Achter de bal aan (10): Edgware, United Kingdom
28 maart 2016
Terrorismedreiging of niet, London (met een ‘o’, op Engels z’n geschreven) blijft een amazing place to be. Valt er voor de doorsnee toerist al meer dan genoeg te beleven, voor de voetbaltoerist blijft de Engelse hoofdstad eveneens het summum. Voetballiefhebbers likken hun vingers af aan de boorden van de Thames. Wie de eenmalige sfeer van een Engels voetbalwedstrijd wil proeven, kan in London werkelijk alle kanten op.
Met Arsenal, Chelsea, Crystal Palace, Tottenham Hotspur, Watford, West Ham United, Brentford, Charlton Athletic, Fulham, QPR, Millwall, AFC Wimbledon, Barnet, Dagenham & Redbridge en Leyton Orient telt het grondgebied van London een aanzienlijk aantal professionele voetbalclubs. Er bevindt zich altijd wel een halte van de London Underground in de nabijheid. Er naartoe gaan kost hooguit veel tijd. Het flinke bedrag voor de toegangskaartjes niet inbegrepen… Goedkoop is het zeker niet. En dan laat ik het nieuwe Wembley zelfs nog buiten beschouwing, ’s werelds misschien wel beroemdste arena.
Je neemt er alle ongemakken spontaan voor op de koop toe. Reizen in Engeland vergt immers het nodige improvisatievermogen en vooral veel geduld. Engelsen houden namelijk nogal van queuing, in de rij staan. Ze doen het voortdurend, maken bij het minste of geringste een queue. En bij het vormen van de zoveelste wachtrij staan mensen zich voortdurend te excuseren. Ook daar hebben ze aan de andere kant van de Noordzee een handje van. Sorry. Pardon me. Excuse me. Het gaat de godganse dag door. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Nederlanders die voor het eerst in London komen lopen het risico in shock te raken. Zoveel beleefdheid… Het is weer eens wat anders dan de almaar voortschrijdende onbeschoftheid in het paradijs van Mark Rutte. Aanpassen bovendien. Netjes achteraan sluiten, Niet voorkruipen.
Luchtreizigers vallen bij aankomst op vliegveld Stansted, al gauw een kleine 60 kilometer van het centrum van London, meteen met de neus in de boter. Ook zo’n met linten afgezette hindernisbaan richting paspoortcontrole heeft wel wat. Er bestaan in Europa gelukkig nog landen waar wel deugdelijke grenscontroles plaatsvinden en niet iedereen zo maar mag doorlopen. Welcome in England!
Op Tweede Paasdag van 2016 staan de argeloze bezoekers bovendien bijna tot aan hun enkels in het water. Storm Katie doet een flinke duit in het zakje. Bij de wachtplaats voor de bussen op het vliegveld vliegt het dak er bijna af. De orkaanachtige wind test of borden goed vastzitten. De jongedame beschikt over een krachtige adem. Ze blaast hekken omver alsof het niks is. Persoonlijke ongelukken blijven achterwege. Het queuen veroorzaakt nadien hooguit enkele longontstekingen.
Barnet FC heeft ook al vele stormen doorstaan. Nadat de club onder manager Edgar Davids een degradatie uit het prof-Leagues niet kon voorkomen, zoemen de Bees inmiddels weer in the Sky bet League 2. Twee jaar geleden verruilde de de Tweededivisieclub (het vierde profniveau) haar oude onderkomen in Underhill voor een nieuw stadionnetje in Edgware, in Londons uiterste noordoosten. The Hive heet de ruim vierduizend toeschouwers bevattende korf. Korf, ja. Een bijenkorf. Met een knipoog naar de bijnaam van de bijnaam van de club. Daar is over nagedacht.
Vanuit the City is het Barnetstadion met de metro eenvoudig bereikbaar. Ondergronds ga je alleen niet meer in de outskirts van de stad. Station Canons Park. De voorlaatste halte van de Jubilee Line. Vandaar sta je binnen tien minuten voor de Hives Bar. Het e-ticket is al in Nederland gescoord en uitgeprint. Eventjes 23 Pond laten aftikken op de creditcard. Scan erover. En je mag plaatsnemen op de East stand, direct naast de perstribune. Fluitje van een cent. Het kost wat, maar daar krijg je dan ook een kostelijke middag voor terug.
Vol zit The Hive ondanks de geringe capaciteit zelden. Het bescheiden Barnet FC behoort niet bepaald tot de grote publiekstrekkers van het Engelse profvoetbal. Op Paasmaandag beleeft de penningmeester nochtans een stormachtige dag. In dit geval in figuurlijke zin. Slechts weinig plekken blijven onbezet. The Hive puilt uit met Hatters, hoedenmakers uit het nabijgelegen Luton. Het heeft er alle schijn van dat de thuisspelende club Luton Town heet. Who the fucking hell are you?
Meer dan vierduizend toeschouwers zitten er, 4008 om exact te zijn. Een seizoenrecord. De clash tussen de nummers vijftien en twaalf van de Sky bet League 2 bevat in elk geval alles wat een Nederlandse liefhebber zich voorstelt bij Engels voetbal. Strijd, ‘oorlog’ in de zestien, passie, gezangen vanaf de tribunes. Het venijn zit ‘m in het uiterste staartje van de match. In de vijfde minuut van blessuretijd krijgt de thuisploeg bij een 1-1 stand een penalty vanwege een handsbal binnen de beruchte lijnen. Zo krijgt het enerverende gevecht in extremis alsnog een winnaar.