We willen in het linker rijtje meedoen. Daarom was het belangrijk om vandaag die drie punten te halen. Ik ben blij hoe we zijn blijven voetballen en elkaar beloond hebben. De gretigheid bleef er bij ons tot aan het einde inzitten. Zo wil je het als trainer graag zien. Het is wel een opkikkertje. Dat nemen we mooi mee naar volgende week.”

De Stentor maandag 9 oktober 2023

Op de dag waarop de vereniging haar 104e verjaardag vierde trakteerde de hoofdmacht zichzelf niet op drie punten. Ook na de tweede wedstrijd van het nieuwe seizoen stond WSV met lege handen. Één van de conclusies die na het teleurstellende 1-2 verlies tegen De Bataven kon worden getrokken, is dat De Beer nog niet los is bij de Apeldoornse eersteklasser.

RKHVV-nieuweling Jamarro Diks had zich er al op verheugd om op trainingsavonden en wedstrijddagen samen met plaatsgenoot Mike de Beer heen en weer te rijden. Er ging echter een streep door het beoogde carpoolen tussen Huissen en Apeldoorn toen De Beer kort voor het sluiten van de markt overschrijving aanvroeg naar WSV. Columbia’s clubtopscorer van het afgelopen seizoen moet de ritjes daarom in zijn eentje maken, terwijl zijn voetbalvriend gas wil geven aan de Voorwaarts.

De eerste thuiswedstrijd voor zijn nieuwe club mondde voor de 24-jarige aanvaller in een behoorlijke deceptie. De 1-2 nederlaag tegen De Bataven was totaal onnodig. De blessure waarmee hij al in de rust de strijd moest staken was voor WSV’s nieuwe aanvalsleider nog veel vervelender. Halverwege de eerste helft kwam hij onzacht in botsing met een opponent. In de rust moest de pechvogel zich noodgedwongen laten vervangen. Vanaf de kant moest De Beer lijdzaam mee aanzien hoe een onmachtig WSV de wedstrijd uit handen gaf en ook nog eens Dani Schaufeli kwijtraakte, die na zijn tweede gele kaart voortijdig mocht inrukken.

“Ik baalde enorm. Je zit je op die bank te verbijten. Je wilt die jongens helpen en het veld in. Maar ik kon echt niet meer lopen. Mijn tegenstander landde op m’n achillespees. Dan is het klaar. Ik heb het nog geprobeerd tot aan de rust. Ik ben niet iemand die zomaar opgeeft. Het ging echt niet meer. M’n enkel is dik. Hopelijk komt het met goed koelen weer goed en kan ik er volgende week tegen Voorwaarts weer bij zijn”, sprak de WSV’er de hoop uit dat het met de ernst van de kwetsuur meevalt.

Begonnen in de pupillen bij Apeldoornse Boys, doorliep het talentvolle Apeldoornse jochie de complete jeugdopleiding van eredivisionst Vitesse. Alleen de ultieme stap, die naar Gelredome, wist hij in Arnhem niet te maken. Met dat zijn droom om te slagen in het profvoetbal abrupt uiteenspatte, heeft De Beer het naar eigen zeggen best wel moeilijk gehad. In zekere zin achtervolgde het hem tijdens de zwerftocht die hij aansluitend maakte langs CSV Apeldoorn, het Utrechtse Hercules, Columbia en RKHVV. “Hopelijk redt mijn broertje het wel”, vertrouwt hij erop dat er met zijn in Vitesse o21 uitkomende broertje Jordy in de nabije toekomst toch nog een De Beer voor Vitesse in de eredivisie zal voetballen.

Het is niet vreemd dat Mike de Beer uitgerekend bij WSV nieuw voetbalgeluk hoopt te vinden. WSV voelt vertrouwd. “Mijn schoonvader zit bij WSV en de broer van mijn vriendin voetbalt hier ook”, verklaart de nieuwkomer dat hij feitelijk al kind aan huis was aan de Voorwaarts.

Door fysiek ongemak en de twee opeenvolgende nederlagen bij de competitiestart laat de strijdvaardige voetballer zich niet klein krijgen. “Het is geen lekker begin zo. Vorige week hadden we ook niet hoeven verliezen. Er is echter nog van alles om voor te spelen.”

De Beer gaat de komende maanden los bij WSV, daar hoeft niemand aan te twijfelen. “Dat gaat lukken. Zeker weten.”

De Stentor maandag 2 oktober 2023

Als vervanger van vaste keeper Patrick Jansen eiste Ralph Bultman een hoofdrol op tegen SVI. Door een strafschop te stoppen voorkwam de 23-jarige sluitpost dat AGOVV op een vroege achterstand kwam. De van ZVV’56 overgekomen doelman stond zodoende aan de basis van de eerste competitiezege van de Apeldoornse zaterdagtweedeklasser.

Na de klassieke valse start van een week eerder bij WVF had AGOVV tegen het uit de eerste klasse gedegradeerde SVI wat recht te zetten. In Westenholte verloren de Blauwen vooral van zichzelf. Van csv Apeldoorn winnen voor de beker is leuk en aardig, juist tegen kwalitatief mindere tegenstanders zal er ook arbeid en strijd moeten worden geleverd. Het gemis van steunpilaren Patrick Jansen en Steven van Es, die op de eerste speeldag ontbraken, kon evenmin als excuus worden aangedragen.

In de eerste thuiswedstrijd van het nieuwe seizoen stond Van Es weer aan de aftrap. Zoals vaker was AGOVV’s clubtopscorer van de afgelopen twee seizoenen beslissend voor zijn ploeg. De jaren lijken maar geen vat te krijgen op de 37-jarige routinier. Met zijn twee goals plaveide de oude meester de weg naar de eerste driepunter van de nieuwe voetbaljaargang

Dankzij Ralph Bultman keek de thuisploeg bij de openingstreffer niet al tegen een achterstand aan. In aansluiting op de verloren competitieouverture, waarin hij aan de vier tegentreffers weinig blaam trof, nam de nieuweling opnieuw de plek bij AGOVV onder de lat in. Nu eerste keus Patrick Jansen komend weekend weer beschikbaar is, ontstaat er een luxeprobleem voor de technische staf. Door al in de zesde minuut de strafschop van Brummel te pareren bewees Bultman derhalve niet alleen zijn ploeg, maar vooral zichzelf een prima dienst.

De penaltykiller had nadien wel zijn twijfels of Julia Vermeer, de jongedame met de fluit, de strafschop voor SVI terecht had toegekend. “Zij vond dat het een handsbal was en legde de bal daarom op de stip. Er werd ook iemand van ons weggeduwd. Ze zat dus twee keer mis. Het is dan mijn taak om de bal tegen te houden. Dat deed ik. Sinds mijn komst naar AGOVV heb ik nog geen penalty doorgelaten. Voor de Apeldoorn Cup tegen Columbia ook al niet”, merkte Bultman fijntjes op dat hij in Blauwen-dienst tot dusverre onpasseerbaar is vanaf elf meter.

De basisbeurten van de afgelopen weken smaken naar meer, geeft de 1,92 meter lange onderwijsondersteuner eerlijk toe. Hij weet echter ook dat hij niet de status geniet van de meer ervaren Jansen, die al jarenlang te boek staat als één van de meest betrouwbare keepers ter plaatse. Bultman kent z’n plaats, al wil dat niet zeggen dat hij niet alles in het werk zal stellen om zijn huidige basisplaats te behouden.

Bultman wil de kansen pakken die hij krijgt. “Behalve de eerste twee competitiewedstrijden heb ik ook de tweede en derde wedstrijd in de beker gekeept. Ik hoop dat ik deze lijn mag doorzetten. Ik ben in de eerste plaats naar AGOVV gekomen om te leren. Van Patrick leer ik ook veel. Er is sprake van een gezonde concurrentiestrijd. Ik ben realistisch, maar dromen mag altijd. Ik wil laten zien dat ik het niveau aankan. Ik wil het de trainers moeilijk maken. Wie er tegen DOS Kampen in de goal staat, is verder aan de trainers. We zien het wel.”

Jos Dietrich, die dit seizoen samen met Jerry Cooke de scepter zwaait op Berg en Bos, verklaarde tevreden te zijn met hoe de vervanger van Jansen zich manifesteert. “Het is altijd lekker wanneer je twee goede keepers hebt”, liet de trainer nochtans in het midden wie de komende wedstrijd het AGOVV-doel hoedt.

Bultmans tweelingbroer Cedric maakt overigens deel uit van de selectie van csv Apeldoorn. “We hebben eigenlijk nooit echt samengespeeld. Wie weet, komt het daar ooit nog eens van. Misschien komt hij ook wel naar AGOVV”, hoopt de keeper in de nabije toekomst nog eens samen met zijn broer in één elftal te staan.

De Stentor maandag 2 oktober 2023

Tijdens de aangeklede vrijdagmiddagborrel van de Businessclub Dynamo stelden Dynamo’s topteams zichzelf traditiegetrouw voor aan hun voornaamste begunstigers. Terwijl de vrouwen klaar lijken voor de eredivisiestart, is de selectie van de mannen nog niet op volle sterkte. Twee weken voor de Supercupwedstrijd tegen Lycurgus mist de regerend landskampioen volleybal nog een tweede spelverdeler.

In de sponsorruimte van het Dynamocafé in Omnisport draafden de voltallige selecties in hun fonkelnieuwe wedstrijdshirts op. Tot de vaste programmaonderdelen van de kick-off van het zakennetwerk dat topvolleybal in Apeldoorn mogelijk maakt behoorde zoals elk jaar de presentatie van het eigen magazine. De aandachtige lezer viel het bij het doorbladeren van het fraaie naslagwerk waarschijnlijk niet eens op dat het beste dat Apeldoorn op sportgebied te bieden heeft voor de gebruikelijke teamfoto’s in trainingskleding staat afgebeeld. Dat de kledingleverancier de nieuwe wedstrijdtenues niet voor de deadline van de gids had geleverd, een kniesoor die er notie van nam.

Vast staat wel dat mannencoach Redbad Strikwerda komend seizoen een meer uitgebalanceerde spelersgroep onder zijn hoede krijgt dan het ‘jeugdplusteam’ waarmee Dynamo afgelopen volleybaljaar de derde landstitel op rij veroverde. Met slechts elf in plaats van de beoogde veertien spelers lijkt die selectie vooralsnog wel wat aan de krappe kant.

Strikwerda tilt er ogenschijnlijk niet zo zwaar aan. Kwaliteit en ervaring herbergt zijn elftal in meer dan voldoende mate. Over dat hij afgelopen woensdag met slechts negen man moest afreizen naar het Duitse Giessen om daar te sparren met de plaatselijke Grizzlys, de nummer vijf van de Bundesliga, haalde hij luchtig de schouders op. Een tweede spelverdeler, naast de uit Italië terugkeerde Freek de Weijer, acht de kampioenenmaker desondanks wel wenselijk. Strikwerda vertrouwt erop dat Wim Jonker, bestuurslid technische zaken van de Stichting Topvolleybal Dynamo, er op korte termijn in slaagt een bekwame stand-in voor De Weijer vast te leggen.

Jack Williams is inmiddels eveneens speelgerechtigd. Dat men bij Dynamo over het hoofd had gezien dat Engeland vanwege de Brexit al meer dan drie jaar geen deel meer uitmaakt van de EU, betekende dat te elfder ure nog een werkvergunning de van Limax afkomstige Britse diagonaal worden aangevraagd.

Met zijn huidige spelersgroep wil Strikwerda eind oktober al knallen en in het Oostenrijkse Innsbruck de eerste kwalificatieronde voor de Champions League doorstaan. Voor de microfoon van Ben de Velde Harssenhorst, de nieuwe voorzitter van de businessclub, verkondigde de ras-optimist: “Wij winnen de Supercup en gaan zeker door naar de tweede ronde.”

Bij Dynamo’s vrouwen maakt de last-minute komst van Kirsten Knip veel positieve energie los. Arjen Schimmel kreeg de lachers op zijn hand door te suggereren dat de Oranje-libero was gevallen voor zijn charmes. Aan die ontboezeming voegde Dynamo’s vrouwencoach serieus toe dat hij de international als een belangrijk verlengstuk ziet van de technische staf.

Landskampioen zal zijn jeugdige team (nog) niet worden, weet Schimmel maar al te goed dat daarvoor de komende jaren nog wel het nodige knip- en plakwerk is vereist. Een play-off plek acht de trainer zeker haalbaar. “We trainen hartstikke goed, maar met zo’n jonge groep blijft het nou eenmaal heel erg wisselend. Ons beleid is erop gericht om speelsters uit eigen club, plaats en regio een kans te geven in Dames 1. We hebben ook dit jaar weer een heel mooi team.”

De Stentor maandag 2 oktober 2023