Maandelijkse archieven: februari 2019

Ondergang van de wereld ver weg bij Clásico

Achter de bal aan (47): Barcelona

6 februari 2019

Om nou te zeggen dat het bijwonen van el Clásico mijn leven volmaakt maakt. Nou, nee. Een onvergetelijke ervaring was het hoe dan ook om FC Barcelona eens live tegen Real Madrid te mogen zien voetballen. Meer dan 90.000 toeschouwers in een volgepakt Camp Nou. Indrukwekkend. Fascinerend. De intense sfeer van zo’n spektakel ter plekke opzuigen blijft duizend keer mooier dan het onderuit gezakt voor de buis gade te slaan. Al vallen het commentaar met de bijbehorende restauranttips van Sierd de Vos natuurlijk evenmin te versmaden.

Toen de Barça-website enkele uren na de loting van de halve finales om de Copa del Rey de mogelijkheid bood tot het aanschaffen van entradas, aarzelde ik niet lang. Eerst nog wel even vlug gecheckt naar vluchtmogelijkheden richting Catalunya. Daarna meteen toegeslagen. Bingo! Zo kwam ik op zaterdag 2 februari om 00:16 uur in het bezit van een e-ticket voor de heenwedstrijd in de halve finale om de Spaanse voetbalbeker. Een laat verjaardagscadeautje voor mezelf. Vervulling van een jongensdroom. Een to-do thing dat ik kan afstrepen van mijn bucketlist, zoals dat het tegenwoordig zo mooi heet.

Nú kan het nog, moeten we maar denken. Wanneer niemand de Maffia in Den Haag en de opper-Maffia in Brussel een halt toeroept, kan last-minute op en neer vliegen naar Barcelona op niet al te lange termijn maar zo tot het verleden behoren. Op het fatale moment waarop de grootste verziekers van ons leefklimaat op kosten van de burger de mensheid van de ondergang gaan redden, zal het gauw uit zijn met de pret voor de massa. Vanaf dan kunnen waarschijnlijk enkel rijken en welgestelden zich nog een vliegticket veroorloven, vrees ik.

Wanneer de wereldverbeteraars van de Vereniging voor Dierenvrienden en de Draaikonten ’66 hun draconische en bezopen plannen tot uitvoer brengen, ligt baanverlies voor honderdduizenden Nederlanders op de loer. En dat alles om de CO2-uitstoot met verwaarloosbare proporties terug te brengen! Nog even, en we slapen met z’n allen onder bruggen. Met elkaars lichaamswarmte als enige energiebron om te overleven. Dicht tegen elkaar aankruipend. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Lekker knus. Enkel uitgeprocedeerden in de Amsterdamse vrijstaat van Groen Links houden dan waarschijnlijk nog recht op een dak boven hun hoofd in onze omgekeerde wereld.

Bij alle ellende die we over ons uitgestort krijgen, zorgt de magie van zo’n Clásico in elk geval voor welkome afleiding. Zelfs al is het maar voor een paar uurtjes. Klassiekers in Nederland woonde ik in het verleden al vaker bij. In de Kuip heb ik zelfs Cruijff ooit nog in Ajax-shirt tegen Van Hanegems Feyenoord zien strijden. Het aantal Revierderby’s im Ruhrpott, waarbij ik van de partij was, kan ik zelfs op de vingers van twee handen niet natellen. Maar een Clásico? Nee, van ‘s werelds meest besproken, beschreven en bekeken confrontatie op een voetbalveld was ik tot woensdag alleen getuige als tv-kijker.

Superclásico noemen ze in Buenos Aires onbescheiden de ontmoetingen waarbij River Plate en Boca Juniors elkaar naar het leven staan. Er bestaat wereldwijd echter maar één klassieker die het predicaat Super werkelijk verdient: Barça – Real! Een potje voetbal waarbij het om beduidend meer draait dan om de heerschappij in het Spaanse voetbal. Politiek en nationalisme spelen op de achtergrond altijd mee. De Spaanse Burgeroorlog woedt 80 jaar na dato binnen- en buiten de lijnen voort. Met een sluimerende roep om onafhankelijkheid van Catalonië die de verhoudingen nog eens extra aanscherpt.

Geweldig om zo’n happening als eenvoudig boertje van buuten mee te maken. Ik vind het sowieso altijd wel mooi om de bewegingen van enorme mensenmassa’s van nabij te volgen. Als ik rond twee uur voor de aftrap aankom op metrostation Collblanc en bij de gelijknamige cafetaria met een smakelijk broodje Frankfurt mijn pre-match behoeften bevredig, zit de loop naar het stadion er al aardig in. De komst van meer dan 90.000 toeschouwers maakt het in de vroege avonduren rondom de Carrer d’Aristides Maillol al flink druk. Ondanks dat het pas februari is, kan ik gewoon buiten op het terras plaatsnemen. Even bijkomen van de schrik van enkele uren eerder. Hoe die Ryanair-piloot zijn vliegtuig een honderdtal kilometer noordelijker op het vliegveld van Girona neerzette, ging niet bepaald in de kouwe kleren zitten. Dat ging gepaard met een behoorlijke klap.

Die klap valt nochtans in het niet bij het geknal van het vuurwerk dat de harde kern van FC Barcelona afsteekt bij een bar iets verderop aan de Travessera de les Corts, pal tegenover de zuidelijke stadioningang. Dat is van een iets zwaarder kaliber. Met enkele honderden tegelijk hebben ze zich verzameld in de Jardins de Bacardi. In het donkere plantsoen zingen en drinken de heren zich warm voor de confrontatie met hun meest geliefde en tegelijkertijd meest gehate rivaal. De stemming is uitgelaten. Het ontsteken van Bengaalse fakkels schaadt het klimaat nog eens extra.

De gezangen laten weinig aan duidelijkheid te wensen over. De afkeer ten opzichte van de Koninklijke is onmiskenbaar. Ze vinden alle Madridistas hijos de putas. Ofwel zonen van vrouwen van lichte zeden. Real-supporters zelf zijn in geen velden of wegen te bekennen. Misschien wel zo veilig.

Een grimmige indruk maakt de situatie in de directe omgeving van Camp Nou desondanks niet op me. Van absurde veiligheidsmaatregelen is evenmin sprake.  Alvorens ik het stadion betreed ontwaar ik geen met machinegeweren bewapende ordebewaarders. Elders tegenwoordig vaker regel dan uitzondering. Het fouilleren bij poort 38 gebeurt naar Nederlandse maatsteven gemeten vrij losjes. Na het scannen van het ticket op mijn telefoon, kan ik de beklimming naar de vierde ring inzetten.

Evenals bij voorgaande gelegenheden valt me opnieuw op wat een ouwe meuk het stadion van FC Barcelona eigenlijk is. De aanstaande modernisering van Camp Nou komt geen dag te vroeg. Al doet de bouwvallige staat weinig af aan het imposante karakter van de enorme betonkolos. Naarmate het beginsignaal van 21.00 uur nadert, vult de arena zich langzaam. Steeds meer poppetjes nemen hun plaats is. Ik zit schuin onder het scorebord. Het uitvak bevindt zich enkele tientallen rijen achter mijn plekje. Door het plexiglas zie ik vaag wat gestalten in witte shirts. Horen doe ik ze niet. Daar komt de rest van avond trouwens geen verandering in.

Spanjaarden en Catalanen gaan door het leven als opgewonden standjes. Eerlijk gezegd vind ik de stemming toch wat aan de lauwe kant. Zoals gebruikelijk stikt het van de buitenlanders in één van de drukst bezochte toeristische attracties ter plaatse. Nee, ik ben zeker niet de enige. Wanneer de spelers van Real het veld betreden voor hun warming-up, weerklinkt een striemend fluitconcert als welkom. Verder valt het me qua hatelijkheden wel mee. Bij het afspelen clublied kort voor de aftrap, gaat de massa los. Tienduizenden vlaggetjes in het blaugrana worden ritmisch meebewogen. Het kan de vergelijking met de befaamde Hampden Roar in Glasgow nochtans niet doorstaan. Een kippenvelmoment blijft achterwege. Van 50.000 Schotten die uitzinnig van trots hun Flower Scotland uit volle borst tot bloei laten komen, kan het Camp Nou-publiek nog veel opsteken.

Het wedstrijdverloop krijgt de verwende thuissupporters ook al niet op het puntje van hun stoel. Het stoïcijnse Real opent gauw de score. Barça’s afhankelijkheid van de geblesseerde Messi komt andermaal aan het licht. De roep om onafhankelijkheid ook. Zoals bij elke thuiswedstrijd scandeert de harde kern achter de Gol Nord leuzen voor de invrijheidstelling van de Catalaanse leiders die in 2017 achter slot en grendel verdwenen nadat zij zich wilden afscheiden van Spanje. Security-medewerkers verwijderen enkele spandoeken.

De gelijkmaker kort na rust van Malcom, die eindelijk iets terugdoet om zijn lachwekkende transfersom van 40 miljoen euro te rechtvaardigen, vrolijkt de gekrenkte Catalaanse ziel een klein beetje op. Pas wanneer Messi enkele minuten later voor de andermaal tegenvallende Coutinho binnen de lijnen komt, lijkt Camp Nou definitief te ontwaken. Messiiiiiiiiiiiiiiiiii, Messiiiiiiiiiiiiiiiiii, Messiiiiiiiiiiiiiiiiii galmt door het stadion. De niet-fitte Argentijnse superster ontpopt zich ditmaal niet tot de verlosser. Het blijft 1-1. Wie naar de finale gaat, wordt op 27 februari tijdens de return in Bernabéu beslist.

Al met al beleefde ik toch een bijzonder genoegzaam avondje in Camp Nou. Zolang al die politici het domme volk wijsmaken dat de aarde dreigt te vergaan – en wie gelooft zulke oprechte mensen nou niet? –, moeten we elke kans om nog enige sjeu aan het leven te geven maar met beide handen aangrijpen. Nou kan het nog. Voor zolang het nog duurt.