Maandelijkse archieven: juli 2019

Uitvak biedt uitkomst in ´uitverkocht´ stadion

Achter de bal aan (54/5): Praag

28 juli 2019

De dag voor vertrek staat er een heuse ´dubbel´ op het programma. Na terugkomst vanuit Plzeň sluit ik mijn vijfdaagse voetbaltrip door Tsjechië af met twee wedstrijden in de hoofdstad. Ik krijg waar voor mijn geld. Aan spektakel geen gebrek. Met rode kaarten, een ´uitverkocht´ stadion dat niet uitverkocht is én vuurwerk!

Om op tijd te zijn voor de ouverture van deze zondag moeten we al vroeg op pad. Om klokslag acht uur in de ochtend zitten we al in de Intercity van Plzeň hl n naar Praag hl n. De aftrap van duel één van de dag is namelijk al om… 10.15 uur! Hoe verzinnen ze het. Publieksonvriendelijker kan het nauwelijks. We moeten zodoende al voor het ontbijt uitchecken uit ons hotel. Bij vertrek staat er echter keurig een lunchpakketje voor ons klaar. Klasse hotel, dat Hotel Continental. Ook bij de Tsjechische Spoorwegen zijn ze zowaar op dreef. Bij de zesde treinreis van dit vijfdaagse uitstapje maken we dan eindelijk de primeur mee van een trein die zonder vertraging op de plek van bestemming arriveert. Hulde voor České dráhy!

We dumpen onze bagage bij aankomst in een bagagekluis in de stationshal en begeven we ons per tram naar de nabijgelegen eFotbal Arena. Het onderonsje tussen Viktoria Zizkov en FK Baník Sokolov wordt er eentje om niet gauw te vergeten. Het betreft een wedstrijd in de tweede speelronde van de Fortuna Nárdoni Liga, de Tsjechische Keuken Kampioen Divisie. Alleen het stadionnetje is al een attractie op zich. Het is achteloos weggepropt tussen de woonblokken. Voor 100 Kc vinden we een plekje op de oude hoofdtribune, zo’n 3 euro volgens de geldende wisselkoersen.

Ondanks het belachelijk vroege aanvangstijdstip zijn de spelers van beide clubs goed uitgeslapen. Het gaat er vanaf het eerste fluitsignaal stevig aan toe. Gadegeslagen door naar ik schat zo’n twee- of driehonderd diehards laten de acteurs er geen gras over groeien. Hotseknotsbegonia voetbal van het vermakelijkere soort. Een bal onder controle brengen kost de meesten nogal moeite, de heren knallen er wel vol in. Ze gaan behoorlijk fysiek te werk. Niemand die de voet terugtrekt. Mannelijk voetbal. De jochies uit onze eigen KKD kunnen er een voorbeeld aan nemen.

De scheidsrechter doet qua niveau niets onder voor zijn Nederlandse collega’s. Het pedante heerschap dat een en ander in goede banen moet leiden, strooit kwistig met kaarten. Na rust houdt de beste man liefst drie spelers een rode kaart voor, twee van de thuisclub, een uit Sokolov. Je zou dus verwachten dat de bezoekers hun overtalsituatie uitbuiten. Het tegendeel gebeurt. In de blessuretijd buigen de negen Vikorianen uit Zizkov zowaar de 1-1 tussenstand om in een 2-1 zege.

Trainer Hasek, die voortdurend heeft lopen ijsberen voor zijn dug-out, gaat compleet uit zijn dak. Na het laatste fluitsignaal bedanken de trainer en spelers hoogstpersoonlijk al hun supporters. Langs het hele veld worden alle uitgestoken handen stuk voor stuk afgeklapt. Niemand wordt overgeslagen. In processie gaat het richting kleedkamer. Mooi om te zien, zoveel verbondenheid tussen de voetballers en hun fans.

Een vijftal uur later is er bij het Sinobo Stadium aanvankelijk minder grond om opgewekt te reageren. Het geplande bezoek aan de kraker tussen regerend landskampioen Slavia Praha en Sigma Olomouc dreigt pardoes in het water te vallen, terwijl het niet eens regent. Wanneer we bij de kassa een toegangsbewijs willen kopen, geven de kassadames ons te verstaan dat het is uitverkocht. Omdat Slavia na wangedrag van de eigen Ultra’s voor straf een deel van het stadion gesloten moet houden, zijn er minder kaarten in omloop dan gebruikelijk. Alle beschikbare kaarten zijn twee uur voor de aftrap niet meer beschikbaar. Ongelooflijk, maar waar.

Het maakt geen indruk dat ik er een paar ouderwetse oer-Hollandse krachttermen tegenaan gooi. Het interesseert de dames aan de kassa geen ene flikker dat we helemaal uit Nederland komen. Qua klantvriendelijkheid valt er bij Slavia Praag nog wel een inhaalslag te maken. Wat regelen voor de buitenlandse gasten komt niet in de dames op. Ze zijn niet te vermurwen. Sold out is sold out!

Het ziet er naar uit dat de zwarte markt uitkomst moet bieden. We zijn uiteraard niet voor Jan met de korte achternaam gekomen. Ik ben er eigenlijk helemaal niet zo bang voor om de wedstrijd te moeten missen. Ik ga er vanuit dat het in de tijd die rest tot aan de aftrap toch zeker mogelijk moet zijn om ergens nog een ticket op de kop te tikken. We hoeven niet eens lang te zoeken. Sterker nog, we hoeven zelfs niet eens een hogere prijs neer te tellen dan het gangbare tarief. Na eerst in het grote winkelcentrum tegenover het stadion de honger te hebben gestild bij de KFC, slaan we nota bene bij het uitvak onze slag. Voor supporters van de tegenpartij zijn er gewoon kaarten te koop. Ook wij mogen er zonder problemen gaan zitten.

Dat we niet uit Olomouc komen, maakt helemaal niets uit. Voor 210 Kc, iets meer dan 6 euro, kunnen we plaatsnemen tussen de Sigma-supporters in Sector 120. Zo krijgen we het toch maar mooi voor elkaar. Een aanzienlijk verschil bovendien met de 700 Kronen die een zwarthandelaar even voordien verlangt. Een VIP-kaart, doet hij ons geloven. Normale prijs 400 Kc. Het zal allemaal wel. Het uitvak telt meer dan genoeg lege zitjes. We kunnen er dus nog wel bij. Niemand die er aanstoot aan neemt. Schuin tegenover het uitvak blijft de Tribuna Sever inderdaad leeg. De overige Slavia-vakken zitten goed vol. Toch zie ik ook daar voldoende lege plekken. Helemaal uitverkocht is het uitverkochte Sinobo Stadium derhalve alles behalve.

De wedstrijd valt me eerlijk gezegd een beetje tegen. Met Nederlander Mick van Buren in de startopstelling, moet het favoriete Slavia tot aan het eindsignaal ploeteren om een vroege voorsprong vast te houden. Het vuurwerk blijft bewaard voor het laatst. Dat komt nochtans niet van het veld, maar van de naast ons uitvak gelegen Tribuna Sever . Tachtig minuten lang onderscheidt de daar naartoe verhuisde harde kern van Slavia zich in positieve zin. De imposante muur van geluid en gezang valt werkelijk geen enkel moment stil. Op het moment dat de fans een grote roodwitte vlag boven hun hoofden uitspreiden, gaat het mis.

Onder het doek worden – buiten het zicht van de ordediensten – meerdere bengaalse fakkels aangestoken. De sanctie van de Tsjechische voetbalbond die leidde tot de lege tribunevakken aan de overkant kwam eveneens vanwege het afbranden van pyrotechnisch materiaal. Op hun geheel eigen manier maken de Slavia-Ultra’s duidelijk wat zij denken van de opgelegde straf. Met hun acte tonen zij aan maling te hebben aan de rechters van de Tsjechische voetbalbond. En kan Slavia eerdaags ongetwijfeld opnieuw boeten.

Ondanks de scheidingsnetten belandt een aantal van de brandende bengalo’s in ons uitvak. In een vloek en zucht staat alles en iedereen in lichterlaaie… Zo krijgen we dankzij deze spectaculaire ‘vuurwerkshow’ op de valreep alsnog waar voor onze 210 Kronen. 

Het hele land door voor 90 minuten voetbal

Achter de bal aan (54/4): Plzeň

27 juli 2019

De traditionele grootmachten uit Praag domineren niet langer het Tsjechische voetbal. Sinds een aantal jaren moeten de Sparta’s en Slavia’s vaak genoegen nemen met een rol op het tweede plan. Het bescheiden Viktoria Plzeň heeft in het laatste decennium succesvol een aanval op macht ingezet. Sinds 2010 hebben de voetballers uit de bierstad in West-Bohemen al vijf keer het glas mogen heffen op het binnenhalen van de landstitel.

Om de landskampioen van 2011, 2013, 2015, 2016 en 2018 te zien spelen, heeft nogal wat voeten in de aarde. We moeten er het hele land voor door. Een treinreis van meer dan 400 kilometer vanuit Ostrava. Met overstap in Praag. Even na tienen in de ochtend klinkt het startschot. Met een vertraging van slechts tien minuten bereikt de Euro City omstreeks tien voor twee hoofdstad. Minder dan een half uurtje later gaat de reis al verder westwaarts. Het oponthoud bij aankomst in Plzeň (Duits: Pilsen) bedraagt eveneens minder dan een kwartier. Ik ben benieuwd of ik tijdens deze korte Tour de Czechia nog in een trein plaatsneem die wél op het aangegeven tijdstip het station van bestemming bereikt.

In tegenstelling tot de voorgaande dagen brandt de zon er vandaag niet als een waanzinnige op los. Voor het eerst sinds woensdag staan er wolken aan de hemel. Donkere wolken. Eigenlijk al vanaf het vertrek in Ostrava. Bij aankomst in Plzeň, rond de klok van vieren, heeft het er alle schijn van dat het weleens kan gaan regen. De bewolking beïnvloedt de temperatuur slechts mondjesmaat. Ook in westelijk Bohemen benadert het kwik weer de 30 graden. Of er misschien zelfs wel iets overheen.

Op mij maakt Plzeň desondanks een heel wat zonnigere indruk dan het sjofele Ostrava. Majestueuze gebouwen geven het stadscentrum iets statigs. Ik vind het wel iets weghebben van Wenen. Neem alleen het stationsgebouw. Oud, maar dankzij de koepelvormige dakconstructie getooid met een niet alledaagse allure. Hotel Continental, het overnachtingsadres voor deze gelegenheid, is wel erg sjiek. Indrukwekkend.

De lichtmasten van de Doosan Arena zijn al van verre zichtbaar. Vier dagen nadat het Griekse Olympiakos er in de tweede kwalificatieronde voor de Champions League een punt wegsleepte, neemt de actuele vice-kampioen van Tsjechië het op tegen het nietige MFK Karvina. Tot vandaag was ik mij niet bewust van het bestaan van die club. Bij de bezoekers staat zowaar een landgenoot in de basis: de Nederlandse Angolees Gigli Ndefe, afgelopen seizoen in dienst van RKC Waalwijk.

De sterkste Tsjechische voetbalclub van de afgelopen jaren, is zoals verwacht te sterk voor de opponent uit Karvina. Viktoria kraait ook op de derde speeldag van het nog prille seizoen victorie. De drie punten zitten in de pocket. De thuisploeg kan zichzelf hooguit verwijten dat de score niet hoger uitvalt dan de 3-2 die na 90 minuten op het scorebord prijkt. Een doelpuntenregen blijft echter uit, ondanks een stortvloed aan kansen.

Regenen doet het niettemin stevig. Al tijdens de warming-up barst het los. Van zachtjes regenen begint het langzaam steeds harder te regenen. De plassen op delen van het veld maken het spektakel nóg spetterender dan het toch al is.

Trein naar Auschwitz puilt uit met backpackers

Achter de bal aan (54/3): Ostrava

26 juli 2019

Dag drie op Tsjechische bodem brengt ons naar Moravië-Silezië. Helemaal naar het oosten. Naar Ostrava, de op twee na grootste stad van het land. Bijna 350 kilometer met de trein vanuit Praag om voor het eerst van mijn leven een competitiewedstrijd in de Fortuna Liga, de Tsjechische eredivisie, bij te wonen: Baník Ostrava – FK Teplice.

De Euro City van 10.24 uur vanaf Praha hl n heeft Polen als eindbestemming. Krakau om precies te zijn. Voorlaatste halte is Oswiecim, ofwel Auschwitz. Toch wel een vreemde gewaarwording. Het roept associaties op met de misschien wel donkerste pagina uit de moderne geschiedenis. In onze trein is het merendeel van de passagiers op doorreis. Het rijtuig puilt uit van de backpackers. De bagagerekken liggen volgepropt met enorme rugzakken. Maar goed dat we in het bezit zijn van een stoelreservering. Om drieënhalf uur te moeten staan, lijkt me ook geen pretje.

České dráhy, de Tsjechische spoorwegmaatschappij, neemt het niet zo nauw met de tijden. Evenals bij de rit naar Mladá Boleslav v.v. loopt een en ander opnieuw een beetje uit. Hoewel de trein exact op tijd vertrekt uit Praag, raakt de machinist onderweg vreemd genoeg behoorlijk achter op het tijdschema. Met liefst een half uur vertraging arriveren we op de plek van bestemming. Pas na tweeën stappen we uit op Ostrava hl n.

Aangezien het duel tussen Banik en Teplice om 18.30 uur begint, hoeven we ons echter niet zo te haasten. We kunnen op het dooie gemakje inchecken bij de herberg waar we overnachten, 200 meter van het station. Dagkaarten voor het openbaar vervoer kosten in Ostrava slechts 80 Kc. Voor twee personen! Dat is 40 Kc de man. Veel te verkennen valt zo op het eerste gezicht niet. Sinds de hoogtijdagen van de metaalindustrie, heeft de geboorteplaats van tennisser Ivan Lendl weinig aan attractiviteit gewonnen. Een buitentemperatuur van een graadje of 35 nodigt ook niet echt uit tot een uitgebreide stadswandeling.

Het moderne Metsky stadion, dat Banik sinds enkele jaren deelt met plaatsgenoot MFK Vítkovice, ligt op een behoorlijke afstand van het treinstation en ons hotel. Tramlijn 2 brengt ons er in iets meer dan 20 minuten naartoe. Uitstappen moet bij de Sport Arena, het kolossale sportpaleis waar onder anderen de plaatselijke ijshockeyers hun kunsten vertonen. De tramrit legt veel bloot van het monotone en saaie karakter van Ostrava. Ouderwets Oostblok. Fraai en uitnodigend ziet het er geenszins uit. Tenzij je van hoge schoorstenen, ellenlange pijpleidingen en vervallen fabriekscomplexen houdt.

De wedstrijd tussen Banik en Teplice is hoogst vermakelijk. Het betekent een weerzien met Milan Baros. Op bijna 38-jarige leeftijd is de voormalige Tsjechische international nog altijd actief op het hoogste niveau in zijn vaderland. De oud-aanvaller van o.a. Liverpool en Aston Villa beleeft evenwel niet de meest succesvolle avond van zijn lange loopbaan. Kansen krijgen de oude meester en zijn ploegmakkers in overvloed in de snelkookpan van Vítkovice. Scoren gaat de drievoudig landskampioen van Tsjechoslowakije bijzonder moeilijk af. De uitblinkende Teplice-goalie houdt alles tegen. Zelfs vanaf de elfmeterstip valt deze geweldenaar op deze broeierige avond door niemand te bedwingen. De oude Baros mag na een minuut of 70 voortijdig douchen.

De gasten uit Teplice hebben daarentegen aan één kansje genoeg om de drie punten mee naar huis te nemen. Nogal tegen de verhouding in, mag ik wel zeggen. De welgeteld zes supporters in het uitvak gaan uit hun dak… De hartstochtelijke wijze waarop de meer dan 7.000 thuissupporters 90 minuten lang achter hun ploeg zijn blijven staan, maakt misschien nog wel veel meer indruk. De harde kern schreeuwt en zingt zich de hele avond de longen uit het lijf. In hun witte T-shirtjes dansen en springen ze onophoudelijk. Waar hun helden het op het veld lelijk laten afweten, leveren zij een absolute topprestatie. Ik geef het je doen bij de bijna onmenselijke hitte die Ostrava op deze zomeravond in een klemmende wurggreep houdt.

Werkzaamheden op traject Praag – Mladá Boleslav

Achter de bal aan (54/2): Mladá Boleslav

25 juli 2019

Bij de naam FK Mladá Boleslav zal bij de meeste voetballiefhebbers in Nederland niet spontaan een belletje gaan rinkelen. De club uit de Skoda-stad ten noordoosten van Praag heeft zich in de afgelopen jaren toch met zekere regelmaat gekwalificeerd voor de voorrondes van de Europa League. Om per trein de ruim 50 kilometer van en naar Praag te overbruggen blijkt een hele opgave. Werkzaamheden op het traject werken enigszins tegen…

We beginnen de dag bij Dukla Praag. De voormalige legerclub is er op de dag van aankomst bij ingeschoten. Voor mij is het Stadion Juliska geen onbekend terrein. In 1994 overnachtte ik er in de buurt. Het oude hotel International, een pronkstukje van de pompeuze communistische architectuur, staat nog altijd fier overeind. Inclusief de door de Sovjet-bouwmeesters van weleer zo geliefde torens. Aan het Duklastadion lijkt de afgelopen twee decennia eveneens weinig vertimmerd. Van recenter datum is het standbeeld van clublegende Josef Masopust bij de ingang. De klim naar het complex gaat ook niet in de koude kleren zitten. De tientallen treden van de trap omhoog laten het zweet aanzienlijk druppelen.

De heenwedstrijd in de tweede kwalificatieronde voor de Europa League tussen FK Mladá Boleslav en FK Ordabasy Symkent uit Kazachstan begint om 19.00 uur. Om 14.19 uur stappen we op het om de hoek van het Centraal Station gelegen Masarykovo Nádraží in de boemel naar Midden-Bohemen. Het wordt een gedenkwaardige reis. Eentje met hindernissen…

De openstaande ramen verhinderen dat de wagon verandert in een mobiele sauna. Maar die pret is slechts van korte duur. In een dorp met de fraaie naam Neratovice moeten alle passagiers de trein uit. Vanwege werkzaamheden aan het spoor rijdt tot aan de volgende halteplaats Vsetaty een bus. Via allerlei kronkelende landweggetjes levert de dienstdoende chauffeur ons daar een twintigtal minuten later keurig af. In Vsetaty staat een antiek treinstel klaar voor het laatste stuk van de reis. Bij ons rijden dat soort voertuigen alleen in het Nederlands Openlucht Museum in Arnhem. Aangezien het vertrek van het stukje onvervalst rollend erfgoed op zich laat wachten, loopt de vertraging zienderogen op. Al met al komen we meer dan een half uur later dan gepland aan op het station van bestemming. En eerlijk is eerlijk, ook station Mladá Boleslav hl n zou niet misstaan in een museum. Ouwe baggerbende.

Wat Philips is voor Eindhoven, is Skoda voor Mladá Boleslav. De autofabrikant vindt er z’n oorsprong en blijft ook anno 2019 alom vertegenwoordigd in het straatbeeld. Helaas heeft het Skoda Museum even na vijven de deuren al gesloten. Hetzelfde geldt voor vrijwel alle winkels. Nou ben ik als Apeldoorner wel wat gewend, maar – hoewel moeilijk voorstelbaar – bruist het hier nóg minder. De KFC-vestiging in een groot winkelcentrum vertoont wel tekenen van leven. Zo kan ik voor de aftrap in de nabijgelegen Lokotrans Arena alsnog wat noodzakelijke vitaminen naar binnen stouwen. Dat heb ik hard nodig om op krachten te komen en de indrukken van de voorgaande uren te verwerken.

Aan Skoda valt ter plaatse hoe dan ook met geen mogelijkheid te ontkomen, krijgt ook de bezoeker van het knusse stadionnetje van de lokale voetbaltrots direct te bespeuren. Een reusachtige ´reclamemuur´ van de alom aanwezige autoboer vult de complete open ruimte achter een van de doelen. Drie keer raden welke sponsornaam de local heroes van de FK Mladá Boleslav op hun witte shirts dragen. Des te vreemder is eigenlijk dat het stadionnetje niet de naam Skoda draagt. Maar dat zal wel te maken hebben met mijn Nederlandse gevoel voor logica.

Voor 200 Kc hebben we een prima plek op de lange zijde ter hoogte van de middenlijn. Europa League-voetbal kijken voor iets meer dan 7 euro! Zomeravondvoetbal kan best leuk zijn wanneer er iets op het spel staat. Zowel de publieke belangstelling als de wedstrijd overtreft mijn verwachtingen. Het arenaatje telt slechts 6.000 plaatsen, maar zit zeker voor meer dan de helft vol. De bezoekers uit Kazachstan verlaten het veld na 90 minuten als morele winnaar. Met een verdienstelijk 1-1 gelijkspel verschaffen de Kazakken, met voormalig De Graafschapper Badibanga in de gelederen, zich een prima uitgangspositie voor de return van volgende week in eigen huis.

De laatste trein van de dag terug naar Praag vertrekt om 22.41 uur. Na al het spektakel van de heenreis bestaat er gerede twijfel of we vannacht nog terugkomen in de hoofdstad, maar de logistieke operatie loopt wonderwel gesmeerd. In Vsetaty staat de bus naar Neratovice al klaar. Bij aankomst in Neratovice kunnen alle twintig passagiers meteen door de trein in naar Praag. Om 0.30 uur zijn we weer terug op het zo goed als uitgestorven Praha hl n. Met slechts een kwartiertje vertraging valt de schade mee.

Na meer dan 24 jaar terug op Tsjechische bodem

Achter de bal aan (54/1): Praag

24 juli 2019

Ik heb de afgelopen kwart eeuw heel wat landen en steden bezocht. Vreemd genoeg heeft de misschien wel populairste toeristische bestemming achter het voormalige IJzeren Gordijn tijdens mijn uitstapjes pas één keer eerder op de reisagenda gestaan. In april 1995 ben ik in het Praagse Letnastadion getuige van geweest hoe ijzersterke Tsjechen met 3-1 over een machteloos Nederlands elftal heenwalsen in een kwalificatieduel voor het Europees Kampioenschap in Engeland.

Een eenmansdestructiebedrijf met de naam Tomáš Skuhravý neemt op die bewuste Praagse lentedag een groot deel van de sloopwerkzaamheden voor zijn rekening. Mijn Schalke-helden Jiří Němec en Radoslav Látal maken eveneens deel uit van dat Tsjechische team dat ruim een jaar nadien op Wembley in de EK-finale staat.

Tussen die toenmalige Praagse lente en de huidige Praagse zomer liggen meer dan 24 jaar! Alleen de reis verschilt al enorm. Anno nu levert Ryanair je vanuit Eindhoven binnen anderhalf uur af op het Václav Havel International Airport van Praag. Aan het einde van het vorige millennium ben ik in het gezelschap van de Kleef bijna een complete dag onderweg geweest om per trein in de Tsjechische hoofdstad te komen. Onze tickets boekten we in die dagen bij de NBBS aan de Hofstraat. Vertrek uit Arnhem. Met overstap in Nürnberg en later nog eens in het aan de Duits-Tsjechische grens gelegen Schwandorf. Waar blijft de tijd?

Deze reis naar Tsjechië valt uitgerekend samen met de heetste dagen van het jaar. Afgaande op de weersvoorspellingen staan in Nederland alle temperatuurrecords op het punt te sneuvelen. De 40 graden-grens lijkt te worden beslecht. Weerplaza voorspelt op de dag van aankomst voor Praag ‘slechts’ een graadje of 35. Heerlijk verfrissend… Vlucht FR1826 van Ryanair vanuit Eindhoven gaat niet ten onder aan de tropische warmte. Al rond het middaguur zet ik met reisgenoot Erik Pasman voet op Tsjechische bodem.

Voetbalwedstrijden staan er op onze eerste dag niet op het programma. We kunnen al wel voorbereidingen treffen voor de aanstaande uitstapjes naar Mladá Boleslav en Ostrava. Voor 150 Kronen, omgerekend nog geen zes euro, verzekeren we ons van een dagkaart voor het openbaar vervoer. Op Praha Hlavní Nádraží slaan we de benodigde treinkaartjes in. Voor 1868 Kronen, iets meer dan 74 euro, reizen we het halve land door. Dat komt neer op 37 euro de man. Bij de Nederlandse Spoorwegen hoef je niet aan te komen voor dat soort gunstige tarieven.

De tram en metro zijn in elk geval een ideaal vervoersmiddel om te groundhoppen door Praag. We werken Slavia, Bohemians en Sparta af. Bij het Sinobo stadion zijn helaas nog geen tickets te koop voor Slavia’s wedstrijd van zondag tegen Sigma Olomouc. Wat de drie dames achter die de ticketbalie bevolken dan wel de hele dag verkopen, is mij een raadsel.

Omdat we toch in de buurt zijn, slaan we de Karluv Most niet over. Sights to be seen in overvloed in de Gouden Stad. De (sub)tropische warmte weerhoudt de toeristen niet om massaal over Praags beroemdste brug van de ene naar de andere Moldau-oever te wandelen. Het krioelt van de Nederlanders. Zoals altijd en overal in het buitenland pik je ze er zo tussenuit. Ik hoef in elk geval niet zoals 24 jaar geleden de opdringerige zigeunerdames van me af te slaan op het Wenceslaus-plein. Een verbeterpunt.

Vakantiedrukte valt mee op weg naar de Ardennen

Achter de bal aan (53): Luik/Genk

20 juli 2019

Het valt misschien niet aan te raden om op een zaterdag in juli per auto naar het ‘zuiden’ te reizen. Het begin van de schoolvakanties in Midden-Nederland leidt ditmaal nergens tot noemenswaardig oponthoud op weg naar België. Het valt mee met de vakantiedrukte op weg naar de Ardennen. Ruim twee uur nadat hij mij in Apeldoorn heeft opgehaald stuurt chauffeur Pasman zijn bolide vakkundig de parkeerplaats op van het Stade de Rocourt, onder de rook van Luik.

Voor het bijwonen van de vriendschappelijke ontmoeting tussen Club Luik en Racing FC Union Lëtzebuerg komen we terecht op een haveloos industrieterrein, gelegen aan de rand van een ook al niet bepaald van grandeur overlopende woonwijk. De allereerste landskampioen van België heeft duidelijk weleens betere tijden gekend. Sinds de sloop van het Stade Vélodrome, waar ze tussen 1921 en 1994 huishielden, leiden Les Sang en Marine een zwervend bestaan door toute Wallonië. Het bescheiden onderkomen aan de Rue de la Tonne is in een kwart eeuw tijd alweer het zevende onderkomen van de club met het respectabele stamnummer vier. De rotzooi die de bewoners van het aangrenzende asielzoekerscentrum lukraak uit het raam hebben gesmeten, komt de uitstraling van de Royal Football Club de Liège evenmin ten goede.

Als we ons anderhalf uur voor de aftrap van melden bij de ingang, stuurt de dienstdoende steward ons achter een ander voortuig aan. Suivez a votre collègue, sommeert hij chauffeur Erik. De gele kentekenplaat van de auto voor ons blijkt evenwel Luxemburgs, niet Nederlands. Het betreft spelers van de tegenstander. De Luxemburgse club heeft de spelersbus voor de gelegenheid thuisgelaten. De selectie is met eigen vervoer naar het buurland gereisd om de degens te kruisen met Club Luik. Een rit van al gauw 170 kilometer. Zo kan het dus ook in het hedendaagse ‘topvoetbal’.

De steward ziet ons waarschijnlijk aan als leden van het gezelschap uit het Groothertogdom. Erik geeft braaf gehoor aan zijn orders, volgt ‘onze collega’s’ en stalt de auto op een afgesloten gedeelte van het terrein. We stappen uit en lopen maar achter de Luxemburgse voetballers aan. In het spoor van de Union-vedetten wandelen we door een openstaand hek langs de kleedruimte naar het veld toe. Controle is er niet. Niemand die vraagt wat we komen doen. De vijf euro entreegeld houden we zodoende op zak.

Het voorspelde noodweer is tot dan toe binnen de perken gebleven. De regen en het gedonder van aan het einde van de ochtend in Apeldoorn mag eigenlijk geen naam hebben. Gedurende de rit naar België wijst in de verste verte niets op Code Geel- of Code Oranje-achtig onheil. Ik zie de Maas in elk geval nergens buiten z’n oevers treden. Pas op Belgisch grondgebied worden de beloftes van Buienradar en Weerplaza eindelijk ingelost. En hoe!  Nou hebben de buitenwijkenwijken van Luik van nature al een tamelijk grauwe aanblik, de lucht die zich kort na onze entree boven Rocourt samenpakt sluit naadloos aan bij de troosteloze omgeving. Goed en wel binnen zijn we al genoodzaakt een veilig heenkomen te zoeken in een soort van feesttent naast het kleedgebouw. Stortregens en onweer zorgen voor een onstuimige warming-up. Het gaat geruime tijd flink tekeer.

Voordeel van die wolkbreuk is wel dat de bal soepeler rolt op het ietwat afgerafelde kunstgrasveld. Bij de aftrap om zes uur zitten en staan er zo’n twee- of driehonderd toeschouwers op de twee tribunes van het stadionnetje. Voor de tent waar we hebben geschuild voor de regen houdt zich eveneens een dertigtal Luikse voetbalfans op. De meest strategische plek. Hoeven ze niet zo ver te lopen naar de tap… Na een minuut stilte ter nagedachtenis aan de drie dagen eerder overleden oud-trainer Robert Waseige barst het opnieuw los.

Beide teams doen weinig voor elkaar onder. Op de inzet van de 22 acteurs valt niets aan te merken. Wat het meest opvalt, zijn de zuurstokroze shirts van de Lëtzebuergers. Die doen zeer aan de ogen. Maar goed, het regent niet meer. Het zonnetje schijnt. Aangenaam temperatuurtje. Wat wil je nog meer? Van clubs uit de op twee na hoogste Belgische speelklasse en de Luxemburgse BGL Ligue weet je eigenlijk al bij voorbaat dat je geen oogstrelend combinatievoetbal hoeft te verwachten. Ze doen hun stinkende best, meer kunnen ze niet doen. De groundhopper in mij keert nochtans tevreden huiswaarts. Na Standard en Seraing heb ik nu alle grootmachten van Luik bezocht. Voor de volledigheid: Racing FC Union Lëtzebuerg trekt uiteindelijk met 1-2 aan het langste eind en kan op grond van dit resultaat de start van de eredivisie in het Groothertogdom met een gerust hart tegemoet zien.

We zitten het vriendschappelijk onderonsje tussen de Belgische en Luxemburgse traditieclubs overigens niet helemaal uit. We hebben namelijk nog een kleine 50 kilometer te overbruggen naar Belgisch Limburg om tijdig aanwezig te zijn bij het hoofdgerecht van de dag. Om half negen staat de aftrap gepland van de officieuze openingswedstrijd van het Belgische voetbalseizoen 2019-2020: de strijd om de Supercup tussen landskampioen KRC Genk en bekerwinnaar KV Mechelen. We arriveren enkele minuten voor de aftrap in de Luminus Arena. Na het vinden van een parkeerplaats en het confisqueren van een vitaminerijk broodje braadworst gaan we er eens goed voor zitten. De harde kern uit Kerkrade zit enkele rijen voor ons.

Met de toegangsprijzen heeft Racing Genk het schappelijk gehouden. Kaartjes voor de staantribune kosten slechts 7,50 euro. Kinderen mogen zelfs al voor 5 euro naar binnen. Een tientje voor een zitplaats noem ik evenmin duur. Dat is van een andere orde dan wat SV Epe durft te vragen voor tickets voor een oefenpotje dat Ajax met zijn B-keus speelt tegen de weinig aansprekende Griekse middenmoter OFI Kreta. Liefst 15 euro voor een staanplaats in de voorverkoop, 17,50 euro aan de kassa. Schandalig, zulke prijzen. Het zoveelste bewijs van hoe clubs toeschouwers enkel zien als melkkoe. Argeloze voetballiefhebbers een poot uitdraaien is tegenwoordig helaas aan de orde van de dag.

Bijna negentien jaar geleden heb ik Schalke 04 ooit eens zien spelen in de Luminus Arena, toen nog Fenix Stadion geheten. Sinds dat eerste en enige bezoek is het er wel op vooruit gegaan, mag ik wel zeggen. Leuk stadion. Sfeervol. De bijna 24.000 plaatsen zijn weliswaar niet allemaal bezet. Degenen die wel op de Supercup zijn afgekomen komen – voor zover Genks gezind – volop aan hun trekken. We zien de landskampioen uit Genk de eerste prijs van het nieuwe voetbaljaar in de wacht slepen. De Champions League-deelnemer is oppermachtig. Met een 3-0 nederlaag komt de bekerwinnaar, promovendus uit Mechelen, tevens hoofdrolspeler in de operatie ‘Propere Handen’, genadig weg.