Maandelijkse archieven: augustus 2022

Achter de bal aan (82/5): Kolding, Vejle, Arhus, Randers, Viborg, Silkeborg, Herning

Dinsdag 19 juli 2022

Met een heus Champions League-kwalificatietreffen komt er een eind aan een bijzonder geslaagd uitstapje naar Denemarken. Met de ervaringen van zeven wedstrijden in vijf dagen tijd keren we weer terug naar huis. Al gaat daar eerst nog wel een dag ouderwets groundhoppen in Jutland aan vooraf. Met een spetterende en niet-alledaagse afsluiting…

Het plan om de vriendschappelijke burenruzie tussen het uit de hoogste Deense speelklasse gedegradeerde Esbjerg en Kolding IF als opwarmer te gebruiken voor FC Midtjylland – AEK Larnaca valt enkele dagen voor vertrek uit Nederland in duigen. Het duel gaat niet door. En nee, zoiets gebeurt in een geciviliseerd land als Denemarken niet op last van een burgemeester die zich laat leiden door vage en nergens op gebaseerde signalen op internet, zoals het bij ons in de broeierige zomer van 2022 schering en inslag is. Omdat beide clubs eerdaags voor de beker ook al tegen elkaar in het strijdperk treden, lijkt het ze weinig zinvol om vandaag nog eens extra tegen elkaar te gaan sparren. Vandaar.

Dat ik zodoende de Blue Water Arena in Esbjerg niet van binnen zie, compenseren we evenwel ruimschoots. Tussen verblijfplaats Kolding en Herning bevinden zich dermate veel plaatsen met (prof)voetbalclubs dat het besluit om stadions te gaan bezichtigen gauw genomen is. We hoeven niet lang na te denken om aan deze groundhoptour de voorkeur te geven boven een visite aan Legoland. ’s Lands populairste attractiepark in Billund moet het daarom zonder onze aanwezigheid stellen op deze welhaast tropische dag.

Terwijl het geklaag van dat thuis het kwik naar de 40 graden kan stijgen tot in centraal-Jutland hoorbaar is, tikken wij hier vandaag de 30 ook met gemak aan. Het is maar goed dat Erik airco in de auto heeft. Anders worden we levend gegrild.

In aansluiting op het ontbijt in de lounge van de Sydbank Arena werpen we eerst een blik in de thuishal van het meest succesvolle mannenhandbalteam van Denemarken. Ook dat pikken we maar mooi even mee. Met liefst 14 landstitels gelden de handballers van KIF als Rekord-Meister, zoals de Deense zuiderburen dat zo mooi noemen. In een grote prijzenkast bij het clubkantoor op de tweede verdieping staan enkele van de trofeeën uitgestald die de plaatselijke handbaltrots in de voorbije jaren bij elkaar gegooid heeft. Ook op het gebied van merchandise scoort de club alleraardigst getuige de rekken met wedstrijdshirts ernaast. Voor DKK 300 of 40 euro kan de echte fan zich in een originele KIF-trøje hullen.

Op zo’n palmares kunnen de voetballers van Kolding IF zich in de verste verte niet beroepen. De selectie van de nummer 6 van de Nordicbet Liga is naast het drie kilometer verderop gelegen Auto Centralen Park druk in training om het beter te doen in de komende jaargang, die aanstaand weekend gaat beginnen.

En zo werken we in de zeseneenhalf uur die volgen de stadions af van in totaal nog eens zes Deense ere- en eerstedivisieclubs uit de wijde omgeving. Achtereenvolgens volgen het Vejle Stadion (Vejle BK), de CASA Arena Horsens, het Ceres Park in Arhuus (AGF), het Cepheus Park (Randers FC), de Energi Viborg Arena en het JYSK Park van Silkeborg IF. Het zit ons niet bepaald tegen. Met uitzondering van bij de thuisbasis van het naar de hoogste klasse gepromoveerde Viborg FF staat overal wel ergens een deurtje of hek op een kier om naar binnen te glippen. Ik kan dus volop foto’s maken. Ik verbaas me over de moderne vormgeving in met name Horsens, Randers, Viborg en Silkeborg. Het ziet er allemaal spik en span uit. Op zulke stadions zou menig Nederlandse profclub jaloers zijn.

Even na zessen besluiten we de tour op bekend terrein: de MCH Arena. Vanwege het opbouwen van CSI Herning, een in augustus te houden paardenspektakel, is een groot gedeelte van het veld waarop we vrijdagavond parkeerden ditmaal afgesloten. Omdat we vroeg zijn, kost het Erik desondanks betrekkelijk weinig moeite om zijn bolide tactisch te stallen. Meerderen volgen ons voorbeeld. En als er één Deen over de dam is, volgen er meer. Het betreffende parkeerterrein stroomt zienderogen vol.

Wat me bij het eerder bezochte duel tegen Randers niet is opgevallen, zijn de fraaie versieringen waarmee de wanden van de ouderwetse pisbakken zijn versierd. In het urinoir van het fraaie supportershome onder de hoofdtribune zijn stickers geplakt met de logo’s van concurrenten. Wolven-supporters met hoge nood kunnen zo schaamteloos over de beeldmerken van o.a. OB, AGF, FC København en Viborg heenplassen. Een klassiek voorbeeld van voetbalhumor. Denemarken heeft kennelijk niet zo te lijden onder het vervelende gejank en gejammer van de standaard gekwetste woke medemens. De doorsnee Deen heeft gelukkig nog iets van zelfspot en voelt zich niet boven het ordinaire voetbalplebs verheven.

Vanwege het Champions League-karakter heeft de UEFA de regie overgenomen rond het stadion. De terrasstoelen en tafels van vier dagen eerder staan nu buiten in plaats van binnen de afrastering. Voor het clubhuis zitten leden van de harde kern met ontbloot bovenlichaam in de nog altijd venijnig brandende zon.  Het besluit om exact 70 minuten voor aanvang de poorten open te gooien leidt bij het Infohus tot een enorme rij. Ach, waarom zou je mensen ook niet in de smorende hitte laten samendrommen? De wil van de UEFA is vanavond wet in Herning.

Omdat de hoeveelheid onlinetickets niet oneindig leek, had Erik vanochtend voor de zekerheid toch maar kaarten besteld. Wel moeten we door een andere ingang naar binnen dan de vorige keer. Ook in Herning hebben ze de QR-code ontdekt. Binnenkomen gaat echter niet vanzelf. Terwijl een veegje over zijn telefoon bij Erik volstaat om meteen door te kunnen lopen, heeft de scanner van dienst nogal wat moeite met mijn code. De Franse hotdogs, mijn laatste twee schuifworsten van deze trip, maken het ongemak ruimschoots goed. Zo kan ik met een goed gevulde maag de afsluitende wedstrijd van deze gedenkwaardige trip uitzitten.

Onze plek bevindt zich achter de goal. Wederom naast het uitvak. Ditmaal echter aan de andere kant. Bracht Randers bij de seizoensopening slechts een handjevol supporters mee, uit Cyprus zijn dat er vanavond meer. Voor zover ik het goed kan waarnemen, staat het goed vol met het groen en geel met fans van AEK Larnaca. Het mediterrane temperament knalt er haast vanaf. Ze hebben de lange reis niet voor niets gemaakt en dat laten ze in de daaropvolgende 90 minuten nadrukkelijk merken. De Cyprioten zijn niet stil te krijgen.

Wie zoveel geluk heeft als de nummer twee van Cyprus, mag niet mopperen. FCM is heer en meester. Paal en lat staan de dik verdiende voorsprong van de thuisploeg in de weg. Er wordt zelfs een goal afgekeurd. En als wel vaker, scoort dan de tegenpartij. In de 81^e minuut scoort Gyurcsó de 0-1. Geheel tegen de verhouding in. Een enorme zaadgoal bovendien. De voorzet die de doelpuntenmaker wil geven, draait bij de rechter paal zo de goal in. De Larnaca-supporters zijn door het dolle heen. Een tiental staat boven op de hekken te dansen. Wonderwel valt er niemand af.

Voordat de zon ondergaat, breekt de zon alsnog door voor Midtjylland. Drie minuten later krijgt het alsnog loon naar werken. Uit een hoekschop kopt Sviatchenko de gelijkmaker binnen. Dat de cornerverhouding aan het slot 16-0 bedraagt in het voordeel van de mannen uit Herning, zegt alles over het enorme veldoverwicht. Ze maken de uitgangspositie er voor zichzelf niet beter op. De 1-1 betekent dat de Denen bij de return een helse klus krijgen om zich te kwalificeren voor de volgende kwalificatieronde.

Voor 23.00 uur zijn we weer terug bij het Sportel in Kolding. Scheelt morgen bij de thuisreis mooi een zeventigtal kilometer rijden. Uit Nederland sijpelt het nieuws door dat burgemeester Ton Heerts de twee oefenwedstrijden die Go Ahead Eagles in het weekend bij WWNA zou spelen, heeft verboden. Ik ben toch altijd wel benieuwd waar de veiligheidsexperts van Nederlandse gemeenten de signalen vandaan halen dat de veiligheid in het geding is. Het is nergens op gebaseerd. Vier weken nadat 500 Grieken zorgden voor een voetbalfeest zonder ook maar de geringste wanklank, verbiedt de man die tien jaar geleden het onzinnige idee had om de jeugdafdeling van zijn eigen favoriete club FC Twente in Apeldoorn te vestigen, de komst van de buren uit Deventer. Ik denk dat ik de afgelopen 40 à 45 jaar weinig oefenpotjes van Go Ahead Eagles bij ons in het dorp heb gemist. Bij die wedstrijden is nog nooít iets misgegaan!

Woensdag 20 juli 2022

De ruim 610 kilometer huiswaarts verlopen nagenoeg vlekkeloos. Tussen Bremen en Osnabrück staat op een gegeven moment iets van twaalf kilometer file als gevolg van een ongeluk. De routeplanner stuurt ons van de A1 af. Over allerlei boerenlandweggetjes komen we niet ver van Rheine weer op de Autobahn. Ondanks het ruim halve uur vertraging die dit oplevert, zet Erik mij voor 16.00 uur in Apeldoorn af. Twee uur later zit ik alweer in de auto naar Zutphen. Op het veld van AZC oefent Go Ahead Eagles vanavond tegen het Israëlische Ironi Kiryat Shmona. De burgemeester van Zutphen staat wel gewoon toe dat er in zijn gemeente gevoetbald wordt.

Achter de bal aan (82/4): Nykøbing, Odense

Maandag 18 juli 2022

Goed beschouwd ligt het niet helemaal voor de hand om onderweg van Kopenhagen naar Odense ’s middags eerst nog in Nykøbing Falster een voetbalwedstrijdje te gaan bekijken. Omdat Vikingschepen en het geboortehuis van Hans-Christian Andersen bij nader inzien toch wat minder tot de verbeelding spreken, wijkt iemand weleens af van de geplande route. Wie ergens naartoe gaat om voetballen te kijken, is niets te dol. Zelfs enkele tientallen kilometers omrijden niet. Je bent voetbalgek of je bent het niet. Of niet soms?

Na een verblijf van twee nachten in de buurt van Kopenhagen vervolgen we onze trip door Denemarken richting Odense. Aangezien het aanvangstijdstip van de confrontatie tussen OB en FC Nordsjaelland staat vastgesteld om 19.00 uur en de afstand slechts 150 kilometer bedraagt blijft ons zodoende volop tijd om de rest van de dag op een verantwoorde wijze van invulling te voorzien. Sightseeën in Kopenhagen is een optie. Een kijkje nemen in het Vikingeskibs Museet in Roskilde kan ook best leuk en leerzaam zijn. Of meteen al naar de geboortestad van Hans-Christian Andersen. Om daar het geboortehuis van de oude sprookjesverzinner te gaan bekijken.

Geen van de drie opties komt uiteindelijk door de ballotage. Raar maar waar wordt er op deze maandag namelijk nog ergens gevoetbald. De Futbology voetbalapp wijst ons erop dat er in het Lollands Bank Park in Nykøbing Falster om 13.00 uur een oefenduel wordt afgewerkt tussen de plaatselijke FC en het roemruchte B93. Weliswaar op een rare dag voor een voorbereidingspotje, op een nog raarder (is dat Nederlands?) tijdstip. Maar toch. Het ligt weliswaar enigszins uit de richting. Qua tijd en afstand is het best te doen. Door die 115 kilometer vanaf Kopenhagen laten we ons er niet van weerhouden. Daar draait mijn chauffeur zijn hand niet voor om. En die aansluitende 175 kilometer naar Odense kunnen er ook nog wel bij.

Alvorens Erik koers zet naar het meest zuidelijke deel van Denemarken, lassen we eerst een korte tussenstop in het Idraetspark van het nabijgelegen Valby in. Een heuse sentimental journey. Op deze plek woonde ik meer dan 32 jaar geleden voor het eerst in mijn lange loopbaan als voetbalverslaafde een voetbalwedstrijd in Denemarken bij. Een thuiswedstrijd van de roemruchte Boldklubben FREM. Tegen hetzelfde AGF uit Aarhus dat ik een etmaal eerder in Brøndby opnieuw aan het werk heb gezien. Wat ik me vooral herinner van die onderbreking van een legendarische boot- en treinreis naar een EK-kwalificatieduel van Oranje in de Finse hoofdstad Helsinki, is dat een groot aantal van de weinige wedstrijdbezoekers eigen drank had meegebracht. Met plasticzakken vol sleepten ze de alcoholische versnaperingen aan. In de jaren daarna ben ik nooit meer ergens zoveel dronken mensen op een voetbalveld tegengekomen. Het complex ziet er nog even vervallen uit als destijds. Het is jammer dat het hek dicht zit. We kunnen derhalve niet naar binnen toe.

Het grappige aan al dat heen-en-weer-gereis is dat het de geografische kennis behoorlijk vergroot. Dat we op weg gaan naar de twee-eenheid Falster en Lolland, de twee zuidelijkste stukken land waaruit de legpuzzel Denemarken is samengesteld, was ik anders misschien wel nooit te weten gekomen. Deense bruggenbouwers hebben ook in dit deel van het land al hun inventiviteit de vrije loop gelaten om twee landsdelen aan elkaar te koppelen. Sinds 1985 kunnen automobilisten vanuit Sjaelland er over de uit twee delen bestaande en bijna 3,3 kilometer lange Farø Broerne naartoe rijden. Het bouwwerk oogt indrukwekkend, het landschap waar we doorheen rijden daarentegen even saai, vlak en eentonig als in het overgrote deel van het land.

Kort na het middaguur zijn we de brug(gen) over. Ruim twintig kilometer verder en een 25-tal minuten later betreden we het Idraetspark van Nykøbing Falster, tegenwoordig gesponsord door de Lollandse Bank. Via een geheel verlaten sponsorruimte betreden we het complex. Leuk stadionnetje wel. Met twee tribunes aan de lange zijden van het veld. Een kleine maar fijne plek voor de plaatselijke notabelen aan de kant waar we binnen zijn gekomen. Een grotere zit- en staantribune aan de overzijde, de noordkant. Van staantribunes aan beide kopse kanten kan ik niet echt spreken. Het zijn meer verhogingen. Drie treden. Het Lollands Bank Park biedt plaats aan 10.000 toeschouwers. Die zijn er vandaag niet allemaal. Al hebben rond lunchtijd toch enkele tientallen familieleden, vrienden en bekenden van de spelers de moeite genomen om het spektakel te aanschouwen. Plus twee verdwaalde en verdwaasde Nederlanders.

Eerstedivisionist Nykøbing en de een klasse lager uitkomende Boldklubben uit 1893 leven zich heerlijk uit tijdens het partijtje onvervalst zomermiddagvoetbal. Ik vraag aan Erik of hij zich ook weleens afvraagt of hij niet goed bij zijn hoofd is… Ik kan niet zeggen dat we geen waar voor ons geld krijgen. De wedstrijd is immers gratis toegankelijk. Ik word zeker niet bekropen van een gevoel van weemoed wanneer we tegen drieën op weg gaan naar Odense. Of ik ooit terugkom in Nykøbing Falster, waag ik te betwijfelen. Maar zeg nooit nooit. Hetzelfde dacht ik in het verleden in Cottbus, Trier, Kleve, Aldershot, Northfleet, Girona, Leganés, Lens, Vila do Conde, Helsinki, Tallinn, Trnava en Natal ook.

Rond kwart voor vijf rijden we alweer over die andere, ons al bekende brug: de Storebaelt. Vakantieverkeer zorgt ditmaal niet voor opstoppingen zoals twee dagen eerder. De wachttijd is liefst drie kwartier minder dan op zaterdag. We kunnen doorrijden. Het is vandaag slechts een kwestie van aan de tolpoorten DKK 250 aftikken en gas geven. Vijftig minuten later staan we bij het Nature Energy Park in Odense in de rij voor de blauwwit geschilderde mobiele container van de Billetsalg & Kundeservice voor een toegangsbewijs voor OB – FC Nordsjaelland, ons vierde Superligaduel van de eerste speelronde. Voor 140 Kronen, ongeveer 19 euro, kunnen we naar binnen. We mogen gaan zitten waar we willen. De plaatsen zijn ongenummerd.

Voor de stadioningang staat een kunstwerk met de beeltenis van Richard Møller Nielsen. De man die Denemarken in 1992 naar de Europese titel leidde drukte als speler en als trainer ook zijn stempel op OB. Laat ik nou bij die EK-finale in Göteborg, waarin Brian Laudrup, Peter Schmeichel & Co hun geliefde Duitse buren met 2-0 de baas bleven, ook aanwezig zijn geweest. En dan zijn er nog mensen die durven beweren dat toeval niet bestaat… De tribune achter de goal, aan de kant waar we het stadion binnenkomen, draagt eveneens de naam van de in 2014 overleden Møller Nielsen. De mannen (en vrouwen) van Blok B zijn bij het eerste optreden van het seizoen 2022-2023 al goed op dreef. Al ruim voor het eerste fluitsignaal zit de stemming er uitstekend in.

Op het voorste gedeelte van de naar de Barfoed Group vernoemde tribune, waar wij zijn ingekwartierd, stroomt het aardig vol. We zitten weliswaar dicht op het veld, we moeten nochtans steeds meer inschikken. Valt me niets tegen voor bij een maandagavondwedstrijd in vakantietijd. Het publiek is behoorlijk divers, valt me op. Groepen studenten zitten zij aan zij met bewoners van asielzoekerscentra, die met het hele gezin aanwezig zijn. Een aantal heeft voor de zekerheid z’n mondkapje er maar bij opgezet. Ik kan me niet voorstellen dat zoiets gezond is bij temperaturen van 27 of 28 graden, zoals op deze heerlijke zomeravond het geval is.

Evenals in Herning, Lyngby en Brøndby doorstaan ook in Odense de stadionworsten de keuring van de Nederlandse smaakcommissie met gemak. Uitmuntend. Dat ik bij mijn twee ‘schuifworstjes’ ook twee grote bekers cola krijg, betekent wel dat ik behoorlijk moet doordrinken. Al moet EU-commissaris Frans Timmers die vieze papieren rietjes meteen verbieden. Gadverdamme. Bah. Wie verzint zoiets? Het zal het milieu best ten goede komen, het is werkelijk te goor voor woorden om aan zo’n ding te sabbelen. Zuigen met een mondkapje op lijkt me zelfs helemaal een crime.

Het contrast met het vrijblijvende van de oefenpot enkele uren voordien in Nykøbing is enorm. Het is duidelijk te merken dat het hier een competitiewedstrijd betreft en ergens om gaat. Samen met 6.771 anderen voltrekt zich voor onze ogen een meeslepend voetbalgevecht. Hoogstaand is het niet, qua strijdlust valt er weinig aan te merken op wat de 22 acteurs showen op de groene mat voor ons. De hooguit 60 meegereisde Nordsjaelland-supporters in het uitvak naast ons mogen al na drie minuten juichen. Na rust voorkomt een VAR-momentje de gelijkmaker van OB. Randje buitenspel. In plaats van 1-1 wordt het 0-2. Kort voor tijd beslissen de gasten uit Farum, die ik vijftien dagen eerder in Goor nipt heb zien verliezen van FC Twente, de verhitte tweestrijd definitief in hun voordeel.

Nadat iets voor negenen het laatste fluitsignaal klinkt, zijn we er nog niet. Nee, nee. De laatste twee nachten op Deense bodem overnachten we namelijk in Kolding. Alvorens we kunnen inchecken in het Sportel aldaar moet er daarom nogmaals een kleine 75 kilometer worden afgelegd. Na bij de passage van de Kleine Belt voor de derde keer vandaag op een brug in de goede waaier te hebben gezeten, bereiken we tegen tienen de Sydbank Arena. Het (sport)hotel is gevestigd in het lokale Omnisportcentrum van Kolding. Ideetje misschien voor de beheerders van het gemeentelijk sportpaleis bij ons in Apeldoorn? In zo’n geval kan er ook nog eens iets binnenkomen in plaats van dat het alleen maar geld kost…

Achter de bal aan (82/3): Lyngby, Brøndby

Zondag 17 juli 2022

Het mooie aan grote steden met veel voetbalclubs is dat je er soms wel twee of drie wedstrijden op één dag met elkaar kan combineren. In en om de Deense hoofdstad hoeven voetballiefhebbers zich niet gauw te vervelen. Weliswaar baal ik dat het eerste competitieoptreden van landskampioen FC Kopenhagen niet in het schema past, maar een bezoek aan thuisduels van Lyngby BK en Brøndby IF vormen op Dag 3 in Denemarken een meer dan uitstekend alternatief.

Denemarken ontwaakt deze zondagochtend met een stevige kater. Het land is in diepe rouw. Danmark er ude af EM huilt het tv-journaal dikke tranen na de uitschakeling van het Deense vrouwenvoetbalteam op het Europees Kampioenschap in Engeland. Allerlei experts mogen met bloeddoorlopen ogen voor de camera toelichten hoe het zover kon komen. Het is dat mijn Deens niet meer is wat het ooit geweest is, anders was ik waarschijnlijk zelf ook spontaan in huilen uitgebarsten bij dit drama van ongekende proporties. Het lijkt wel of er niets belangrijkers bestaat dan het gehuppel van die dames achter een bal aan. Ze moeten vooral doen wat ze niet laten kunnen. Ik hoop dat niemand het mij kwalijk neemt dat ik er niet zo opgewonden van raak. Ik hoop dat dat nog mag. Dingen veel groter maken dan dat ze zijn, hoort blijkbaar bij deze tijd.

In het Wittrup Motel in Albertslund, hetzelfde onderkomen waar ik twaalf geleden tijdens mijn vorige voetbaltrip naar Denemarken logeerde, hebben sommige gasten te kampen met de naweeën van corona. In de ontbijtzaal staat een flesje met spul om de handen te desinfecteren voor iedereen die bang is besmet te raken door aanraking van de broodjes of de cornflakes van het buffet. Dat al die verstandige mensen met hun tengels aan hetzelfde flesje lopen te leuren, zal wel geen kwaad kunnen. Plakjes kaas en ham zitten zelfs in aparte glazen potjes. Zodat niemand er met z’n al dan niet gedesinfecteerde handen aan kan zitten. Je kunt iets ook overdrijven natuurlijk, maar dat zal ik uiteraard wel niet mogen vinden.

Bij de beroemdste vrouw van Kopenhagen val ik eveneens van de ene verbazing in de andere. Omdat onze eerste wedstrijd van vandaag pas om 14.00 uur begint, gaan we in de ochtenduren eerst toeristje spelen. Het mag weer. Wie aan de Deense hoofdstad denkt, ontkomt niet aan het beeld van de Kleine Zeemeermin. De uit brons vervaardigde jongedame uit het gelijknamige sprookje van Hans-Christian Andersen, dat ergens op een rotsblok in de haven zit, is misschien wel de grootste toeristische trekpleister ter plaatse. Je moet er geweest zijn wanneer je er toch bent.

We pakken dus de S-Tog van station Albertslund naar het centrum om de daad bij het woord te voegen. Bij de wandeling van het Østerportstation naar de plek des onheils blijkt al gauw dat we niet de enigen zijn met dat voornemen. Met busladingen tegelijk worden de toeristen er gedumpt. Je ligt werkelijk in een deuk. Het is dat ik zelf bij ben, anders zou ik niet geloven wat ik zie. Met hun mondkapjes op verdringen de veelal bejaarde Duitsers, Spanjaarden en weet ik waar ze verder allemaal vandaan komen, zich op de stenen wal waar Den Lille Havfrue zit. Doorgewinterde hooligans gedragen zich nog netjes in vergelijking met deze opgewonden standjes. De oudjes slaan elkaar nog net niet op de bek voor de beste positie voor een foto.

Van dat de Tour de France van start ging in het centrum van Kopenhagen zijn de sporen ook nog alom zichtbaar. De namen van klassementsleider Vingegaard, MVDP en Wout staan twee weken nadien nog steeds op het wegdek gekalkt. De medewerkers van de stadsreiniging hebben blijkbaar nog geen tijd gehad om de aanmoedigingskreten te verwijderen en al het asfalt en klinkers weer schoon te spuiten.  

Terug in Albertslund pakken we meteen de auto richting Lyngby, een kilometertje of 20 noordelijker. Anderhalf uur voor de rentree van de plaatselijke voetbaltrots op het hoogste niveau zijn we er al. Parkeren kan bijna naast Lyngby Stadion. Gratis. Voor niets. We zijn er zelfs al eerder dan de spelersbus van tegenstander Silkeborg IF, die pas een tiental minuten na ons de bocht om komt. Alles en iedereen moet nog een beetje op gang komen. We moeten zelfs wachten om iets te kunnen eten. De pølser moeten nog op het vuur gelegd worden.

Achter één van de goals is een complete fanzone ingericht. Met een springkussen voor de kleintjes. Ook staat er een heuse EHBO-tent voor degenen die de wedstrijdspanning wat minder goed kunnen verdragen. Gelukkig hoeven we in de bijna drie uur die volgen niet aan het infuus of de kunstmatige beademing. De Lyngby-pølse smaken, eenmaal opgewarmd en wel, voortreffelijk. Om voedselvergiftiging hoeven we ons geen zorgen te maken.

Lekker weer. Leuke wedstrijd. Geen zich misdragende oude van dagen of oude vandalen, zoals eerder bij het zeemeerminbeeld. We hebben voor 130 DKK een plekje op de Office Danmark Tribunen, een ruime zittribune tegenover de kleinere hoofdtribune. In Vak E. Nota bene naast het meest fanatieke deel van de Lyngby-aanhang. In andere landen zou ik niet zo gauw en graag naast zo’n vak plaatsnemen. In Lyngby, zo merk ik direct, hoeft niemand bang te zijn met vuurwerk, bier of andere projectielen te worden bestookt.

Het gaat er uitermate gemoedelijk aan toe. De ca. 50-koppige harde kern van Lyngby Boldklub, onder wie opvallend veel dertigers en veertigers, maakt er 90 minuten lang een feest van. Op commando van een tweetal heren met een megafoon gaan ze op leuke manier met elkaar en anderen om. Ze zingen en trommelen de hele wedstrijd lang. Niks geen rottigheid. Hetzelfde is van toepassing op het stadionpersoneel. Dat maakt een uiterst ontspannen indruk en loopt niet om elk wissewasje te zaniken zoals bij ons. Gewoon aardige mensen, die Denen.

Na één seizoen op het tweede niveau is de landskampioen 1983 en 1992 terug in de Superliga. Het enthousiasme van 3.871 aanwezigen op de tribunes – meer zijn het er niet – werkt op de een of andere manier aanstekelijk. Ik betrap mezelf erop dat ik het oprecht jammer vind dat de thuisploeg niet beloond wordt voor de hartstocht die ze in de wedstrijd steekt en na een 2-0 voorsprong nog genoegen moet nemen met een gelijkspel. Zo’n gevoel heb ik niet zo vaak. Normaal maakt het me weinig uit welk van twee mij volslagen onbekende elftallen wint of verliest. In dit geval had ik het sympathieke Lyngby BK de overwinning wel gegund.

Veel tijd om te treuren is er na afloop niet. We hebben twee uur de tijd om van Lyngby Stadion in het 25 kilometer zuidelijker gelegen Brøndby Stadion te komen. We moeten die afstand toch eerst maar even zien te overbruggen. Dat valt alleszins mee. We kunnen ongestoord vertrekken. De Silkeborg-aanhang, dat uit het uitvak naast de hoofdtribune komt, loopt gewoon tussen de thuisfans door. Er gebeurt niets. Politieagenten zijn nergens te bekennen. Die heb ik vreemd genoeg bij geen van de drie tot dusver bezochte duels gezien. Eenmaal in de auto levert de routeplanner ons binnen een half uur in Brøndby af.

Daar is het iets drukker. We zien hele horden in geel geklede fans naar het stadion wandelen. Erik rijdt op goed geluk de grote parkeerplaats voor het stadion op. Eigenlijk moet iedere automobilist die daar parkeert over een speciale parkeerkaart beschikken. We hebben mazzel. De aanwezige parkeerwachter doet niet moeilijk. Als hij het Nederlandse kenteken ziet, strijkt hij zijn hand over het hart. Erik mag de auto er neerzetten. “I am a good guy”, zegt onze weldoener lachend. Zo kan het dus ook. Aan zoveel klantvriendelijkheid kunnen ze bij Nederlandse BVO’s een voorbeeld nemen.

Mijn tweede bezoek aan Brøndby IF begint zodoende goed. Bijna twaalf jaar geleden, op 15 augustus 2010, zag ik de 11-voudige landskampioen op dezelfde plek met 1-1 gelijkspelen tegen Esbjerg. Bij de 18.00 uur-wedstrijd van vandaag komt de tegenstander helemaal uit Aarhus: AGF. Bij mijn eerste visite had Brønbdy IF de zaakjes al prima op orde. Sindsdien heeft het stadion een behoorlijke make-over ondergaan. Al met al is de ontvangst zeker niet verslechterd. Alles ademt er voetbal. Buiten drommen duizenden geelhemden samen om naar binnen te mogen.  

Onze vrees om te laat te komen blijkt volledig ongegrond. Bijna een uur voor aanvang betreden we het Brøndby Stadion al. Eenmaal binnen kunnen we in de catacomben meteen aansluiten bij één van de door Steff Houlberg beheerde eetkiosken. Pause = Pølse staat er op grote blauwe borden aangegeven. Pause = Worst. Waar Erik het houdt bij het standaardmodel, trakteer ik mezelf op wat ze noemen Menu 2: 2 Franske hotdogs + 1 Øl eller sodavand. Voor de all-in prijs van 90 DKK ga ik er eens goed voor zitten. Ik moet de worstjes zelf in het gat van de opgewarmde broodjes schuiven.

Voor slechts 10 DKK meer zitten we achter de goal. Op het Nedre gedeelte van de Stavnskaer Elektrik-tribune. Vanaf onze plek kijken recht op de Sydsiden, waar het meest fanatieke deel van het uiterst fanatieke Brøndby-publiek een deinende gele muur optrekt. In Duitsland is een club waar ze zoiets een Gelbe Wand noemen. Er heerst een heerlijk sfeertje. De AGF-schare in het nagenoeg volle uitvak, links naast ons in de hoek, laat zich evenmin onbetuigd. Dat de supporters uit Aarhus een reis van meer dan 290 kilometer over de E20 en de Strorebaeltbrug achter de rug hebben belemmert ze allerminst in het hartstochtelijk ondersteunen van hun ploeg.

De twee ploegen leveren 90 minuten een verhit gevecht. Intimiderend zoals het vroeger in het Zuiderpark in Den Haag kon zijn, wil ik de zinderende ambiance niet noemen. De stemming is zeker niet vijandig of zo. Toch blijkt de scheidsrechter er niet ongevoelig voor. Halverwege de eerste helft onthoudt de beste man AGF een strafschop na een duidelijke overtreding in het strafschopgebied. Hij geeft de Aarhus-aanvaller die onderuit wordt gehaald zelfs geel wegens een vermeende Schwalbe. Schijtbak! Elf minuten voor het eind komt de thuisploeg enigszins fortuinlijk aan de zege. Een van richting verandert schot van Slimane laat de keeper Jesper Hansen kansloos. Het stadion ontploft. Het overgrote deel van de in totaal 17.022 toeschouwers gaat uit z’n dak.

Een onaangename toegift krijgen we in de vorm van een file. Vanaf de parkeerplaats zijn we na afloop zo weg. Om de bocht, op de Park Allé, loopt het verkeer hopeloos vast. En niet zo’n klein beetje ook. Erik heeft bijna drie kwartier nodig om de hooguit twee kilometer afstand naar de snelweg te overbruggen. Voor het eerst sinds onze aankomst in Denemarken zie ik ook een politieagent aan het werk. Niet om ontspoorde supporters tot de orde te roepen, maar om bussen te escorteren! De motoragent in kwestie rijdt af en aan om de pendelbussen naar Glostrup en omliggende plaatsen over de andere weghelft langs onze file heen te loodsen.

Achter de bal aan (82/2): Køge

Zaterdag 16 juli 2022

Deel 2 van onze Tour de Danmark brengt ons van Kyregod naar Albertslund. Ofwel van Jutland naar de outskirts van Kopenhagen. Een rit van meer dan 250 kilometer. Met de passage van de Storebaeltbrug als voornaamste uitdaging én hindernis. Een 90 minuten durende voetbalpauze langs de E47 zorgt voor een welkome onderbreking van de reis.

Er zijn landen waar rechtenhebbende tv-zenders op de meest onzinnige tijden voetbalwedstrijden programmeren om de aan de bal verslingerde kijker dagelijks aan zich te binden. Het verbaast mij daarom dat er in het openingsspeelweekend van de 3F Superliga geen zaterdagse duels vastgesteld zijn. Het vergt dus vooraf het nodige speurwerk om ook op onze tweede dag op Deense bodem ergens tussen Jutland en Sjaelland een bal te zien rollen. Aangezien we op weg gaan naar de Deense hoofdstad, is het wel een voorwaarde dat het in ons routeschema past. Mede doordat de competities in de lagere speelklassen pas later van start gaan, valt het niet mee om iets geschikts te vinden.

Dat we uiteindelijk in Køge belanden wil ik vooral toeschrijven aan toeval. In het Capelli Sport Stadion staan om 13.00 uur twee clubs uit Sjaelland tegenover elkaar: HB Køge en Naestved BK. Voor beide clubs uit de NordicBet Liga betreft het één van de laatste tests voor dat het Deense equivalent van onze eigen Keuken Kampioen Divisie van start gaat. Zowel qua aanvangstijd als afstand valt het perfect in te plannen in de reis naar de Deense hoofdstad, of naar Albertslund om helemaal precies te zijn.

Nadat Erik zijn Volvo bij de plaatselijke supermarkt annex tankstation heeft volgegooid met nieuwe brandstof, vertrekken we rond half tien uit Thyregod. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik hier in de toekomst ooit nog eens terugkom. Vijfentwintig minuten later zijn we Vejle al voorbij en zitten we op de E20 richting Kopenhagen. Vandaar moeten we eerst de Kleine Belt over naar Funen, of Fyn in het Deens. Bij Nyborg duiken aan de horizon de contouren van de Storebaelt op, de brug over de Grote Belt, de in totaal 18 kilometer lange verbinding die het eiland sinds 1997 verbindt met Sjaelland.

Om te spreken van een Zwarte Zaterdag gaat wellicht wat ver, maar er is beduidend meer (vakantie)verkeer onderweg dan een dag eerder. Over het uit twee delen bestaande gevaarte rijden kost geen enkele moeite. Ondanks een stevige bries waaien we er niet vanaf. In het zicht van de tolpoorten bij Halsskov begint de ellende… We staan bijna drie kwartier in de rij alvorens Erik kan afrekenen. We staan nota bene in de rij waar met kort (kaart) moet worden betaald. Maar dat kort duurt wel érg lang! Om nog maar te zwijgen van de tarieven. Die brug over is een dure grap. Omgerekend 34 euro zijn we kwijt alvorens we verder mogen rijden. Mooie flikkerij. In augustus 2010, bij mijn vorige oversteek van de Storebaelt, bedroeg de schade bedroeg de schade ‘slechts’ 19 euro.

Het loopt op dat moment al tegen twaalven. Om op tijd voor de aftrap in het Køge Idraetspark te arriveren moet Erik de resterende 75 kilometer de voet nog wel eventjes flink op het gaspedaal drukken. Dat lukt. Twintig minuten voor aanvang van het oefenpotje tussen de twee eerstedivisionisten levert de routeplanner ons keurig op de plek van bestemming af. Bij onze aankomst loopt de warming-up van de spelers van beide ploegen al ten einde. Gevoetbald wordt er vooralsnog echter niet. Als de spelers om 13.00 uur klaar staan om er op te klappen, is er geen scheidsrechter. Eerst moet er zodoende nog iemand worden opgetrommeld om het duel in goede banen te leiden. Gelukkig neemt dat minder tijd in beslag dan het wachten bij de tolpoorten van de Storebaeltbrug. Na een kwartiertje oponthoud geeft een in allerijl gerecruteerde meneer in een oranje shirt en op witte sportschoenen het startsein om te gaan voetballen.

Feitelijk is de relatief nieuw ogende hoofdtribune het enige dat het aanzien waard is. Die ziet er wel sjiek uit. Een mannetje of 100 à 150 heeft er wel plaatsgenomen in het aangename julizonnetje. Het scorebord, aan de muur van de achter de één van beide goals opgetrokken Spar Nord Arena, geeft het complex ook wel een zekere standing. Maar het is niet helemaal klaar. Verre van dat. Er staat nogal wat in de steigers. Drie hoeken van het veld zijn opgevuld met – naar ik aanneem – fonkelnieuwe kantoorpanden. Zo te zien wachten die op ingebruikname. De lange zijde tegenover de hoofdtribune bestaat uit een gapend gat met stellages met reclameborden en een gammel noodtribunetje. De harde wind waait een afscheidingshek met het braakliggende terrein erachter pardoes om.

Om lang stil te staan bij wat zich op het kunstgras afspeelt heeft weinig zin. Oefenvoetbal, hè. Ik kan het Capelli Sport Stadion mooi afstrepen. Daarmee is alles wel gezegd. De wedstrijd komt niet in mijn Top-10 van meest gedenkwaardige wedstrijden die ik ooit heb bijgewoond. Zelfs niet in de Top-1000. De Boldklubbers uit Naestved winnen relatief eenvoudig met 2-1. De eretreffer van de thuisploeg in de slotfase komt vooral op naam van de grensrechter. Niet alleen in het Nederlandse amateurvoetbal laat de sportiviteit van clubmensen die met een vlag langs de zijlijn draven nogal eens te wensen over. Omdat Erik en ik in de rust hebben plaatsgenomen op het middenstuk aan de overzijde, hebben we geen VAR nodig om te constateren dat de linesman niet helemaal naar eer en geweten handelt. Ik roep in het Nederlands dat het minstens vijf meter buitenspel is. De grensrechter begrijpt heel goed wat ik bedoel. Het is maar goed dat blikken niet kunnen doden, anders vrees ik dat ik nadien nooit meer in Kopenhagen was aangekomen…

Achter de bal aan (82/1): Herning

Vrijdag 15 juli 2022

Na twee door corona verpeste zomers bestaat eindelijk weer de gelegenheid voor een meerdaagse buitenlandse trip. In navolging van een opwarmertje in Luxemburg biedt de seizoensstart van de Deense Superliga een super gelegenheid om eens ouderwets achter de bal aan te hobbelen. Te beginnen in Midden-Jutland, in Herning. Zo kom je nog eens ergens.

Na onvergetelijke zomerse trips naar de Balkan (2019) en Tsjechië (2020) vervolgen Erik Pasman en ondergetekende onze reis langs de Europese velden in Denemarken. Om de verwachte vakantiedrukte van de zaterdag voor te blijven, blijkt het een uitstekende zet om al een dag eerder op pad te gaan. Je moet ellende nooit opzoeken wanneer je ‘m kunt vermijden! De programmering van de openingswedstrijd tussen FC Midtjylland en Randers FC op vrijdagavond komt wat dat betreft prima uit. We nemen er een autorit van ruim 680 kilometer voor op de koop toe. Alles is aantrekkelijker dan het vooruitzicht van een zwarte zaterdag vol fileleed.

Soms zijn er weleens van die reisdagen waarop weinig tegenzit. Het gebeurt weliswaar niet zo vaak, maar we mogen ditmaal niet mopperen. Om half negen vertrekken we uit Apeldoorn. Erkende ‘Stau’-knelpunten als Bremen en Hamburg passeren we zonder veel stilstand. De klok staat op 11.00 uur als Erik het Bremer Kreuz achter zich laat. Zeventig minuten later rijdt hij zelfs zonder noemenswaardig oponthoud door de Elbtunnel in Hamburg heen. We gaan de goede kant op. Vast staat het op de A7 vooral vanuit de tegengestelde richting. Het lijkt wel of de wegwerkzaamheden daar nooit ophouden.

Het aantal sleurhutten en campers richting Scandinavië valt daags voor de eerste noemenswaardige Zwarte Zaterdag van de zomervakantie van 2022 alleszins te overzien. Gemak hebben medeweggebruikers nooit van de kampeerfanaten, last hebben er voor de verandering eens niet van. Om 13.52 uur passeren we bij Padborg de Duits/Deense grens. Vandaar bedraagt de afstand naar Thyregod, waar we overnachten, nog 148 kilometer. Ruim anderhalf uur later checken we in bij het plaatselijke Kursuscenter, annex B&B. Ruimschoots op tijd om bij te komen van de vermoeienissen van de reis.

De aftrap van de openingswedstrijd van de 3F Superliga staat geprogrammeerd om 19.00 uur. Herning ligt een kleine 40 kilometer verwijderd van ons onderkomen voor één nacht. Rond half vijf gaan we op pad. Vroeg zat. Kaarten hebben we al. Die heeft Erik online besteld. Deense Kronen hebben we daarentegen nog niet in ons bezit. Het vinden van een geldautomaat kost wat meer moeite.  We logeren echt in de middle of nowhere. In Thyregod zelf is behalve ons cursuscentrum en een oude kerk bijna niets. We moeten zodoende doorrijden naar het volgende dorp, genaamd Brande, om Deens geld uit de muur te trekken. Bruisend is de omgeving niet bepaald. Het handjevol dorpen waar we doorheen rijden, lijkt totaal uitgestorven.

Hoewel Herning ook nauwelijks 45.000 mensen huisvest, komen we er wel weer in de bewoonde wereld terecht. De aan de zuidwestkant van de stad gelegen MCH Arena en de aangrenzende Jyske Bank Boxen-sporttempel en beursgebouwen maken een moderne indruk. Bij de aan- en afvoer van voetbalvolk (en beursbezoekers) is in Herning aan alles gedacht. Bij aankomst kunnen we kosteloos parkeren op één van de velden rondom het stadion. Vanaf die velden draait de stadionbezoeker zijn voertuig bij Herning V zo weer de Motorvejen op. Terwijl Erik zijn Volvo neerzet, komt de blauwe spelersbus van het 100 kilometer oostelijker gelegen Randers voorbij. Ruim anderhalf uur voor de aftrap komt de gang naar het stadion langzaam op gang. We zijn zeker niet de eersten.

Deens bekerwinnaar FC Midtjylland (Midden-Jutland) is gehuisvest in een eigentijds onderkomen. De club zag pas in 1999 het levenslicht na fusie van Ikast FS en Herning Fremad. Sindsdien was de Deense landstitel al drie keer (2015, 2018, 2020) een prooi voor de Ulvene, ofwel de wolven. Afgelopen seizoen eindigde FCM in de competitie als tweede achter kampioen FV København en legde het voor de tweede maal in de korte clubhistorie beslag op de Deense beker. Sammen dyrker vi drømmen, lees ik op een bord. Samen durven wij te dromen. Gezien de resultaten gaat het waarmaken van dromen de beleidsmakers van de club uitstekend af.

Qua catering en randamusement komen bezoekers van de MCH Arena weinig tekort. Drank- en foodstands in overvloed. Het warme weer maakt dorstig. De pølser (worsten) zijn niet aan te slepen. In de Ulveshoppen, de fanshop, is het een drukte van belang. De deurmatten met clublogo zijn afgeprijsd. Van 250 voor 150 DKK. De nieuwe wedstrijdshirts hangen ook buiten onder tentzeil in rekken tentoongesteld. Voksen (volwassenen) mogen zich voor 650 DKK de nieuwe eigenaar noemen van de zwarte shirts met reclame van de Vestjysk Bank op de borst. Meer dan 87 euro. Je moet het er maar voor overhebben. Voor een houten keetje heeft zich een lange rij wachtenden gevormd. Of dat is om bestelde spilertrøje op te halen is mij niet geheel duidelijk.

Afgezien van wat vervaagde schilderingen met de waarschuwing Hold afstand en posters over verantwoord handenwassen is van coronamaatregelen nauwelijks meer iets te merken. Sinds maart zijn de Denen verlost van mondkapjes en QR-codes op openbare plekken. Voor zover ik kan beoordelen gaat het er hier lang niet zo overspannen toe als bij ons. De stemming is vrij relaxt. Volgens mij als pseudo-gedragswetenschapper bestaan er qua luidruchtigheid best wel overeenkomsten tussen Deense en Nederlandse voetbalfans. De Denen maken daarentegen op mij lang niet zo’n opgefokte indruk als steeds meer bewoners uit het gave land van Mark Rutte.  

Bij de ingangen naar de vakken staan dozen vol met glossy-magazines. Mijn verzoek om een exemplaar wordt evenwel niet gehonoreerd. Enkel seizoenkaarthouders en Premium-leden krijgen de fraaie programmagidsen. De plichtsgetrouwe bewakers van de dozen zijn niet te vermurwen. Dat ik helemaal uit het verre Nederland kom, maakt weinig indruk. Bij ons valt zoiets tegenwoordig onder de noemer uitsluiting en discriminatie. Het zou koren op de molen betekenen voor beroepsklagers die een verdienmodel hebben ontwikkeld om inclusiviteit exclusief voor de eigen groep te bewerkstelligen…

In 1991 (BK Frem) en 2010 (FC Kopenhagen, Akademisk Boldklub, Brøndby IF) had ik al eens eerder het genoegen Deens competitievoetbal live te aanschouwen. Evenals toen vermaak ik me ook ditmaal opperbest. De seizoensopener van de Deense eredivisie is het aanzien best waard. Vier dagen voordat het tegen het Cypriotische AEK Larnaca al aan de bak moet in de voorronde van de Champions League – de wedstrijd waar we onze vijfdaagse trip mee afsluiten – lukt het de bekerwinnaar van 2022 niet om de bekerwinnaar van 2021 de baas te blijven. Met 1-1 houdt de nummer 6 van de afgelopen Superliga de vice-kampioen op een verdienstelijk gelijkspel. Met name de gelijkmaker van Adam Andersson – wie kent ‘m niet – in de 60e minuut is er eentje om in te lijsten. Strak in de touwen!

Ik zou het stadion bovenal knus willen noemen. Compacte tribunes. Lekker dicht op het veld. Prima zicht. Wij zitten in de hoek van de lange zijde. Precies naast het uitvak. Voor 135 DKK, omgerekend naar de meest actuele wisselkoers iets meer dan 18 euro, zit je tegenwoordig in geen enkel Nederlands eredivisiestadion beter en voordeliger. Veel supporters uit Randers zijn er op deze vrijdagavond trouwens niet meegekomen. Hooguit 50 of 60. Het handjevol die hards dat er wel is, laat wel 90 minuten lang onafgebroken van zich horen. De meegekomen trommelaar slaat zich de blaren op de vingers. Hetzelfde geldt voor het afgeladen vak achter de tegenoverliggende goal, waar de veelal in zwart geklede Midtjylland Ultra’s bij Opgang 7 de hele wedstrijd flink de tekeergaan.

Ondanks de zomerse temperaturen ben ik blij dat ik een jack heb meegenomen. Naarmate de avond vordert, koelt het toch wel een beetje af. Als het laatste restje zon tijdens de tweede helft achter de hoofdtribune is gezakt, krijg ik het niet direct koud, toch is wat beschuttende kleding zeker geen overbodige luxe.

Het in de tweede helft omgeroepen toeschouwersaantal valt mij eerlijk gezegd een beetje tegen. Iets meer dan 7000 toeschouwers bevolken bij deze seizoensouverture de tribunes in de bijna 12.000 toeschouwers bevattende arena. De teller blijft steken bij 7359 tilskuere. Waar ze in vredesnaam die 4500 toeschouwers kwijt willen die er dan blijkbaar niét zijn, is mij een raadsel. Afgezien van het matig gevulde uitvak en wat schaars bezette plaatsen in de hoek hoeken van de hoofdtribune kan ik immers weinig onbezette stoeltjes ontdekken.

Na het laatste fluitsignaal slaag ik er alsnog in zo’n fraai glossy-magazine te bemachtigen dat me voor aanvang ontzegd werd. Ook in Jutland blijkt maar weer dat de aanhouder altijd wint. Het legen van de parkeerplaatsen verloopt uitermate soepel. We zitten in no time weer op de E18, de midden-Jutlandse autobaan. Voor terugkeer in Thyregod ontdekken we bij toeval ook waar een groot deel van de bewoners van de nagenoeg uitgestorven dorpen uit de omgeving uithangt. Een aanzienlijk aantal van hen zit bij de McDonald’s en de Burger King in Brande! Vanwege de drukte bij de Mac wijken wijzelf kort voor tienen maar uit naar de buren om in navolging van de stadionworsten onze inmiddels weer knorrende magen met wat fastfood bij te vullen.

Terwijl ik bezig ben met het verorberen van mijn Kings Nuggets krijgen we in het restaurant zowaar gezelschap van tv-ploeg die FC Midtjylland – Randers FC coverde. De zeg maar Deense ESPN-crew. Blijkbaar was in de MCH Arena het eten op. Of misschien mochten ze niet mee eten wegens te kritische berichtgeving. Dat kan natuurlijk ook altijd.