Maandelijkse archieven: maart 2016

Leeuwengebrul intimideert en fascineert op The Den

Achter de bal aan (11): London SE16, United Kingdom

28 maart 2016

Eén van de mooie dingen aan London is dat je er als voetbaltoerist regelmatig twee wedstrijden op één dag kunt meepakken. Het is alleen zaak om rekening houden met de enorme afstanden die je dient te overbruggen. Juiste inschattingen maken van de reistijden, is wel handig. Maar na een keer of dertig gaat me dat wel redelijk af. Onvoorziene omstandigheden daargelaten weet ik wel zo’n beetje wat ik ondergronds en bovengronds kan verwachten.

Binnen London ben je al gauw een uur of anderhalf uur onderweg om met de metro of trein van bestemming A naar bestemming B te komen. Bovendien moet je altijd rekening houden met delays, cancellations, shortages of platforms en werkzaamheden aan het spoor. En altijd uitkijken bij het uitstappen! Mind the gap. Heel wat reizigers van London Underground komen tussen wal en schip terecht. Minding the gap won’t hurt you. Last year there were 152 gap-related injuries. Take care on the Underground staat niet voor niets op fraaie billboards op tal van stations te lezen.

Van Barnet in het noordwesten van de stad naar Millwall in het zuidoosten moet je minimaal een uur uittrekken. Met de Jubilee Line (de grijze lijn) bestaat de mogelijkheid om in één ruk door te reizen vanaf Canons Park, het dichtst bij het stadion van de Second Divisionclub gelegen Tubestation, naar treinstation London Bridge. Achttien haltes maar. Op London Bridge stap je over op de trein naar South Bermondsey, vanwaar je te voet slechts enkele minuten bij de nieuwe Den verwijderd bent. Bijkomend voordeeltje is dat mijn One Day Travelcard ook geldigheid geniet voor de trein. Bespaart toch mooi 6 Pond voor een return ticket.

Die 3 kilo kan dan op z’n beurt mooi weer besteed worden aan het fraaie boekwerkje dat verkocht wordt als programma (3 Pond, 84 pagina’s dik!). En voor wat ik overhoud, doe ik me bij de snackcaravan bij de spoortunnel op Bolina Road tegoed aan een kingsize bak patat met een hotdog. Wie niet te zeer let op de groezelige jongedame achter de toonbank, kan zo’n ouderwets lekkere vette hap vast en zeker prima waarderen.

In sportief opzicht brulden The Lions gedurende hun bestaan slechts met wisselend succes. Het afgelopen seizoen degradeerde Millwall weer eens naar het derde profniveau. Qua supporters herbergt London SE16 het neusje van de zalm… De eigen fans bezorgden de club in de afgelopen 131 jaar een bedenkelijke reputatie. Het was ooit de club van de havenarbeiders uit het ruige zuidoosten van de Engelse hoofdstad. De rauwheid van het keiharde dagelijkse bestaan vond in al z’n gewelddadige facetten navolging in de straten rondom New Cross, waar het oude stadion lag. Aanhangers van de tegenpartij die het lef hadden om zich in deze niet geheel ongevaarlijke buurt te wagen, wachtte standaard een warm onthaal. Met de complimenten van het huis…

Gevaarlijk wil ik het anno 2016 niet noemen. Voor Burton Albion, de tegenstander van vanavond, lopen hardcore en old school hooligans niet bepaald warm. Dat The Brewers na 37 gespeelde wedstrijden de ranglijst van de Sky bet League 1 aanvoert, verandert daar weinig aan.

Het rauwe van weleer is desondanks niet totaal verdwenen. Ik ken weinig clubs waar de toeschouwers zo mooi kunnen schelden als bij Millwall. Het gebeurt aan één stuk door. The Lion’s roar die door the Den galmt is fameus en berucht tegelijk. Ik kan me goed voorstellen dat het gebrul van 8000 grommende leeuwen op tegenstanders intimiderend werkt. Persoonlijk heb ik niet zo veel moeite met grofgebekte mensen, zolang ze het maar netjes houden… Voor mijn part fucken ze zich helemaal wezenloos. Op het refrein van Rod Stewarts ‘Sailing’ brengt de home crowd ook meermaals z’n lijflied ten gehore: No one likes us, we don’t care.

Tegen Burton Albion laten The Lions hun tanden zien en bijten ze door: 2-0. Door de zege blijft Millwall op een klassering staan (vijfde) die aan het einde van het seizoen recht geeft op het spelen van play-offwedstrijden om promotie.

 

Hannover als tussenstop op weg naar Berlijn

Vandaag 16 jaar geleden

Hannover als een vrijdagse tussenstop op weg naar Berlijn. De avond voor Hertha BSC – Schalke 04 in het seizoen 1999-2000 draai ik samen met De Kleef warm bij Hannover 96 tegen de Chemnitzer FC. De hoofdstad van Niedersachsen ligt op de route, ruim 275 kilometer van Apeldoorn. Een overnachtingsadres scoren we ’s middags bij de plaatselijke VVV. Ik heb geen idee of Booking.com zestien jaar geleden al bestaat, we zijn gewoon op de bonnefooi gegaan en komen goed terecht.

Voor een stedentrip is Hannover zeker aan te raden. Wie in de buurt is, moet maar eens gaan buurten bij Ernst-August. De voormalige koning staat voor het Hauptbahnhof op een voetstuk. Als voetbalstad heeft Hannover vrij weinig te bieden. De plaatselijke Sechsundneunziger spreken weinig tot de verbeelding. Toen niet. Nu evenmin.

Hannover 96 – Chemnitz betreft een potje tussen twee middenmoters uit de Tweede Bundesliga. En zoals het klinkt, zo is het ook… Het heeft weinig om het lijf. De door de thuisploeg met 2-0 gewonnen wedstrijd speelt zich af in een troosteloze ambiance. De ruim achtduizend toeschouwers zijn nauwelijks terug te vinden in het immense Niedersachsenstadion.

31 maart 2000 Hannover 96 – Chemnitzer FC

I was there…

 

Wereldreis met een Benelux tourrailkaart

Vandaag 30 jaar geleden

Eerste Paasdag 1986. Omdat ik niks beters te doen heb, besluit ik me eens over de Belgische grens te wagen. Afgezien van een gedenkwaardige Intertoto-trip met Go Ahead Eagles naar Luik twee jaar eerder, ben ik nimmer bij onze zuiderburen op voetbalvisite geweest. Drie decennia geleden kan het bovendien nog zonder noemenswaardig risico.

Het Belgische voetbal volg ik in de jaren ‘80 op de voet. Sinds we in Apeldoorn de BRT via de kabel in de huiskamer ontvangen ben ik groot fan van Rik de Saedeleer. Dankzij de successen van de Rode Duivels op het WK in Mexico zal de tv-commentator het in de zomer van datzelfde jaar definitief schoppen tot de legendestatus. Ook in Nederland geniet het Vlaamse spraakwonder een grote populariteit.

AA Gent tegen Standard is de Buffalo’s tegen les Rouches. In het oude Ottenstadion. Gigantische baggerzooi. Na het omkoopschandaal van 1984 is de sterrenploeg van Standard uit elkaar gevallen, op deze Paaszondag pakken de Luikenaars hun Gentse gastheren toch behoorlijk bij de eieren: 1-4.

Het meest memorabel is de reis naar Gent. Met de trein. Met een Benelux tourrailkaart. Een wereldreis in 1986.

30 maart 1986 AA Gent – Standard Luik

I was there…

 

Bijenkorf puilt uit met hoedenmakers uit Luton

Achter de bal aan (10): Edgware, United Kingdom

28 maart 2016

Terrorismedreiging of niet, London (met een ‘o’, op Engels z’n geschreven) blijft een amazing place to be. Valt er voor de  doorsnee toerist al meer dan genoeg te beleven, voor de voetbaltoerist blijft de Engelse hoofdstad eveneens het summum. Voetballiefhebbers likken hun vingers af aan de boorden van de Thames. Wie de eenmalige sfeer van een Engels voetbalwedstrijd wil proeven, kan in London werkelijk alle kanten op.

Met Arsenal, Chelsea, Crystal Palace, Tottenham Hotspur, Watford, West Ham United, Brentford, Charlton Athletic, Fulham, QPR, Millwall, AFC Wimbledon, Barnet, Dagenham & Redbridge en Leyton Orient telt het grondgebied van London een aanzienlijk aantal professionele voetbalclubs. Er bevindt zich altijd wel een halte van de London Underground in de nabijheid. Er naartoe gaan kost hooguit veel tijd. Het flinke bedrag voor de toegangskaartjes niet inbegrepen… Goedkoop is het zeker niet. En dan laat ik het nieuwe Wembley zelfs nog buiten beschouwing, ’s werelds misschien wel beroemdste arena.

Je neemt er alle ongemakken spontaan voor op de koop toe. Reizen in Engeland vergt immers het nodige improvisatievermogen en vooral veel geduld. Engelsen houden namelijk nogal van queuing, in de rij staan. Ze doen het voortdurend, maken bij het minste of geringste een queue. En bij het vormen van de zoveelste wachtrij staan mensen zich voortdurend te excuseren. Ook daar hebben ze aan de andere kant van de Noordzee een handje van. Sorry. Pardon me. Excuse me. Het gaat de godganse dag door. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Nederlanders die voor het eerst in London komen lopen het risico in shock te raken. Zoveel beleefdheid…  Het is weer eens wat anders dan de almaar voortschrijdende onbeschoftheid in het paradijs van Mark Rutte.  Aanpassen bovendien. Netjes achteraan sluiten, Niet voorkruipen.

Luchtreizigers vallen bij aankomst op vliegveld Stansted, al gauw een kleine 60 kilometer van het centrum van London, meteen met de neus in de boter. Ook zo’n met linten afgezette hindernisbaan richting paspoortcontrole heeft wel wat. Er bestaan in Europa gelukkig nog landen waar wel deugdelijke grenscontroles plaatsvinden en niet iedereen zo maar mag doorlopen. Welcome in England!

Op Tweede Paasdag van 2016 staan de argeloze bezoekers bovendien bijna tot aan hun enkels in het water. Storm Katie doet een flinke duit in het zakje. Bij de wachtplaats voor de bussen op het vliegveld vliegt het dak er bijna af. De orkaanachtige wind test of borden goed vastzitten. De jongedame beschikt over een krachtige adem. Ze blaast hekken omver alsof het niks is. Persoonlijke ongelukken blijven achterwege. Het queuen veroorzaakt nadien hooguit enkele longontstekingen.

Barnet FC heeft ook al vele stormen doorstaan. Nadat de club onder manager Edgar Davids een degradatie uit het prof-Leagues niet kon voorkomen, zoemen de Bees inmiddels weer in the Sky bet League 2. Twee jaar geleden verruilde de de Tweededivisieclub (het vierde profniveau) haar oude onderkomen in Underhill voor een nieuw stadionnetje in Edgware, in Londons uiterste noordoosten. The Hive heet de ruim vierduizend toeschouwers bevattende korf. Korf, ja.  Een bijenkorf.  Met een knipoog naar de bijnaam van de bijnaam van de club. Daar is over nagedacht.

Vanuit the City is het Barnetstadion met de metro eenvoudig bereikbaar. Ondergronds ga je alleen niet meer in de outskirts van de stad. Station Canons Park. De voorlaatste halte van de Jubilee Line. Vandaar sta je binnen tien minuten voor de Hives Bar. Het e-ticket is al in Nederland gescoord en uitgeprint. Eventjes 23 Pond laten aftikken op de creditcard. Scan erover. En je mag plaatsnemen op de East stand, direct naast de perstribune. Fluitje van een cent. Het kost wat, maar daar krijg je dan ook een kostelijke middag voor terug.

Vol zit The Hive ondanks de geringe capaciteit zelden. Het bescheiden Barnet FC behoort niet bepaald tot de grote publiekstrekkers van het Engelse profvoetbal. Op Paasmaandag beleeft de penningmeester nochtans een stormachtige dag. In dit geval in figuurlijke zin. Slechts weinig plekken blijven onbezet. The Hive puilt uit met Hatters, hoedenmakers uit het nabijgelegen Luton. Het heeft er alle schijn van dat de thuisspelende club Luton Town heet. Who the fucking hell are you?

Meer dan vierduizend toeschouwers zitten er, 4008 om exact te zijn. Een seizoenrecord. De clash tussen de nummers vijftien en twaalf van de Sky bet League 2 bevat in elk geval alles wat een Nederlandse liefhebber zich voorstelt bij Engels voetbal. Strijd, ‘oorlog’ in de zestien, passie, gezangen vanaf de tribunes.  Het venijn zit ‘m in het uiterste staartje van de match. In de vijfde minuut van blessuretijd krijgt de thuisploeg bij een 1-1 stand een penalty vanwege een handsbal binnen de beruchte lijnen. Zo krijgt het enerverende gevecht in extremis alsnog een winnaar.

 

Een Goede vrijdag op gezegende grond

Vandaag 14 jaar geleden

In 2002 zet ik voor het eerst na bijna negen jaar weer eens voet op Engelse bodem om in levende lijve een bal te zien rollen. Eduard en De Kleef vergezellen me. Op Goede vrijdag is Watford tegen Bradford City onze eerste wedstrijd in een serie van vier. Een middenmootduel in de Nationwide League Division One. Nummer veertien tegen nummer zeventien.

Watford ligt iets ten noordwesten van Londen. De trein er naartoe komt langs het Wembleystadion. De contouren zijn duidelijk zichtbaar. Vroeger de Twin Towers, tegenwoordig de enorme boog die Engelands nationale stadion omspant. Het stadion van Watford FC aan de Vicarage Road – de pastoriestraat – is gezegend met iets minder allure, knus en sfeervol is het wel.

De grootste ster bij Watford zit anno 2002 op de reservebank: manager Gianluca Vialli. De Nederlander Nordin Wooter, die bij The Hornets onder contract staat, speelt niet mee tegen Bradford City. We zien de ex-Ajacied pas een paar dagen later. In het vliegtuig terug naar Schiphol zit hij een rij voor ons.

29 maart 2002 Watford – Bradford City

I was there…

 

Zondagse dienstregeling op station Horwich Parkway

Vandaag 12 jaar geleden

Bolton Wanderers tegen Newcastle United vormt de afsluiting van een weekendje Manchester. In aansluiting op de zaterdagse voorstelling City – Fulham betreed ik een dag later het Reebok Stadium. Het moderne onderkomen van Bolton Wanderers bevindt zich niet in Bolton zelf, maar in een suburb genaamd Horwich, een kilometer of acht buiten het stadscentrum. Met de zondagse dienstregelingen in het openbaar vervoer kost het me nogal moeite er – zoals de Belgen zo mooi zeggen – te geraken.

The Trotters maken in 2004 nog deel uit van de Engelse voetbalelite. Clubjuweeltjes Jay-Jay Okocha en Youri Djorkaeff geven de selectie van Sam Alardyce destijds de nodige schittering. Big Sam gaat zich te buiten als big spender. Voor al de miljoenen die de manager destijds van zijn bestuur en directie mag uitgeven, krijgt de club nu de rekening gepresenteerd. De trottels…

Een echte publieksmagneet is Bolton Wanderers nooit geweest. Zelfs tegen de Magpies van manager Sir Bobby Robson stroomt de tent niet volledig vol. Met 27.360 toeschouwers op de tribunes behoort de partij tegen Newcastle United desalniettemin tot een van Boltons beter bezochte thuiswedstrijden van dat seizoen. Henrik Pedersen scoort al na vier minuten de enige treffer van een tegenvallend schouwspel. Wie herinnert zich de Deen niet?

Na afloop is enige haast geboden. Ik vlieg namelijk dezelfde avond vanuit Manchester terug naar Nederland. Vanaf het tegenover het stadion gelegen stationnetje Horwich Parkway vertrekt op zondagmiddagen echter maar eens in het uur een trein richting Manchester Airport. Ik behoor tot de gelukkigen die door de politie worden toegelaten tot the platform. Tientallen anderen treffen het minder. Zij moeten achter een haag van agenten op straat blijven wachten. Totdat een uur later de volgende trein komt.

28 maart 2004 Bolton Wanderers – Newcastle United

I was there…

 

Tussen Berg en Bos: Privacy

Op weg naar het wereldkampioenschap voetbal van 1990 in Italië stond voor het Nederlands elftal in oktober 1989 de uitwedstrijd tegen Wales op het programma. In Wrexham. Met z’n vijven gingen we er naartoe. Toen we op een maandagavond in Hoek van Holland wilden inschepen voor de nachtboot naar Harwich, was er aanvankelijk niets aan de hand. Op het moment waarop een Stena Line-medewerker van een van mijn reisgenoten vernam dat wij van plan waren een voetbalwedstrijd te bezoeken, waren plotseling de poppen aan het dansen.

Zonder dat we ergens aanleiding toe gaven of ons misdroegen, gingen ineens alle alarmbellen af. Van het ene op het andere moment werden we behandeld als criminelen. Als vee. Alsof we van plan waren de ferry te laten zinken. Een zekere meneer Rutjes – nee, geen Rutte – van de Stena Line zette het hele spektakel in gang. Maar ik mag ongetwijfeld zijn naam niet noemen. Dat ligt vast en zeker gevoelig wat betreft zijn privacy. Slechts onder de strenge voorwaarde dat we onze paspoorten in beheer gaven van de kapitein mochten we destijds tóch mee naar Engeland. Zo gaat dat. Enkel alleen omdat je van plan bent ergens een voetbalwedstrijd te gaan kijken moet je je dit soort onzin laten welgevallen. Het is werkelijk te droevig voor woorden. Het kan allemaal maar zo in Nederland.

Maar kom iemand anders eens aan z’n paspoort. O wee, ojee. Of zelfs aan alle twee de paspoorten tegelijk. Nóg kwalijker. Wat zou er gebeuren wanneer zoiets een eerzaam burger als Volkert van der Graaf overkomt? Nou, dan mag de staat der Nederlanden zich meteen opmaken voor de zoveelste rechtszaak die ’s lands best gesubsidieerde moordenaar op kosten van de belastingbetaler aanspant. Of heb eens het lef een reisdocument af te pakken van gepassioneerde jongelui die in een woestijn een praktijkopleiding tot slager gaan volgen. Joh, Nederland zou te klein zijn. Foei toch. Onze toekomstige premier Alexander Pechtold en Ahmed Marcouch staan dan in coalitie klaar om zo’n onaanvaardbare inmenging in iemands persoonlijke levenssfeer te veroordelen. In zulke schrijnende gevallen gaat zoiets natuurlijk veel te ver. Dat is strijdig met alle fraaie democratische grondbeginselen waarmee doorgewinterde politieke hooligans als Alexander en Ahmed er zo’n puinhoop van maken.

Nee, iemands privacy is heilig. Zelfs de meest verachtelijke moordenaar kan zich erachter verschuilen. Z’n goed recht. Van zulke volledig doorgeschoten regelgeving maakt menigeen dankbaar misbruik. In Nederland bestaat slechts één uitzondering op de regel: voetbalsupporters. Nederlandse staatsburgers die de misdaad begaan tot het bijwonen van een voetbalwedstrijd waar ook ter wereld, worden vogelvrij verklaard. Recht op privacy voor de een is iets anders dan recht op privacy voor de ander.

Hoe een groot aantal zwakbegaafde lopendebandmedewerkers van een Eindhovense lampenfabriek zich onlangs tijdens een bedrijfsuitstapje naar Spanje misdroeg, kwam het aanzien van Nederland in den vreemde niet ten goede. Hoe deze hersenloze Brabanders onder invloed van alcohol en geestverruimende middelen lokale zakkenrolsters kleineerden, tartte alle fatsoensnormen. Uiteraard was Ahmed Marcouch er als de kippen bij om dit wanstaltige gedrag te veroordelen. Dán wel, hè. Vergeleken bij zulk geteisem zijn Volkert en al die polderjihadisten die vrij rondlopen haast onschuldige koorknaapjes. Iemand standrechtelijk executeren of de keel doorsnijden is bij lange na niet zo vernederend. Niet dan?

In de ogen van de almachtige KNVB behoor ik tot dezelfde risicogroep als die Philips adepten . Om op derde paasdag in het Wembleystadion in Londen op de tribune te mógen zitten bij de vriendschappelijke interland Engeland – Nederland, verplicht de afdeling veiligheid van de voetbalbond mij zowaar tot het doorgeven van reis- en verblijfsgegevens. In samenspraak met de Nederlandse ambassade. Weiger ik dat, dan behoudt de bond zich het recht voor om het aan mij toegewezen én reeds lang door mij betaalde toegangsbewijs ter plekke niét aan mij te verstrekken.

Nou heb ik helemaal niks te verbergen, maar hoe staat het in zo’n geval met míjn privacy? De goeden moeten altijd onder de kwaaien lijden, heet het dan. Alles en iedereen wordt maar zo lukraak over één kam geschoren om hoegenaamd een voetbalwedstrijd ordentelijk te laten verlopen. In het belang van de veiligheid. Om terroristische aanslagen tegen te gaan. Om weet ik wat voor flauwekul allemaal niet nog meer. Dooddoeners eerste klas. Lulkoek van het zuiverste water.

Het wordt steeds gekker. Voor potentiële terroristen legt de Nederlandse regering de rode loper uit, maar wanneer ik ergens naar een voetbalwedstrijd wil mag ik me daarvoor zonder aanleiding als een terrorist laten behandelen! Hoe relevant is het dat ik mijn reis- en/of verblijfsgegevens doorgeef? Wat is in vredesnaam het nut van een dergelijke registratie? Komt MI5 dan maandagmiddag in mijn hotel controleren of ik al heb ingecheckt? En komt er dinsdagochtend iemand van MI6 langs om te checken of ik de scrambled eggs bij het ontbijt heb overleefd? Zouden meneer Van Oostveen en de Nederlandse ambassadeur overigens wél toestaan dat ik maandag in London nog twee andere voetbalwedstrijden ga bekijken? Of brengt dat de staatsveiligheid in gevaar?

Om überhaupt kaarten te mogen bestellen word ik nota bene al gedwongen om lid te worden van een carnavalsvereniging. Tevens moet ik in het bezit te zijn van zo’n prachtige Oranje Clubcard. Op grond daarvan moet ik al allerlei persoonlijke gegevens afstaan aan de Supportersclub Oranje, c.q. de KNVB. In mijn optiek volstaat dat wel. Genoeg is genoeg. Waar houdt deze onzin op? Wat verzinnen ze een volgende keer? Als ik eind mei naar Dublin wil voor de eerstkomende Oranje-interland, moet ik dan voorafgaand soms een lijst inleveren met wat ik van uur tot uur ga ondernemen? En als ik dan toevallig bij de McDonald’s ga eten in plaats van bij de KFC, wacht me dan een levenslang stadionverbod? Of krijg ik dan een uitreisverbod opgelegd door zijne excellentie minister Van der Steur himself?

Kijk, ik begrijp best dat er gezien alle terreurdreiging een verhoogd risico bestaat. Ik ben natuurlijk niet volslagen blind of achterlijk. Ik zie heel goed wat er in de wereld om me heen gebeurt. Maar diezelfde dreiging bestond in 1989 ook al. Zo gek veel is er helemaal niet veranderd in vergelijking met toen mij 27 jaar geleden bijna het reizen per veerboot van Hoek van Holland naar Harwich werd ontzegd. Destijds kwam die dreiging alleen van de kant van de IRA, terwijl we tegenwoordig moeten uitkijken voor randdebielen die een andere godsdienst als dekmantel misbruiken voor hun misdaden. Wanneer komt er eens een politicus met het voorstel om alle religies te verbieden?

Maar alle gekheid op een stokje: ik heb me over de hele gang van zaken wél beklaagd bij de KNVB. In het antwoord dat ik kreeg, stond onder meer: ‘Maar stel er komt een aanslag of een andere terreurdaad dan is het wel handig voor ons en de ambassade om te weten welke Nederlanders aanwezig zijn en waar ze verblijven.’  Voorzorg, ja. En nee, er wordt geen misbruik gebruik van de gevoelige data. Als ik de uitleg goed begrijp moet ik deze inbreuk op mijn persoonlijke levenssfeer vooral zien als een stukje service van de Nederlandse ambassade en de KNVB. Bof ik eventjes. Al die Nederlandse toeristen die de Paasdagen in de Engelse hoofdstad doorbrengen, genieten zo’n voorrecht niet. Wie proberen ze nu voor de gek te houden?

Nou alleen maar hopen dat er ergens op een ministerie in Den Haag geen faxen of notities zijn zoekgeraakt. Het lijkt me geen pretje dat zo’n toekomstige martelaar zonder medeweten van de KNVB en de Nederlandse ambassade in Londen dinsdagavond plotseling in de buurt van het Wembleystadion opduikt…

© RK

 

 

De Wageningse Berg als een té hoge hobbel

Vandaag 31 jaar geleden

Kwartfinale KNVB beker 1985. Go Ahead Eagles hoeft enkel FC Wageningen uit de weg te ruimen om zich te verzekeren van een plekje bij de laatste vier. Geen onmogelijke opgave zou je denken. Zelfs al betreft het een uitwedstrijd, dan nog moet Go Ahead Eagles volgens iedereen met een roodgele bril op in staat worden geacht om ten koste van de kwalitatief mindere Wageningers verder te bekeren.

Na RKC, PEC Zwolle en Fortuna Sittard al uit het bekertoernooi geknikkerd te hebben blijkt de Wageningse Berg een té lastig obstakel voor Go Ahead Eagles. Met 2-0 gaan mijn favorieten kopje onder langs de Rijn. De steun van een voor die tijd alleraardigst roodgeel legioennetje op de tribunes mag niet baten. Bergaf gaat wel, bergop gaat het mis…

27 maart 1985 FC Wageningen – Go Ahead Eagles

I was there…

 

Volleybalsters Coolen Alterno pakken strohalm

Coolen Alterno mag blijven hopen op een eindklassering in de kampioenspoule die recht geeft op een finaleplaats om de landstitel in het volleybal bij de vrouwen.

Na de 3-1 (25-20, 25-14, 23-25, 25-22) zege op bekerwinnaar Eurosped TVT houdt de equipe van trainer Wilfried Groothuis een miniem kansje op een plek bij de eerste twee. Na zaterdagavond is de stand in de kampioenspoule als volgt: 1 Sliedrecht Sport 7-22, 2 VC Sneek 8-20, 3 Springendal-Set Up’65 8-19, 4 Coolen Alterno 7-15, 5 Eurosped TVT 7-4, 6 Regio Zwolle volleybal 7-1.

In hun afsluitende drie wedstrijden mogen de Apeldoornse volleybalsters geen enkel steekje meer laten vallen. Woensdagavond vervolgt Coolen Alterno de overlevingstocht met de uitwedstrijd bij koploper Sliedrecht Sport. De wedstrijd in de reguliere competitie op 12 december leverde de Matense ploeg een 1-3 overwinning op in Sliedrecht.

AGOVV loopt verder uit op concurrentie

AGOVV heeft zaterdagmiddag bij laagvlieger SV Otterlo puntverlies opgelopen. De koploper van de derde klasse B bleef op de Otterlose toendra steken op een doelpuntloze remise. Schade leverde dit de Apeldoorners niet op. Sterker nog: door het gelijke spel vergrootte AGOVV de voorsprong op de naaste achtervolgers DSV ’61 en VSCO ’61 tot respectievelijk vier en zeven punten.

Zonder de geblesseerde topscorer Yuri Brentjens lukte het de gasten niet om tot scoren te komen. In de 62e minuut kropen de in het wit aantredende Blauwen door het oog van de naald toen aanvoerder Niels van Geerenstein op de lijn redding bracht bij een gevaarlijke Otterlose aanval.